Μια παράδοξη συνύπαρξη της απλοϊκής, νηπιακής θα μπορούσε να πει κανείς, μορφής του υπερηρωαικού comic με την σκληρή όψη που το είδος γνώρισε σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αργότερα.
Δύο από τους δημοφιλέστερους ήρωες, που καθόρισαν την Golden Age των comics και όχι μόνο, που κάποτε ήταν κατά κάποιο τρόπο αντιμέτωποι στα δικαστήρια, συναντιούνται για πρώτη φορά χρονολογικά στο canon της DC και αυτή η πρώτη συνάντηση είναι ό,τι θα περίμενε κάποιος fan.
Μέσα σε περιορισμένο χώρο και χρόνο, ο Jordan Crane στήνει υποδειγματικά μια γλυκόπικρη ιστορία, με συναισθηματικές μεταπτώσεις, στην οποία γίνεται εύκολα αντιληπτή, τόσο η μοναξιά του πρωταγωνιστή, όσο και η αγάπη που είχε για τη σύντροφο του.
Από τα πρώτα κιόλας τεύχη, ο Simonson δείχνει ότι επιφυλάσσει κάτι διαφορετικό, αφήνοντας οριστικά πίσω την Silver Age και αντλώντας τη θεματική των ιστοριών από τη σκανδιναβική μυθολογία, καθώς και τη μοντέρνα προσέγγιση των 80s.
Την ημέρα των 60ων γενεθλίων του, ο Ντόναλντ Ντακ σηκώνεται από το κρεβάτι με κατάθλιψη. Ο χρόνος έχει κυλήσει πιο γρήγορα από όσο περίμενε και ο ίδιος αισθάνεται σαν μια αποτυχία και θα προτιμούσε να μην είχε γεννηθεί ποτέ...
Είναι εκπληκτικό πώς ο Jason κατάφερε να αναπτύξει μια ιδέα με τόσες πολλές περιπλοκές και επεισόδια, μέσα σε λιγότερο από 50 σελίδες, χρησιμοποιώντας μια άμεση αφήγηση, χωρίς περιττά σημεία που να καθυστερούν την πλοκή.
Τα καπρίτσια των θεών είναι περίεργα. Προφέρουν δώρα, αλλά με μεγάλο τίμημα, με μια πρόφαση γενναιοδωρίας, μέχρι να αποκαλύψουν τις προθέσεις τους. Μετά, διψώντας για εκδίκηση, απαγάγουν και βασανίζουν αθώους, προκειμένου να εκπληρώσουν τους δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς.
Το HAWKMAN διαφέρει αρκετά από τους άλλους τίτλους, με τους οποίους έχει καταπιαστεί ο Geoff Johns, και δεν είναι καν το πιο high profile run του. Είναι, όμως, η πιο πετυχημένη ανάπλαση χαρακτήρα που έχει γράψει.
To έργο, όσο τρελό και ανακόλουθο και αν ακούγεται, είναι πραγματικά εξαιρετικά συναρπαστικό. Δύσκολα θα σας αφήσει να το αφήσετε. Ο αναγνώστης εμπλέκεται στην σουρεαλιστική ιστορία και σταδιακά αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ότι συμμετέχει σε αυτόν τον εφιαλτικό κόσμο.
Σε μία εποχή που κάθε ιστορία με τους X-Men είναι στην καλύτερη μια μετριότητα (και το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο X-Men run ήταν κατά πάσα πιθανότητα αυτό του Grant Morrison), το να διαβάσει κανείς τα comics των Claremont και Byrne είναι κάτι αναζωογονητικό.
