Όταν, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’30, η χήνα με τα χρυσά αυγά που τα Disney Studios ονόμαζαν Mickey Mouse άρχισε να χάνει το χαρακτήρα του ζιζάνιου, για χάρη του ρόλου του ως προτύπου για τα παιδιά, ο μεγάλος Walt Disney αναζήτησε ένα ειλικρινά αστείο αντίβαρο. Κάποιον που να φέρνει ειλικρινές γέλιο, χωρίς μηνύματα και διδαχές. Κάποιον σαν τον Donald Duck!
"I'm the best there is at what I do, but what I do best isn't very nice"
Όταν, το 1982, ο Chris Claremont έβαζε τον Wolverine να λέει αυτή την ατάκα στο πρώτο τεύχος της ομώνυμης, θρυλικής, μίνι σειράς, πιθανόν να μη φανταζόταν ότι κληροδοτούσε στον χαρακτήρα ένα catchphrase αντίστοιχο του "with great power comes great responsibility". Εν προκειμένω, η σύγκριση με τον Spider-Man μόνο τυχαία δεν είναι.
Ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά. Και μπορεί να μυρίζει ο αέρας κουραμπιέδες και μελομακάρονα, αλλά εμείς, εδώ, άγρυπνοι φρουροί της ενημέρωσής σας. Η DC ανακοινώνει το μέλλον της Vertigo, ο Hugh Jackman και ο Wolverine έχουν την τιμητική τους και, φυσικά, fun stuff, αλλά και artwork στο πνεύμα των ημερών. Για πάμε, λοιπόν, για μια χριστουγεννιάτικη βόλτα!
Δε νομίζω πως υπάρχει χαρακτήρας που συνοψίζει την εικόνα που έχουμε για τους υπερήρωες περισσότερο από τον Superman. Ο μυώδης υπερήρωας με τη μπλε στολή με το μεγάλο S στο στήθος αποτελεί το αρχέτυπο και την πλέον εμβληματική φιγούρα του υπερήρωα, αλλά και σε ένα βαθμό καθορίζει την ιδέα που έχουμε για το τι είναι τα comics.
Ξεκινώντας να διαβάζω το LOCKE & KEY, είχα το εξής background. Πρώτον, ήξερα πως ο Joe Hill είναι γιος του Stephen King, κάτι που μου δημιουργούσε ανάμικτα συναισθήματα. Δεν έχω διαβάσει κανένα από τα βιβλία του ακόμη, φοβούμενη πως θα απογοητευόμουν από ένα γράψιμο που θα θύμιζε μια κακή απομίμηση του πατέρα του (καημένε Joe - talk about overshadowing).
Zeitgeist, φασισμός, (ηρωϊκή) αναρχία και ιαμβικός πεντάμετρος (α, και αυτή η “Guy Fawkes” μάσκα, που στις μέρες μας είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, χάρη στη χρήση της από τους “Anonymous”). Τα δομικά αυτά στοιχεία γίνονται ευφάνταστη πλαστελίνη στα μυθοπλαστικά χέρια του Alan Moore και οδηγούν τον αναγνώστη σε μία μοναδική ιστορία συνειδησιακής αφύπνισης, αυτογνωσίας και λυτρωτικής κάθαρσης.
Το Hopeless είναι ένα καταραμένο νησί και αυτή είναι η ιστορία του. Τοποθετημένο στην ακτή Maine, περιβάλλεται από μία σκοτεινή ατμόσφαιρα τεράτων, μαγισσών, δαιμόνων και νεκροταφείων. Το κυρίαρχο στοιχείο που προσδίδει λίγη ζωή στο νησί, είναι ένα ορφανοτροφείο, στο οποίο κατοικούν όσα μικρά παιδιά χάνουν, μυστηριωδώς, τους γονείς τους, στο νησί.
Ο Daredevil μπορεί να μην είναι ένα από τα πρώτα ονόματα της Marvel, είναι όμως ιδιαίτερα αγαπητός και έχει πολλές συμπάθειες και στη χώρα μας. Το τελευταίο οφείλεται, πιστεύω, στο γεγονός ότι ο “Ατρόμητος”, ή “Ντεαρντέβιλ”, ήταν, στα χρόνια των εκδόσεων Καμπανάς, μια από τις βασικές επιλογές ιστοριών, κυρίως στα περιοδικά ΣΠΑΪΝΤΕΡ-ΜΑΝ και ΚΑΠΤΑΙΝ ΑΜΕΡΙΚΑ.
Σύντομα reviews, για comics που δε “δικαιολογούν” ολοκληρωμένη κριτική. Βασικά, ένας τρόπος για να είμαστε up-to-date σε τίτλους που “τρέχουν” και για να γνωρίζουμε κάποιες λιγότερο προβεβλημένες δουλειές που αξίζουν της προσοχής μας. Αυτή τη βδομάδα, ο Γιώργος Ξύδης γράφει για τα WORLDS' FINEST #6-7, WONDER WOMAN #14 και SUPERMAN #14
Βρισκόμαστε πλέον σε απόσταση αναπνοής από τις 10 πρώτες θέσεις κι εδώ συναντάμε - μεταξύ άλλων - έναν σκύλο στη σκεπή, μία κοκκινομάλλα με έφεση στις νεκραναστάσεις, δύο αρχετυπικούς villains, τον άρχοντα των ονείρων, έναν φλεγματικό ντετέκτιβ του μεταφυσικού, τον πιο ηλίθιο πατέρα στον πλανήτη, αλλά και τον ίδιο τον θάνατο.