Ντάλα κατακαλόκαιρο, η αγαπημένη Top Shelf έβγαλε κάτι πολυαναμενόμενο, αλλά και συνάμα απρόσμενο. Γιατί, ποιός θα περίμενε εικονογραφημένη την αυτοβιογραφία του George Takei, ο οποίος θα μας αποκάλυπτε τη γυμνή αλήθεια για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης εντός των Η.Π.Α., κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου;
Με το επερχόμενο reboot των New Mutants να είναι προ των πυλών, καθώς η δυάδα HOUSE OF X και POWERS OF X θα μας εισάγει σε μια νέα εποχή, το WAR CHILDREN σίγουρα λειτουργεί ως μια ιδιαίτερα ξεχωριστή και "εναλλακτική" ματιά πάνω στους μεταλλαγμένους.
Φαίνεται ότι η βασική προβληματική είναι η σχέση που αναπτύσσει η νέα γενιά με τα τεχνολογικά προϊόντα. Κάτι που γίνεται σαφές ήδη από το cover, καθώς δίνεται μια αίσθηση δαιμονοποίησης της σχέσης αυτής, κάτι σαν την απώλεια της παιδικής ηλικίας λόγω της τεχνολογικής προόδου.
Το ABSOLUTE CARNAGE, σαν κάθε μεγάλο storyline που σέβεται τον εαυτό του, έχει αρχίσει ήδη να δημιουργεί αμέτρητα tie ins και spin-offs. Και καθώς πρόκειται για έναν τίτλο ιδιαίτερα ακραίο και ανατρεπτικό, κανείς δεν ξέρει τι να περιμένει από αυτά.
Ο Neil Gaiman είναι ένα όνομα το οποίο δεν χρειάζεται συστάσεις. Ακόμα κι αν οι φλύαρες, pretentious πατάτες δεν του έχουν ξεφύγει, παραμένει ένας συγγραφέας που ξέρει να δίνει μια όμορφη, σκοτεινή ιστορία. Έτσι, συνεργάστηκε με την Colleen Doran για να ξαναπούν το παραμύθι της Χιονάτης... αλλιώς.
Στο LIFE AND DEATH OF TOYO HARADA βλέπουμε την τελευταία πράξη της σύγκρουσης του “#1 καταζητούμενου” με τους ισχυρούς του κόσμου, προεξάρχοντος του Rising Spirit.
Παρόλο που απόλαυσα το DARK KNIGHTS: METAL, μπορώ να αντιληφθώ πλήρως γιατί κούρασε αρκετούς από τους αναγνώστες. Ακόμη, όμως, και αυτοί ίσως να συμφωνήσουν πως ο The Batman Who Laughs, αποτελεί έναν αρκετά cool χαρακτήρα, ικανό να προκαλέσει γνήσιο χάος στο σύμπαν της DC.
Η Marvel μας εύχεται καλό χειμώνα, ενώ παράλληλα εύχεται και στον εαυτό της χρόνια πολλά, με την κυκλοφορία ενός εορταστικού τεύχους , το οποίο περικλείει ογδόντα (!) ιστορίες, μία για κάθε υποθετικό κεράκι που στέκεται πάνω στην υποθετική τούρτα της.
Το comic επικεντρώνεται στη σχέση μεταξύ του Θεού με τους ανθρώπους και τον ίδιο του τον γιο, αντλώντας όλο το χιούμορ από τη παράλογη και βάναυση συμπεριφορά του, καθώς βάζει τα δημιουργήματα του σε παράλογες δοκιμασίες και μετά εκνευρίζεται με τα αποτελέσματα.
Συχνά αναρωτιέμαι αν κάτι που περίμενα καιρό, καταλήγει να μην μου αρέσει επειδή εγώ είχα μεγάλες προσδοκίες, ή επειδή όντως δεν είχε τίποτα αξιοσημείωτο να δείξει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τείνω να πιστέψω πως το HOUSE OF X #1 δεν είχε και πολλά να προσφέρει.
