Θα περίμενε κανείς ότι, ύστερα από χρόνια ενασχόλησης με τα superhero comics, θα είχα μάθει πια καλύτερα και δεν θα ενθουσιαζόμουν με τις διάφορες ιδέες της σύγχρονης Marvel. Προφανώς, έχω πολλά να μάθω ακόμα...
Η πρώτη μου σκέψη ήταν τα προηγούμενα απαράδεκτα, ή έστω αδιάφορα, παραδείγματα αναβίωσης της ομάδας (INVADERS NOW!, και ALL-NEW INVADERS), αλλά αποφάσισα να αφήσω, για πολλοστή φορά, τη νοσταλγία να κερδίσει την απαισιοδοξία...
Ο Ed Brubaker αποτελεί master των κατασκοπικών ιστοριών, και το νέο ύφος που προσέδωσε στο CAPTAIN AMERICA, δεν αλλοίωσε την ταυτότητα του ήρωα, αλλά οδήγησε αρμονικά τον τίτλο σε ένα νέο στιλ που τον χαρακτηρίζει μέχρι σήμερα.
Ο Coates προσπαθεί να προσεγγίσει το στυλ των πολιτικών θρίλερ των 70s, θυμίζοντας τη δουλειά του Brubaker στον τίτλο, αλλά δεν καταφέρνει να αιχμαλωτίσει την προσοχή του αναγνώστη και να τον κάνει να ανυπομονεί για τη συνέχεια.
Το "No Surrender" έφερε ένα τέλος στην προηγούμενο περίοδο της ομάδας και εισήγαγε σε μια εποχή με μόνο έναν τίτλος και μία ομάδα Εκδικητών, αποτελούμενη από μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της εταιρίας.
Με τον ερχομό του MARVEL LEGACY, ήταν λογικό και επόμενο να δούμε ξανά τον ήρωα που αγαπήσαμε, σε μια πιο back to basics προσέγγιση, στραμμένη όμως προς το μέλλον.
Πριν από 1,5 χρόνο, η DC ξεκίνησε να λύνει τα προβλήματά της, με την κυκλοφορία του DC REBIRTH #1 που σηματοδότησε μια νέα εποχή. Κατάφερε, άραγε, το MARVEL LEGACY #1 κάτι αντίστοιχο για τη Marvel;
Αφού ομολογήσω πως δύσκολα η Marvel με εντυπωσιάζει με τίτλους της, οφείλω να παραδεχτώ πως το SECRET EMPIRE OMEGA ήταν ένα πολύ δυνατό τεύχος.
Η σειρά, με τον Bendis σε ένα ήδη δοκιμασμένο και πετυχημένο script και τον David Marquez στο artwork, έχει όλα τα φόντα να λάμψει και προς το παρόν φαίνεται να αποδίδει.
Το SECRET EMPIRE #1 θέτει γρήγορα αλλά και έξυπνα το θέμα της σειράς, καθώς εισάγει τον αναγνώστη σε μια διαφορετική πραγματικότητα, χωρίς να έχει δείξει, ευτυχώς, όλα τα... χαρτιά του.
