No More Issues!
Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον το άρθρο του Θωμά, για την αύξηση τιμής των τευχών, καθώς και τα posts που ακολούθησαν και τα οποία είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσουν να σκάνε, ακόμη και τη στιγμή που γράφω το παρόν κείμενο. Το έναυσμα ήταν συγκεκριμένο: Εδώ και κάποια χρόνια, έχω σταματήσει να αγοράζω τεύχη και το’ χω ρίξει στα trade paperbacks. Οι λόγοι για τους οποίους εφάρμοσα τη συγκεκριμένη τακτική, είναι πολλοί και σε καμία περίπτωση τυχαίοι.
Καταρχάς, ουδέποτε υπήρξα αυτό που λέμε “συλλέκτης”. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με την κατάσταση ενός τεύχους, πάντα έβρισκα τη “σακουλοποίηση” βαρετή, και γενικά το θέμα της αποθήκευσης και ταξινόμησης ανέκαθεν με ταλαιπωρούσε ως κάτι περιττό.
Επιπλέον, είχα κουραστεί να αγοράζω σειρές τις οποίες έκοβα στη μέση. Πάρε μια limited σειρά 8 ή 12 τευχών. Στο #3 συνειδητοποιείς ότι δεν σε ενδιαφέρει πλέον. Ειδοποιείς το comic shop από το οποίο ψωνίζεις ότι τη σταματάς. Στην καλύτερη περίπτωση, όμως οι παραγγελίες θα έχουν γίνει μέχρι και για το #5. Στη χειρότερη, η πολιτική του comic shop θα είναι ότι δεν μπορείς να σταματήσεις μια limited σειρά, οπότε εκεί την πάτησες αγρίως. Το θέμα, όμως, δεν αφορά μόνο τις limited σειρές. Πάρε το καινούριο run ενός πολλά υποσχόμενου δημιουργικού team. Το run ξεκινάει, π.χ., στο #345. Στο #347 είσαι πλέον βέβαιος ότι ο συγγραφέας το έγραψε καθήμενος στη λεκάνη της τουαλέτας, ενώ ο σχεδιαστής το έφτιαξε μέσα σε ένα λεωφορείο που περνούσε από ανηφορικούς χωματόδρομους. Τα τεύχη αυτά όμως, βρίσκονται ήδη στη συλλογή σου. Μια τρύπα τριών τευχών που δεν θα κλείσει ποτέ, που θα κατηγοριοποιηθεί στα “διάφορα”, και που κατά 99% δεν θα επιστρέψεις να την ξαναδιαβάσεις. Ποτέ.
Όταν συνειδητοποίησα ότι το σύνολο σχεδόν των σειρών που με ενδιέφεραν κυκλοφορούσαν πλέον σε trade paperbacks, απλώς σταμάτησα να αγοράζω τεύχη.
Πλέον, περιμένω να ολοκληρωθεί μια σειρά, ένα run ή ένα storyline και ανάλογα πράττω. Παρακολουθώ την εξέλιξή της μέσω scans, και όταν ολοκληρωθεί ή βαίνει προς την ολοκλήρωσή της – και στην περίπτωση που η απόφασή μου είναι “thumbs up” – το δίλλημα πλέον είναι, αν θα την αγοράσω σε hard ή σε soft cover. Δεν θέλω πλέον εκπλήξεις, ως προς την ποιότητα ενός comic. Δεν έχω τα λεφτά, δεν έχω την υπομονή, δεν έχω τον χρόνο.
Θα συμφωνήσω βέβαια, ότι comics στην οθόνη δεν ευχαριστιέσαι, ειδικά αν είσαι φετιχιστής του χαρτιού, της μυρωδιάς του, της σελίδας που γυρίζει, ή ακόμη του γεγονότος ότι διαβάζεις μόνο ξαπλωμένος, και όχι μπροστά σε μια οθόνη. Προσωπικά, και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προτρέπω τον οποιονδήποτε να διαβάζει scans, δεν θεωρώ ότι έχω ζημιώσει στο ελάχιστο την comics παραγωγή. Δεν αγοράζω λιγότερα comics από όσα αγόραζα. Για την ακρίβεια, δίνω πλέον περισσότερα λεφτά από όσα έδινα. Απλώς, πλέον τα comics που αγοράζω είναι αυτά τα οποία ξέρω ότι τα θέλω, ότι αξίζουν τα λεφτά μου. Αν αυτό είναι αντιδεοντολογικό, παράνομο ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, φαντάζομαι ότι θα έπρεπε προ πολλού να θεωρούνται αξιοκατάκριτοι και οι δανεισμοί ανάμεσα σε ιδιώτες. Ναι, η κλίμακα είναι διαφορετική, έχω, όμως, την εντύπωση ότι πρόκειται για τον χείριστο στρουθοκαμηλισμό, να λέμε ότι στην πρώτη περίπτωση τα comics καταστρέφονται, ενώ στη δεύτερη, ούτε γάτα, ούτε ζημιά, μόνο και μόνο επειδή ο ιδιωτικός δανεισμός δεν μπορεί να ελεγχθεί. Εκτός αν υιοθετούμε τη φαιδρή ρητορική των ημερών μας που λέει ότι «ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό»
Ειδικά με το decompression, όπου θέλουμε ένα ολόκληρο τεύχος για να δείξουμε έναν ήρωα να περνάει το δρόμο, να ρωτάει τον εαυτό του αν έκανε καλά, και να του λένε οι γύρω του “καλά έκανες”. Οι παλαιότεροι αναγνώστες θα το έχετε παρατηρήσει: παλιά, ένα τεύχος μπορούσε να κρατήσει 15 λεπτά ή και 20 λεπτά.
Οι καιροί αλλάζουν. Εκεί που για δεκαετίες το κυρίαρχο format των αμερικανικών comics ήταν τα τεύχη (πρωτοξάδελφα των περιοδικών), σήμερα τα trade paperbacks αποκτούν σημαντικό μερίδιο στην αγορά για λόγους που αναφέραμε, αλλά και για άλλους. Όπως το, ότι έχοντας μεγαλώσει ο μέσος όρος ηλικίας του αναγνώστη comics, πλέον οι εταιρίες δεν στοχεύουν τόσο στο χαρτζιλίκι του πιτσιρίκου, αλλά στον μισθό των χιλιάδων Peter Pan.
Άσε που, εδώ που τα λέμε, είναι άλλη φάση να στέκεσαι μπροστά στη βιβλιοθήκη σου και να τραβάς από το ράφι ένα τομάκι που θα το διαβάζεις για κανα δίωρο και άλλο να ανοίγεις κούτες, να βγάζεις σακούλες και να επαναλαμβάνεις τη διαδικασία κάθε λίγο και λιγάκι. Αυτή είναι η μια κατηγορία. Γιατί υπάρχει κι εκείνη όσων αναζητούν επιφάσεις σοβαρότητας για το hobby τους. Όσων θα πούλαγαν και τη μάνα τους για να νιώσουν την αναγνώριση του να χαρακτηρίζεται η συλλογή τους από trade paperbacks και graphic novels, ως μια καθ’ όλα αξιόλογη και σεβαστή βιβλιοθήκη (αυτό, όμως, είναι ένα άλλο θέμα που θα μπορούσε να έχει τίτλο Craving for Recognition, και το οποίο θα άξιζε να δούμε διεξοδικά κάποια άλλη φορά).
Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι οι επιλογές από μόνες τους δεν είναι καλές ή κακές. Το ένα ή το άλλο, τις κάνουμε εμείς, με την αισθητική, το ήθος, τις ιδιαίτερες αναγνωστικές ανάγκες μας και, εν τέλει, τον ίδιο τον στόχο μας. Δεν έχω προσπαθήσει μέχρι σήμερα να πείσω τον οποιονδήποτε να παρατήσει τα τεύχη και να στραφεί στους τόμους. Αντιθέτως, όπως κάνω και τώρα, έχω επανειλημμένα -προφορικώς ή γραπτώς- αναφερθεί στο γιατί η λύση των trades είναι η ενδεδειγμένη για μένα. Αν ως αναγνώστης, αναγνώρισες κάτι από τις δικές σου ανάγκες, οι επιλογές είναι ανοικτές.
Θυμήσου, όμως: πρέπει να βάζεις το χέρι στην τσέπη. Γιατί ειδικά σε ότι αφορά στις μικρές εταιρίες, η χρηματική επιβράβευσή σου, είναι εκείνη που θα κάνει ένα καλό comic, βιώσιμο.