13ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς: Τα 13 Σημεία-Κλειδιά

Το φετινό θέμα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κόμικς ήταν ο αριθμός 13. Για το λόγο αυτό, αποφασίσαμε ότι η φετινή μας ανταπόκριση θα έπαιρνε μια παρόμοια μορφή. Συγκεντρώσαμε, λοιπόν, τα 13 σημεία-κλειδιά που αντικατοπτρίζουν την εικόνα της φετινής διοργάνωσης και οι Κώστας Λαμπρόπουλος, Άρης Κώτσης, Αντώνης Σουβατζής και Θωμάς Παπαδημητρόπουλος παρουσιάζουν παρακάτω τις απόψεις τους. Και, επειδή μια εικόνα ισούται με 1000 λέξεις, η Μυρτώ Τσελέντη λέει τα περισσότερα, χάρη στις φωτογραφίες της που συνοδεύουν την ανταπόκριση.

1: Η βροχή

Συνήθως μου αρέσει να περπατάω και να ψιλοβρέχει, αρκεί να μη φυσάει. Την περασμένη Παρασκευή, όμως, ο καιρός με ενοχλούσε ιδιαίτερα. Βλέπετε, όταν έχεις συνηθίσει ένα φεστιβάλ να γίνεται σχεδόν καλοκαίρι, με πράγματα να συμβαίνουν έξω, η βροχή και γενικά ο χειμωνιάτικος καιρός, σου υπενθυμίζουν ότι κάτι δεν έγινε όπως έπρεπε.
Αναλογιζόμενος δε, το γιατί τα πράγματα δεν έγιναν όπως έπρεπε, η βροχή άρχισε να με ενοχλεί ακόμα περισσότερο.
K.Λ.

2: Το “hot” Γκάζι

Το φετινό φεστιβάλ το επισκέφθηκα το απόγευμα της Κυριακής και την ώρα εκείνη ο κόσμος που υπήρχε εκεί ήταν πολύς με την τάση να αυξάνεται συνεχώς. Έχω, μάλιστα, την εντύπωση (με βάση και πάλι τα όσα είδα και άκουσα εκεί), πως, με το Γκάζι να είναι τόσο “hot” σημείο συνάντησης των Αθηναίων, πολλοί από αυτούς που βρίσκονταν στην περιοχή είδαν “κάτι” να γίνεται, επισκέφτηκαν τον χώρο και, μάλιστα, πέρασαν αρκετά καλά.
Α.Κ.

3: Το… σαμποτάζ

Προσπάθησα να μην το κάνω, αλλά δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ ότι το κάλεσμα για σαμποτάζ του φετινού φεστιβάλ της Βαβέλ (ζητώ συγγνώμη, αλλά έτσι θα το λέω), είχε απήχηση και από ότι φαίνεται δεν ήμουν ο μόνος, καθώς η φράση “λες να μας την πέσουνε” ακουγόταν γενικότερα γύρω μου.
Κ.Λ.

4: Το “γνωστό θέμα” και το γενικότερο κλίμα

Όλα αυτά βέβαια, συνέβησαν μόνο την Παρασκευή, γιατί τόσο το Σάββατο όσο και την Κυριακή, το φεστιβάλ θύμιζε κάτι από τα παλιά, με την προέλευση του κόσμου να είναι ικανοποιητική, τις συζητήσεις στα πηγαδάκια να ξεφεύγουν λίγο από το γνωστό πλέον θέμα (αν δεν έχετε ιδέα για τι πράγμα μιλάω, διαβάστε αυτό και αυτό το post.
Κ.Λ.

5: Η θεματολογία

Αυτό που δε μου άρεσε, ήταν η θεματολογία του φεστιβάλ, το “γρουσούζικο” 13 (δε θα σχολιάσω πόσο γρουσούζικο ήταν τελικά το 13, μιας και, απ’ ότι φάνηκε, είχαν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη οι διοργανωτές του). Όπως και κάθε χρόνο, έτσι και φέτος το φεστιβάλ όρισε μια θεματολογία, πάνω στην οποία έπρεπε να πατήσουν οι καλλιτέχνες και να δημιουργήσουν strips αποκλειστικά για την έκθεση.
Κρίμα, γιατί το φετινό θέμα αποδείχτηκε τόσο περιοριστικό, που οι περισσότερες δημιουργίες ήταν, από πλευράς ιστορίας, από κακές έως μέτριες, με μια-δυο εξαιρέσεις.
Α.Σ.

6: Οι καλεσμένοι και οι παρουσιάσεις

Σίγουρα δεν υπήρχε η παρουσία ενός πολύ μεγάλου ονόματος (όπως ήταν την τελευταία φορά ο Druillet ) και μου λείψανε οι παρουσιάσεις που είχαν γίνει το 2007. Επίσης, η έλλειψη μεταφράσεων των ξενόγλωσσων comics των εκθέσεων δεν βοηθούσε, αλλά, από την άλλη, δεν ήταν και πρωτοφανής (από όσο θυμάμαι, ούτε τις προηγούμενες χρονιές υπήρχε).
Α.Κ.

7: Η έκθεση των Ελλήνων δημιουργών

Στο σχεδιαστικό κομμάτι, πάντως ,μπορώ να πω ότι χάρηκα, μιας και η πλειοψηφία των comics είχε αξιοπρεπές σχέδιο, και μου έδωσε την εντύπωση ότι το επίπεδο των Ελλήνων σχεδιαστών ολοένα και ανεβαίνει.
Τα έργα που μου έμειναν από την έκθεση ήταν αυτά του Πεχλιβανίδη και αυτό του Con, το οποίο χωρίς να είναι τίποτα το ιδιαίτερο, έφερε τον χαρακτηριστικό τίτλο «Αϊ γαμήσου, Σώτη Τριανταφύλλου”.
Α.Σ.

8: Η έκθεση των ξένων δημιουργών

Η έκθεση των ξένων δημιουργών (Ρώσοι, Ουκρανοί, Λιβανέζοι και ο Μεξικάνος Patricio Betteo) ήταν σαν την Κυριακή της 25ης Ιανουαρίου: καλύτερη απ’ όσο την περίμενα. Βέβαια, για να δει κανείς όλα τα έργα των ξένων δημιουργών, έπρεπε να “οργώσει” τρία κτίρια του χώρου, αλλά μικρό (έως ανύπαρκτο) το κακό – ούτως ή άλλως, μια βόλτα σε όλες τις εγκαταστάσεις επιβάλλεται. H αίθουσα με τα ρωσικά και ουκρανικά έργα, ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα, κυρίως λόγω της τεράστιας ποικιλίας σε τεχνοτροπία και θεματολογία. Έτσι, μπράβο, μην τους δίνουμε credit μόνο για το φυσικό αέριο!
Θ.Π.

9: Η μεγάλη αίθουσα

Τα έργα των Ελλήνων εκτέθηκαν στο γνώριμο, πλέον, μεγάλο χώρο της Τεχνόπολης, ένα χώρο πραγματικά αρκετό για να φιλοξενήσει όλους τους καλεσμένους καλλιτέχνες. Ο κόσμος ήταν αρκετός, σε βαθμό που να μην μπορείς να διαβάσεις όλο το strip γιατί κάποιος μπαίνει μπροστά σου, αλλά αυτό δε με πείραξε τόσο.
Α.Σ.

10: Η έκθεση του Patricio Betteo

Τα έργα του Betteo μου προξένησαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αν και, ρωτώντας με πριν πάω στο Φεστιβάλ, θα πόνταρα στους Ρώσους και τους Ουκρανούς. Ίσως να με τράβηξε περισσότερο η pop τεχνοτροπία του και η κριτική του διάθεση, απέναντι στην καθημερινότητα. Άσε που, σε κάποια σημεία, το στιλ του μου θύμισε αρκετά τους Ashley Wood και Rufus Dayglo – και αυτό, στα δικά μου κιτάπια, είναι πάντα κάτι εξαιρετικά θετικό.
Θ.Π.

11: Οι Λιβανέζοι δημιουργοί

Και οι Λιβανέζοι τράβηξαν αρκετά βλέμματα. Αυτό, όμως, που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση (και, δυστυχώς, δεν είμαι σίγουρος σε τι εθνικότητας καλλιτέχνη ανήκε, μιας και αυτή δεν αναφερόταν κάτω από το έργο) ήταν κάποια panels που εξέταζαν με κριτική ματιά και λίγο μακάβριο χιούμορ τα τεκταινόμενα στη Γάζα.
Θ.Π.

12: Οι νέες κυκλοφορίες

Έκπληξη δεν αποτέλεσε για εμένα η έκθεση του Λέανδρου (έκπληξη θα ήταν, αν έβλεπα στην έκθεση και κάποιες σελίδες από comics του), αλλά το ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΣΚΥΛΙΑ, η νέα έκδοση με comics του Λέανδρου, την οποία σε καμία περίπτωση δεν περίμενα. Άλλες ενδιαφέρουσες νέες κυκλοφορίες που παρατήρησα ήταν το δεύτερο βιβλίο του ΓΙΑΠΩΝΑ από την Ένατη Διάσταση, το εντυπωσιακό σε μέγεθος ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ του Helm, το δεύτερο τεύχος του SCHIZOID (και το ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ 2 που ξεχάσαμε αρχικά να αναφέρουμε – the ed) και το ΠΙΣΧΑΖΟΝ, ενώ, στο χώρο των fanzines, βρήκα και ένα δισέλιδο flip comic TO FLIP ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΦΥΓΗΣ των Tasmar, Σταμπουλή και Τζωρτζακάκη.
Α.Κ.

13: Η μορφή της διοργάνωσης

Μου φάνηκε λίγο πεσμένο το φετινό φεστιβάλ, αλλά δεν θέλω να κλείσουμε με αυτή την πρόταση. Σίγουρα, μπορούμε να βρούμε πολλές δικαιολογίες, μπορούμε να κατηγορήσουμε τη διοργάνωση, να συζητάμε ώρες επί ωρών για τα πώς και τα γιατί. Αν θέλετε όμως τη γνώμη μου, δεν έχει νόημα. Αυτό που σκοπεύω να κάνω εγώ, είναι να περιμένω να ξεκαθαρίσει το ζήτημα, να δούμε ποια θα είναι η μορφή του φεστιβάλ, πότε θα γίνεται, και από του χρόνου, το ξανασυζητάμε.
Κ.Λ.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι άλλα 13 (ίσως κι άλλα 113), ωστόσο, μη ξεχνάμε ότι άλλη είναι η ουσία του Φεστιβάλ και αυτής της ανταπόκρισης: τα comics. Ρίξτε, λοιπόν, μια ματιά και σε μερικά ακόμη από τα καλύτερα έργα – τους αληθινούς πρωταγωνιστές κάθε διοργάνωσης. Αυτό αποτελεί σίγουρα και το καλύτερο κλείσιμο…