Comicdom Con Athens 2009: Backstage Pass #1

Παρασκευή 10 Απριλίου… Μια μέρα πριν την έναρξη του Comicdom Con Athens 2009…

Κάπου γύρω στις 9 το βράδυ, εγώ μαζί με τον Άρη Κώτση καλούμαστε να συναντήσουμε τον Νίκο Λάμπρη, ο οποίος συνοδεύει τους δύο διεθνής καλεσμένους μας, Marv Wolfman και Barry Kitson, με σκοπό να τους οδηγήσουμε σε κάποιο χώρο εστίασης. Δεν βρίσκονταν μακριά από την Ελληνοαμερικανική Ένωση, οπότε σύντομα τους συναντήσαμε στο καφέ/μπαρ όπου είχαν αποφασίσει να ξαποστάσουν για λίγο.

Μόλις, όμως, είχαν παραγγείλει τα ποτά τους, οπότε ήταν αγένεια να τους ξεβολέψουμε τόσο γρήγορα, δίχως να έχουν προλάβει να δροσίσουν το λαρύγγι τους. Οπότε, στερούμενοι αυτής της επιλογής, καθίσαμε μαζί τους, περιμένοντας την στιγμή που ο Νίκος θα έδινε το σύνθημα της αναχώρησης.

Τί κάναμε όσο περιμέναμε; Όχι και πολλά μπορώ να πω. Δεν τους πνίξαμε με ερωτήσεις fanboy-ίστικης λογικής, ούτε ζαλίσαμε με την πάρλα μας τους ταλαιπωρημένους από το ταξίδι δημιουργούς. Απλούστατα, ακούγαμε –τί άλλο; – τη συζήτηση μεταξύ δυο ανθρώπων που βρίσκονται χρόνια στη comics business, να συνομιλούν μεταξύ τους, μπροστά σε ένα ακροατήριο τριών ανθρώπων.

Μια συζήτηση που αποκάλυψε απόψεις που φέρουν δυο αυτοί καλεσμένοι μας, για κάποιους από τους συναδέλφους τους, καθώς και την κατάσταση της Αμερικάνικης βιομηχανίας comic. Μπηχτές έπεσαν, όπως και ειρωνικά γελάκια. Απόλυτα ανθρώπινες καταστάσεις.

Συμμετέχω στη διεξαγωγή του Comicdom Con Athens, με το ένα ή τον άλλο τρόπο, από την πρώτη του χρονιά. Έχω γνωρίσει και συνομιλήσει με δημιουργούς που εκτιμώ το έργο τους, καθώς και με άλλους, που μπορεί από καλλιτεχνικής απόψεως να μην μου λένε και πολλά, ως προσωπικότητες, όμως, κατάφεραν να κερδίσουν τη συμπάθεια μου. Επίσης, η άποψη μου για κάποιους από τους καλεσμένους μας, άλλαξε, όταν διαπίστωσα ότι η εικόνα που είχα σχηματίσει στο μυαλό μου για αυτούς, δεν ανταποκρίθηκε σε αυτή που μου είχε δημιουργήσει το ταλέντο και το χάρισμα που διαθέτουν.

Ακόμη, όμως, εξακολουθώ να θεωρώ μια εμπειρία σαν αυτή, σχεδόν μεταφυσική. Δεν είναι δυνατόν τα σχέδια και τους διαλόγους να τους δημιουργούν αυτοί! Είναι άνθρωποι, σαν εμάς! Δεν έχουν το αλάθητο, ούτε έχουν έρθει από άλλο πλανήτη! Πίσω από τα ονόματα στα credits, υπάρχει τώρα η εικόνα που έχω πλάσει εγώ, βασιζόμενος στη πραγματικότητα που βίωσα.

Όλα αυτά τα γράφω έχοντας δίπλα μου το BATMAN #442, ένα τεύχος σχεδόν 20 ετών, κάποιας ιστορικής σημασίας, αφού σε αυτό ο Tim Drake αναλαμβάνει επισήμως τη θέση του Robin. Ακόμη θυμάμαι από πιο περίπτερο το είχα αγοράσει. Τα χρόνια δεν ήταν ευγενικά μαζί του, ενώ οι πάμπολλες φορές που πέρασε από τα χέρια μου κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου, δείχνουν να το έχουν ταλαιπωρήσει. Τώρα πλέον, φέρει ένα αυτόγραφο του Marv Wolfman. Κατά κάποιο τρόπο, το comic αυτό, δεν είναι πια το ίδιο.

Η προηγούμενη υπόσταση του έχει μεταβληθεί, παραχωρώντας τη θέση της σε μια άλλη, διαφορετική. Εξακολουθεί να είναι σημαντικό μέρος των αναγνωστικών μου αναμνήσεων, αλλά, κατά μια έννοια, έχει πλέον “αλλοιωθεί” ανεπανόρθωτα.

Φαίνεται πως έτσι ήταν γραφτό να γίνει…