MEIN KAMPF MANGA

Οι πολυσέλιδοι, βαριοί τόμοι της κλασσικής λογοτεχνίας δεν είναι πάντοτε ό,τι πιο ελκυστικό για τους νεαρούς αναγνώστες κάθε ηλικίας (που ως γνωστόν τα παιδιά σήμερα δεν είναι όπως παλιά, τώρα με τα πιου πιου που παίζουν όλη την ώρα και το σατανικό, γεμάτο παιδεραστές internet να τα απειλεί…).

Το comic όμως, όπως και παλιότερα με τα ΚΛΑΣΣΙΚΑ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΑ, παραμένει μια δημοφιλής εναλλακτική για την μεταφορά τέτοιων έργων σε ένα πιο προσιτό μέσο για μαθητές που είχαν καλύτερα πράγματα να κάνουν στις διακοπές των Χριστουγέννων από το να διαβάζουν Ντίκενς, για τις μαμάδες των μαθητών που το έχουν πάρει χαμπάρι ότι τα αγγελούδια τους προτιμούν τα μπαλονάκια, αλλά ελλείψεως πολλών χριστιανικών comics, η κλασσική λογοτεχνία είναι το next best thing, για φοιτητές που παραδίδουν αύριο εργασία λογοτεχνικής ανάλυσης κι εδώ και τέσσερις μήνες που την ανέλαβαν, την τοποθέτησαν στην λίστα προτεραιοτήτων τους ακριβώς κάτω από το «επιτυγχάνω μια πλήρη συζήτηση με τον κάκτο μου για τα γκομενικά μας προβλήματα και την οικονομική κρίση» και ακριβώς πάνω από το «αλλάζω τα σεντόνια στο κρεβάτι μου», για ποζέρια που θέλουν να ισχυριστούν ότι «φυσικά και έχω διαβάσει ΟΛΗ την κλασσική λογοτεχνία χρυσή μου, για ποιόν με πέρασες;», για κάτι περίεργους που έχουν βίτσιο να μελετάνε την μεταφορά ενός πνευματικού υλικού από το ένα μέσο στο άλλο και για διάφορες άλλες, κοινωνικά ευπαθείς, ομάδες.

Αυτούς όλους πρέπει να είχε στον νου της, και η East Press, η μικρή Ιαπωνική εταιρία, η οποία άρχισε να εκδίδει σε manga διάφορους κλασσικούς τίτλους, 43 μέχρι στιγμής στο σύνολό τους,  μεταξύ των οποίων και ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ του Μαρξ, Η ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ του Δάντη, ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ του Ντοστογιέφσκι, Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ του Κάφκα, ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ του Στεντάλ και ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ του Νίτσε, σημειώνοντας πωλήσεις περί τις 35.000 αντίτυπα ανά τίτλο, που δεν είναι και κανένα φοβερό νούμερο.

Το best seller τους, μια αρκετά πρόσφατη έκδοση, έχει φτάσει μέχρι στιγμής τα 45.000 και συνεχίζει ακάθεκτο, όμως δεν είναι άλλο από το μανιφέστο MEIN KAMPF (Ο ΑΓΩΝ ΜΟΥ στην ελληνική) του ναζί φύρερ Αδόλφου Χίτλερ.

Ο 32χρονος εκδότης Kōsuke Maruo εξηγεί την επιλογή έκδοσής του: «Είναι ένα διάσημο βιβλίο, αλλά πολύ λίγοι το έχουν όντως διαβάσει. Το θεωρώ ως υλικό μελέτης του Χίτλερ, άντρα συνώνυμου με τον “διάβολο” και την σκέψη που δημιούργησε μια τραγωδία τέτοιου επιπέδου» 

Δεν τελειώνουν όμως εδώ τα ενδιαφέροντα. Όπως πιθανώς γνωρίζετε, η (επαν)έκδοση του συγκεκριμένου έργου είναι απαγορευμένη στην Γερμανία από το 1945, και ιδιοκτήτης των πνευματικών δικαιωμάτων του βιβλίου είναι το Βαυαρικό Υπουργείο Οικονομικών, κατάσταση η οποία θα αλλάξει το 2015 με την συμπλήρωση των 70 χρόνων από το θάνατο του Αδόλφου. Το γεγονός αυτό προκαλεί άγχος σε κόσμο και κοσμάκι από επιφανείς εβραίους μέχρι κρατικούς παράγοντες, καθώς άλλοι θέλουν να επιτύχουν ένα απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον επανέκδοσής του και άλλοι την αναθεώρηση του «επικίνδυνου υλικού»  πριν την λήξη των δικαιωμάτων όποτε και θα γίνει της εκδιδόμενης στο πεζοδρόμιο, χάνοντας η μάνα το παιδί και το παιδί το αρκουδάκι του (δεν θέλετε να ξέρετε πόσο είχα πλαντάξει όταν μικρή ξέχασα το κουνελάκι μου στο σουπερμάρκετ) με αλλοιωμένες ή επιλεκτικές εκδόσεις των ακροδεξιών, ναζί, εθνικιστών και άλλων.

 Και εδώ συνδέονται οι δύο άξονες του παρόντος ασυνάρτητου post: το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ιστορίας του Μονάχου, έκανε αίτηση στο Βαυαρικό Υπουργείο Οικονομικών για να εκδώσει την manga εκδοχή του Mein Kampf. Αίτηση που τελικά απορρίφθηκε με την δικαιολογία ότι «Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το manga ως το αρμόζων μέσον για την κρίσιμη παρουσίαση του προβληματικού αυτού υλικού». 

 Εσείς τι πιστεύετε; Είναι καλύτερη μια πρόωρη, ελεγχόμενη έκδοση ή αναμονή και βλέπουμε; Είναι μια comics μεταφορά, είτε είναι manga, είτε όχι το καταλληλότερο μέσο για αυτό το υλικό;

MOE MOE NIJI TAISEN

Εδώ, επειδή ίσως σας ανησυχούν οι πωλήσεις που έχει κάνει μέχρι στιγμής το MEIN KAMPF, θα ήθελα να επισημάνω ότι παρόλο που και στην Ιαπωνία υπάρχουν ναζιστικές οργανώσεις αυτές είναι ιδιαίτερα περιορισμένες, αλλά είναι αναντίρρητο ότι υπάρχει μια εκτεταμένη έμμονη με στρατιωτικά θέματα, εμμονή που εισέρχεται και στην pop culture της χώρας,  στην συγκεκριμένη περίπτωση κυρίως με την μορφή των (καλοσχεδιασμένων οφείλω να ομολογήσω) στρατιωτικών στολών, σαν φετιχιστική προέκταση (όπως είναι το best seller παιχνίδι για το playstation MOE MOE NIJI TAISEN) , σαν fashion statement (συχνή σε φωτογραφήσεις και live Visual Kei συγκροτημάτων) και σαν shock value,  αποσυνδεδεμένα όμως ως επί το πλείστον από την πολιτική και ιστορική φόρτισή τους.