BRATPACK

Writer/Artist: Rick Veitch
Format: Trade paperback
Original Format: 5-issue mini series
Original Run: 1990-1991
King Hell

“Oh, I… Well… I wanted to say something, Neal. Something about… the children.”

Η σημαντικότερη ίσως φράση στο BRATPACK, ξεστομίζεται από την πρώτη κιόλας σελίδα, όταν ένας ακροατής τηλεφωνεί σε μια ραδιοφωνική εκπομπή και πυροδοτεί ένα μακάβριο δημοψήφισμα. Όπου “children”, βλέπετε τα sidekicks των υπερηρώων της πόλης Slumburg, υπερηρώων που απέχουν μακράν από την εξιδανικευμένη απεικόνιση των mainstream τίτλων. Αυτά τα sidekicks είναι και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας που γέννησε το μυαλό του Rick Veitch.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην πόλη Slumburg. Οι resident superheroes αντιμετωπίζουν καθημερινά τους villains, στηριζόμενοι στα sidekicks τους, έφηβα αγόρια και κορίτσια που όχι μόνο βοηθούν στην αέναη μάχη ενάντια στο κακό, αλλά και στις πωλήσεις κάθε είδους merchandise. Βλέπετε, η υπερηρωική ζωή στην πόλη αποτελεί χρυσωρυχείο και ένα μεγάλο σταθερό εισόδημα, που κανείς δε θέλει να στερηθεί. Όταν, λοιπόν, το εισόδημα αυτό πέφτει, εξαιτίας της δολοφονίας των sidekicks (φυσικά, το εν λόγω εισόδημα, πριν αρχίσει να πέφτει, απογειώνεται στηριζόμενο στα αδικοχαμένα παιδιά), πρέπει να βρεθούν καινούργια.

Η ζωή ενός sidekick, όμως, δεν είναι όσο glamorous φαίνεται. Μάλλον, για να είμαι ακριβής, είναι, αλλά έχει και πολλά μειονεκτήματα. Ειδικά στην περίπτωση του BRATPACK, τα μειονεκτήματα είναι περισσότερα – κι όχι μόνο αυτό, αλλά ο Veitch φαίνεται πως πήρε έμπνευση για αυτά τα μειονεκτήματα από τα συγγράμματα του Dr. Fredric Wertham: κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, βιαιοπραγία, εξευτελισμός, νταβατζιλίκι και σεξουαλική κακοποίηση. Και όλα αυτά, πριν καν εμφανιστούν οι villains.

Μιλώντας, όμως, για την έμπνευση του Veitch, ανοίγω ένα μεγάλο κεφάλαιο. Το BRATPACK, σύμφωνα με τον ίδιο, ξεκίνησε να γράφεται μετά το διαβόητο πλέον δημοψήφισμα της DC, σχετικά με τη διατήρηση ή όχι του Jason Todd (ο δεύτερος πιτσιρικάς που ανέλαβε το ρόλο του Robin στο BATMAN) στη ζωή. Στο εν λόγω δημοψήφισμα, η πλειοψηφία των αναγνωστών καταδίκασε σε θάνατο το νεαρό sidekick. Βασικό theme, λοιπόν, στο BRATPACK είναι η δίψα για αίμα του κοινού, αλλά και ο αμοραλισμός (σε επικίνδυνο και ανήθικο σημείο) των superheroes.

Oι superheroes αυτοί, κατά μια έννοια, αντιπροσωπεύουν τους καθιερωμένους ήρωες της DC: τον Batman, τη Wonder Woman, τον Green Arrow και άλλους – απλά στην κατά πολύ χειρότερη εκδοχή τους. Κατά μια άλλη έννοια, την οποία έχει επιβεβαιώσει και ο Veitch, οι superheroes του comic του αντιπροσωπεύουν τις μεγάλες εταιρείες (DC και Marvel), οι οποίες εκμεταλλεύονται και βιάζουν συστηματικά τους freelancers, όπως ήταν και ο ίδιος εκείνη την εποχή.

Θυμίζω ότι η οργή του Veitch απέναντι στις μεγάλες εταιρείες, και ειδικά απέναντι στη DC ήταν μεγάλη. Πριν λίγο καιρό, είχε φύγει άρον-άρον από το SWAMP THING, μετά την απόφαση της εταιρείας να αποσύρει από το τυπογραφείο την ιστορία, κατά την οποία ο πρωταγωνιστής συναντούσε τον Ιησού Χριστό. Και, φυσικά, δεν κρατούσε μόνο αυτό εναντίων των δύο μεγάλων. Aυτή η οργή του αποτέλεσε τη μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για την ιστορία του και είναι έκδηλη μέσα σε ολόκληρο το BRATPACK.

Και έχω την εντύπωση πως αυτή αποτελεί και το μεγαλύτερο ατού του (αλλά και μια από τις αδυναμίες του). Η ατμόσφαιρα και η όλη ιστορία είναι ενοχλητικές και το deconstruction των superheroes φτάνει σε αρρωστημένα επίπεδα. Η ιστορία εξυπηρετεί αποκλειστικά την εν λόγω σαπίλα και ακόμη και οι σκηνές δράσης υπηρετούν δευτερεύουσες λειτουργίες. Η ιδιότητα αυτή του BRATPACK είναι ταυτόχρονα η μεγάλη γοητεία του, αλλά τροφοδοτεί και την αδυναμία του: είναι οργισμένο, αρρωστημένο και ενοχλητικό.

Από την άλλη, οι αδυναμίες του εντοπίζονται κυρίως σε κάποιους τομείς του σχεδίου, αλλά και στη φροντίδα που (δε) δείχνει ο Veitch στο να παρουσιάσει κάτι απόλυτα ολοκληρωμένο. Οι superheroes εκπληρώνουν αποκλειστικά το ρόλο του αρχέτυπου που ίδιος ο συγγραφέας θέλει να τονίσει: δεν παρουσιάζονται ολοκληρωμένοι ως χαρακτήρες. Το ίδιο και τα νεαρά sidekicks, με εξαίρεση τον βασικό πρωταγωνιστή. Έχω την εντύπωση πως ο Veitch θυμίζει σε αυτή την περίπτωση τον κλασικό μπάτσο πρωταγωνιστή των ταινιών τoυ Hollywood που οι εγκληματίες του έχουν σκοτώσει τη γυναίκα και το παιδί και ο αρχιμπάτσος του απαγορεύει να αναμειχθεί στην υπόθεση, γιατί είναι προσωπικά αναμειγμένος.

Το παραπάνω, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός ότι το BRATPACK αποτελεί ένα comic-σταθμό στην ιστορία του Μέσου και το πλέον ακραίο παράδειγμα του superhero deconstruction. Και για να πάρετε κι εσείς μια ιδέα μπορείτε να επισκεφτείτε το site του Rick Veitch και να κατεβάσετε το πρώτο τεύχος της σειράς, αλλά και να δείτε κάποια “χαμένα” panels, που θα περιέχονται στη νέα έκδοση του comic, η οποία θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Ιανουάριο.

Αν, λοιπόν, το διαβάσετε και σας αρέσει, μην αμελήσετε να ρίξετε και μια ματιά στα υπόλοιπα αιρετικά comics του Veitch, όπως το προέχον αυτών SWAMP THING. Ο Veitch ανέλαβε καθήκοντα writer από το #64 μέχρι το #88 (το διαβόητο τεύχος με τον Χριστό), ενώ πριν από αυτό περιοριζόταν στο σχέδιο, με writer τον Alan Moore. Με τον Moore έχει συνεργαστεί και στο MIRACLEMAN, όπου σχεδίασε την (και πάλι διαβόητη) γέννηση του γιου του.

Όσον αφορά στη θεματολογία, λίγες προτάσεις μπορούν να προσεγγίσουν το επίπεδο της απομυθοποίησης του genre που πετυχαίνει το BRATPACK. Σίγουρα οι πρώτες επιλογές που προκύπτουν σε κάθε comic του είδους είναι τα WATCHMEN (των Alan Moore και Dave Gibbons) και THE DARK KNIGHT RETURNS (του Frank Miller). Στην ίδια κατηγορία ανήκει και το THE BOYS του Garth Ennis, το οποίο ασχολείται αρκετά με τη σκοτεινή πλευρά των υπερηρώων, αν και με έναν ελαφρώς πιο κωμικό τρόπο. Το συγκεκριμένο, μάλιστα, έχει επηρεαστεί όσο κανένα άλλο από το BRATPACK.

Επιπλέον, δε νοείται να μην έχετε διαβάσει το comic που αποτέλεσε την αφορμή για τη συγγραφή του BRATPACK, το storyline A DEATH IN THE FAMILY, το οποίο αποτελείται από τα BATMAN #426-429 και περιέχει το θάνατο του Jason Todd – προσφορά του αιμοδιψούς κοινού του.

Αν, από την άλλη, συμπάσχατε με τα καημένα τα sidekicks που τράβηξαν τα πάνδεινα, ξεκινήστε να διαβάζετε το TEEN TITANS, στο οποίο ο Robin και τα υπόλοιπα… κολαούζα βρίσκονται επιτέλους στο κέντρο της σκηνής και όλοι οι προβολείς είναι στραμμένοι πάνω τους.

Υ.Γ.: Χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ στο Γιώργο Χατζηκωστή, ο οποίος μου δάνεισε το δικό του αντίτυπο του BRATPACK και επιτέλους αξιώθηκα να το διαβάσω.