Ξέρεις Από Πού Έρχομαι;
Κάθε χρόνο στο Con, έχω την ευκαιρία να μιλήσω με πολύ κόσμο. Υπάρχουν όμως και πάρα πολλοί που ενώ θα ήθελα πάρα πολύ να τους μιλήσω, δεν έχω την ευκαιρία, όπως επίσης και μια μικρή μερίδα ανθρώπων που για διάφορους λόγους δεν πρέπει να το κάνω. Λοιπόν, σήμερα θα απευθυνθώ σε όλους αυτούς που δεν μίλησα το τριήμερο, κάτι σαν ανοιχτή επιστολή αν και πιο ανεπίσημη, μιας και αυτές είναι της μόδας τελευταία.
Έχω ξαναπεί, σε διάφορες συζητήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς, ότι όλη αυτή η προσπάθεια της οποίας αποτέλεσμα είναι το Comicdom Con Athens, γίνεται από μια ομάδα ανθρώπων που δουλεύουν πολλές ώρες κατά τη διάρκεια του συνεδρίου. Στον όγκο δουλειάς, θα πρέπει φυσικά, να συνυπολογίσουμε και τους μήνες προετοιμασίας που χρειάζεται ένα τέτοιο εγχείρημα, ενώ πρέπει να τονιστεί το γεγονός ότι κανείς μας δεν έχει το παραμικρό οικονομικό όφελος. Όλοι όσοι ασχολούνται με κάτι ανάλογο (όχι απαραίτητα στον ίδιο χώρο) καταλαβαίνουν πολύ καλά τι λέω.
Κάποιοι όμως μπορεί να μην το κατα λαβαίνουν και για να προλάβω τυχόν μειδιάματα, από αυτά τα χαριτωμένα που συνοδεύονται συνήθως από κάποιο ειρωνικό σχόλιο, δεν σας τα λέω όλα αυτά για να ακούσω κάτι του στιλ: “Ε, ρε τα καημένα τα παιδιά, δουλεύουν τόσο πολύ χωρίς να κερδίζουν τίποτα”. Η απουσία οικονομικού οφέλους δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε κανένα όφελος. Κάνουμε αυτό που αγαπάμε και αυτός είναι ο δικός μας τρόπος να δώσουμε κάτι στο χώρο.
Μιλώντας για τον εαυτό μου, δεν νιώθω καμία υποχρέωση να αφιερώσω τόσο χρόνο και κόπο για ένα τριήμερο (πλέον) το οποίο οι επισκέπτες θα ευχαριστηθούν πολύ περισσότερο από μένα. Το κάνω επειδή το θέλω και επειδή πιστεύω ότι αυτό που κάνω είναι σημαντικό και δεν σας κρύβω ότι την επόμενη μέρα, όταν αρχίζει να περνάει ο πόνος στα πόδια μου, αισθάνομαι πάρα πολύ ωραία, κυρίως για το γεγονός ότι έρχεται κόσμος και μου λέει μια καλή κουβέντα, μου δίνει συγχαρητήρια ή μου κάνει κριτική.
Ναι, σωστά διαβάσατε, κριτική. Η κριτική μπορεί να γίνεται καλοπροαίρετα, μπορεί και όχι και το ότι εκτιμάται ιδιαίτερα η πρώτη, δεν σημαίνει ότι έχει σημασία η δεύτερη. Τα καλά σχόλια, μπορεί να είναι το τονωτικό μας, αλλά αυτό που μας κάνει κάθε χρονιά καλύτερους είναι η κριτική. Αυτό το οποίο θα δει κάποιος και θα το επισημάνει, το οποίο κανείς από εμάς δεν πρόσεξε ή δεν του έδωσε τη δέουσα σημασία. Ακόμα και πράγματα που ξέρουμε ότι μπορούν να βελτιωθούν ή ακόμα και λάθη τα οποία έχουμε ήδη αναγνωρίσει, έχει αξία να τα ακούμε και από τρίτους, καθώς πρώτον μπορεί κάποιος να προσφέρει μια διαφορετική οπτική γωνία από τη δικιά μας και δεύτερον μας δίνουν μια σαφέστερη εικόνα για το τι θέλει ο επισκέπτης.
Υπάρχουν όμως και πράγματα που βλέπω ή ακούω και με στεναχωρούν. Με στεναχωρούν γιατί δείχνουν ότι αυτός που τα λέει/κάνει δεν δίνει δεκάρα για την προσπάθεια που έχω καταβάλλει εγώ (μπορεί να μιλάω για μένα αλλά αναφέρομαι και στους υπόλοιπους, να ξέρετε), για τις όποιες δυσκολίες μπορεί να έχω αντιμετωπίσει, αλλά κυρίως για τους υπόλοιπους επισκέπτες. Ευτυχώς τέτοια περιστατικά είναι μεμονωμένα (φράση ιδιαίτερα της μόδας την τελευταία πενταετία) και ίσως δεν αξίζει καν να αναφερθώ, αλλά πραγματικά υπήρξαν φορές που έφτασα πολύ κοντά να βγω εκτός εαυτού.
Έτσι λοιπόν, εσύ αγαπητέ που απείλησες και έβρισες μέλος της διοργάνωσης, αλλά και μια εθελόντρια επειδή έκαναν την δουλειά τους όπως έπρεπε, ενώ εσύ δεν είχες το στοιχειώδες φιλότιμο να είσαι στην ώρα σου για να παρακολουθήσεις το τάδε workshop, έχεις μια ωραία θέση σε αυτή την παράγραφο. Κυρίως για την εθελόντρια, η οποία δεν είχε καμία σχέση με την διοργάνωση και απλά έκανε αυτό που της είχαν πει και τίποτα παραπάνω. Συγγνώμη, αλλά η δικαιολογία “ήρθα από το Μαρούσι”, μου ακούγεται τόσο γελοία που θα την μοιραστώ με τον κόσμο και θα είναι μια ιστορία που θα λέω για πολλά χρόνια ακόμα, μόνο και μόνο γιατί την στιγμή που έλεγες αυτές τις κουβέντες στην αίθουσα βρίσκονταν άνθρωποι που είχαν έρθει από την Πολωνία και αυτοί, σε αντίθεση με σένα, ήταν συνεπείς. Έχω την εντύπωση ότι το Μαρούσι είναι λίγο πιο κοντά από την Πολωνία…
Επειδή μπορεί η ελαφρά ειρωνεία της παραπάνω παραγράφου να μην έκανε σαφές αυτό που θέλω να πω, ας το ξαναγράψω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται: Υπήρξαν κάποιοι “κύριοι”, οι οποίοι έβρισαν ή/και απείλησαν δυο κοπέλες. Προσωπικά, αν ποτέ κάνει κανείς το λάθος και μου αναθέσει τα workshops, θα φρόντιζα αυτοί οι συγκεκριμένοι “κύριοι” να μην παρακολουθήσουν ούτε ένα workshop ποτέ! Φαντάζομαι ότι τη στιγμή που εκδηλώνατε με αυτόν τον τρόπο τον ανδρισμό σας δεν σκεφτήκατε ότι δεν είστε ανώνυμοι, έτσι;
Όποιος νομίζει ότι είμαι υπερβολικός, μπορεί να μου το πει στα σχόλια και να το κουβεντιάσουμε. Όταν όμως απειλείται η σωματική ακεραιότητα των συναδέλφων μου, έχω μια τάση να το παίρνω στα σοβαρά.
Ο λόγος που έγραψα τις δυο (και κάτι) παραπάνω παραγράφους, ήταν γιατί πραγματικά πιστεύω ότι δεν αφορούν μόνο σε μένα και τον όποιο εκνευρισμό μου προκάλεσαν. Αφορούν κι εσάς. Δεν είμαι εγώ το Comicdom Con Athens. Δεν είναι καν η ομάδα που απαρτίζει το Comicdom. Είστε κι εσείς όλοι που μας στηρίζετε. Φέτος είδα για πρώτη φορά κάποιον που είχε έρθει να παρακολουθήσει ένα πάνελ (συγχωρέστε με αλλά μέσα στον πανικό του τριημέρου, δεν θυμάμαι πότε και που έγινε αυτό), να ζητάει ευγενικά από έναν άλλο να αφήσει τον καφέ του έξω από το θέατρο, γιατί η πινακίδα έξω στην πόρτα έλεγε ότι δεν επιτρέπεται. Αυτό μου έδωσε πραγματικά μεγάλη χαρά…