KICK-ASS: THE MOVIE

Director: Matthew Vaughn
Starring: Aaron Johnson, Cloe Morentz, Nicolas Cage
Liongate & MARV

Κόντεψε να μονοπωλήσει τη συζήτηση στο panel του Comicdom Con 2010 “Comics και Σινεμά – Τόσο Μακριά, Τόσο Κοντά”. Οι ερωτήσεις των παρευρισκομένων στον John Romita Jr για τη μεταφορά του KICK-ASS σε ταινία ήταν πολλές και ο καλεσμένος μας δε δίστασε να απαντήσει ειλικρινά σε όλες.

Εγώ από τη μεριά μου, έχοντας μεγάλη αδυναμία στο comic, δεν περίμενα την ώρα να το δω στο πανί, ειδικά μετά τη διαβεβαίωση του John Romita Jr ότι η ταινία είναι πολύ κοντά σε αυτό.

Πριν όμως αποκαλύψω την προσωπική μου άποψη, θα σας μεταφέρω την άποψη κάποιου που δεν έχει διαβάσει το comic. Θα μπορούσα, βέβαια, να βγάλω εύκολα τα συμπεράσματά μου αν παρατηρούσα απλά και μόνο τις έντονες αντιδράσεις του “ανυποψίαστου” κατά τη διάρκεια της ταινίας: έκπληξη, γέλιο, απορία, χειροκρότημα. Ο εν λόγω, λοιπόν, “ανυποψίαστος” έμεινε πολύ ευχαριστημένος. Ο πρώτος χαρακτηρισμός για την ταινία ήταν “ανατρεπτική” και νομίζω ότι είναι δίκαιος. Ειλικρινά, δε ξέρεις τι σε περιμένει όταν ξεκινάει. Αυτό που ήταν πρωτότυπο και πρωτοποριακό ήταν και η βασική ιδέα του comic και της ταινίας. Το γεγονός, δηλαδή, ότι ένας απλός άνθρωπος μπορεί να αποφασίσει να γίνει υπερήρωας. Χωρίς, όμως, υπερβολές και ψευτοηρωισμούς, καθώς ο ήρωας πολλάκις τις τρώει και τις τρώει άσχημα! Στα δυνατά χαρτιά της ταινίας και το γενναιόδωρα ξεκαρδιστικό χιούμορ, που κατάφερε και έκανε όλο το σινεμά να διασκεδάσει και να γίνει μια παρέα.

Αγαπημένος χαρακτήρας, όπως ήταν φυσικό τουλάχιστον για μένα, η Hit Girl. Η Chloe Moretz που ζωντανεύει την δολοφονική πιτσιρίκα ήταν απλά καταπληκτική σε έναν εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο. Και ο Nicolas Cage, με μια μακρά παράδοση να είναι απαράδεκτος, τα καταφέρνει μια χαρά και αυτό είναι είδηση. Και ο Aaron Johnson είναι ένας αρκούντως pathetic Dave Lizewski.

Οι “υποψιασμένοι” από την άλλη, σε αυτές τις περιπτώσεις έχουν πάντα μια κριτική διάθεση. Αν τους αρέσει δε το comic, όπως εγώ, τότε ζουν με την αγωνία ότι θα απογοητευτούν. Έχει συμβεί άπειρες φορές, όπως απέδειξε και η λίστα του Comicdom για τις χειρότερες ταινίες της δεκαετίας. Το να σου αρέσει ένα comic δεν εξασφαλίζει και μια καλή ταινία, και συχνά σε περιμένει μια μεγάλη απογοήτευση. Ευτυχώς, όχι σε αυτή την περίπτωση. Η ταινία πραγματικά έπαιξε πολύ κοντά στο κείμενο αποδεικνύοντας ότι καλώς το team του comic, Millar-Romita, εμπιστεύτηκε τον Vaughn για τη σκηνοθεσία. Ήταν σαφές σε κάθε σκηνή ότι ο σκηνοθέτης γούσταρε τρελά το comic, είχε μπει στη φιλοσοφία και το καταδιασκέδασε. Η ροή ήταν καταιγιστική όταν έπρεπε και δραματική όπου χρειαζόταν. Παρόλο που το comic είχε πολλά συστατικά, όπως χιούμορ, ειρωνεία, βία, δράμα, ο Vaughn κατάφερε να διατηρήσει τις σωστές αναλογίες και τίποτα δεν έγινε γελοίο ή μελοδραματικό. Τα χρώματα, το στήσιμο, το όλο αποτέλεσμα ήταν άψογα συνδεδεμένο με την αισθητική του comic. Φοβερή ήταν, επίσης, η μουσική που άνετα θα μπορούσε να είναι το soundtrack του comic.

Πέρασα πάρα πολύ καλά και ευχαριστήθηκα την ταινία, πράγμα που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο θέαμα που απολάμβανα και εν μέρει και στα ενθουσιώδη πιτσιρίκια που καθόταν στην πίσω σειρά και το ζούσαν πραγματικά.

Πέρα από αυτά, υπάρχουν δύο πράγματα που “παραβίασαν” την πλοκή του comic και τα οποία θεωρώ ουσιώδη. Θα ήθελα πολύ να επεκταθώ αλλά θα ήταν major spoilers τόσο για το comic όσο και για την ταινία. Τέλος, αξίζει να προσθέσω το σχόλιο του Άκη Τριανταφύλλου ότι “η ταινία ήταν πιο υπερβολική από το comic”, πράγμα σπάνιο. Hollywood θα μου πεις είναι αυτό.

Να τη δείτε!