THE ILIAD IN SIXTEEN PAGES

Writer/Artist: Ilias Kyriazis

Στο χώρο της αφήγησης λένε ότι ένας καλός αφηγητής μπορεί να πει μια ιστορία με τρεις λέξεις (αλήθεια ποιες τρεις θα έλεγαν την ΙΛΙΑΔΑ);. Ο Κυριαζής ανέλαβε να πει την ΙΛΙΑΔΑ σε δεκαέξι σελίδες, πράγμα που είναι από μόνο του ένας άθλος. Το θέμα είναι αν τα κατάφερε;

Μου αρέσει  ο Κυριαζής, το σχέδιό του, η οπτική του και οι ιστορίες του. Ξεχωρίζει είναι η αλήθεια και έχει τα φόντα να πετύχει πολλά. Και εδώ το σχέδιο είναι πραγματικά καλό. Η επιλογή των εικόνων είναι εύστοχη. Εξαιρετικό το δισέλιδο στο οποίο παρακολουθούμε μέσα από το κράνος του Πάτροκλου τη μάχη. Εμπνευσμένη σύλληψη. Όπως και το δισέλιδο στο οποίο τα panels του θρήνου του Αχιλλέα εναλλάσσονται με την κατασκευή της καινούριας του πανοπλίας από τον Ήφαιστο. Μόνη μου ένσταση για το σχέδιο του Έκτορα. Γιατί ο μέγας ήρωας της ΙΛΙΑΔΑΣ (ναι, ναι είναι ο αγαπημένος μου) μοιάζει με Έλληνα σουβλατζή στη δεκαετία του ’80 με καραφλίτσα και χαίτη;

Πέρα από όλα αυτά θεωρώ ότι ο Κυριαζής δεν κατάφερε να πει την ιστορία της Ιλιάδας. Ποντάρει σε μεγάλο βαθμό στο ότι όλοι, μα όλοι, ξέρουμε την ιστορία αυτή. Έτσι, επιλέγει κομμάτια από εδώ και από εκεί που λένε τα βασικά κομμάτια της ιστορίας. Όσον αφορά την ιστορία, διαφωνώ σε ένα-δύο σημεία. Όχι, όχι καθόλου δε με πείραξε που πήρε θέση σαφή όσον αφορά τη σχέση του Αχιλλέα και του Πάτροκλου (βέβαια, αν τον πάρει χαμπάρι ο Άδωνις ούτε φίδι στον κόρφο του). Με πείραξε όμως ότι επέλεξε να μετατρέψει τον Μενέλαο σε comic relief χαρακτήρα να ξεσπάει σαν τον τελευταίο κακομοίρη. Πιο πολύ, όμως, από όλα είναι το τέλος. Θα γίνω λίγο ψείρας, πολύ φιλόλογος και θα σχολίασω ότι το τέλος της Ιλιάδας είναι μεγαλειώδες. Δεν τελειώνει με έναν Αχιλλέα θυμωμένο και ένα ατιμασμένο πτώμα. Τελειώνει με έναν πατέρα να παρακαλάει το δολοφόνο του παιδιού του και δύο εχθρούς να κλαίνε μαζί. Μία σελιδούλα ακόμα την άξιζε αυτή η σκηνή.

Και θα ρωτήσω αυτό που ρώτησα και στην αρχή. Γιατί ένας καλλιτέχνης σαν τον Ηλία Κυριαζή αποφάσισε να κάνει κάτι τέτοιο; Μοιάζει να είναι μια άσκηση, του τύπου “μπορώ να το κάνω”, μια εξάσκηση τεχνικής. Η έκδοση δεν είναι καλή ποιοτικά από έναν καλλιτέχνη που δεν υστερεί εκδοτικών οίκων. Το εξώφυλλο δεν μου άρεσε και αυτό το πορτοκαλί έχει κάτι…κάτι. Και γιατί στα αγγλικά; Θα είχε μεγαλύτερη λογική αν δεν είχε καθόλου λόγια. Να μην παρεξηγηθώ, ήταν μια πολύ καλή προσπάθεια αλλά πάντα περιμένω πολύ περισσότερα από τον Κυριαζή. Και φυσικά περιμένω πολλά πολλά περισσότερα όταν μια οποιαδήποτε δουλειά αναγράφει “Homer presents”.

Κρατάω το πολύ καλό σχέδιο, το πραγματικά καλό σχέδιο.