Mangάκια Και Φαγάκια

Όποιος έχει διαβάσει manga, ή έχει δει anime έστω και μια-δυο φορές στη ζωή του, μπορεί να έχει παρατηρήσει το εξής: οι Ιάπωνες μπορούν να χρησιμοποιήσουν οποιαδήποτε πλευρά της καθημερινής ζωής και να τη μετατρέψουν σε μάχη μεταξύ δύο ανταγωνιστών (ζευγάρι φίλων/rivals, είτε καθαρά αντιπάλων). Αυτό, συνήθως, για εμάς, είναι κάπως αστείο, διότι δείχνει ασυνήθιστη αφοσίωση στο συγκεκριμένο πράγμα και πολλές φορές προσδίδει κωμική χροιά στο υποτιθέμενα σοβαρό ύφος της σκηνής, μιας και ασχολείται με κάτι πολύ ασήμαντο, που δεν δικαιολογεί τέτοια “ένταση”.

(Δημοφιλές παράδειγμα για κωμική ένταση: “Θα γράφω τα μαθήματά μου με το δεξί χέρι, ενώ, με το αριστερό χέρι μέσα στο σακουλάκι θα γράφω ονόματα στο Death Note και… για να μην με καταλάβουν…. θα παίρνω… ένα-ένα πατατάκι… ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΤΡΩΩ…!!!!”)

Οι Ιάπωνες λατρεύουν την ένταση και την αντιπαράθεση, στο έπακρο. Για αυτό το λόγο υπάρχουν manga και anime με ιδιαιτέρως εξειδικευμένη θεματολογία, που πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει για ποιό λόγο θα ήθελε κάποιος να εκτεθεί σε τόσο μεγάλη ποσότητα πώρωσης για ένα και μόνο πράγμα. (Παραδείγματα εξειδίκευσης: PRINCE OF TENNIS [τέννις], SLAM DUNK [μπάσκετ], INITIAL D [αυτοκίνητα], BEYBLADE [σβούρες…], MY FAVORITE BIKE [ποδήλατα] κ.α.)

Οπότε, είναι μάλλον αναμενόμενο να υπάρχουν και manga με θέμα το φαγητό. Προσωπικά, έχω διαβάσει τρία από αυτά, και το καθένα μου άρεσε σε διαφορετικό βαθμό. Είναι περίεργο συναίσθημα να διαβάζεις κάτι για το οποίο, ναι μεν νοιάζεσαι, αλλά όχι και τόσο ώστε να πωρώνεσαι και να παρακαλάς “να νικήσει ο πρωταγωνιστής”…

YAKITATE!! JA-PAN

Ο Azuma Kazuma (name fail..) είναι ένας νεαρός, ο οποίος φεύγει από την πόλη του για να πάει να δουλέψει στο Τόκιο, σε ένα μαγαζί που φτιάχνει ψωμιά. Το όνειρό του είναι κάποια μέρα να φτιάξει ένα υπέροχο ψωμί, που θα συνδεθεί με την Ιαπωνία και θα είναι καλύτερο από το ρύζι, το Ja-pan (λογοπαίγνιο, pan στα ιαπωνικά είναι το ψωμί – στην Ιαπωνία το ψωμί είναι δυτικοφερμένη μόδα και πολλοί Ιάπωνες δεν το βλέπουν με καλό μάτι, όπως και δεν συνηθίζουν να το τρώνε). Εκτός από μεγάλη αφοσίωση και ταλέντο στο να φτιάχνει ψωμί, ο Kazuma έχει και ένα σπάνιο χαρακτηριστικό, χέρια με μεγαλύτερη θερμοκρασία από το κανονικό, τα οποία κάνουν το ψωμί να φουσκώνει καλύτερα και πιο γρήγορα.

Αρκετά αστειούτσικο και κάπως αφελές, σε  κάνει να θέλεις να φας ψωμί, κρουασάν και άλλα ζυμαρένια πραγματάκια… Το σχέδιο είναι αυτό που ο πιο πολύς κόσμος καταλαβαίνει ως κλασικό σχέδιο για manga – όυτε πολύ πολύ καλό, αλλά ούτε και κακό. 6.5/10 (Με έκανε και γέλασα)

ADDICTED TO CURRY

Η Yui Sonezaki δίνει φαγητό σε έναν ημι-λιπόθυμο νεαρό και μετά, κατά λάθος, τον κοπανάει με ένα κουτάκι στο κεφάλι. Ο νεαρός την ακολουθεί στο μαγαζί της -το Curry House Cooking Ganesha- για να ανακαλύψουν μετά ότι είναι φίλος του πατέρα της, Souichirou (που λείπει σε ταξίδι για να βελτιώσει τις ικανότητές του στην παρασκευή κάρυ), τον οποίο και έψαχνε. Ο Koenji Makito, όντας παλιός μαθητής του πατέρα της, προσφέρεται να σουλουπώσει το μαγαζί, που δεν πάει καλά και μπορεί να κλείσει, μαγειρεύοντας κάρυ και προσπαθώντας να βρει τι αρέσει στον κόσμο, ώστε να φέρει ξανά πελατία. Γι’ αυτό το λόγο, χρησιμοποιεί ανορθόδοξες μεθόδους μαγειρέματος και συνταγές που πιστεύει ότι ανταποκρίνονται στις ανάγκες συγκεκριμένων ανθρώπων (π.χ. γλυκό κάρυ κολοκύθα για μαθήτριες).

Καλούτσικο για λίγο, αλλά μετά από 20 κεφάλαια, προσωπικά, το βαρέθηκα κάπως. Το διάβαζα, όμως, για να δω τις συνταγές που έβαζε. Το σχέδιο δεν θα το χαρακτήριζα ιδιαίτερο. 5/10 (Θες να φας κάρυ μετά, αλλά μπουχτίζεις)

OISHINBO

Ξεκίνησε το 1983 και συνεχίζεται… Μέχρι στιγμής έχει βγάλει 104 τόμους. Είναι η ιστορία του Shirou Yamaoka, ενός δημοσιογράφου που ασχολείται με τη μαγειρική, ο οποίος έχει βάλει στόχο της ζωής του να φτιάξει το υπέρτατο γεύμα, αφού του το ανέθεσε η εφημερίδα του, το απαύγασμα της καλής γεύσης, και των παραδοσιακών υλικών. Σε αυτό το δρόμο, θα συγκρουστεί πολλές φορές με τον πατέρα του (ο Shirou έχει φύγει από το σπίτι, και όχι κάτω από τις καλύτερες συνθήκες), κάποιες φορές κερδίζει η λογική του Shirou όσον αφορά το μαγείρεμα, άλλες φορές η πολύχρονη εμπειρία του πατέρα του.

Ο σχεδιασμός είναι ίσως παλιομοδίτικος και σχετικά μινιμαλιστικός, ενώ συνήθως το φαγητό και τα υλικά σχεδιάζονται με  περισσότερη λεπτομέρεια. Σε σχέση με άλλα μαγειρικά manga, πάντως, με το OISHINBO μαθαίνεις χρήσιμα πράγματα σχετικά με την μαγειρική γενικότερα (και ειδικότερα, όσον αφορά στην ιαπωνική κουζίνα) και τις συνήθειες του ιαπωνικού λαού ως προς το πώς αντιλαμβάνονται μερικά πράγματα. 8/10 (Δίνει καλτ αίσθηση, είναι όμως για πολύ συγκεκριμένο κοινό)