MORNING GLORIES

Writer: Nick Spencer
Artist: Joe Eisma
Editor: Kristen Simon
Image

Τον Ιούνιο που μας πέρασε ο Δημήτρης Σακαρίδης είχε ήδη αποφασίσει να παραγγείλει το MORNING GLORIES, αφού όπως παραδέχτηκε ο ίδιος – and I quote – “με τράβηξε το mini skirt στο εξώφυλλο”. Οδηγούμενη από εντελώς διαφορετικά κίνητρα, σας διαβεβαιώνω, είχα πάρει και εγώ την ίδια απόφαση! Έφηβοι σε μπελάδες και μια Ακαδημία που δεν είναι αυτό που φαίνεται. Ακουγόταν ενδιαφέρον. Είναι όμως στ’ αλήθεια;

Η Ακαδημία “Morning Glories”, λοιπόν, είναι η πιο περιζήτητη και επιλεκτική ακαδημία του κόσμου. Μόνο τα πιο φωτεινά μυαλά σε διάφορους τομείς γίνονται δεκτά. Όπως, όμως, μαθαίνουμε από τις πρώτες κιόλας σελίδες, η Ακαδημία κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις στους μαθητές της. Πολύ δυσάρεστες!

Και αφού τελειώσει η δυσοίωνη αυτή εισαγωγή, η υπόθεση στρέφεται στους πρωταγωνιστές, τους οποίους γνωρίζουμε έναν-έναν καθώς αποχαιρετούν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, το περιβάλλον τους, για να γίνουν νέα μέλη της “Morning Glories”. Ας τους γνωρίσουμε.

Πρώτη μας συστήνεται η Casey, με έφεση στη Φυσική και η πιο πωρωμένη με την Ακαδημία. Πίσω της αφήνει δύο γονείς που την υπεραγαπούν. Έπειτα ο Ike, ο οποίος είναι ένας αμοραλιστής, εγωιστής, ευφυής τύπος από πλούσια και καλή οικογένεια. Η Zoe είναι η ωραία της παρέας και το ξέρει. Απόδειξη μια μακρά σειρά από αγόρια που αποχαιρετά πριν πάει στην Ακαδημία. Ο Hunter είναι το καλό παιδί από διαλυμένο σπίτι που παίζει ηλεκτρονικά και διαβάζει comics. Δηλαδή, ο χαρακτήρας που προορίζεται για να ταυτιστούμε μαζί του. H Jade, με ταλέντο στη συγγραφή, αποχαιρετά την επαρχία που μεγάλωσε και είναι η emo-goth τύπισσα. Μόνο για έναν, τον Jun από το Τόκιο, ήμαστε στο σκοτάδι για το παρελθόν του, οπότε…

Όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο Spencer (FORGETLESS, SHUDDERTOWN) σε συνέντευξή του στο CBR, το MORNING GLORIES βασίζεται στους χαρακτήρες. Aυτός είναι και ο λόγος που η Image έφτιαξε teaser posters για κάθε έναν από τους έξι πρωταγωνιστές. Λίγο να έχεις δει teenage horror ταινίες, ή και ταινίες γενικά με μια ομάδα αγνώστων που μπλέκουν σε μυστήριες καταστάσεις, θα αναγνωρίσεις αμέσως τα στερεότυπα και θα μπορέσεις με ευκολία να δεις ποιος θα μπλέξει με ποιον, ποιος θα κάνει τι κτλ.

Η Casey είναι η αδιαμφισβήτη αρχηγός της ομάδας, την οποία ο συγγραφέας παραλληλίζει με τον Scott Summers των X-Men. Θα είναι και η μόνη που θα “παλεύει” την emo Jade, η οποία πιθανότατα κρύβει μια φοβερή δύναμη. Ο Hunter είναι ο ήσυχος τύπος που θα κάνει το μεγάλο μπαμ και θα γίνει ο ήρωας (και θα πάρει και το κορίτσι, μην ξεχνιόμαστε). Ο Ike είναι ο τύπος που κοιτά την πάρτη του, θα συγκεντρώσει το μίσος της ομάδας και όλοι θα ευχόμαστε να του τύχει κάτι κακό, να βάλει μυαλό. Η Zoe είναι η prom queen, αποφασισμένη να πετύχει, το θηλυκό του Ike. Όσο για τον Jun, ξέρει πολλά περισσότερα απ’ όσα λέει και έχει σκοπό, για τον οποίο δε μιλάει σε κανέναν, γιατί απλά είναι ο μυστηριώδης τύπος.

Και έρχεται το εύλογο ερώτημα: “Αφού είναι τόσο προβλέψιμο, γιατί να το αγοράσω;”. Αν ο συγγραφέας χειριστεί σωστά το παιχνίδι των στερεοτύπων, τότε το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εξαιρετικό. Αυτό ακριβώς το προβλέψιμο το κάνει οικείο, αν ο δημιουργός δε μείνει στην στείρα αναπαραγωγή. Και ο Spencer, χωρίς να αξιώνει βαθιά καλλιτεχνική αξία για το δημιούργημά του, το ξέρει το παιχνιδάκι. Η υπόθεση έχει αρκετή δόση μυστηρίου και μεταφυσικού γύρω από το teenage περιτύλιγμα. Και ξέρει καλά πώς να μας τροφοδοτεί με τόσα στοιχεία ώστε να μας κάνει να θέλουμε να μάθουμε περισσότερα για την Ακαδημία, τα δόλια μέσα της και τους σκοτεινούς σκοπούς της. Και ξέρει να αφήνει τον αναγνώστη σε τρελό cliffhanger!

Όσον αφορά το σχέδιο, το εξώφυλλο και τα teaser posters του Rodin Esquejo είναι πολύ καλά. Το σχέδιο του Joe Eisma – χωρίς να είναι κακό – δε με ξετρέλανε κιόλας. Έντονες γωνίες, η προσπάθεια να διατηρήσει ο κάθε χαρακτήρας την προσωπικότητά του είναι εμφανής, αλλά όχι πάντα επιτυχημένη και με ένα θεματάκι στις αναλογίες. Ένα δισέλιδο με εννιά μακρόστενα panel με τον Ike και τη μητέρα του να τρώνε στο μακρύ τραπέζι τους με τον μπάτλερ μπάστακα, ήταν απαράδεκτο. Ήθελε να περάσει την απόσταση και την ψυχρότητά ανάμεσά τους, αλλά όπως σχολίασε και ένας συντάκτης μας (ο Θωμάς αν ενθυμούμαι καλώς) “ζαλίστηκα από τις καρέκλες”. Θέλει το κάτι παραπάνω για να μοιάζει επαγγελματικό σχέδιο.

Σε γενικές γραμμές το βρήκα αν μη τι άλλο ενδιαφέρον και διασκεδαστικό και να πω την αμαρτία μου με έχει φάει και η περιέργεια να δω πού πάει το πράγμα. Έχει όλα τα φόντα να γίνει μια απολαυστική σειρά (και όλα τα εχέγγυα να βγει μεγάλη πατάτα).