ΜΑΥΡΟΣ ΔΡΑΚΟΣ (DRAGONERO)

Writers: Luca Enoch, Stefano Vietti
Artist: Giuseppe Matteoni
Μετάφραση: Μυρτώ Ψυχάκη
Επιμέλεια: Γιάννης Ιωαννίδης
Anubis

Υπήρξα για χρόνια φανατική παίκτρια RPG, οπότε ό,τι περιλαμβάνει δράκους, ξωτικά, νάνους κτλ. κεντρίζει το ενδιαφέρον μου. Έτσι, λίγο πριν το καλοκαίρι είδα την έκδοση της Anubis του γνωστού DRAGONERO. Η έκδοση ήταν πραγματικά καλή, μικρότερη από το ευρωπαϊκό format που της δίνει μια αίσθηση βιβλίου, όμορφο εξώφυλλο και απαλό χαρτί.

Μόλις το άνοιξα, το σχέδιο με κέρδισε αμέσως. Ασπρόμαυρο με καθαρά μελάνια και… ζωντανό. Είχε κάτι οικείο και δελεαστικό ταυτόχρονα, δίνοντας ζωή τόσο στους χαρακτήρες, όσο και στα τέρατα και τις μάχες. Έτσι το πήρα.

Οι συγγραφείς φαίνεται από την αρχή ότι έχουν πλάσει ένα δικό τους σύμπαν, στο οποίο έχουν βάλει πολύ σκέψη, ακόμα και αν εμείς βλέπουμε μόνο την περιπέτεια μιας ομάδας. Πίσω από το καθετί υπάρχει ολόκληρη μυθολογία, προϊστορία, ορολογία και κανόνες. Αυτό κάνει το σύμπαν πιο ρεαλιστικό και την ιστορία εν δυνάμει πιο ελκυστική. Σύμφωνα με αυτή την προϊστορία, οι φυλές της γης κατάφεραν να απωθήσουν τους Απεχθείς και όλες τις δυνάμεις του σκότους, σφραγίζοντας τη νίκη αυτή με την αρχαία Απαγόρευση και το αίμα των δράκων που αποδυναμώνει τα δαιμονικά πλάσματα και τα κρατά μακριά πίσω από Μεγάλο Τείχος. Τώρα, όμως, κάτι απειλεί την Απαγόρευση και κάνει τους ογκόλιθους που δημιουργήθηκαν στο μέρος του θανάτου των δράκων να καταρρέουν. Αν αυτό συνεχιστεί, οι κάτοικοι της Γης των Δράκων θα κατακλύσουν τον κόσμο απειλώντας την ίδια τη ζωή.

Σε αυτό το περιβάλλον γνωρίζουμε του δύο πρώτους ήρωες της συντροφιάς που θα σχηματιστεί, όπως κάθε RPGειδές που σέβεται τον εαυτό του και είναι, όπως σημειώνουν και οι ίδιοι οι συγγραφείς σε συνέντευξή τους (στα ιταλικά), τυπική. Ο ένας είναι ο μάγος της παρεάς, ο Αλμπέν. Είναι μεγάλος σε ηλικία, που σημαίνει μεγάλο level, που σημαίνει τεράστια δύναμη. Κρατά ράβδο, όπως είναι αναμενόμενο, και μου έγινε αμέσως συμπαθής γιατί μοιραζόμαστε την ίδια φοβία: τα ύψη! Ο Αλμπέν φτάνει στο Μεγάλο Τείχος για να εποπτεύσει την κατάσταση μετά από ειδοποίηση της Μίρβα, που ανήκει στην κάστα των Τεχνοκρατών. Οι Τεχνοκράτες είναι αυτό που θα ονομάζαμε σήμερα επιστήμονες και ειδικεύονται στην τεχνολογία. Η Μίρβα δεν είναι ένα… lab geek αλλά εκπαιδευμένη πράκτορας της αυτοκρατορίας, με όπλα και τα συναφή. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η σύζευξη μαγείας και τεχνολογίας, σωστά; Όταν οι δυο τους συμφωνούν ότι το πρόβλημα είναι εξαιρετικό αποφασίζουν –τι άλλο; – να καλέσουν τον ήρωα, τον πρωταγωνιστή. Ο Ίαν, αδερφός της Μίρβα, είναι Ανιχνευτής. Εννοείται πως δεν είναι τυχαίος τύπος, είναι όμορφος, με σκληρή ουλή που τον κάνει ακόμα πιο όμορφο, γενναίος, δυνατός και φυσικά με ψυχολογικά προβλήματα, μέρος του παρελθόντος του που τον κατατρέχει με τύψεις. Έχει στη διάθεσή του και ένα φοβερό όπλο, ένα μαγικό σπαθί, ως οφείλει ένας fighter του level του. Τώρα, όσες ονειρεύεστε ρομάντζο ξεχάστε το γενικά στο DRAGONERO και πιο συγκεκριμένα για τον Ίαν, ο οποίος συγκατοικεί με ένα Ορκ, τον Γκμορ (τι να πω, γούστα είναι αυτά). Το Ορκ είναι βέβαια τεράστιο, βρωμερό, με κακούς τρόπους αλλά και με μια βαθιά φιλική αγάπη για τον Ίαν.

Οι τέσσερις τους συναντιούνται και στην ομάδα έχει προστεθεί άλλο ένα μέλος: η Εκούμπα. Η Εκούμπα ανήκει σε μια κάστα πολεμιστριών-μοναχών που ασκούνται όλη τους τη ζωή στη μάχη. Είναι μια φονική, πολεμική μηχανή και τη λάτρεψα, καθώς οι γυναίκες-πολεμίστριες είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον θέμα. Η Εκούμπα μέσα από ένα τελετουργικό, έχει ονομαστεί σωματοφύλακας του Αλμπέν και θα δώσει ακόμα και τη ζωή της για εκείνον. Όλοι μαζί ταξιδεύουν για να μάθουν την πηγή του κακού και ανακαλύπτουν ότι τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ ότι πίστευαν. Η σωτηρία του κόσμου κρέμεται από μια κλωστή και η ομάδα χωρίζεται για να συλλέξει όσα είναι απαραίτητα για να ανατρέψουν το κακό. Μέσα από αυτό το ταξίδι θα προστεθεί και το τελευταίο μέρος της ομάδας, η Σέρα από τη φυλή των ξωτικών που είναι… βοτανολόγος! Απογοητευτήκατε; Και εγώ! Άκου το ξωτικό της ομάδας να είναι κηπουρός!

Δε θα πω περισσότερα για την πλοκή παρά μόνο ότι κάτι της έλειπε. Ίσως ήταν οι πολλές λεπτομέρειες της προϊστορίας, ίσως η ευκολία με την οποία έγιναν κάποια πράγματα, ίσως η αίσθηση ότι πραγματικά πρόκειται για ένα RPG, αλλά χωρίς το χαβαλέ που το κάνει τόσο ελκυστικό. Ναι, έχει ωραίες μάχες αλλά για κάποιο τρόπο νιώθω ότι δεν ήταν αρκετά… επικές. Μάλλον, έλειπε ένας νάνος από την παρέα, τι να πω; Όσο για τις σχέσεις μεταξύ των μελών της ομάδας… γλυκανάλατες. Όλοι είναι καλοί και αγαπημένοι μεταξύ τους και όλα καλά. Βαρετό αν μη τι άλλο.

Το DRAGONERO είναι αναμφίβολα όμορφο, καλοσχεδιασμένο και ευχάριστο. Απλά για μένα δεν ήταν αρκετό για να πω ότι πέρασα αξέχαστα διαβάζοντάς το.