FOUR COLOR FEAR: FORGOTTEN HORROR COMICS OF THE 50s
Writers: Various
Artists: Various
Editor: Greg Sadowski, John Benson
Fantagraphics
Οφείλω να διευκρινίσω, πριν ξεκινήσω αυτό το review, ότι δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τα horror comics, ιδιαίτερα με αυτά των πολύ περασμένων δεκαετιών, όπως αυτή του απομακρυσμένου, στα νεανικά μου μάτια, 1950. Και μιας και πιάσαμε μακρινές δεκαετίες, οι γνώσεις μου πάνω στα comics τους περιορίζονται σε κάποια reprints από strips που έχω κατά καιρούς διαβάσει, τα όσα ιστορικά στοιχεία έχω μάθει από διάφορες πηγές και μου επιτρέπουν να πουλάω μούρη σε συζητήσεις και τα λιγοστά σημαντικότατα comics που καθόρισαν το είδος τους και μου δημιούργησαν την εσωτερική υποχρέωση να τα διαβάσω (χαρίζοντας μου, βέβαια και την απόλαυση που απαιτείται για να συνεχίσω να τα διαβάζω).
Όσον αφορά το horror genre στα comics των περασμένων δεκαετιών, δεν είμαι ο αρμόδιος να σας πω και πολλά. Ξέρω ότι έχουν κυκλοφορήσει εκατοντάδες από δαύτα, ότι η EC είναι υπεύθυνη για κάποιες από τις καλύτερες και κάποιες από τις χειρότερες ιστορίες που έχουν περάσει από τυπογραφείο. Γνωρίζω, επίσης, ότι πολλά από τα μεγάλα ονόματα της εποχής έχουν δοκιμάσει τις ικανότητές τους στο εν λόγω είδος και πως δεκάδες εκδοτικές περιλάμβαναν, κατά καιρούς, περισσότερους από έναν τίτλους στους καταλόγους τους. Και έχω παρατηρήσει ότι ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου προτιμά εδώ και πολύ καιρό να σου αναλύσει το νέο collected edition του CREEPY (ή του EERIE; Δε θα πάρω όρκο), παρά το γιατί θα έπρεπε οι υπεύθυνοι της Marvel να διατηρήσουν τον Chris Claremont σε carbonite στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν έγραφε ακόμη καλές ιστορίες για το X-MEN, και να τον κρατήσουν σε ένα υπόγειο ισοβίως, ώστε να μην επιστρέψει με τα γνωστά αποτελέσματα. Κι όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ψυλλιάζομαι ότι κάτι καλό συνέβαινε σε όλα εκείνα τα horror comics της δεκαετίας του ’50.
Επιπλέον, το FOUR COLOR FEAR: THE HORROR COMICS OF THE 50s, διαθέτει στα credits του κάποιους ιδιαίτερα σημαντικούς δημιουργούς, όπως οι Al Williamson, Joe Kubert, Basil Wolverton, Frank Frazetta και Wally Wood. Οπότε, θεώρησα ότι ήρθε η ώρα να συνδυάσω τη διασκέδαση με τη μόρφωση (για τη δεκαετία και το είδος). Και το FOUR COLOR FEAR μου χάρισε απλόχερα και τα δύο!
Ας ξεκινήσω, λοιπόν, με την έκδοση. Ένα τρομερά προσεγμένο βιβλίο 320 σελίδων, με χαρακτηριστικό εξώφυλλο (και UV αίματα, παρακαλώ), το οποίο περιέχει περίπου 40 ιστορίες από δημιουργούς της εποχής, ένα κάρο σημειώσεις και δεκάδες covers των horror comics των 50s. Όμορφο, διασκεδαστικό και επιμορφωτικό.
Οι ιστορίες είναι κατά κανόνα μικρές (5-7 σελίδες) και καθεμιά προέρχεται από διαφορετικούς δημιουργούς, άλλους διάσημους μέχρι σήμερα και άλλους όχι. Η θεματολογία τους ξεκινά από φαντάσματα, νεκρούς και δαίμονες και καταλήγει σε φόνους, κατάρες και καταστροφικές εφευρέσεις. Οι editors δεν τις έχουν κατατάξει χρονολογικά, αλλά ούτε και θεματικά. Ακολούθησαν, όπως αναφέρεται στην εισαγωγή, τη σειρά που η λογική τους τους επέταξε ως την καλύτερη και πιο ενδιαφέρουσα. Μεγάλη ποικιλία υπάρχει και στις τεχνοτροπίες που έχουν ακολουθηθεί στο σχέδιο, ωστόσο, η γενική εικόνα που χαρακτήριζε το σχέδιο εκείνης της εποχής στα horror comics (ρεαλισμός, αλλά με έντονο χρώμα) υπερισχύει της ποικιλομορφίας. Το χρώμα, βέβαια, παραμένοντας πιστό στο πρωτότυπο, εξαντλείται στην τετράχρωμη παλέτα της εποχής, κάτι που μπορεί να ξενίσει κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος με τα comics εκείνων των δεκαετιών.
Η τροπή σε κάθε ιστορία, βέβαια, ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη. Κάποιος θα έκανε κάτι “βλάσφημο” (φόνο, ασέβεια σε μυστικιστικές παραδόσεις, συμφωνία με δαίμονα) και θα προκαλούσε την οργή ενός νεκρού, ή μιας δύναμης που δε μπορούσε να αντιμετωπίσει. Από εκεί και πέρα, είτε θα έβγαινε ζωντανός είτε όχι. Κάποιες από τις ιστορίες, πάντως, κατάφεραν να αποτυπωθούν έντονα στο μυαλό μου, όπως το “Colorama” του Bob Powell, το “The Corpse Who Came To Dinner” των Reed Crandall και Mike Peppe, το “The Man Who Outdistanced Death” του George Evans και το “Me, Ghost” του Jack Katz.
Όλες οι ιστορίες, πάντως, διαβάζονται ευχάριστα. Αμφιβάλλω αν καμία έχει την ιδιότητα να τρομάξει τον οποιονδήποτε στην εποχή μας, καθώς ακόμη και οι πιο φρικαλέες ιδέες της δεκαετίας του ’50 μας φαίνονται πλέον αφελείς, αλλά όλες διατηρούν το fun value τους, παράλληλα με την ιστορική αξία τους. Η τελευταία, μάλιστα, ενισχύεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός ότι κάθε ιστορία αντιστοιχεί σε μια παράγραφο σημειώσεων στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. Εκεί, ο αναγνώστης μπορεί να μάθει πολλά για το λόγο που η ιστορία επιλέχθηκε σε αυτή την έκδοση, ακόμη και το παρασκήνιο πίσω από τη δημιουργία της. Επιπλέον, θα βρει πληροφορίες για όλα τα covers που φιλοξενούνται στην έκδοση, αλλά και όλα τα horror comics που κυκλοφορούσαν τη δεκαετία του ’50, πριν τα αποδεκατίσει το Comics Code Authority.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι το FOUR COLOR FEAR είναι μια από τις πιο χρήσιμες αγορές μου τον τελευταίο καιρό, καθώς εκτός από τις ώρες διασκεδαστικής ανάγνωσης που μου προσέφερε, με έφερε πολύ κοντά σε ένα είδος που σχεδόν αγνοούσα – το προ Comics Code Authority horror. Και πρόκειται για μια έκδοση που μπορεί να φανεί εξίσου χρήσιμη (και διασκεδαστική) σε κάποιον που αγνοεί (όπως εγώ) τα horror comics εκείνης της εποχής και σε κάποιον που συλλέγει collected editions με reprints περασμένων δεκαετιών.