INTERVIEW CORNER #24: Evan Dorkin

Το χιούμορ δεν μπορεί να είναι πάντα αθώο. Μπορεί (και πολλές φορές επιβάλλεται) να είναι ενοχλητικό και να στοχεύει σε συγκεκριμένους ανθρώπους και πτυχές της ζωής. Έχω ξαναγράψει, σε παλιότερο post μου, ότι απολαμβάνω ιδιαίτερα το χιούμορ που ενοχλεί και έχω αναφερθεί σε παραδείγματα.

Σε ένα από αυτά τα παραδείγματα, πρωταγωνιστούσε και ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, ο Evan Dorkin. Η πιο γνωστή δουλειά του 45χρονου Αμερικανού είναι, φυσικά, το DORK, μια συλλογή μίνι ιστοριών και strips που ξεκίνησε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και συνεχίζει να εκδίδεται σποραδικά (το #11 κυκλοφόρησε πριν μερικά χρόνια).

Στο DORK έκαναν την εμφάνισή τους διάφορα “ενοχλητικά strips”, όπως το “Murder Family” (μια τηλεοπτική sitcom, με πρωταγωνιστές μια οικογένεια serial killers), το “Fischer Price Theater” (σύντομες εκτελέσεις κλασικών θεατρικών έργων, με πρωταγωνιστές τα κουκλάκια της Fischer Price) και δεκάδες ακόμη, με κάποια από αυτά να διαθέτουν τίτλους που σε προϊδεάζουν για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, όπως τα “The Devil Puppet” και “How To Get Sued”. Μέσω αυτών, ο Dorkin “χτυπούσε” αλύπητα στόχους, όπως η τηλεόραση, οι μόδες, η grunge μουσική, ακόμη και οι comic fans και οι κάθε είδους geeks.

Παράλληλα, ό,τι έμενε όρθιο από το πέρασμα του DORK, ισοπεδωνόταν βίαια από δύο εκ των πλέον αναγνωρίσιμων ηρώων του: τους Milk και Cheese, οι οποίοι, πρωταγωνιστώντας στην ομώνυμη σειρά, γκρέμιζαν, βανδάλιζαν και ισοπέδωναν τους πάντες και τα πάντα.

Βέβαια, ο Dorkin δεν ασχολήθηκε μόνο με την καυστική πλευρά των comics. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι σήμερα, η υπογραφή του βρέθηκε σε σειρές, όπως τα BIZZARO WORLD και SUPERMAN/BATMAN: WORLD’S FUNNEST, αλλά και σε all-ages δουλειές, όπως τα MASK: THE HUNT FOR GREEN OCTOBER και BILL & TED’S EXCELLENT COMIC BOOK. Kαι πέρσι, η ενασχόλησή του με τα all-ages comics έφτασε στο απόγειο της, με τη mini series BEASTS OF BURDEN (της οποίας οι ήρωες βρέθηκαν πρόσφατα και σε crossover με τον Hellboy του Mike Mignola).

Και σε όλα αυτά, έρχεται να προστεθεί μια παράλληλη καριέρα, αυτή στο animation. Ο Dorkin έχει γράψει σενάρια για αρκετές animated σειρές της τηλεόρασης, όπως τα SPACE GHOST: COAST TO COAST, SUPERMAN, YO GABBA GABBA και SHIN CHAN. Έχει, επίσης, μεταφέρει στην τηλεόραση, μια από τις ιστορίες του DORK, τo WELCOME TO ELTINGVILLE, το οποίο, όμως, δε γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο καλεσμένος αυτής της εβδομάδας, Evan Dorkin, μας μιλά για τους σημαντικότερους σταθμούς στην καριέρα του και τα σχέδιά του για το μέλλον, τονίζοντάς μου, παράλληλα, ότι δεν έχει χαθεί από τα comics για χάρη του animation και ότι θα έπρεπε να ανοίγω και καμιά ανθολογία που και που, αντί να παραπονιέμαι ότι δε βλέπω πια τόσο συχνά τις δουλειές του:

Δεν κάνεις πλέον comics τόσο τακτικά όσο άλλοτε. Σ’ έχει κερδίσει το animation;

Όχι, κάθε άλλο. Κάναμε πολύ λίγα animation ή τηλεοπτικές δουλειές τα τελευταία χρόνια πέρα από τα σενάρια και τα σχέδια της σειράς YO GABBA GABBA. Στην πραγματικότητα, κάνω πλέον πολλά περισσότερα comics απ’ ότι πριν λίγο καιρό. Απλά, πέραν του BEASTS OF BURDEN και το πρόσφατο crossover με το HELLBOY, ο Τύπος των comics και οι οπαδοί δεν πολυασχολούνται με αυτά που κάνω. Δουλεύω σε πολλά all-ages comics για την Bongo, η οποία είναι σαν να μην υπάρχει για την αγορά άμεσης πρόσβασης. Το ίδιο ισχύει και με τις ανθολογίες όπως οι LIBERTY COMICS, DARK HORSE PRESENTS και MAD MAGAZINE, τα οποία περνάνε απαρατήρητα στα comic shops. Συν τοις άλλοις, κάνω πολλές ιστορίες μικρού μήκους, one-shots και pin-ups για τα οποία δεν ενδιαφέρεται και κανένας, ιδιαίτερα αν πρόκειται για έργα καλλιτέχνη που δεν είναι μεγάλο όνομα στη βιομηχανία. Από την άλλη μεριά, το BEASTS OF BURDEN είναι η πρώτη εκτενής αφηγηματική δουλειά που έχω κάνει εδώ και καιρό και πήγε πάρα πολύ καλά. Επί του παρόντος, δεν εργάζομαι σε τίποτε άλλο εκτός από τα comics. Υποθέτω, ότι πολύ απλά ο κόσμος δεν τα πολυσυζητάει.

Έχεις γράψει τα σενάρια για πολλές δουλειές κινουμένων σχεδίων, όπως μεταξύ άλλων τα SPACE GHOST, SUPERMAN και SHIN CHAN. Είναι κάποια από αυτές η αγαπημένη σου;

Θα έλεγα ότι οι αγαπημένες μου σειρές είναι το SPACE GHOST και το YO GABBA GABBA. Καλές σειρές, καλοί συντελεστές, καλές εμπειρίες, η συμμετοχή σε αυτές ήταν πραγματική απόλαυση. Το SUPERMAN δεν ήταν κακή εμπειρία, αλλά τα σενάρια του ήταν περίπτωση “όπου λαλούν πολλοί κοκόροι…”, ενώ στα SPACE GHOSTS και YO GABBA GABBA οι επικεφαλής των σειρών είχαν εμπιστοσύνη στ’ ότι οι συγγραφείς θα κάνουν καλά τη δουλειά τους και μας παραχωρούσαν πολλές ελευθερίες. Πλήρη ελευθερία είχα, επίσης, και στο πιλοτικό επεισόδιο του ELTINGVILLE, αλλά στην τελική αυτό μάλλον δεν μου βγήκε σε καλό. Το παραγέμισα, ενώ θα μπορούσε να είναι ένα καλό πιλοτικό επεισόδιο. Αν είχα την ευκαιρία να το ξανακάνω, θα μοίραζα κάποια μέρη της δουλειάς σε άλλους και θα συμμάζευα το σενάριο και τα σχέδια. Το SHIN CHAN δεν ήταν ιδιαίτερα καλή εμπειρία, και ενώ είμαι οπαδός τόσο της σειράς όσο και του χαρακτήρα, δεν μπορώ να πω ότι λάτρεψα τον τρόπο με τον οποίο η σειρά αυτή επαναπαρουσιάστηκε στο κοινό.

Η σειρά animation WELCOME TO ELTINGVILLE, την οποία ανέλαβες σεναριακά και σχεδιαστικά εσύ, ήταν βασισμένη στις ιστορίες του Eltingville από το DORK. Πως ήταν να βλέπεις τους χαρακτήρες σου με “σάρκα και οστά”;

Δεν έχω κατασταλάξει ακόμη σ’ ό,τι αφορά το πιλοτικό επεισόδιο. Από τη μία, είχε καλή παράγωγη, μπορέσαμε να το ολοκληρώσουμε και αυτό που κάναμε άρεσε σε πολύ κόσμο. Από την άλλη, θα ήθελα πολύ να μπορούσα να το ξαναπιάσω και να επεξεργαστώ από την αρχή πολλά στοιχεία του, ιδιαίτερα το σενάριο. Επίσης, θα σχεδίαζα από την αρχή τους χαρακτήρες. Ήταν μία πολύ καλή εμπειρία, αλλά η αποτυχία του πιλοτικού επεισοδίου ήταν αποκαρδιωτική και με επηρέασε πολύ άσχημα για κάποια χρόνια.

Από πού εμπνεύστηκες περισσότερο ως προς το χιούμορ του DORK και του MILK & CHEESE;

Από το να βλέπω πάρα πολύ τηλεόραση, από το να μεγαλώνω ηλικιακά, από το να μεγαλώνω ζώντας στη Νέα Υόρκη, τους Monty Python, το SCTV, το MAD, εκατοντάδες comics, τους φίλους μου, από το να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου και να συνειδητοποιώ πόσο ηλίθιοι μπορούν να είναι οι άνθρωποι, από πλεόνασμα οργής κι από τις μπύρες.

Στο DORK σατίριζες τα πάντα, από τους οπαδούς των comics έως τον εαυτό σου. Είναι δύσκολο να είσαι αστείος με τόσο “ευαίσθητα” ζητήματα;

Το γεγονός ότι κάποιοι οπαδοί αρπάζονται εύκολα δεν τα καθιστά και ευαίσθητα ζητήματα. Πολύς κόσμος μου έχει πει ότι, αν δεν μου αρέσουν τα comics, τότε καλά θα κάνω να τα παρατήσω, πράγμα που δείχνει τόσο επιφυλακτικότητα όσο και ηλιθιότητα εκ μέρους τους. Μπορείς να λατρεύεις κάτι και να διατηρείς κριτική στάση απέναντι του. Εγώ διατηρώ εξίσου κριτική στάση τόσο απέναντι στην pop κουλτούρα και στη σχέση μου με αυτή, όσο και ως προς τους άλλους. Όποτε οι οπαδοί που επιτίθενται στα οπαδοκεντρικά έργα μου, σχεδόν πάντα καταλήγουν να επιβεβαιώνουν και να αποδεικνύουν τις απόψεις μου με τον τρόπο που φέρονται.

Είχες γράψει σε μία από τις ιστορίες του DORK ότι κανένα αυτοβιογραφικό comic δεν μπορεί να έχει ενδιαφέρον, αφού αφορά κάποιον που κάνει comics όλη μέρα (το οποίο, για την ακρίβεια, είναι ένα από τα αγαπημένα μου επιχειρήματα). Ωστόσο, είχες χρησιμοποιήσει τον εαυτό σου ως χαρακτήρα σε μία από τις καλύτερες ιστορίες του DORK (“What does it look like I’m doing?”), η οποία έδινε την εντύπωση πως είναι μία ημιαυτοβιογραφική ιστορία. Τι μπορεί να κάνει αυτή την ιστορία “καλή”;

Οποιαδήποτε ιστορία μπορεί να είναι ενδιαφέρουσα και άξια προς διήγηση, αν ο αφηγητής της κάνει μία ολοκληρωμένη δουλειά στον τρόπο με τον οποίο την παρουσιάζει. Θεωρώ πως πολλά αυτοβιογραφικά comics είναι απαίσια, επειδή ο δημιουργός είναι νεαρός σε ηλικία και δεν έχει ιδέα σχετικά με τους λόγους για τους οποίους μία ιστορία είναι ελκυστική ή σχετικά με τους λόγους για τους οποίους η ίδια η αφήγησή της είναι ελκυστική. Υπάρχει κόσμος που ξεκινάει να φτιάχνει comics-ημερολόγια και νομίζει ότι η κάθε λεπτομέρεια της ζωής του έχει βαθύ νόημα ή ενδιαφέρον και πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να είναι αυτονόητο και δεδομένο σε μία ιστορία. Η καλή, αστεία και συγκινητική βιογραφία περιλαμβάνει μία καλή ιστορία ή καταπιάνεται με μία καθημερινή ιστορία και την εξετάζει, προκειμένου να βρει τα πιθανά ενδιαφέροντα στοιχεία της, περιλαμβάνοντας συχνά μία καλά θεμελιωμένη προσωπική άποψη ή ένα δυνατό προσωπικό στιλ ή μία δυνατή παρουσία του δημιουργού. Πολύ λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να τα καταφέρουν με το να αραδιάζουν την καθημερινή τους ζωή στην ηλικία των 22, ιδιαίτερα όταν τα comics τους αφορούν κάποιον που φτιάχνει τα δικά του αυτοβιογραφικά comics. Το όλο πράγμα δεν είναι παρά μια σίγουρη συνταγή αυτοαναφορικής και κυκλικής αυταρέσκειας. Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε κάνει και πολλά πράγματα στη ζωή μας, πέρα από το να δημιουργούμε comics, να πηγαίνουμε σε παρουσιάσεις, να συναντάμε κόσμο, να πηγαίνουμε σε διοργανώσεις, να διαβάζουμε βιβλία και να βλέπουμε ταινίες. Θα πρέπει είτε να αφηγηθείς ελκυστικές ιστορίες είτε να αφηγηθείς ιστορίες με ελκυστικό τρόπο. Είτε να βγεις απ’ τον μικρόκοσμο της ύπαρξης σου και να βρεις εμπειρίες για να αφηγηθείς είτε να δοξάσεις την “καθημερινή” ζωή με ένα ολότελα νέο τρόπο. Στην αντίθετη περίπτωση, δεν είσαι παρά ένας από τους χιλιάδες που γράφει για τον παλαβό του συγκάτοικο ή για τις εμπειρίες του από το ραντεβού ή για τ’ ότι ξενύχτησε φτιάχνοντας comics.

Προσωπικά, όταν κάνω ένα αυτοβιογραφικό comic προσπαθώ να βρω κάτι που να αξίζει να γράψω γι’ αυτό και το προσεγγίζω από μία γωνία που να μου επιτρέπει να παρακάμψω την συνηθισμένη σειρά γεγονότων του στιλ “και τότε πήγα εκεί και έγινε αυτό”, η οποία θυμίζει γράψιμο σε ημερολόγιο. Δεν λέω ότι φτιάχνω φοβερές αυτοβιογραφικές ιστορίες. Αυτό που λέω είναι ότι προσπαθώ να τις παρουσιάσω μ’ έναν διαφορετικό τρόπο απ’ ότι ο περισσότερος κόσμος, έτσι ώστε να μην είναι μία γραπτή λίστα ή μία βαρετή αλληλουχία γεγονότων. Το “Soda Thief” δεν είναι καμιά φοβερή ιστορία, αλλά δοκίμασα να την δυναμώσω παρουσιάζοντας την σαν την ιστορία ενός εθισμένου χρήστη ουσιών. Η ιστορία για το ξύλο που είχα φάει μικρός παρουσιάστηκε με τη μορφή ενός σεμιναρίου εκμάθησης, ενώ οι κρίσεις άγχους και η συναισθηματική κατάρρευση που είχα περάσει παρουσιάστηκε με διαφόρου τύπου προσεγγίσεις στο DORK #7. Για μία ακόμη φορά: Δεν υποστηρίζω ότι ο κόσμος θα πρέπει να κάνει αυτοβιογραφικά comics με το δικό μου τρόπο. Απλά, είμαι της άποψης ότι οι περισσότεροι αυτοβιογραφικοί δημιουργοί έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τη ζωή τους, την προσωπικότητα τους και τις ικανότητές τους στα comics. Πρέπει να μπορείς να προσφέρεις κάτι καλύτερο, είτε από άποψη ιστορίας είτε από άποψη προσέγγισης. Η δουλειά που είναι χάλια, οι hipesters που πρέπει να αντιμετωπίσεις, ο χωρισμός σου με κάποιον ή κάποια, οι συναυλίες κι ούτω καθεξής, όλα αυτά είχαν παλιώσει ήδη από τη δεκαετία του ’90.

Ένα από τα πιο πρόσφατα comics σου είναι το BEASTS OF BURDEN, ένα comic για όλες τις ηλικίες που διαφέρει από τις υπόλοιπες δουλειές σου. Μπορείς να μας πεις περισσότερα γι’ αυτό, καθώς και για το crossover με τον Hellboy του Mike Mignola;

Το BEASTS OF BURDEN ξεκίνησε σαν μια μικρή ιστορία που λεγόταν “Stray” η οποία είχε δημοσιευτεί το 2003 στην ανθολογία της Dark Horse με τίτλο BOOK OF HAUNTINGS. O Scott Allie μου είχε ζητήσει να γράψω μία οκτασέλιδη ιστορία για το βιβλίο αυτό και μου ήρθε η ιδέα να γράψω μία ιστορία για ένα στοιχειωμένο σκυλόσπιτο, την οποία και έγραψα έχοντας κατά νου να σχεδιαστεί από την Jill Thompson. Δεν είχα ποτέ σκοπό να αποτελέσει την πρώτη ιστορία μίας σειράς, αλλά είχε πολύ καλή αποδοχή από το κοινό κι έτσι, την επόμενη χρονιά, όταν ζητήθηκε από εμένα και την Jill να συνεισφέρουμε στο THE BOOK OF WITCHCRAFT, κάναμε κι άλλη μία ιστορία με τον σκύλο και τη γάτα από το “Stray”. Ακολούθησαν ιστορίες για το THE BOOK OF THE DEAD και THE BOOK OF MONSTERS, οπότε ξεκινήσαμε να συζητάμε τη δυνατότητα να κάνουμε μία μίνι σειρά τεσσάρων τευχών με τίτλο BEASTS OF BURDEN, η οποία τυπώθηκε στα τέλη του 2009. Δεν είχε καλές πωλήσεις, αλλά είχε καλή ανταπόκριση και συζητήθηκε από κάποιους επαγγελματίες, οπότε γενικά ακούστηκε το όνομα της. Σε κάποιο σημείο, ο Mike Mignola μίλησε με τον Scott Allie και του πρότεινε την ιδέα ενός crossover με τον Hellboy. Είχε κι ο ίδιος κάποιες ιδέες και προσφέρθηκε να μας αφήσει να χρησιμοποιήσουμε τον Hellboy σε μία ιστορία των BEASTS, πράγμα που τελικά κάναμε. Ο Mike σχεδίασε ένα από τα εξώφυλλα του one-shot και πείραξε τους διαλόγους του Hellboy. Απ’ ό,τι φαίνεται, άρεσε πολύ και σε αρκετούς. Είχε πολύ καλές πωλήσεις κι ελπίζω να φέρει νέους αναγνώστες στο στρατόπεδο των BEASTS, αν και επί του παρόντος, η σκληρόδετη συλλογή των BEASTS έχει εξαντληθεί από την εκδοτική και αναμένουμε τη δεύτερη έκδοση. Ωστόσο, όσοι αναγνώστες ενδιαφέρονται να διαβάσουν το BEASTS OF BURDEN, μπορούν να διαβάσουν δωρεάν τις πρώτες τρεις σύντομες ιστορίες στην ιστοσελίδα της Dark Horse, ενώ υπάρχουν επίσης δείγματα από το πρώτο τεύχος της μίνι σειράς και του one-shot με τον Hellboy που κυκλοφορούν σε διάφορες άλλες ιστοσελίδες.

Διάβασα την ιστορία του TREEHOUSE OF HORRORS που έκανες για το comic των THE SIMPSONS και αναρωτιόμουν σε ποια σελίδα θα εμφανιστούν οι Milk & Cheese (αλλά τελικά δεν εμφανίστηκαν). Αναπολείς καθόλου εκείνες τις ημέρες της ξεκαρδιστικής κι αποτροπιαστικής βίας;

Όχι, κι αυτό επειδή η ιστορία του TREEHOUSE ήταν γεμάτη από αυτού του είδους τα στοιχεία κι επειδή ακόμη κάνω παρόμοια comics που και που. Επίσης, κάθε λίγα χρόνια κάνω κι από μία ιστορία των MILK & CHEESE. Μου αρέσουν ακόμη οι χαρακτήρες και σκοπεύω να συνεχίσω να δουλεύω με αυτούς, αλλά δεν θέλω να φτάσω στο σημείο να κάνω τα ίδια και τα ίδια comics για όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Μου αρέσει να κάνω διαφορετικά πράγματα και βαριέμαι σχετικά εύκολα. Μου αρέσει να πηδάω από το χιουμοριστικό στο φρικιαστικό κι από τους superheroes σε οτιδήποτε μου κατέβει, ακόμη και εντός των πλαισίων του ίδιου project, αν, βέβαια, μπορώ να δέσω όλα αυτά τα στοιχεία.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Πρόκειται να κυκλοφορήσεις καινούργια comics;

Επί του παρόντος δουλεύω πάνω σε δύο comics του SUPER MARTIAN ROBOT GIRL για την ανθολογία του YO GABBA GABBA που θα κυκλοφορήσει από την Oni, καθώς επίσης και σε ένα guest εξώφυλλο για ένα one-shot της Dark Horse. Έπειτα απ’ αυτά, έχω να δουλέψω πάνω σε ένα δεκασέλιδο comic του BART SIMPSON για την Bongo, ενώ κάποια strips που έχω γράψει με ήρωα τον Bart θα κυκλοφορήσουν μέσα στο 2011. Είμαι σε διαπραγματεύσεις, προκειμένου να γράψω κάποια σενάρια για κάποιους άλλους εκδότες, ενώ ένα one-shot που έχω γράψει και που περιμένει να σχεδιαστεί μάλλον θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2011. Έκανα, επίσης, ένα pin-up για το MAD SPY vs SPY SPECIAL που νομίζω ότι μόλις κυκλοφόρησε εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υπάρχει και η περίπτωση να κάνω κάποια σχέδια για το MAD μέσα στο επόμενο έτος. Εν τω μεταξύ, δουλεύω αργά αλλά σταθερά πάνω σε κάποια νέα strips των MILK & CHEESE και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, σύντομα θα γράψω και κάποιες νέες ιστορίες για το BEASTS OF BURDEN. Αυτά είναι όλα ή τουλάχιστον αυτά είναι όλα που μπορώ να συζητήσω δημοσίως.

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

Humor can’t always be innocent. It can also be (and sometimes it has to) annoying and targeted towards specific people and aspects of life. I’ve already written, in a prior post, that I really enjoy annoying humor and mentioned specific examples of it that I like.

This week’s guest, Evan Dorkin, was the star of one of these examples. Naturally, the most famous work of this 45-year old U.S. national is DORK, a collection of mini-stories and strips that started out sometime during the 90s and is still being sporadically published (#11 was out a few years back).

Several annoying strips made their appearance in the pages of DORK, such as “Murder Family” (a TV sitcom, starring a family of serial killers), “Fischer Price Theater” (short performances of classical theatrical works starring fisher price dolls) and dozens more. Some of them had titles that gave you insight to what was going to follow, such as “The Devil Puppet” and “How To Get Sued”. They were the “weapons” that Dorkin aimed in order to mercilessly shoot at targets such as television, trends, grunge music, and even comic fans and geeks of any kind.

In the meantime, anything left standing following DORK’s passage was brutally brought down by two of DORK’s most instantly recognizable heroes: Milk and Cheese, who, as stars of the same-titled series, would shatter, vandalize and completely and utterly destroy everyone and everything.

Of course, Evan Dorkin didn’t dabble only with the more caustic side of comics. From the beginning of the 90s until now he has signed, sealed and delivered series such as BIZZAROWORLD and SUPERMAN/BATMAN: WORLD’S FUNNIEST, as well as all-ages works such as MASK: THE HUNT FOR GREEN OCTOBER and BILL AND TED’S EXCELLENT COMIC BOOK. Last year, Dorkin’s work in all-ages comics reached its apex with the BEASTS OF BURDEN miniseries (whose heroes recently met Mike Mignola’s Hellboy in a crossover event).

His other parallel career in animation comes as a plus to all these works. Dorkin has scripted many animated TV series such as SPACE GHOST: COAST TO COAST, SUPERMAN, YO GABBA GABBA and SHIN CHAN. He also adapted one of DORK’s stories to the silver screen, WELCOME TO ELTINGVILLE, which was sadly not as successful as it ought to have been.

In the following interview, this week’s guest, Evan Dorkin, talks to us about the most important hallmarks of his career and his future plans, and at the same time he states that he didn’t abandon comics in favor of animation and that instead of complaining that he did, I should just browse through some anthologies from time to time.

You haven’t been making comics as regular as you used to. Has animation won you over?

No, not at all. We’ve done very little animation or television work over the past few years, other than scripts and design work for the YO GABBA GABBA series. I’m actually doing more comics work than I have in a while, it’s just that aside from BEASTS OF BURDEN and the recent HELLBOY crossover, the comics press and fans on the internet don’t pay much attention to what I’ve been doing. I work on a lot of all-ages comics for Bongo, which means nothing to the Direct market. The same goes for anthologies like LIBERTY COMICS, DARK HORSE PRESENTS, and MAD MAGAZINE, which no one notices in comic shops. Also, I do a lot of short stories, one-shots and pin-ups, which aren’t things anyone really cares about, especially from someone who isn’t a big name in the industry. On the other hand, the BEASTS OF BURDEN material is the first sustained narrative work I’ve done in some time, and that’s gone over pretty well. Right now I’m working on nothing but comics. People just don’t discuss them much, I guess.

You have written scripts for many animated shows, like SPACE GHOST, SUPERMAN and SHIN CHAN to name a few. Is any of them your favorite?

I’d have to say my favorite TV jobs have been SPACE GHOST and YO GABBA GABBA. Good shows, good people, good experiences, a pleasure to be a part of. SUPERMAN wasn’t a bad experience, but the scripts were always a case of too many cooks, on SPACE GHOSTand YO GABBA GABBA the folks in charge really trusted the writers to do their work and gave us a lot of freedom. I also had complete freedom on the ELTINGVILLE pilot, but maybe that wasn’t such a good thing in the long run. I took on too much and it could have been a better pilot. If I had it to do all over again I’d have delegated more work and tightened the script and designs up. SHIN CHAN was not a very good experience and although I’m a fan of the anime and the character I can’t say I was a huge fan of the re-purposed series.

The WELCOME TO ELTINGVILLE animated show, for which you scripted and animated the pilot episode, was based on the Eltingville stories from DORK. How does it feel seeing your own characters “coming to life”?

I’m very ambivalent about the pilot. On the one hand, it was produced and we got it done and a lot of people liked what we did. On the other hand, I wish I could go back and rework a lot of it, especially the script. I would also redesign the characters. It was a good experience but the failure of the pilot was heartbreaking and affected me pretty badly for several years.

What were the things that most inspired the humor of DORK and MILK & CHEESE?

Watching too much television growing up, growing up in New York City, Monty Python, SCTV, MAD, tons of comic books, my friends, seeing the world around me and how stupid people can be, seeing how stupid I can be, a surplus of anger, and beer.

In DORK you poked fan at almost everything, from fans to yourself. Is it difficult to be funny with such “delicate” issues?

Just because fans can be touchy doesn’t mean those are delicate issues. A lot of people have complained to me that if I don’t like comics I should give them up. Which is defensive and idiotic. You can love something and still be critical of it. And I’m just as critical of myself and my own relationship to pop culture as I am with others. When fans attack my fan-centric work they almost always end up proving my point for me by the way they act.

You have written in one of the DORK stories that no autobiographical comic can be interesting, since it’s about a guy that makes comics all day (actually, that’s one of my favorite arguments). Yet you have used yourself as a character in one of DORK’s best stories (“What Does It Look Like I’m Doing?”) in what seemed as a semi-autobiographical story. What can make this kind of story “good”?

Any story can be made interesting or worth telling if the storyteller does a solid job of presenting it. I find too many autobiographical comics terrible because the cartoonist is young and has no idea of why a story is compelling, or how a story is compellingly told. Folks start cartoon diaries and become convinced every trifle in their life has deep meaning or interest, and that shouldn’t be a given. Good, affecting or funny autobiography involves a good story, or takes a mundane story and explores it for potential interest, often involving a strong point of view or a strong style or voice. Very few people can get away with just pouring out their mundane life story at the age of 22, especially when the comics are all about someone making their autobiographical comics, almost always a recipe for a tail-swallowing navel gazing. Most of us have done very little in our lives besides make comics, go to shows, meet people, go to conventions, read books, see movies. You have to tell more compelling stories or tell stories in a more compelling manner, either get out of your small existence and find experiences to write about or celebrate “mundane” life in a new way. Otherwise you’re the seven-thousandth person to write about your crazy roommate or dating or staying up all night drawing comics.

When I do an autobiographical comic, I try to pick something worth writing about, and approach it with some sort of angle that allows me to sidestep the usual “and then I went here” and “then this happened” unpacking of events like a diary entry. I’m not saying I do amazing autobiographical material, I’m just saying I try to present these stories in a different matter than most folks so it’s not a rote list or dull sequence of events. The “Soda Thie”f isn’t an incredible story, but I tried to punch it up by portraying it as a story about a substance abuser, the comic about several beatings I got as a kid was presented in the form of a how-to seminar, and my anxiety attacks and emotional breakdown was laid out in a number of approaches throughout DORK #7. Again, I’m not saying people should make autobiographical-based comics the way I do, I’m just of the opinion that many, if not most young autobio cartoonists think far too much of their life, personality and/or cartooning chops. You have to bring something better to the table, story or approach-wise. The lousy job, the hipsters you have to deal with, breaking up with someone, seeing bands, it was old in the 1990’s.

One of your most recent comics is BEASTS OF BURDEN, an all-ages comic that is different from your other works. Can you tell us more about it? How about the crossover with Mike Mignola’s Hellboy?

BEASTS OF BURDEN started off as a short story called “Stray” that ran in the Dark Horse BOOK OF HAUNTINGS anthology in 2003. Scott Allie asked me to write an 8-page story for the book, and I came up with a story about a haunted doghouse, which I wrote with Jill Thompson’s art in mind. It was never intended to be the first installment in a series, but it was well-received and the following year, when Jill and I were asked to contribute to THE BOOK OF WITCHCRAFT, we did another story with the dog and cat characters from “Stray”. This was followed with stories for THE BOOK OF THE DEAD and THE BOOK OF MONSTERS, at which time we began discussing doing a BEASTS OF BURDEN four-issue mini-series, which finally saw print in late 2009. It didn’t sell well, but the response was strong and a number of professionals talked it up, and it got some nice word of mouth. At some point Mike Mignola was talking to Scott Allie and came up with the idea of doing a Hellboy crossover – he had a few ideas and offered to let us use Hellboy in a BEASTS story. Which is what we ended up doing. Mike did one of the covers for the one-shot, and tweaked the Hellboy dialogue, and people seem to have enjoyed what we did. It sold pretty well and I hope it brings a few new readers into the BEASTS camp, although at the moment the BEASTS hardcover collection is sold out from the publisher and is awaiting a second printing. But readers interested in checking out the BEASTS OF BURDEN comics can read the first three short stories for free at the Dark Horse website and there are also previews of the first mini-series issue and the Hellboy one-shot floating around various websites as well.

I read the TREEHOUSE OF HORROR story you made for THE SIMPSONS comic and it made me wonder in which page were Milk and Cheese going to appear (they didn’t, though). Do you miss those days of hilarious and gruesome violence?

No, because the TREEHOUSE story was full of that sort of material, and I still do comics like that from time to time. And I still do a MILK & CHEESE story every few years or so. I still like the characters and plan to keep working with them but I don’t want to keep pounding out the same comic or kinds of comics for the rest of my life. I like doing different things and get bored fairly easily, I like bouncing around from horror to humor to superhero and whatnot, sometimes in the same project if I can work it out.

What are your plans for the future? Any other comics on the way?

I’m currently working on two SUPER MARTIAN ROBOT GIRL comics for the YO GABBA GABBA anthology from Oni, as well as a guest cover for a Dark Horse one-shot. After that I’m working on a ten-page BART SIMPSON comic for Bongo, and several Bart strips I’ve written should be published in 2011. I’m in talks to write some stories for a few other publishers, and a one-shot I’ve written is still waiting to be drawn, hopefully that will appear sometime in 2011. I did a pin-up for the MAD SPY vs SPY SPECIAL that I believe has just come out here in the U.S. And I assume I’ll do a few drawings for MAD in the coming year. I’m still slowly working on some new MILK & CHEESE strips and hopefully I’ll be writing some more BEASTS OF BURDEN material soon. That’s about everything, I think, at least everything I can discuss publicly.

[Translated by Alexandros Tsantilas]