2010: My Year In Comics

Αυτός ο διαχωρισμός του χρόνου σε “χρονιές” μου φαίνεται τόσο μάταιη αλλά και ταυτόχρονα τόσο βαθιά ανθρώπινη ανάγκη. Το ίδιο ισχύει και για κάθε είδους απολογισμό από αυτούς που συνηθίζουμε να κάνουμε αυτή την εποχή. Βρισκόμαστε στην τελευταία εβδομάδα του 2010 και δε μπορώ να αποφύγω να κάνω μια ανασκόπηση των comics που διάβασα μέσα στη χρονιά που τελειώνει.

Ένα αρκετά ειλικρινές πρώτο συμπέρασμα (το οποίο είναι κοινό με σχεδόν κάθε προηγούμενη χρονιά) είναι πως δε διάβασα όσα comics ήθελα και από τα comics που διάβασα ένα μεγάλο κομμάτι ήταν παλιότερα comics που δεν είχα προλάβει την “πρώτη φορά”. Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι, για άλλη μια φορά, ούτε κατάφερα να διαβάσω τα πράγματα που νιώθω πως θα θα έπρεπε ώστε να έχω μια αρκετά καλή εικόνα, αλλά ούτε και να προετοιμαστώ κατάλληλα ώστε να κάνω αυτήν εδώ την προσωπική ανασκόπηση λίγο πληρέστερη.

Μάλλον το comic που με κάλεσε να τω ξαναδιαβάσω περισσότερες φορές και αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι το MARKET DAY του James Sturm. Ο μεγάλος δημιουργός μετέτρεψε ένα (όπως ή ήταν το αρχικό του πλάνο) παιδικό παραμύθι, σε ένα υπέροχο comic που μιλά για τις αγωνίες του καλλιτέχνη, τη ματαιότητα της τέχνης αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ο χρόνος και η πραγματικότητα μπορούν να συνθλίψουν έναν άνθρωπο και τα όνειρα του.

Η περισσότερο αναμενόμενη κυκλοφορία της χρονιάς ήταν μάλλον το WILSON του Dan Clowes, η οποία δε διέψευσε τις προσδοκίες μας. Μικρά μονοσέλιδα στιγμιότυπα που συνθέτουν το αποτύπωμα της ζωής ενός ανθρώπου, παιχνίδια του δημιουργού με το artwork, κυνισμός και ένα comic που (όπως είπε και η Βασιλεία Βαξεβάνη στο review της) αποτελεί ένα βίωμα για τον αναγνώστη.

Το LOVE AND ROCKETS αποτελεί μια από τις “χρυσές σταθερές” στα comics. Οι αδερφοί Hernandez καταφέρνουν να μας προσφέρουν συνεχώς αριστουργηματικά comics με συγκινητική συνέπεια. Στο τρίτο τεύχος, όμως, του LOVE AND ROCKETS: NEW STORIES, ο Jaime γράφει μια από τις πιο σοκαριστικές και ίσως μια από τις καλύτερες ιστορίες του, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία.

Στις “χρυσές σταθερές” των comics ανήκει και τo PALOOKAVILLE του Seth. Με το τελευταίο τεύχος του, άλλαξε ριζικά το format του, έγινε hardcover και εμπλουτίστικε ώστε να στέκεται καλύτερα στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου και έφυγε από το παραδοσιακό comic book format.

Μια άλλη σειρά με εξαιρετική συνέπεια τα τελευταία χρόνια είναι το BIG QUESTIONS του Anders Nilsen. Το τελευταίο τεύχος του έπους αυτού, που έχει να κάνει με πουλιά που μιλάνε γύρω από ένα κατεστραμένο αεροπλάνο, κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες στην Αμερική και ολοκληρώνει μια ιστορία που τρέχει εδώ και αρκετά χρόνια.

Ο personal favorite Roger Langridge συνέχισε το πολύ επιτυχημένο MUPPET SHOW αλλά και ξεκίνησε το THOR: THE MIGHTY AVENGER στη Marvel. Το τελευταίο είναι, κατά τη γνώμη μου, το πιο γλυκό όμορφο και φρέσκο superhero comic των τελευταίων ετών. Δυστυχώς, η άποψη του αναγνωστικού κοινού δε συμφωνεί με τη δική μου, οπότε και ο τίτλος διακόπτεται στο όγδοο τεύχος, πριν ακόμη ολοκληρωθεί το δεδεκάτευχο arc του Langridge. Λίγες μέρες μετά ο Langridge ανακοίνωσε πως λόγω προσωπικών προβλημάτων θα αποχωρήσει και από το MUPPET SHOW και η δική μου ελπίδα είναι τα πράγματα να εξελιχθούν για αυτόν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ώστε να επιστρέψει το συντομότερο με νέες δουλειές.

Από τη MARVEL ξεκίνησε, μέσα στο 2010, και το δεύτερο volume του STRANGE TALES. Η ανθολογία όπου κάποιοι από τους πιο δημιουργικούς και προοδευτικούς ανεξάρτητους δημιουργούς παίζουν με κάποιους από τους χαρακτήρες της Marvel, έχω την εντύπωση πως είναι μια από τις περιπτώσεις όπου (όπως λέει και ο Δημήτρης Σακαρίδης) το γεγονός και μόνο της κυκλοφορίας τους είναι εξίσου σημαντικό -αν όχι σημαντικότερο- με την όποια καλλιτεχνική αξία μπορεί να κρύβεται μέσα στις σελίδες τους.

Μια από τις πιο διακριτικές και ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες ήταν το OTHER LIVES του Peter Bagge (από τον οποίο κατάφερε ο Θωμάς Παπαδημητρόπουλος να αποσπάσει μια συνέντευξη στην πρεμιέρα της θαυμάσιας εβδομαδιαίας στήλης του). Η ιστορία του Bagge είναι ένα από τα πιο ευφυή και ενδιαφέροντα σχόλια για τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούμε και διαχειριζόμαστε τις πολλαπλές μας ταυτότητες σε ένα κόσμο όπου το ψηφιακό μας “εγώ” μπλέκει όλο και περισσότερο με (και είναι συχνά όλο και περισσότερο διαφορετικό από) το “εγώ” του “πραγματικού” κόσμου (ότι και αν σημαίνει τελικά αυτό).

Το BODYWORLD του Dash Shaw, αν και έχει δημοσιευτεί οnline παλιότερα, κυκλοφόρησε μέσα στη χρονιά και αποτελεί μια από τις πλέον τολμηρές και πρωτοποριακές αναγνωστικές προτάσεις. O Charles Burnes επέστρέψε με το πανέμορφο έγχρωμο X’ED OUT, που έχει έντονο αέρα από Tin Tin και που μας άφησε με την προσμονή για περισσότερα.

Κυκλοφόρησε, επιτέλους, μετά από χρόνια φημών, και το NEONOMICON του Alan Moore (από την Avatar), που αποτελεί μια νέα προσέγγιση στο Cthulhu mythos. Πρόκειται για ένα εντονα σεξουαλικό και υπερβολικά βίαιο και “μαύρο” comic, που καταφέρνει, όμως, να είναι πιστό με έναν απροσδιόριστο τρόπο στο original υλικό. Κατά έναν μάλλον ειρωνικό τρόπο, τo NEONOMICON, αν και δε γράφτηκε σε αυτό το πλαίσιο (μάλλον το κλείσιμο του ABC line ήταν σχεδισμένο να παίξει αυτό το ρόλο) ίσως να αποτελέσει και τυπικά το αντίο του Moore στη βιομηχανία των mainstream comics.

Και φέτος υπήρξαν πολλές σημαντικές επανακυκλοφορίες και επανεκδόσεις. Αυτή που χωρίς να δημιουργήσει έντονη αίσθηση είναι η αγάπημένη μου της χρονιάς, είναι το BOOK OF GRICKLE που συγκεντρώνει παλιότερες δουλειές του Graham Annable. Από την άλλη, αυτή που μάλλον ξεχώρισε γενικά είναι η συγκεντρωτική έκδοση του ALEC του Eddie Campbell, από την Top Shelf. Κάπου εδώ πρέπει να αναφερθεί και η νέα δουλειά του Campbell με τον Darren White, το εξαιρετικό, άλλοτε συγκινητικό και άλλοτε κυνικό, THE PLAYWRIGHT .

Υπάρχουν, επίσης, κάποιες πολύ σημαντικές κυκλοφορίες, τις οποίες απλά δεν πρόλαβα να διαβάσω, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, και μάλλον θα είχαν θέση να βρεθούν στο συγκεκριμένο κείμενο, όπως το DUNCAN THE WONDER DOG που κυκλοφόρησε από την Adhouse και βρίσκεται σε όλες τις “best of 2010” λίστες που σέβονται τον εαυτό τους και τις οποίες διάβασα τις τελευταίες μέρες, το WEATHERCRAFT του Jim Woodring αλλά και το LINT, το νέο τεύχος του ACME NOVELTY LIBRARY που επέστρεψε μετά από δυο χρόνια απουσίας (και που θα ξεκινήσω να διαβάζω μόλις τελειώσω αυτό εδώ το κείμενο) του καλεσμένου στο COMICDOM CON ATHENS 2011, Chris Ware!!! (Σίγουρα το καλύτερο νέο που άκουσα μέσα στο 2010 και κάτι που με στέλνει σε πελάγη ευτυχίας κάθε φορά που προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω!)

(UPDATE: Λίγες ώρες αργότερα από τη στιγμή που έγραψα τα παραπάνω επιστρέφω ενθουσιασμένος για να πω πως το νέο τεύχος του ACME NOVELTY LIBRARY ήταν όλα όσα περίμενα αλλά και πολλά περισσότερα από όσα θα μπορούσα να ελπίζω. Τώρα μπορείτε να συνεχίσετε να διαβάζετε το υπόλοιπο κείμενο.)

Στα manga αναγνώσματα μου κυριαρχούν, από τη μία το PLUTO, όπου ο Urasawa επανασυνθέτει με μαεστρικό τρόπο μια θρυλική ιστορία του “θεού των manga”, Osamu Tezuka (το 20TH CENTURY BOYS το έχω αφήσει για να το ξαναξεκινήσω μεσα στο 2011) και από την άλλη, σχεδόν σύσσωμο το πολύ ενδιαφέρον line της SIGIKKI από τη Viz, με τις πάντα ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες. Ταυτόχρονα, αν και οι ενδιαφέρουσες νέες manga κυκλοφορίες μοιάζουν να γοστεύουν μήνα με το μήνα, στο παιχνίδι των manga μπαίνει η Fantagraphics, αλλά και η Top Shelf, με την συλλογή από την alternative ανθολογία AX.

Στις εγχώριες κυκλοφορίες είχαμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, όπως, για παράδειγμα, τα πανέμορφα comics του Μιχάλη Διαλυνά (TRINKETS και SWAN SONGS), το σαρωτικό HEHE! την εξωτική ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΦΟΙΝΙΚΙΑΣ και το πολυσυλλεκτικό AT THE DRIVE INK, αλλά και κάποιες πολύ καλές online αποπειρες (όπως το φρέσκο THE VERY CLOSED CIRCLE). Τρεις είναι, όμως, οι κυκλοφορίες της χρονιάς που ξεχωρίζω περισσότερο από κάθε άλλη…

Η πρώτη είναι το Η ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ ΟΠΩΣ ΤΗ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΙ του Τάσου Ζαφειριάδη, ένα comic τόσο όμορφο και προσωπικό, αλλά και αστείο και βαθυστόχαστο, όσο και ο τίτλος του. Η δεύτερη είναι το INTRA MUROS (πάλι του Τάσου Ζαφειριάδη, σε συνεργασία με τον ικανότατο Πέτρο Χριστούλια), το οποίο δεν είχα εκτιμήσει τόσο όταν εκδιδόταν σελίδα-σελίδα στο 9, αλλά το ένιωσα να μεταμορφώνεται με έναν υπέροχο τρόπο (και να απηχεί κάτι από Lewis Trondheim), όταν το διάβασα συγκεντρωμένο σε ένα ενιαίο άλμπουμ. Η τρίτη είναι το ΙΠΤΑΜΕΝΟΙ ΔΙΣΚΟΙ, η πρόσφατη ιστορία επιστημονικής φαντασίας του Γιώργου Τσούκη, που εξακολουθεί να βρίσκεται στην αιχμή του avant-garde των ελληνικών comics (και όχι μόνο).

Συνολικά, δε νομίζω πως ήταν καθόλου κακή χρονιά για τα comics. Καλές γιορτές σε όλους και ευχές για χρόνια πολλά, καλά, δημιουργικά, με υγεία και αγάπη και ακόμα περισσότερα και καλύτερα comics.