ΚΟΥΛΟΥΡΙ #1

Writer / Artist: Tomek
Jemma Press

Αααχ! Κουλούρι. Αλήθεια, καταπληκτικό πόσες μνήμες μπορεί να ξυπνήσει ένα στρογγυλό κομμάτι ψωμί με σουσάμι! Διαλείμματα στο σχολείο με ψιλά στην τσέπη, να περιμένουμε όλα τα παιδιά με χέρια προτεταμένα μέσα από τα κάγκελα να πάρουμε κουλούρι από τον κουλουρτζή. Και πιο μεγάλη, στα μεγάλα ξενύχτια, βουρ στο φούρνο για κουλούρι τα ξημερώματα. Τρέξιμο στην πόλη όλη μέρα και μόνο στήριγμα να τσιμπήσεις ένα τραγανιστό κουλούρι. Ακόμα και σε παραλίες με το σουσάμι να ανακατεύεται με την άμμο. Μάλλον αυτές τις γλυκιές μνήμες θέλησε να ξυπνήσει ο Tomek – ο θρυλικός δημιουργός του HEHE – με το δικό του ΚΟΥΛΟΥΡΙ, και να μας θυμίσει την πολύτιμη απλότητα του να απολαμβάνεις ένα απλό κουλούρι.

Αυτό το 24σέλιδο ο δημιουργός το ξεκινά με παλιούς, αγαπημένους γνωστούς από το HEHE: τη Φάτσα στην ιστορία “Το Πάρτυ”. Η Μύτη, το Στόμα και τα Μάτια βλέπουν μπάλα και ξυπνάνε τον Εγκέφαλο που κοιμάται (όπως κάνουν συνήθως οι εγκέφαλοι όταν βλέπουν μπάλα). Όταν πάει να διαμαρτυρηθεί τα πράγματα παίρνουν μια σουρεαλιστική τροπή. Έχει και cliffhanger η ιστορία!

Στη συνέχεια παρακολουθούμε μια εκπομπή, τη “Μουζγκ- Εκπομπή Ποικίλης Είλης» (πείτε μου ότι υπάρχει κάποιο λογοπαίγνιο που μου διαφεύγει για να μην πάθω φιλολογικό εγκεφαλικό). Σε αυτήν είναι καλεσμένη η Coco La Veine, η φλέβα του Εγκεφάλου. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την απεικόνιση των φόβων, των πιέσεων του καλλιτέχνη. Η πεταγμένη φλέβα, δείγμα έντασης, εξηγεί τί συμβαίνει όταν ο δημιουργός πιέζεται και πώς μπορεί εύκολα να αποφύγει την πίεση. Αυτό το τελευταίο γίνεται μέσα από μια μικρή προβολή, ήτοι μια μικρή ιστορία, από όπου παρελαύνουν και κάτι τύποι, οι Τσαφ και Τσουφ, που μοιάζουν υπερβολικά πολύ με τους Σπιφ και Σπαφ του Τάσου Ζαφειριάδη. Μου άρεσε εδώ ο τρόπος που έβαλε στοιχεία της τηλεοπτικής “γλώσσας” στην ιστορία.

Και οι δύο αυτές ιστορίες – οι κεντρικές ας τις πούμε – έχουν αυτό το σουρεαλιστικό χιούμορ του Tomek που είναι ιδιάζον. Και με τη λέξη “ιδιάζον” επιδιώκω να προσδώσω αρνητική αλλά και θετική χροιά. Είναι αρκετά αυτοαναφορικό, αλλά όχι αυτοβιογραφικό. Πώς να το πω; Το αστείο είναι συχνά πολύ εσωτερικό. Την ίδια ώρα αυτό το στυλ είναι τολμηρό, πειραματικό, πρωτοποριακό. Και όταν κάποιος τολμά να κάνει ακόμα και παράξενες γωνίες λήψεις και να ανατρέψει panel, τότε έχει κάτι να πει.

Για εμένα προσωπικά, όμως, αξίζει να δει κανείς αυτό το τεύχος για τρεις μικρές ιστορίες της μίας σελίδας. Οι τρεις αυτές ιστορίες έχουν τον ίδιο τίτλο: “The most stupid hits in my life (the world) ever”! Περιγράφει αυτό ακριβώς, τα πιο γελοία πεσίματα στη ζωή του δημιουργού. Και όχι μόνο του δημιουργού. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ταυτιστείτε. Εγώ προσωπικά ταυτίστηκα και ας μην έχω πάθει κανένα από αυτά τα αστεία χτυπήματα. Γλυκιές, αυτοβιογραφικές, απλές αλλά πολύ, πολύ καλές. Θα τολμήσω να πω ότι, σε αυτές τις τρεις μικρές ιστορίες, ο Tomek δείχνει ότι μπορεί να πει απίθανες ιστορίες. Ακόμα και οι τίτλοι είναι καταπληκτικοί, με τα δικά τους απίθανα χτυπήματα. Τις λάτρεψα και θέλω κι άλλες.

Σε γενικές γραμμές μου άρεσε. Θα ήθελα, ωστόσο, να δω τί μπορεί να κάνει ο Tomek όταν δεν είναι τόσο, μα τόσο πιεσμένος. Όταν αφήσει το ξεκαρδιστικό χιούμορ του και το όμορφο σχέδιό του να εκφραστούν. Και νομίζω ότι μια ματιά στο τί μπορεί να κάνει είναι οι ιστορίες με τα χτυπήματα.

Ξεκαρδιστικό ενσταντανέ: ο Γαβριήλ Τομπαλίδης με ένα καλάθι γεμάτο Κουλούρια να περιφέρεται στους χώρους του Comicdom Con Athens και από δίπλα οι γιοι του εκδότη να μοιράζουν τυράκι!

Quiz για όσους διαβάσουν το ΚΟΥΛΟΥΡΙ: Ποια είναι η καφετέρια στην τελευταία ιστορία;