BAT BOY

Writer/Artist: Peter Bagge
IDW Publishing

Πριν ξεκινήσω την ανάγνωση του BAT BOY, της συλλογής των ομότιτλων strips που δημοσίευε εβδομαδιαία ο Peter Bagge στο WEEKLY WORLD NEWS (και, πιο σπάνια, στα HATE ANNUAL), έριξα μια ματιά, ως συνήθως, στο οπισθόφυλλο, όπου βρισκόνταν διάφορα quotes για το strip. Ανάμεσα σε αυτά που διάβασα, ξεχώρισα το ότι ένα από τα βασικότερα πλεονεκτήματα του Bagge είναι πως το χιούμορ του είναι αληθινό και καθημερινό και όχι στιλιζαρισμένο, όπως έχει επικρατήσει γενικά στα media.

Αυτή η παρατήρηση είναι 100% ακριβής. Οι ήρωες του Bagge δε συμπεριφέρονται όπως θα “έπρεπε” να συμπεριφέρονται, ακολουθώντας τις νόρμες που έχουν επικρατήσει στο χιούμορ, αλλά μοιάζουν, περισσότερο από πολλούς άλλους, με καθημερινούς ανθρώπους, που μπλέκουν σε ασυνήθιστες καταστάσεις. Ο Buddy Bradley (ΗΑΤΕ [το #18 του δικού μας Top 100 Of The 90s]) είναι ένας τυπικός νεαρός, με ροπή προς την κυνικότητα και το slacking. Ο Perry του APOCALYPSE NERD αντιδρά με φόβο στις εξωφρενικές καταστάσεις που φέρνει το “τέλος του κόσμου” και δε βουτά με τα μούτρα στην περιπέτεια. Και ο Vader Ryderbeck του OTHER LIVES ήταν ένας τύπος σχεδόν άπραγος και βαρετός, που έμπλεξε σε μια κατάσταση, η οποία, τελικά, τον ξεπέρασε.

Στο BAT BOY, όμως, ο δημιουργός φαίνεται να ακολουθεί μια σχετικά τροποποιημένη αλλαγή. Οι καταστάσεις εξακολουθούν να φλερτάρουν, ή να ξεπερνούν, τα όρια του εξωφρενικού, αλλά αυτή τη φορά, ο ήρωας μοιάζει το ίδιο εξωφρενικός με όσα συμβαίνουν γύρω του. Ένα αγόρι-νυχτερίδα (του οποίου το origin μπορείτε να δείτε εδώ) μπλέκει σε καταστάσεις παρόμοιες, ή πολλαπλάσια πιο εξωφρενικές, με τους υπόλοιπους ήρωες του Bagge, αλλά οι αντιδράσεις του είναι, πολλές φορές, εξίσου παράλογες – και, φυσικά, αστείες. Το story έχει, πάνω-κάτω, ως εξής: το εν λόγω αγόρι-νυχτερίδα ρίχνεται στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και, συγκεκριμένα, κατά του Μπιν Λάντεν και από εκεί ξεκινά μια αλυσιδωτή αντίδραση, που φέρνει το Bat Boy στη φυλακή, στον προεδρικό θώκο, στο δρόμο και στη δική του πόλη, μεταξύ πολλών άλλων “στάσεων”.

Η ανάπτυξη του χαρακτήρα του πρωταγωνιστή, ένα από τα δυνατά χαρτιά, συνήθως, του Bagge, εδώ είναι απείρως πιο δύσκολη, αφού το Βat Boy δε μιλάει, δεν αφηγείται και απλά αντιδρά (κατά κανόνα, με ξεκαρδιστικό τρόπο) σε όσα συμβαίνουν γύρω του. Ο αναγνώστης, όμως, καταφέρνει να τον ταυτίσει σε αρκετές περιπτώσεις με την (απαραίτητη, ειδικά σε τέτοιου είδους ιστορίες) φωνή της λογικής και να συμπάσχει μαζί του. Αυτό είναι ένα στοιχείο όχι απλά θετικό, αλλά απαραίτητο, δεδομένου ότι η πλειοψηφία των χαρακτήρων του strip είναι υπαρκτά πρόσωπα (όπως η Lil’ Kim, η Beyonce, η Martha Stewart και πολλοί άλλοι) που, κατά βάση, σατιρίζονται και δεν προσφέρονται για ταύτιση με τον αναγνώστη.

Παρά το αρχικό format του comic, το οποίο ήθελε μόλις τρία και αργότερα πέντε με έξι panels να δημοσιεύονται ανά εβδομάδα, ο ρυθμός της ιστορίας λειτουργεί ακόμη και στην ανάγνωση της μιας καθισιάς. Η ιστορία εξελίσσεται με γρήγορους ρυθμούς και οι καταστάσεις αλλάζουν συχνά, ώστε να μην κουράζουν ούτε τον εβδομαδιαίο αναγνώστη, ούτε τον κάτοχο της συγκεκριμένης έκδοσης. Ακόμη και τα απαραίτητα για την εβδομαδιαία έκδοση “previously on BAT BOY…”, δεν κουράζουν, χάρη στο χιούμορ τους, τον αναγνώστη που διάβασε το προηγούμενο strip μερικά δευτερόλεπτα πριν.

Και πάμε στο σημαντικότερο χαρακτηριστικό του BAT BOY, το χιούμορ. Εκπληκτικό! Ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας τους δύο ανασταλτικούς παράγοντες που επέλεξε ο Bagge (άλαλος πρωταγωνιστής και λίγα panels σε κάθε installment), ο δημιουργός έφερε σε πέρας μια αποστολή ιδιαίτερα δύσκολη. Και το έκανε να μοιάζει και εύκολο! Όπως ανέφερα παραπάνω, η συντριπτική πλειοψηφία των καταστάσεων που αντιμετωπίζει ο πρωταγωνιστής είναι, τουλάχιστον, εξωφρενικές, η χρησιμοποίηση, όμως, ανθρώπων του star system και της πολιτικής ζωής για τους… δεύτερους ρόλους, τις κάνει να μοιάζουν λίγο πιο οικείες. Και το σχόλιο από πλευράς Bagge για πρόσωπα και καταστάσεις, είναι τουλάχιστον καυστικό.

Αμφιβάλλοντας για το αν θα αποτελέσω εξαίρεση στο γεγονός ότι το διάβασα ολόκληρο μέσα σε ένα απόγευμα (προσοχή: επειδή δε μπορούσα να το αφήσω, όχι επειδή τελειώνει γρήγορα), το συστήνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις των strips, αλλά και του καλού χιούμορ, με κοινωνικές, πολιτικές, ή και καθόλου προεκτάσεις.