SNAPSHOT REVIEWS 07-07-2011

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει comics, μία ιδιοτροπία μου είναι να “αντιστοιχίζω” ότι διαβάζω με συγκεκριμένη εποχή του χρόνου. Υπάρχουν τίτλοι (π.χ., το LOVE & ROCKETS) που δε διανοούμαι να αγγίξω, αν έξω δεν υφίσταται πλεονασμός ηλιοφάνειας και οι θερμοκρασίες παίζουν με τα νεύρα της Έλλης Μόκα (she hates hot weather!)… Το ίδιο ισχύει για συγκεκριμένα storylines (“Born Again” is exclusively a November thing for me). Υπάρχουν στοιχεία σε κάθε ιστορία, στο στιλιζάρισμα του σχεδίου που προσδίδουν ένα εποχικό σχεδόν “στίγμα” και αναλόγως πορεύομαι ως αναγνώστης. Στην περίπτωση των mainstream τίτλων, κατακαλοκαιριάτικα θα επικεντρωθώ σε “περιφερειακές”, τρόπον τινά, καταστάσεις – no Bendis, Millar, Johns or mega-company wide- crossovers for me, thank you! Indulge me (με το KING NIGHT των Salem να παίζει στο background)…

SCALPED #50
Writer: Jason Aaron
Artist: R.M. Guera
DC Comics (Vertigo)

Τα επετειακά τεύχη μηνιαίων τίτλων δεν είναι ποτέ μια εύκολη υπόθεση και συχνά καταλήγουμε με τα ίδια και τα ίδια (ολίγη από νοσταλγική αναδρομή και ολίγη από τα τρέχοντα, cranked up to 11). Ευτυχώς το πεντηκοστό τεύχος του SCALPED αποφεύγει αυτή την παγίδα. Επιλέγοντας να εστιάσει για πρώτη φόρα στη βαρβαρότητα της πράξης του τίτλου του comic, ο Aaron όπως πάντα δεν χαρίζει κάστανα στην ωμότητα των καταστάσεων κι ο Guera είναι ο τέλειος “φωτορεπόρτερ” με τις εικόνες του που στάζουν αίμα όσο και μελάνι (ο μοναδικός τίτλος της Vertigo που μοιάζει εμβαπτισμένος στο φως ενός “βρώμικου” ήλιου και στην κιτρινάδα μιας πατίνας που μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από αμερικανικές ταινίες των 70’s).

Η εφιαλτική συνέχεια του μωσαϊκού βίας και διαφθοράς στο Prairie Rose έρχεται στο προσκήνιο με τρόπο πιο αποκαλυπτικό από ποτέ μια και αυτή τη φορά ο κύκλος της σκληρότητας παγιώνεται από το αναμφισβήτητο άλλοθι της Ιστορίας. Οφθαλμός αντί οφθαλμού ή καλύτερα, κρανίο αντί κρανίου.

Η παρουσία έκτακτών συνεισφορών από Jordi Bernet, Jill Thompson, Dean Haspiel, Steve Dillon, Denys Cowan, Igor Kordey, Tim Truman και Brendan McCarthy ενισχύει το τελικό αποτέλεσμα χωρίς να “νερώνει” αταίριαστα το άγριο πνεύμα της σειράς.

BATMAN INCORPORATED #7
Writer: Grant Morrison
Artist: Chris Burnham
DC Comics

I looove Chris Burnham…!!! Αναφέρομαι στο σχέδιό του, να εξηγούμαστε… Οι περιπτώσεις καλλιτεχνών που επιτυχημένα συνδυάζουν την ικανότητα προϋπαρχόντων περιπτώσεων που λατρεύω (στην προκειμένη περίπτωση, των Frank Quitely και Bryan Talbot) τους καθιστούν αυτόματα αρεστούς. On to the comic book at hand, όμως…

Ο Grant Morrison συνεχίζει το concept του τίτλου με τους “υποψήφιους” Batmen κι αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με το δίδυμο πατέρα και γιου, Man of Bats (brilliant name, btw!) και Raven. Αποστολή τους, η προστασία του καταυλισμού τους (καθώς μιλάμε για Ινδιάνους, ναι και εδώ, είναι, φαίνεται, ο μήνας τους) από την απειλή του… ah, read it and find out, no spoilers here!

Σημασία έχει πως ο Morrison αφηγείται την ιστορία αυτών των δύο ηρώων με τρόπο που αποφεύγει τις συνήθεις δυσλειτουργικές οικογενειακές σχέσεις, οι οποίες φαντάζουν συχνά σχηματικά δραματικές και επιτηδευμένα αδιέξοδες για σειρά ετών (soap opera style). Στο τέλος αυτού του τεύχους αντίθετα, ο νεαρός Raven έχει καταφέρει να συνειδητοποιήσει ουσιαστικά την αναγκαιότητα της προσγειωμένης προσέγγισης του πατέρα του στα υπερηρωϊκά ζητήματα αλλά και να έχει γευτεί κατά κάποιο τρόπο τα “μεγαλεία” καταστάσεων που βιώνουν οι πρωτοκλασσάτοι ήρωες στη Metropolis ή στο Gotham. A happy end λοιπόν, με μία χορταστική πρώτη γνωριμία και υποσχέσεις αντάξιας συνέχειας.

AVENGERS: THE CHILDREN’S CRUSADE #6
Writer: Allan Heinberg
Artist: Jim Cheung
Marvel Comics

Κάποιοι από εσάς μπορεί ήδη να έχουν “πάρει χαμπάρι” ότι σε αυτό το τεύχος λαμβάνει χώρα κάτι που “λογικά” είναι τόσο κατακλυσμιαίο ως γεγονός (και χρονικά πηγαίνει τόσο πίσω που αγγίζει το AVENGERS DISASSEMBLED, remember that?) που και μόνο για το λόγο αυτό θα έπρεπε να είχε προηγηθεί ξεχωριστή καμπάνια μάρκετινγκ επί σειρά μηνών. Επειδή μιλάμε, όμως, για comics και μάλιστα για Marvel comic (δεν θέλω να πιστεύω πως ο Joe Q. θα έχανε ευκαιρία για μία ακόμα υπερφίαλη προώθηση ενός “event”), ό,τι γίνεται, πολύ εύκολα ξεγίνεται. Η αλήθεια είναι πως αυτό το comic με έκανε να νιώσω όπως ένιωθα ως αναγνώστης στην προ-Internet εποχή (yes, I am old), όταν η πιθανότητα να πέσεις πάνω σε κοσμογονικά τεκταινόμενα χωρίς (έγκαιρη ή την παραμικρή) προηγούμενη ενημέρωση δεν ήταν και τόσο σπάνιο. Πιστεύω πως εδώ έχουμε την προσπάθεια ανάπλασης αυτής της κατάστασης και ως πείραμα είναι, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον (και ένα one-off κατά πάσα πιθανότητα).

Πέρα από όλα αυτά όμως, ο ένας εκ των δύο λόγων που με κάνει να επιστρέφω σε αυτή τη σειρά και σ’ αυτούς τους χαρακτήρες, παραμένει παρών – από το 2005 που τους πρωτογνωρίσαμε και μετά, είναι κάθε άλλο παρά απλά οι “junior” εκδοχές των χαρακτήρων που ξέρουμε εδώ και δεκαετίες. Σχεδόν σε κάθε περίπτωση αποδεικνύονται πιο χαρισματικοί και, σε τελική ανάλυση, πιο συμπαθητικοί (θα έλεγα πως, κατά παραλληλία, ως προς τη DC, για τον ίδιο λόγο πια έχω μία κάποια συναισθηματική ταύτιση με τους χαρακτήρες του Legion of Super Heroes και όχι για την Justice League). Ο άλλος λόγος είναι ο Jim Cheung. Δεν μπορώ και ούτε θέλω να φανταστώ ένα πιο ταιριαστό σχεδιαστή να χειρίζεται αυτούς τους χαρακτήρες. Γλαφυρός, “φωτογενής” και πραγματικός μάστορας της (λειτουργικής) λεπτομέρειας, ο Cheung και σε αυτό το τεύχος πιστοποιεί το αναντικατάστατό του.