SNAPSHOT REVIEWS 21-07-2011

Μετά από έξι τεύχη, ήρθε η ώρα να δούμε αν η αναγεννημένη ανθολογία CREEPY έχει λόγο ύπαρξης στο σήμερα! Παράλληλα παρακολουθούμε ένα χωροχρονικό ταξίδι του Iron Μan στη μίνι σειρά IRON AGE, τσεκάρουμε το πρώτο τεύχος της σειράς τεσσάρων τευχών, WITCH DOCTOR (της οποίας ο τίτλος κυριολεκτεί) και τέλος διαβάζουμε το τελευταίο τεύχος του X-MEN: PRELUDE TO SCHISM, λίγο πριν ξεκινήσει το μεγάλο X-Event της χρονιάς που διανύουμε.

CREEPY COMICS #6
Writers: Joe R. Lansdale, Christopher A. Taylor, Alice Henderson, Dan Braun, Craig Haffnet, Archie Goodwin
Artists: Nathan Fox, Jason Shawn Alexander, Kevin Ferrara, Garry Brown, Neal Adams
Dark Horse Comics

Όπως και σε κάθε ανθολογία έτσι κι εδώ (τόσο στο καινούριο, όσο και στο κλασσικό CREEPY)  η ετυμηγορία αφορά στο ποσοστό των καλών ιστοριών που συναντάει κανείς σε κάθε τεύχος. Κι ενώ σε γενικές γραμμές η νέα σειρά δείχνει μέχρι στιγμής να μην τα πηγαίνει κι άσχημα, σ’ αυτό το τεύχος τα πράγματα είναι μάλλον μοιρασμένα…

Στο “Mine” (Joe R. Lansdale – Nathan Fox) μεταφερόμαστε στην Άγρια Δύση για μια περιπέτεια απληστίας και τιμωρίας. Μάλλον αδύναμη και τετριμένη σεναριακά, η ιστορία του Lansdale σώζεται από τη μετριότητα χάρη στην εξαιρετική “ρευστή” εικονογράφηση του Nathan Fox, αποτυγχάνει όμως να δώσει ένα πραγματικά δυνατό ξεκίνημα στο τεύχος. Η επόμενη ιστορία όμως, αποζημιώνει και μάλιστα γενναιόδωρα: Στο “Commedia dell’Morte” (Christopher A. Taylor – Jason Shawn Alexander) παρακολουθούμε έναν κλόουν σε ρόλο αναξιόπιστου αφηγητή, ο οποίος έχει αναγορεύσει εαυτόν σε τιμωρό που σκοτώνει δαίμονες μεταμφιεσμένους σε γονείς μικρών παιδιών. Εξαιρετική ατμόσφαιρα, απολαυστικό το δέσιμο αφήγησης-εικόνας και απόλυτα επιτυχημένη η απόφαση να μη δοθεί απάντηση ως προς την αντικειμενική αλήθεια. Το “The Wreck” των Alice Henderson και Kevin Ferrara είναι δίχως άλλο η μία από τις δύο απογοητεύσεις του τεύχους. Η άλλη αφορά στην ιστορία “Lonesome Lore” (Dan Braun & Craig Haffner -Garry Brown). Δεν ξέρω αν το κοινό εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για “δαιμονικά” πορτρέτα του Χίτλερ, αλλά εγώ έχω κουραστεί. Ειδικά όταν δεν μπορώ να καταλήξω τι ήταν τελικά αυτό που διάβασα. Το τεύχος ολοκληρώνεται με την καθιερωμένη αναδημοσίευση: Το “Fair Exchange” των Archie Goodwin και Neal Adams παραδίδει μαθήματα οικονομίας στο storytelling, με το εξαιρετικά λεπτομέρες και δυναμικό σχέδιο του Adams να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για κάθε φιλόδοξο δημιουργό αυτοτελών horror ιστοριών.

Εν κατακλείδι: Αγαπώ τόσο το concept της ασπρόμαυρης horror ανθολογίας, ώστε να συγχωρήσω τις όποιες αδυναμίες αυτού του τεύχους. Ειδικά όταν οι καλές στιγμές του ήταν τόσο, μα τόσο καλές!

IRON AGE #1 (OF 3)
Writers: Christos N. Gage, Rob Williams
Artists: Lee Weeks, Tom Palmer, Ben Oliver
Marvel Comics

Προσπερνάω το γεγονός ότι άλλος είναι ο τίτλος αυτής της σειράς και αλλιώς πλασάρεται στο εξώφυλλο (εξάλλου η λέξη Avengers είναι εδώ και χρόνια το νέο “X” της Marvel) και περνάω στην ίδια την ιστορία: Ο Tony Stark ταξιδεύει στο παρελθόν αναζητώντας κομμάτια της Time Platform του Doctor Doom, ώστε να αποτρέψει το τέλος του κόσμου.

Στην πρώτη από τις δύο ιστορίες του τεύχους, ο Stark συναντάει τους Avengers του παρελθόντος, όταν η Wasp ήταν αρχηγός της ομάδας, στην οποία βρίσκονταν επίσης η She-Hulk, η Captain Marvel και ο Starfox. Η ιστορία αυτή είναι άλλη μια απόδειξη του ότι ο Christos Gage ξέρει να γράφει Avengers (ή μάλλον τους Avengers όπως τους ξέραμε). Σαφώς προς την κατεύθυνση του classic feeling βοηθάει και το -για τα σημερινά δεδομένα- ρετρό σχέδιο του Lee Weeks, αλλά σε κάθε περίπτωση η δυναμική ανάμεσα στους χαρακτήρες είναι εξαιρετική (όπως επίσης και η σκηνή με τον Stark και τον αλκοολικό παρελθοντικό εαυτό του). Λιγότερο ενδιαφέρουσα ως σενάριο, αλλά με το εξαιρετικό σχέδιο του Ben Oliver να κοντράρει τεχνικά αυτό της πρώτης, είναι η δεύτερη ιστορία στην οποία ο Iron Man ενώνει τις δυνάμεις του με τον Captain Britain.

Εν κατακλείδι: Δώστε core τίτλους Avengers στον Christos Gage! Θα έκανε “παπάδες”!

WITCH DOCTOR #1 (OF 4)
Writer: Brandon Seifert
Artist: Lukas Ketner
Skybound Entertainment / Image Comics

Ο κόσμος μας είναι ένας ζωντανός οργανισμός και τα μυθικά τέρατα είναι τα παράσιτά του. Για να έχεις όμως ελπίδες σε έναν πόλεμο σαν κι αυτόν, δεν χρειάζεσαι στρατιώτες, αλλά… γιατρούς!

Πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας είναι ο Dr. Vincent Morrow, ένας γιατρός που έχει αντιληφθεί την παραπάνω αλήθεια και προσπαθεί να “παντρέψει” την επιστήμη της ιατρικής με το μεταφυσικό, χωρίς παράλληλα να χάνει το χιούμορ του, καθώς αποπειράται να εξηγήσει στον “έξω κόσμο” τις μεθόδους του (εν προκειμένω να πείσει τους γονείς ενός δαιμονισμένου αγοριού σχετικά με τη θεραπευτική προσέγγισή του).

Η ιστορία του Brandon Seifert είναι απλή και ως εκ τούτου εκπέμπει σιγουριά ως προς το πού πηγαίνει σε σεναριακό επίπεδο. Το πρώτο αυτό τεύχος χτίζει με επιτυχία τόσο τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα (και τους δύο βοηθούς του), όσο και τις βασικές αρχές που διέπουν τον κόσμο τους, ώστε μέχρι το τέλος να ξέρεις αν θα σε ενδιέφερε ή όχι να παρακολουθήσεις τη συνέχεια αυτής της μίνι σειράς. Πολύτιμος συνεργάτης, το sketchy σχέδιο του Lukas Ketner, αρκετά “βρώμικο” στα σημεία που χρειάζεται, αλλά ταυτόχρονα αρκούντως καθαρό ώστε να μην χάνεται η απεικόνιση σημαντικών για την ιστορία λεπτομερειών.

Εν κατακλείδι: Ευχάριστο, σαφές και προσγειωμένο ως προς τις φιλοδοξίες του, το WITCH DOCTOR είναι ένα comic που δεν πρέπει να προσπεράσουν οι fans του horror.

X-MEN PRELUDE TO SCHISM #4 (OF 4)
Writer: Paul Jenkins
Penciler: Clay Mann
Marvel Comics

Εδώ λοιπόν ολοκληρώνεται η μίνι σειρά που θα οδηγήσει στις κατακλυσμιαίες αλλαγές που επίκεινται στο X-Universe, με τον Cyclops και τον Wolverine να ανακαλύπτουν ότι διαφωνούν και να αναγκάζουν τους μεταλλαγμένους να διαλέξουν στρατόπεδα. Βέβαια, αυτά δεν γίνονται στη μίνι σειρά που ολοκληρώνεται σε αυτό το τεύχος. Εξάλλου το PRELUDE TO SCHISM ήταν -όπως αποκαλύπτει κι ο τίτλος του- το πρελούδιο στο σχίσμα που θα επακολουθήσει. Μόνο που ήταν ένα πρελούδιο τόσο τραβηγμένο από τα μαλλιά, που τα τέσσερα τεύχη θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι τρία! Ακόμη κι αν η σειρά τελείωνε στο τρίτο τεύχος και δεν υπήρχε ποτέ το τέταρτο, πιστέψτε με, δεν θα έλειπε σε κανέναν. Γιατί στην πραγματικότητα, σ’ αυτό το τεύχος δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Και για να δικαιολογηθεί αυτό το τίποτα, το μισό τεύχος αποτελείται από flashbacks! Διαβάζοντάς το σχεδόν διαισθανόμουν την αγωνία του συγγραφέα να γεμίσει τις σελίδες, κι αυτό, δεν το λες καλό πράμα όταν διαβάζεις ένα comic…

Εν κατακλείδι: Είπα πριν, ότι αυτή η σειρά θα μπορούσε να είναι τρία τεύχη;  Χμμμ… κι ένα μεγάλο one-shot να ήταν, πάλι θα χώραγαν όλα (και θα μενε και χώρος για… flashbacks).