SNAPSHOT REVIEWS 10-11-2011
THE ULTIMATES #1
Writer: Jonathan Hickman
Artist: Esad Ribic
Marvel
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να καταλάβει κανείς ότι έχει μεγαλώσει (ας το πούμε ωριμάσει). Για εμένα ένας είναι η ολοένα και λιγότερη ανεκτικότητά μου στα superhero comics. Δε μου είναι καθόλου εύκολο να συγκεντρωθώ, με κρατάνε δύσκολα και ακόμη πιο δύσκολα μου αρέσουν. Αυτό, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, έχει αλλάξει άρδην τις επιλογές μου. Δεν έχω διαβάσει το ULTIMATE FALLOUT (τα γεγονότα μετά το θάνατο του Spider-Μan), αν και τελικά δεν είναι και απαραίτητο για να καταλάβεις τί γίνεται στο THE ULTIMATES. Χαμός, χαμός. Τόσο χαμός που το τεύχος κλείνει – και δεν είναι spoiler – με τον Nick Fury να τα έχει χαμένα και να μην ξέρει τί να κάνει. Ωραίο πρώτο τεύχος, βρε παιδί μου. Ξεκινάς με το all-time-classic “ο κόσμος καταρρέει” και τον έχεις τον αναγνώστη.
Το σχέδιο πολύ καλό, ζωντανό, όχι αυτό το new-age φωτορεαλιστικό, αλλά λεπτομερές. Προσωπικό αγαπημένο σημείο οι Asgardians να κάνουν μάζωξη, με μια αρκούδα να πίνει μπύρα αλά Octoberfest με τον Odin! Α! Και Thor με γένια (τί να κάνω, είμαι κοριτσάκι!).
DOROTHY AND THE WIZARD IN OZ #1
Writer (Αdaptation): Eric Shanower
Artist: Skottie Young
Marvel
Έχω ξαναγράψει για αυτή τη σειρά, οπότε ξέρετε καλά πόσο την λατρεύω. Πραγματικά, είναι ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Άψογο adaptation και, μάλιστα, απολαμβάνω εξίσου το comic όπως και το βιβλίο. Σε αυτή τη νέα σειρά, η Dorothy μπλέκει σε νέες περιπέτειες, όταν ένας σεισμός την καταπίνει μαζί με τη γάτα της και τον εξαδερφό της και το άλογό τους. Κάπου εκεί βρίσκονται σε έναν παράδοξο κόσμο, όπως μόνο η φαντασία του L. Frank Baum μπορεί να πλάσει, με γυάλινα κάστρα, με ζώα που μιλάνε και εφιαλτικούς κακούς.
Πέρα από το adaptation, κακά τα ψέματα, το σχέδιο του Young είναι απλά υπέροχο. Είναι κατά βάθος ο λόγος που συνεχίζω αυτή τη σειρά. Χάρμα οφθαλμών! Έτσι να συνεχίσουν!
WEAPON OF THE METABARON
Writer: Alexandro Jodorowsky
Artists: Zoran Janjetov, Travis Charest
Humanoids
Καιρό το ζαχάρωνα και με πραγματικό πόνο ψυχής το άφηνα στην άκρη, λόγω οικονομικής δυστοκίας. Αλλά τώρα είναι στα χέρια μου! Νομίζω ότι απ’ ολόκληρη τη σειρά των METABARONS είναι ό,τι πιο παραμυθένιο έχω διαβάσει. Παραμυθένιο με την έννοια της δομής και της λογικής των παραμυθιών, πάντα, βέβαια με την υπερβολή που απαιτεί αυτή η σειρά. Πρόκειται για μια ιστορία του No-name, του τελευταίου Μεταβαρώνου και πρωταγωνιστή της ανυπέρβλητης σειράς INCAL. Το σύμπαν βρίσκεται αντιμέτωπο με μια μεγάλη απειλή που μόνο ο Μεταβαρώνος μπορεί να αποτρέψει. Και για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να περάσει μια σειρά από δοκιμασίες για να αποκτήσει τα όπλα που θα τον κάνουν ανίκητο. Αυτή η δομή της τριπλής δοκιμασίας, τα “μαγικά” αντικείμενα που βοηθούν τον ήρωα, είναι από τα χαρακτηριστικότερα σημεία των λαϊκών μύθων και παραμυθιών.
Όσο για το σχέδιο, αυτό μοιράζεται ανάμεσα στους Janjetov και Charest. Από τους δύο – και όχι τυχαία – μου αρέσει του Janjetov. Και λέω όχι τυχαία μιας και είναι το πιο… Moebius (είναι και “διάδοχός” του, άλλωστε). O Charest έχει κάτι πιο ψυχρό και ρεαλιστικό που εντούτοις ταιριάζει άψογα στο κλίμα των METABARONS. Το φχαρθστήθηκα!
OGLAF BOOK ONE
Writer/Artist: Trudy Cooper
Και σε χαρτί μια αγαπημένη συνήθεια, ένα web-comic… πώς να το πω χωρίς να φάμε μήνυση; Α! Ερωτικό. Αισθησιακό. Τέλος πάντων το πιάσατε το νόημα. Ωραία, βάλτε τώρα στη συνταγή πολύ γέλιο και έχετε ένα χορταστικό αποτέλεσμα. Σεξ, γέλιο και μια ατμόσφαιρα λίγο D&D – αν μου επιτρέπεται να πω – κάνουν ένα συνδυασμό εκρηκτικό. Εδώ που τα λέμε, είναι και λίγο FANTASIA του Disney, μιας και έχει έναν μαθητευόμενο μάγο που πάντα τα… μουσκεύει (εκείνη τη μηνυσούλα δε τη βλέπω να την αποφεύγουμε).
Είναι kinky, είναι sexy, εντελώς ακατάλληλο και θα ήταν σκέτη πορνογραφία, αν δεν ήταν τόσο μα τόσο αστείο, με ένα χιούμορ που κυμαίνεται από ευφυές, μέχρι άρρωστο και σουρεαλιστικό. Αν είστε ενήλικοι κάντε μια βόλτα στη web εκδοχή. Και ναι, είναι σχεδιασμένο από γυναίκα που τρελαίνεται να ζωγραφίζει ερωτικές σκηνές και αυτό παίζει το ρόλο του. Πέρα από το αδιαμφισβήτητα “πιασάρικο” του σεξ, η σειρά στηρίζεται περισσότερο στο χιούμορ και αυτό την κάνει μια ώριμη καλλιτεχνική επιλογή που… εμβαθύνει στην ανθρώπινη κατάσταση (για όσους θέλουν μια δικαιολογία όταν τους πιάσουν να το διαβάζουν στη δουλειά).