TOP 100 OF THE 80s: 90-81

90. AVENGERS ANNUAL #10
Writer: Chris Claremont
Artist: Michael Golden
Marvel Comics

Δεν είμαι από τους αναγνώστες που διακατέχονται από λαγνεία για το παρελθόν. Μάλιστα, μπορώ να πω ότι απολαμβάνω και τα σημερινά superhero comics με την ίδια ακριβώς ευχαρίστηση όπως και τα κλασικά. Αφήστε που μισώ την έκφραση “Δεν είναι όπως τα παλιά τα χρόνια…”. Όταν, όμως, έχεις μπροστά σου το AVENGERS ANNUAL #10, μπορεί και να σου ξεφύγει και να αναφωνήσεις: “Δε βγαίνουν πια τέτοια comics”!…

Σε μια εποχή που τα annuals ήταν από μόνα τους ένα event, αυτό το τεύχος τα έχει όλα. Την πρώτη εμφάνιση της Rogue, την (σπαραξικάρδια) επιστροφή της Ms Marvel, τους Avengers, τους Brotherhood of Evil Mutants, τους X-Men, την Spider-Woman ως guest star , τρομερές μάχες, συναίσθημα… Δε σας φτάνουν αυτά; Έχει κι άλλα. Σενάριο από τον Chris Claremont, την εποχή που ήξερε να γράφει, και σχέδιο από τον μοναδικό Michael Golden. Το ολοσέλιδο, μάλιστα, με τη Scarlet Witch και τον Pyro, απλά δε θα μπορούσε να είχε αποδοθεί τόσο υπέροχα από κανέναν άλλο σχεδιαστή.

Fun fact: Για πολλούς θεωρείται και η πρώτη εμφάνιση της Madelyne Pryor, όπου ένα κοριτσάκι στο νοσοκομείο λέει “Hi, I’m Maddy Pryor. I’ve been sick, but I’m better now”! Ο ίδιος ο Claremont το διέψευσε πρόσφατα, δηλώνοντας πως απλά του άρεσε το όνομα…

(Άκης Τριανταφύλλου)

89. UNCLE SCROOGE ADVENTURES
Writers: Various
Artists: Various
Gladstone Publishing

Ποιός δεν γνωρίζει τον Scrooge McDuck, το πιο πλούσιο παπί του κόσμου; Ποιός δεν γνωρίζει τον δημιουργό του, τον Carl Barks; Εδώ στην Ελλάδα, είχαμε την τύχη να διαβάζουμε πέρα από τις παπιο-ιστορίες και τις ποντικο-ιστορίες που μας έρχονταν από την γείτονα Ιταλία, τις παλιές κλασικές ιστορίες του θείου Carl από το περιοδικό ΚΟΜΙΞ. Θυμάμαι, δε, στον πυρετό της συλλεκτικότητας που είχε πιάσει πολλούς εκείνες τις μέρες, τα αστρονομικά (για τα δικά μου παιδικά δεδομένα, τουλάχιστον) ποσά που ζητούσαν κάποιοι για παλιότερα τεύχη.

Πολλές από τις ιστορίες που διαβάζαμε, λοιπόν, προέρχονταν από το περιοδικό UNCLE SCROOGE, το οποίο εκδίδεται από το 1952 μέχρι και σήμερα από διάφορες εταιρείες, κατά καιρούς. Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η Gladstone Publishing παίρνει άδεια από την Disney και δημοσιεύει το UNCLE SCROOGE, αλλά βγάζει και έναν καινούριο τίτλο, το UNCLE SCROOGE ADVENTURES, στο οποίο και πάλι πρωταγωνιστής είναι ο θείος Σκρουτζ και τα ανήψια του, και παίρνει μέρος σε ένα σωρό τρελές περιπέτειες. Η πρώτη περίοδος του τίτλου κράτησε από το 1986 μέχρι το 1990 και φιλοξένησε δουλειές του Barks, του Don Rosa, αλλά και άλλων δημιουργών, όπως ο Daniel Branca και ο Ben Verhagen.

(Κώστας Λαμπρόπουλος)

88. THE MIGHTY THOR
Writer/Artist: Walter Simonson
Marvel Comics

”It’s nice to be best known for something” – Walter Simonson

O Thor ήταν από τους λίγους εκείνους χαρακτήρες της Marvel, που μέσα στην όγδοη δεκαετία του 20ού Αιώνα, ευλογήθηκε από το καλλιτεχνικό όραμα ενός μεγάλου δημιουργού του Μέσου, όπως ήταν ο Walter Simonson. Υπό τη συγγραφική και σχεδιαστική εποπτεία του, ο μυθολογικός αυτός χαρακτήρας επανέκτησε την επική του αίγλη, το αρχαίο του ”λούστρο” και, για κάποιους, άγγιξε αφηγηματικά ύψη που δεν προορίζεται ίσως ποτέ ξανά να γευτεί.

”It was a marriage made in heaven”, όπως κάποιοι αρέσκονται να λένε. Τα σχεδόν ”γρανιτένια” στιλιζαρίσματα και η επική κλίμακα του σχεδίου του Simonson, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόταν ο χαρακτήρας, που μάλλον αμετάκλητα, βάδιζε προς μια άδοξη δύση. Ωστόσο, αν υπήρχε κάποια σιγουριά για το αισθητικό αποτέλεσμα, οι ιστορίες θα ήταν αυτό και μόνο που τελικά θα έσωζε των χαρακτήρα από την αφάνεια. Και εκεί ήταν που ο δημιουργός δεν στάθηκε απλά στο ύψος των περιστάσεων, αλλά επαναπροσδιόρισε το τι είναι εφικτό (και ταιριαστό) για τον εν λόγω χαρακτήρα.

Ο Simonson επέλεξε να επανεστιάσει στο επικό μεγαλείο του μωσαϊκού της νορβηγικής μυθολογίας, αλλά ταυτόχρονα και να μετατοπίσει ελαφρά την προσοχή μας από τον κεντρικό χαρακτήρα. Η μυθολογία έπαψε να είναι ”διακόσμηση βιτρίνας” και έγινε ξανά η προέλευση μα και ο τελικός προορισμός και απόλυτο σημείο αναφοράς των ιστοριών. Το εξωγήινο πλάσμα που ακούει στο όνομα Beta Ray Βill, εφόρμησε ξαφνικά στο προσκήνιο και προσωρινά έκανε τους αναγνώστες να αναρωτιούνται για το αμετάκλητο και δεδομένο του Μύθου. Το επιτελείο των χαρακτήρων που πλαισιώνουν τον ήρωά μας, ξαφνικά, άρχιζε να φαντάζει πιο αληθινό και χαρισματικό από πριν και οι δραματικές εντάσεις και κορυφώσεις άρχισαν να εναλλάσσονται (ισορροπημένα) με δόσεις ευθυμίας και μπρίου, που θα περίμενε κάποιος από τέτοιους χαρακτήρες και που όμως από καιρό είχαν εκλείψει.

Α, και για μια μέρα, ο αγαπημένος μας θεός του κεραυνού έγινε ένας ταπεινός βάτραχος! Αλήθεια!

(Κωνσταντίνος Ιμπλικιάν)

87. THE SHADOW
Writer/Artist: Howard Chaykin
DC Comics

Το 1986, η DC αποφάσισε, μετά από πολλά χρόνια (11 για την ακρίβεια), να ξαναφέρει στο προσκήνιο έναν από τους παλαιότερους pulp heroes. To concept ήταν αρκετά φιλόδοξο και αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι τη συγγραφή και το σχέδιο ανέλαβε ένα μεγάλο όνομα της εποχής, όπως ο Howard Chaykin.

Από την αρχή της ιστορίας, καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά, μιας και, σε αντίθεση με τις παλαιότερες ιστορίες που λάμβαναν χώρα τη δεκαετία του ’30, ο Chaykin έφερε τον Shadow στα 80s. Έπρεπε, λοιπόν, να περάσουν πάνω από 40 χρόνια για να μάθουμε, επιτέλους, το οrigin του χαρακτήρα και γιατί υιοθέτησε το όνομα Lamont Cranston.

Με αρκετό sex and violence (σήμα κατατεθέν, εξάλλου, του δημιουργού) και όντας, αν δεν με απατά η μνήμη μου, από τους πρώτους “Suggested for mature readers” τίτλους της DC (ένας χαρακτηρισμός που δικαιολογείται απόλυτα από την ιστορία και δεν υπάρχει για λόγους εύκολου εντυπωσιασμού), το SHADOW του Chaykin αποτελεί ίσως την κορυφαία στιγμή του χαρακτήρα τα τελευταία 30 χρόνια.

(Γαβριήλ Τομπαλίδης)

86. THE ONE
Writer/Artist: Rick Veitch
Epic Comics

Όταν μιλάμε για grim superheroes και superhero comics για ενήλικο κοινό, το THE ONE δεν πρέπει να απουσιάζει. Και αυτό γιατί ο Rick Veitch δεν έχει συμπεριλάβει στο limited series των έξι τευχών (κυκλοφορεί, πλέον, σε trade paperback, από την εκδοτική του καλλιτέχνη, King Hell Press) μόνο δυσκοίλιους και κατηφείς superheroes, που μιλάνε σκληρά και ανοίγουν και μια μύτη για να το υποστηρίξουν, όπως σε άλλα comics της κατηγορίας, αλλά και το υπόλοιπο “πακέτο”. Αψυχολόγητες ενέργειες, παγκοσμίου κλίμακας καταστροφές και μια γενικότερη σήψη στον αέρα, δικαιολογούν τον υπότιτλο του comic: THE LAST WORD IN SUPERHEROICS.

Ο Ψυχρός Πόλεμος κυριαρχεί στην υπόθεση, μόνο που εδώ, όλες οι απειλές γίνονται πραγματικότητα και ακατάλληλοι superheroes αναλαμβάνουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά τόσο εντυπωσιακών όσο και καταστροφικών μαχών, ανάμεσα σε άτομα που δε θα ήθελες να σε σώσουν από ένα φλεγόμενο κτίριο. Επιπλέον, το σχέδιο του Veitch μοιάζει πιο καθαρό απ’ ότι συνήθως και οι τεχνικές εξιστόρησης του καλλιτέχνη τραβούν τον αναγνώστη βαθιά μέσα στην καταστροφή του THE ONE.

(Θωμάς Παπαδημητρόπουλος)

85. THE BOJEFFRIES SAGA
Writer: Alan Moore
Artist: Steve Parkhouse
Quality/Fantagraphics/Atomeka Press

Δεν είναι το πρώτο comic του Alan Moore που σου έρχεται στο μυαλό. Το αντίθετο. Είναι μάλλον ένα από τα πιο “αδικημένα” comics του. Ίσως γιατί στις σελίδες του WARRIOR, όπoυ ξεκίνησε να εκδίδεται, υπήρχαν τα πολύ πιο ηχηρά V FOR VENDETTA και MARVELMAN, ίσως γιατί η κωμωδία δεν είναι τόσο εύκολο να εκτιμηθεί, ίσως γιατί βγάζει κάτι το τόσο έντονα βρετανικό, ή ίσως γιατί ταλαιπωρήθηκε με το να αλλάζει συνεχώς εκδοτικές.

Σε κάθε περίπτωση, το THE BOJEFFRIES SAGA είναι ένα από τα διαμάντια του Μέσου. Μια παράξενη οικογένεια σε ένα ιδιαίτερα ρεαλιστικό περιβάλλον. Άψογος ρυθμός, υπέροχο artwork (o Parkhouse είναι ο ιδανικός συνεργάτης του Moore για τη συγκεκριμένη δουλειά) και ίσως η πιο πειστική απεικόνιση της ζωής στην Μεγάλη Βρετανία των 80s, σε αυτή την υπέροχη μίξη του THE MUNSTERS με βρετανική σαπουνόπερα.

Αστείο, ευφυέστατο και βαθιά ανθρώπινο, αποτελεί μια κορυφαία στιγμή στην καριέρα του (πολλά υποσχόμενου, τότε) Alan Moore. (Και, αν δεν το έχετε διαβάσει ως τώρα, μην απελπίζεστε, μια που θα ξαναεκδοθεί σύντομα, μαζί με μια ολοκαίνουργια ιστορία.)

(Αριστείδης Κώτσης)

Διαβάστε περισσότερα για το THE BOJEFFRIES SAGA.

84. LA FOIRE AUX IMMORTELS
Writer/Artist: Enki Bilal
Humanoids Publishing

Ο Enki Bilal είναι από τους πλέον πρωτοπόρους καλλιτέχνες του χώρου των comics και ένα από τα αριστουργήματά του είναι το NIKOPOL TRILOGY. Το πρώτο μέρος της τριλογίας αυτής είναι το συγκεκριμένο graphic novel (στα αγγλικά κυκλοφόρησε ως CARNIVAL OF THE IMMORTALS).

Σε ένα δυστοπικό μέλλον, ένα δυσώδες Παρίσι κυβερνάται από τον φασίστα Choublanc. Σε αυτό το Παρίσι, πέφτει ο Alcide Nikopol, καταδικασμένος σε τροχιά γύρω από τη Γη, μέσα σε μια κρυογονική φυλακή, για 30 χρόνια. Ο Nikopol όχι μόνο προσγειώνεται σε ένα άλλο Παρίσι, αλλά συναντά και τον θεό-γεράκι Ηorus, που έχει επαναστατήσει ενάντια στους άλλους αιγύπτιους θεούς!

Ναι, είναι ένα πολιτικό έργο και ναι, είναι ένα ανθρώπινο έργο. Μιλά για την κοινωνία μας και με την ίδια ένταση μιλά για τη δύναμη του ανθρώπινου συναισθήματος. Μια ιστορία πολιτική, μα και ερωτική, ένα παιχνίδι λήθης και μνήμης. Οι εικόνες του Bilal, τόσο ονειρικές που νομίζεις ότι αιωρείσαι σε ένα πολύχρωμο, αλλά ταυτόχρονα γκρι κόσμο. Με ήρωες σπασμένους που, όμως, μοιάζουν φτιαγμένοι από ατσάλι, εύθραυστοι και άθραυστοι την ίδια στιγμή. Πραγματικά εκπληκτικό έργο!

(Βασιλεία Βαξεβάνη)

83. DAREDEVIL #204-225
Writers: Dennis O’Neil, various
Artists: David Mazzucchelli, various
Marvel Comics

To Daredevil είχε την τύχη να διαθέτει εξαιρετικά creative teams για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ειδικά στα 80s, μια περίοδο που μπορεί να θεωρηθεί και “χρυσή” για τον τίτλο. Δεν είναι τυχαίο που το υπερ-επιτυχημένο run του Frank Miller, το διαδέχθηκε αυτό του σπουδαίου συγγραφέα Dennis O’Neil.

Ο O’Neil ήταν ιδιαίτερα γνωστός για τις κοινωνικές ευαισθησίες του, όπως είχαν εκφραστεί σε προηγούμενες δουλειές του και κυρίως στο GREEN LANTERN/GREEN ARROW, ενώ είχε κάνει πολύ καλή δουλειά και στο BATMAN. Στο DAREDEVIL διατήρησε τον τόνο που είχε θέσει ο Miller, αλλά επικεντρώθηκε περισσότερο σε πιο down-to-earth προβλήματα και άφησε για λίγο στην άκρη τις πολεμικές τέχνες και τους ninja. Έφερε νέους villains και νέο love interest στον τίτλο και ειδικά στο storyline με τον Micah Synn, βρήκε το έδαφος για να εκφράσει τους προβληματισμούς του, όπως αυτός ήθελε.

Δυστυχώς, το run του O’Neil δε βρήκε την αναγνώριση που του άξιζε. Υπήρχαν πολλοί fill-in artists και η κατεύθυνση που πήρε ο τίτλος δεν ήταν αυτή που περίμεναν οι fans, δηλαδή να συνεχίσει στα χνάρια του προκατόχου του. Τουλάχιστον, επί των ημερών του, ξεκίνησε να δουλεύει στον τίτλο ο ανυπέρβλητος David Mazzucchelli. Αν δεν έχετε διαβάσει κανένα από τα τεύχη του O’Neil, αξίζει τον κόπο να τα αναζητήσετε.

(Νίκος Λάμπρης)

82. ASTERIX: LE FILS D’ ASTERIX
Writer/Artist: Albert Uderzo
Editions Albert-René

O Asterix δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτό το Top 100. Ο δημοφιλής Γαλάτης και η παρέα του, από το 1959 μέχρι και σήμερα, κρατούν συντροφιά σε μικρούς και μεγάλους σε όλο τον κόσμο. Είναι δημιούργημα των Uderzo και Gosciny και, μετά το θάνατο του δεύτερου το 1977, ο Uderzo συνεχίζει, μέχρι και σήμερα, να γράφει και να σχεδιάζει τις ιστορίες του. Στη δεκαετία του ’80, κυκλοφόρησαν τέσσερα άλμπουμ, μεταξύ των οποίων και αυτό με τον τίτλο LE FILS D’ASTERIX (δηλαδή, ο γιος του Αστερίξ).

Όταν κάποιος αφήνει ένα μωρό έξω από το σπίτι του Asterix, όλο το χωριό επιδίδεται στο baby-sitting. Όμως, οι Ρωμαίοι παραμονεύουν και ο Asterix και ο Obelix πρέπει να ανακαλύψουν γιατί θέλουν να πάρουν το μωρό και, κυρίως, να σώσουν, για άλλη μια φορά, το χωριό τους. Μια κλασική περιπέτεια των δύο αγαπημένων ηρώων, που διαβάζεται και ξαναδιαβάζεται…

(Λήδα Τσενέ)

81. ΤΗΕ UNCANNY X-MEN #229-250 (“Australian Outback Era”)
Writer: Chris Claremont
Artist: Marc Silvestri
Marvel Comics

Οι X-Men απογαλακτίζονται. Από τη χλιδάτη έπαυλη του Westchester, ζουν πλέον στην αφιλόξενη Αυστραλιανή έρημο. Ένας ιθαγενής, που μοιάζει περισσότερο με στοιχείο της φύσης, είναι το μέσο τηλεμεταφοράς τους. Η Storm ανακτά τις δυνάμεις της. Ο Havok κερδίζει την αυτονομία του μακριά από τη συμβιωτική Polaris και σίγουρα όχι υπό τη σκιά του αδελφού του. Η Psylocke εξελίσσεται αργά, σχεδόν υπόγεια, σε ήρεμη ηγετική δύναμη (τι κρίμα που αργότερα ευνουχίστηκε με αυτή τη ninja παρωδία που κρατάει μέχρι σήμερα).

Η Dazzler και η Rogue, αιώνιες αντίπαλοι, καλούνται να συνυπάρξουν. (Το ερωτικό τρίγωνο με τον Longshot είναι απλά η αφορμή της ατέρμονης κόντρας τους). Ο Colossus δείχνει να αποδέχεται την καλλιτεχνική φύση του. Τέλος ο Wolverine… είναι ακόμη ο Wolverine που ξέραμε. Κι όλα αυτά, ενώ για τον υπόλοιπο κόσμο, οι X-Men θεωρούνται νεκροί.

Άλλοι λόγοι για τους οποίους η συγκεκριμένη περίοδος των X-Men είναι ίσως η πιο αγαπημένη μου; Το δυναμικό σχέδιο του Silvestri, που τεύχος με το τεύχος γινόταν ακόμη καλύτερο… Ο Mr. Sinister, ένας από τους πλέον συναρπαστικούς villains… Εν τέλει, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το ότι οι χαρακτήρες έμοιαζαν να ωριμάζουν, να εξελίσσονται, να πηγαίνουν κάπου, κι όχι να κάνουν κύκλους, γύρω από τις ανιστόρητες εκδοχές τους.

(Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου)