INTERVIEW CORNER #84: Jamie Delano

Σίγουρα έχετε ακούσει δεκάδες φορές (και δεν έχετε ανάγκη τις εισαγωγές που πρέπει να κατεβάζει το πηγμένο μυαλό μου, για κάθε installment της στήλης) για τις επιπτώσεις, ή την επιρροή που μπορεί να έχει ακόμη και η πιο – φαινομενικά – ασήμαντη πράξη, στη ζωή ενός ανθρώπου, ή ακόμη και την Ιστορία. Και, υποθέτω, έχετε κάποιες φορές επιχειρήσει να φανταστείτε πώς ένιωθε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ο οποίος, τότε, δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το πώς θα επηρεάσει τον ίδιο, αλλά και χιλιάδες ανθρώπους, αυτή η πράξη του.

Και μετά από μια φαινομενικά generic εισαγωγή, ας περάσουμε στο προκείμενο: τα comics και τον καλεσμένο αυτής της εβδομάδας, τον Jamie Delano, τον άνθρωπο που ανέλαβε να ξεκινήσει τη σειρά που, μετά από 25 περίπου χρόνια, αποτελεί τη μακροβιότερη στη βιομηχανία των comics: το HELLBLAZER. Οπωσδήποτε, η δουλειά του Βρετανού writer στον τίτλο δεν αποτελεί ένα (ούτε καν φαινομενικά) ασήμαντο γεγονός, κανείς, όμως – πόσο μάλλον ο ίδιος – δεν περίμενε πως ο δευτερεύων χαρακτήρας, που δημιούργησε ο Alan Moore για το SWAMP THING, θα αποδεικνυόταν τόσο ανθεκτικός, στο πέρασμα του χρόνου.

Στο run του στο HELLBLAZER, ο Delano έθεσε τα θεμέλια σχεδόν κάθε ιστορίας που ακολούθησε και έδωσε τον σκοτεινό, αλλά ελαφρώς χιουμοριστικό τόνο, που λατρεύουν οι fans του χαρακτήρα, μέχρι σήμερα. Και, παράλληλα, ενίσχυσε, σε τεράστιο βαθμό, τα θεμέλια της δικής του καριέρας στο χώρο, η οποία, αρκετά χρόνια μετά, παραμένει άξια να την παρακολουθήσεις.

Κατά τη διάρκεια αυτής, ο Delano έγινε περισσότερο γνωστός για ιστορίες που έγραψε στις “αγκαλιές” του horror και του sci-fi genre. Οι ιστορίες αυτές, όμως, ποτέ δεν υπήρξαν παραδοσιακές μέσα στο genre που μπορούσες να τις κατηγοριοποιήσεις, μιας και τα διακριτά χαρακτηριστικά του καθενός αποτελούσαν εργαλεία, στα χέρια του Delano, για μεταφορές που αφορούσαν σε κοινωνικά, ή πολιτικά σχόλια.

Από τον Constantine, μέχρι το δυστοπικό μέλλον του NARCOPOLIS, και από τον Batman και τον Animal Man, μέχρι το πειρατικό RAWBONE, ο Delano έχει αποδείξει ότι οι ιστορίες του έχουν να πουν πολλά περισσότερα απ’ όσα δείχνει μια πρώτη ανάγνωση. Για αυτό το λόγο, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η πρόσφατη συμμετοχή του στο mini series του Garth Ennis, CROSSED: BADLANDS. Το storyline του Delano ξεκινά σύντομα, με το #5, και διαθέτει (μέσα στο όργιο αίματος και gore) και πολιτικές προεκτάσεις.

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, βέβαια, περιμένουμε και τις επόμενες δουλειές του καλεσμένου αυτής της εβδομάδας, Jamie Delano: τη μεταφορά του PICKMAN’S MODEL, για την ανθολογία της SelfMadeHero, THE LOVECRAFT ANTHOLOGY VOL. II, αλλά και το πρώτο βιβλίο (βιβλίο – όπως λέμε, μόνο γράμματα και καθόλου εικόνες) του Βρετανού, με τίτλο ΒΟΟΚ THIRTEEN. Ας αφήσουμε, όμως, τον ίδιο να μας πει περισσότερα για αυτά, στη συνέντευξη που ακολουθεί:

Ήσουν ο συγγραφέας που έκανε διάσημο τον John Constantine ως προς τον χαρακτήρα και την ιστορία του. Ποιες ήταν οι κυριότερες προκλήσεις που αντιμετώπισες προκειμένου να το κατορθώσεις αυτό;

Υποθέτω ότι μεγαλύτερη πρόκληση ήταν στο να επενδύσω τον χαρακτήρα με μία εσωτερική πραγματικότητα που είχε αρκετή περιπλοκότητα, ευφυΐα και εύρος, έτσι ώστε να ιντριγκάρω και να ικανοποιήσω ένα δυνητικά μακροπρόθεσμο ενήλικο ακροατήριο. Βέβαια, εκείνον τον καιρό δεν είχα κάποιο τρόπο να προβλέψω την μακροβιότητα που θα πετύχαινε ο Constantine στην συνέχεια, κι απλά έβρισκα πράγματα στην πορεία. Πριν το HELLBLAZER είχα γράψει σενάρια που μάλλον δεν ξεπερνούσαν τις 120 συνεχείς σελίδες ιστορίας, οπότε το να αναπτύξω την ίδια την Τέχνη ήταν κι αυτό μια πρόκληση.

Πώς αισθάνεσαι που ακόμα τον βλέπεις να αναπτύσσεται έπειτα από τόσα χρόνια; Παρακολουθείς την σειρά ως αναγνώστης;

Είναι σίγουρα μία ικανοποίηση να νιώθω ότι, χτίζοντας έναν χαρακτήρα που ήταν τόσο επιδέξιο δημιούργημα από τον Moore, ο οποίος διέθετε προοπτικές συνεχιζόμενης απήχησης από το κοινό, κατάφερα να προσδώσω σε αυτόν αρκετή ορμή έτσι ώστε να τον διατηρήσω μέσα από αναρίθμητες εξελισσόμενες ενσαρκώσεις. Δεν είμαι τακτικός αναγνώστης της σειράς, αν και όντως υποκύπτω στην περιστασιακή τυχαία παρόρμηση να δω από μόνος μου με τι χάρη, ή με άλλο τρόπο, μπορεί και γερνάει ο John Constantine.

Είσαι κυρίως γνωστός για τις ιστορίες τρόμου σου. Τι είναι αυτό που σε ελκύει περισσότερο σε αυτό το είδος στα comics;

Ποτέ δεν ήμουν αυθεντικός λάτρης του τρόμου, αν και έχει πια γίνει φανερό με τα χρόνια ότι η δημιουργική μου φαντασία έχει μία τάση να εξερευνά τη σκοτεινότερη πλευρά της ανθρώπινης εμπειρίας. Η απαίτηση των comics ως Μέσου – με τον περιορισμένο τους χώρο και την ταχύτητα στην αφήγηση – για τη συμπύκνωση και την εντατικοποίηση της πρόζας και του διαλόγου ενδέχεται να είναι εξίσου ένας παράγοντας που ενθαρρύνει την εξιστόρηση συναισθηματικά εστιασμένων ιστοριών. Ο “τρόμος” είναι επίσης ένα είδος διαμέσου, του οποίου του δίνεται η δυνατότητα δραματοποίησης με αλληγορικό τρόπο των πολιτικών και ψυχολογικών θεμάτων που με γοητεύουν ως συγγραφέα, οπότε οι αναγνώστες μπορούν να τον εκτιμήσουν σε πολλά και παράλληλα επίπεδα.

Υπάρχουν άλλα είδη που θα ήθελες πολύ να δοκιμάσεις αλλά ακόμη δεν το έχεις καταφέρει;

Με μία λέξη: Όχι.

Ποιες είναι οι κυριότερες διαφορές μεταξύ του να δουλεύεις για μία μεγάλη εκδοτική όπως η Vertigo και για μία μικρότερη όπως η Avatar;

Δεν έχω βρει ουσιαστικές διαφορές σε δημιουργικό επίπεδο, αν και καθώς τα comics θεωρούνται ολοένα και περισσότερα σαν “σπόροι” για ταινίες, όσο πιο μεγάλη είναι η εταιρεία τόσο πιο προστατευτική τείνει να γίνεται ως προς τους ιδιόκτητους από άποψη πνευματικών δικαιωμάτων χαρακτήρες της (αν και, από την άλλη πλευρά, οι μισθοί είναι συνήθως καλύτεροι).

Ένας βετεράνος και περιζήτητος συγγραφέας, όπως εσύ, μπορεί να βρεθεί να αντιμετωπίζει δημιουργικά προβλήματα ή αδιέξοδα στις ιστορίες του; Αν ναι, τότε πώς τα ξεπερνάς;

Υποπτεύομαι ότι ο τρόμος της λευκής σελίδας είναι πανταχού παρών για κάθε συγγραφέα. Προσωπικά, πάντα με πιάνει στην σύλληψη κάθε έργου και η μόνη χρήσιμη τακτική είναι να ξεκινήσεις την πληκτρολόγηση και να μη σταματάς, να αφήνεις το πληκτρολόγιο να σκέφτεται για εσένα. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, αν σε έναν χαρακτήρα έχει δοθεί αυθεντική “ψυχή”, τότε γρήγορα θα αρχίσει να μιλάει από μόνος του. Αν η ιστορία εξελίσσεται, τα δύσκολα γυρίσματα της πλοκής και τα απρόβλεπτα αδιέξοδα μπορούν συνήθως να παρακαμφθούν με έναν αναζωογονητικό περίπατο ή, αν αποκλείσουμε την υγιεινή επιλογή, με την κατάποση περισσότερης καφεΐνης, νικοτίνης, και χασίς.

Τι να αναμένουμε από το run σου στο CROSSED: BADLANDS; Πώς αυτό διαφέρει από τις υπόλοιπες ιστορίες του CROSSED;

Η δική μου διαδρομή έξι τευχών στο αηδιαστικό περιβάλλον του CROSSED του Ennis είναι σκέτη αρρώστια και ντρέπομαι για αυτή. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρόκειται για διασκέδαση στο κόκκινο σε ένα λογοτέχνημα με ζόμπι… το οποίο περιλαμβάνει επίσης ένα ισχνό πολιτικό υπόβαθρο. Έχω διαβάσει μόνο την αρχική σφαγή του εισαγωγικού CROSSED από τον Ennis. Μάλλον η κυριότερη διαφορά είναι ότι η δική μου ιστορία περιέχει λίγα παραπάνω λόγια.

Συμμετέχεις επίσης στο THE LOVECRAFT ANTHOLOGY VOL.II, για λογαριασμό της SelfMadeHero. Μπορείς να μας πεις περισσότερα για τη συμβολή σου σε αυτό;

Με προσκάλεσαν να κάνω τη μεταφορά του PICKMAN’S MODEL. Δέχτηκα κατά κύριο λόγο προκειμένου να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία να ξανασυνεργαστώ με τον Steve Pugh. Δε μπορώ να πω ότι οι μεταφορές σε comics είναι ένα είδος δουλειάς που με ελκύει, αλλά στην περίπτωση αυτή, η κινηματογραφική φαντασία του Lovecraft είχε ήδη κάνει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς. Η δική μου δουλειά αφορούσε κυρίως την επιμέλεια, δηλαδή την συμπύκνωση της εγγενούς φλυαρίας του έργου σε πενήντα ή εξήντα panels. Είμαι αρκετά ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα.

Διάβασα ότι έχεις ένα ή δύο μυθιστορήματα πρόζας στα σκαριά. Να τα αναμένουμε σύντομα; Μπορείς να μας αποκαλύψεις κάτι για αυτά;

Έπειτα από πολλά χρόνια άνανδρης χρονοτριβής, όντως ξεκίνησα – και είμαι σίγουρος ότι δεν έχω ούτε κατά διάνοια τελειώσει – ένα έργο πρόζας μετρίου μήκους. Αναμένω ότι θα καταστήσει τα αποτελέσματα της πειθαναγκαστικής εργασίας μου διαθέσιμα σε οποιονδήποτε επιθυμεί να το διαβάσει κάπου εντός των επομένων μηνών. Τα ανανεωμένα νέα περί της προόδου του BOOK THIRTEEN, μίας οικογενειακής ιστορίας μαύρου χιούμορ, στην οποία ένας επιτυχημένος αλλά πάσχων από έμπνευση συγγραφέας μυθιστορημάτων συγκεκριμένης λογοτεχνικής κατηγορίας βρίσκει την καθημερινότητα του να παραβιάζεται όταν η παραμελημένη πραγματικότητα της φαντασίας του διαρρέει σε αυτήν – μπορείτε να βρείτε παρακολουθώντας το @jamiedelano στο Tweeter, ή μέσω της περιστασιακής επίσκεψης στο www.jamiedelano.co.uk.

Ανακάλυψα ότι η συγγραφή εκτεταμένης πρόζας αποτελεί μία απόλαυση που την είχα αναβάλλει για πάρα πολύ καιρό και (έχοντας κατά νου, όπως πολύ ευγενικά μου θύμισες πιο πριν, ότι είμαι “βετεράνος”) σκοπεύω να εστιάσω το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης δημιουργικής μου ενέργειας προς αυτήν την ικανοποιητική κατεύθυνση. Αν όλα πάνε καλά, η εμπειρία θα έχει αποκτήσει τέτοια πυγμή ώστε να καταστήσει το BOOK THIRTEEN ένα βιβλίο με συνοχή και θα εντείνει τον βηματισμό της παραγωγικότητας στην επόμενη μου εξόρμηση σε αυτόν τον ελκυστικό βούρκο της μυθοπλασίας πρόζας.

Έχεις προγραμματίσει άλλα σχέδια για το άμεσο μέλλον;

Υπάρχει μία μεγάλη πιθανότητα να εμφανιστεί δουλειά μου με το σήμα της Vertigo, υπό την μορφή της συνεισφοράς μου στον εορτασμό της 20ης επετείου της εταιρείας, η οποία θα πραγματοποιηθεί, απ’ ότι πιστεύω, το Σωτήριο και Αψίκορο Έτος δύο χιλιάδες δεκατρία (Γάμησε με τώρα, έφτασε κιόλας αυτή η ημερομηνία;).

[Μετάφραση: Αλέξανδρος Τσαντίλας]

I’m sure you’ve heard dozens of times (and you don’t need these intros my mashed-up brain has to comes up with in every installment of this column) about the impacts or the influences even the most meaningless (in all appearances) of acts can have in a man’s life, or even in history itself. I’m also assuming that sometimes you have attempted to fantasize how this man would feel, who, at that time, didn’t have the slightest idea how that act would affect both himself and thousands of other people.

Now, since we’re done with this seemingly generic introduction, let’s move on to the main subject itself: Comics and this week’s guest, Jamie Delano, the man who took it upon himself to start the series that 25 years later became the longest running series in the comics industry: HELLBLAZER. Certainly, the British writer’s work on that title isn’t a meaningless act (not even seemingly so); still, there isn’t anyone – not even himself – who would expect that a secondary character created by Alan Moore for SWAMP THING would prove to be so durable to the passage of time.

During his run in HELLBLAZER, Delano placed the foundations for practically every story that would follow, providing the series with the dark, although slightly humorous, tone that fans adore even to this day. Simultaneously, he strongly reinforced the foundations of his own career in the medium which, even many years later, is still worthy keeping an eye on.

During the development of this career, Delano became more known for the stories he wrote “embracing” the genres of horror and sci-fi. Still, these stories were never considered traditional for these genres and resisted being pinned down, given that distinctive characteristics of each would turn into tools in Delano’s hands for allegories concerning social or political commentary.

From Constantine to the dystopian future of NARCOPOLIS and from Batman and Animal Man to the experimental RAWBONE, Delano has proven that his stories have many more interesting things to say than it seems when you first read them. This is why his recent participation in Garth Ennis’s miniseries CROSSED: BADLANDS is very interesting. Delano’s storyline will soon begin with #5 and among other things (meaning other than an orgy of blood and gore), it will also have political extensions.

Naturally, we expect the upcoming works of this week’s guest, Jamie Delano, with equal interest. These works include the adaptation of PICKMAN’S MODEL for the SelfMadeHero’s anthology called THE LOVECRAFT ANTHOLOGY VOL. II, as well as his first book (book, like only letters and no pictures) titled BOOK THIRTEEN. Still, let’s give him a chance to tell us himself about all this in the following interview:

You are the writer who established John Constantine’s character and history. What were the main challenges in having to do something like this?

I guess the main challenge was to invest the character with an interior reality of enough complexity, intelligence and scope to intrigue and satisfy a potentially long-term mature readership. Of course, at the time, I had no way of foreseeing the longevity that Constantine has subsequently achieved and was just making stuff up as I went along. Before HELLBLAZER, I had written scripts for probably no more than 120 sequential story pages—so the development of craft was also a challenge.

How does it feel seeing him still being developed after so many years? Do you follow the series as a reader?

It is gratifying to feel that, building on Moore’s adept creation of a character with such potential ongoing popular appeal, I was able to provide enough early momentum to sustain him through numerous evolving incarnations. I am not a regular reader of the continuing series—although I do succumb to the occasional random impulse to check out how gracefully, or otherwise, John Constantine is ageing.

You’re mostly known for your horror stories. What is it in that genre, in comics, that attracts you the most?

I’ve never really been a true aficionado of the horror genre—although it has become apparent over the years that my creative imagination has a tendency towards exploration of the darker side of human experience. The demand of the comics medium – with its limited space and pace of story-telling – that prose and dialogue be condensed and intensified may also be a factor that encourages the telling of emotionally focused stories. ‘Horror’ is also a genre through which the political and psychological themes which attract me as a writer can be allegorically dramatized—thus having the potential to be appreciated by readers on parallel levels.

Are there any genres that you’d love to give a try on but still haven’t?

In a word: no.

What are the main differences between working for a big publisher like Vertigo, and a smaller one like Avatar?

On a creative level, I have found no real differences—although – and increasingly as comics become regarded as movie ‘seed-corn’ – the larger the corporation, the more protective they tend to be of their proprietary characters (but, on the upside, the pay is usually better).

Does a veteran and acclaimed writer, such as yourself, find himself against creative problems or dead ends in his stories? If so, how do you overcome them?

Blank-page terror is a constant for any writer, I suspect. I am always afflicted by it at the inception of any work; the only useful tactic is to start typing, and then keep going—let the keyboard do the thinking. Normally, if one’s characters are invested with genuine ‘soul’, they will quickly start speaking for themselves. Once the story is underway, difficult plot-twists and unforeseen dead-ends can usually be circumvented by a brisk walk, or, failing that healthy option, the ingestion of more caffeine, nicotine and hashish.

Can you tell us what to expect from your run in CROSSED: BADLANDS? In what ways is it different from the other CROSSED stories?

My six-issue excursion into Ennis’ disgusting CROSSED milieu is sick shit and I’m ashamed of it—doesn’t mean it’s not full-tilt ‘zombie-genre’ fun, though… with a tenuous political subtext. I’ve only read the original Garth Ennis introductory CROSSED rampage; the main difference, I guess, is that mine has a few more words.

You are also participating in SelfMadeHero’s THE LOVECRAFT ANTHOLOGY VOL. II. Can you tell us more about your contribution there?

I was invited to adapt PICKMAN’S MODEL; I accepted primarily in order to exploit an opportunity to work with Steve Pugh again. Adaptation is not generally a type of work that attracts me but, in this case, Lovecraft’s filmic imagination had already done most of the work. My job was largely editing—condensing his innate verbosity into fifty or sixty panels. I’m happy enough with the result.

I have read that you have one or two prose novels in the works. Should we be expecting any of them anytime soon? Can you give anything about them away?

After many years craven procrastination, I have indeed embarked upon – and, I’m pretty sure, all but finished – a prose work of moderate length. I expect to make the results of my obsessive labour available to anyone wishing to read it sometime in the next few months. Updated news of the progress of BOOK THIRTEEN – a black-comic family saga, in which a successful but blocked writer of genre fiction finds his domesticity corrupted by leakage from the neglected reality of his imagination – may be acquired through monitoring of @jamiedelano on Twitter, or the occasional visit to www.jamiedelano.co.uk

I have found the writing of extended prose to be a pleasure far too long postponed and (bearing in mind – as you kindly remind me above – my ‘veteran’ status) I intend to focus the majority of my remaining creative energy in this satisfying direction. Hopefully, the experience acquired wrestling to make BOOK THIRTEEN at least coherent, will enhance the pace of productivity on my next foray into the seductive quagmire of prose fiction.

Do you have any other projects planned for the immediate future?

There is a good chance some work of mine will again appear under the Vertigo banner, as a contribution to the commemoration of the imprint’s 20th anniversary which occurs, I am led to believe, in the year of Our Capricious Lord, two-thousand and thirteen. (Fuck me, is that the time already?)

[Translated by Alexandros Tsantilas]