ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΖΩΗ
Writer/Artist: Νίκος Σταυριανός
Αυτοέκδoση
Κάτι λιγότερο από ένα χρόνο πριν, σας έλεγα για την κατάθλιψη της επόμενης μέρας, που πιάνει όλους εμάς που διοργανώνουμε το Comicdom Con Athens. Εάν, λοιπόν, έκανα copy/paste το ίδιο κείμενο σήμερα, σας διαβεβαιώ ότι τίποτα δεν θα ήταν διαφορετικό. Για την ακρίβεια, σχεδόν τίποτα. Τουλάχιστον για εμένα, ο κόπος και το τρέξιμο, φέτος, ήταν περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά και νομίζω ότι αυτό φάνηκε εκ του αποτελέσματος. Θέλω να πιστεύω ότι όλοι όσοι μας επισκέφτηκαν, θα έχουν τουλάχιστον έναν καλό λόγο να πουν. Κατά την προσφιλή μου συνήθεια, θα πω άλλη μια φορά ότι θέλουμε παρατηρήσεις, κριτική, ιδέες, οτιδήποτε θα μας βοηθήσει να γίνουμε ακόμη καλύτεροι.
Κατά την επίσης προσφιλή συνήθεια διαφόρων, δεν έλειψαν και φέτος τα κακεντρεχή σχόλια. Όταν αυτά έχουν ως αποδέκτη εμένα και γίνονται κατά την παρουσία μου, φυσικά, έχω κάθε διάθεση να τα συζητήσω και, γιατί όχι, εφόσον συμβαίνει κάτι τέτοιο, να αναγνωρίσω την βάση στην οποία ειπώθηκαν. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σαν εμένα, όμως, και κάποιοι μπορεί να στεναχωριούνται. Να μου επιτρέψετε, λοιπόν, εσείς οι “σχολιαστές”, να σας πω ότι, εάν τα επιχειρήματά σας δεν είναι στέρεα, εκτίθεστε.
Έχοντας ήδη κλείσει τον “καφέ του κουτσομπολιού”, δεν χρειάζεται να ασχοληθώ άλλο με τέτοια θέματα και μπορώ να περάσω σε ένα από τα highlights του φετινού convention: τη δεύτερη αυτοέκδοση του Νίκου Σταυριανού, με τίτλο ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΧΟΥΝ ΖΩΗ.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Νίκος Σταυριανός αφηγείται ιστορίες στις οποίες πρωταγωνιστούν αντικείμενα, αντί ανθρώπων, σε διάφορες κωμικές καταστάσεις. Ο βιαστικός αναγνώστης θα προβεί, μετά βεβαιότητας, σε “δανισμό” και με υπεροπτικό βλέμμα θα μιλήσει για επηρεασμό από Hollywood, για αναμασημένη τροφή, χρησιμοποιώντας πομπώδεις, συνήθως, εκφράσεις, για να μασκαρέψει την άγνοιά του σε αυθεντία. Εσείς κι εγώ, όμως, γνωρίζουμε καλύτερα και θα κοιτάξουμε λίγο πιο βαθιά, έτσι δεν είναι; Εάν το κάνουμε αυτό, θα ανταμειφθούμε με ένα δεύτερο επίπεδο, μια ιστορία κάτω από την ιστορία, που το δίχως άλλο, θα μας κάνει να χαζεύουμε την σελίδα, ξανά και ξανά, και να απορούμε που πάει όλη αυτή η φαντασία και η δημιουργικότητα του ανθρώπου, όταν αυτός μεγαλώνει.
Πάρτε, για παράδειγμα, την παρακάτω ιστορία:
Ο προαναφερθείς κριτικός, θα χαζογελάσει με το “αθώο” παιδικό χιούμορ και θα πει κάτι του στιλ “χαριτωμένο είναι”. Εσείς, όμως, δεν χρειάζεστε εμένα για να σας πω πως τα τέσσερα αυτά καρέ θα μπορούσαν άνετα να είναι ένας ύμνος στον καταπιεσμένο, σε αυτόν που ο συνάνθρωπός του τον εκμεταλλεύεται, μέχρι να μην αντέξει άλλο. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εσάς, αυτή τη στιγμή, ταυτίζεστε απόλυτα με το αντικείμενο της ιστορίας. Πόσες φορές δεν έχετε φτάσει στο σημείο να θέλετε να “δαγκώσετε” αυτόν που σας κακομεταχειρίζεται;
Για άλλη μια χρονιά, ο μικρός Νίκος Σταυριανός γύρισε σπίτι του, έχοντας δώσει και το τελευταίο αντίτυπο της δημιουργίας του. Σημειώστε ότι, φέτος, λόγω αυξημένης ζήτησης, το τιράζ ήταν διπλάσιο του περσινού. Όπως επισημαίνει και ο φίλος germanicus, στο σχόλιό του, αυτή τη φορά, ο δημιουργός είχε τη δική του θέση στον τρίτο όροφο, ανάμεσα στα υπόλοιπα fanzines.
Υ.Γ.: Παρατηρήστε, παρακαλώ, ότι φέτος πήρα προαγωγή και η αφιέρωση γράφει “στον φίλο μου”.