HOMINIDS
Writer/Artist: Jordan Kotzebue
http://hominidscomic.com/
“Πενία τέχνας κατεργάζεται”, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Και μιας και η οικονομική κρίση μας αναγκάζει να αγοράζουμε comics μόνο όποτε τα λεφτά το επιτρέπουν και διαβάζουμε ξανά και ξανά τα παλιά comics μιας άλλης, πιο ευτυχισμένης εποχής, μια λύση είναι τα webcomics. Και δεν το λέω αυτό γιατί θεωρώ ότι τα webcomics είναι χαμηλότερης ποιότητας και πρέπει κανείς να τα διαβάζει μόνο όταν δεν έχει άλλη επιλογή. Αντίθετα, βρίσκω ότι “ουδέν κακό αμιγές καλού” – αφού πιάσαμε τις παροιμίες. Η ανάγκη να διαβάζω comics, σε συνδυασμό με την οικονομική δυσπραγία, με έφεραν σε επαφή με μερικά εξαιρετικά webcomics. Διάλεξα να σας μιλήσω για ένα από αυτά, το HOMINIDS.
Hominids σημαίνει ανθρωποειδή και αυτό πραγματεύεται το συγκεκριμένο comic. Σε έναν παράλληλο κόσμο, σε ένα τεράστιο, πανύψηλο δάσος, ζουν πολλές φυλές ανθρωποειδών. Μία από αυτές, είναι και οι πρωταγωνιστές μας – μια φυλή κοντά στους Νεάντερταλ, που ζει χαρούμενη στα ψηλά κλαδιά των δέντρων. Η φιλοσοφία τους είναι πασιφιστική, εναρμονισμένη με τη φύση και με ολίγον απελευθερωμένο σεξ, αλλά μην ενθουσιάζεστε. Μια που ανέφερα το σεξ, να σας ενημερώσω ότι οι γυναίκες είναι γυμνόστηθες αλλά είναι πιο πολύ σε φάση “βλέπω ντοκιμαντέρ με φυλές στην Αφρική”. Οι άνθρωποι, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι, ψηλά στο άγονο βουνό, είναι επιθετικοί, βίαιοι και θρησκόληπτοι. Βρίσκονται σε διαρκή διαμάχη με το λαό των δασών και θέλουν τον όμορφο παράδεισο που εκείνοι ζουν.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, συναντάμε τον Keyli και τη Sno. Και οι δύο ανήκουν στη φυλή των δασών, αλλά η Sno είναι αλμπίνο, ανοιχτόχρωμη σχετικά με τη σκουρόχρωμη φυλή της. Εννοείται πως παίζει ειδύλλιο δεν-της-έχω-πει-πώς-νιώθω, έτσι για να ανάβουν τα αίματα. Σε μια από τις αναζητήσεις, βρίσκουν τον Icari, έναν άνθρωπο που ισχυρίζεται ότι ψάχνει το θεό. Τα υπόλοιπα επί οθόνης υπολογιστή!
Λοιπόν, μου άρεσε. Το κατάπια αμέσως και το ευχαριστήθηκα και τώρα περιμένω για το Chapter 4. Η ιστορία έχει ένα ενδιαφέρον και περιμένω να δω που το πάει. Εντάξει, οι αλληγορίες δεν είναι και τόσο βαθυστόχαστες – τα έχουμε δει, διαβάσει και ακούσει εκατομμύρια φορές. Η φυλή πρωτόγονων που είναι πιο αγνή και ζει στον επίγειο παράδεισο – που συχνά περιλαμβάνει γυμνόστηθες, τώρα που το σκέφτομαι – και οι άνθρωποι που είναι κακοί κ.τ.λ., κ.τ.λ., αλλά πότε με πείραξε εμένα αυτό; Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι πρόκειται για μια καλοειπωμένη ιστορία, η οποία θα μπορούσε να γίνει λίγο καλύτερη κυρίως στο ρυθμό της εξέλιξης των χαρακτήρων. Και ίσως πάσχει λίγο στους διαλόγους. Ωραία, ωραία, έχει κάποια θεματάκια στο storytelling του, φχαριστηθήκατε τώρα; Δε λέω ότι βαριέσαι, αλλά δεν τρελαίνεσαι κιόλας.
Αυτό που λάτρεψα είναι το σχέδιο. Είναι πολύ του γούστου μου, αδρό, όπως ταιριάζει σε μια πρωτόγονη εποχή, αλλά κομψό ταυτόχρονα. Τα backgrounds είναι απλά καταπληκτικά, με λεπτομέρεια που δε γίνεται κουραστική, αλλά σε βάζει σε αυτόν τον κόσμο, όπου όλα κινούνται γύρω από το δάσος. Οι χαρακτήρες είναι καλοσχεδιασμένοι, τους ξεχωρίζεις εύκολα μέσα και από τα κολπάκια που χρησιμοποιεί ο δημιουργός (διαφορετικά μαλλιά, λίγη τρίχα παραπάνω), τα όποία, όμως, δεν γίνονται φτηνιάρικα. Το πρώτο κεφάλαιο είναι ασπρόμαυρo και χωρίς να λέω ότι είναι κακό, η αλήθεια είναι ότι με το χρώμα απλά απογειώνεται!
Προτείνω μια βόλτα από τον κόσμο των hominids, λοιπόν!
