ARROW (Pilot Episode)

Writers: Greg Berlanti, Marc Guggenheim, Andre Kreisberg
Director: David Nutter
Cast: Stephen Amell, Katie Cassidy, Colin Donnell, David Ramsey, Willa Holland κ.α.
CW Network

Στη μεγάλη αποδοχή που απολαμβάνουν τα comics, τώρα τελευταία, στον κινηματογράφο και την τηλεόραση (με τις αντίστοιχες μεταφορές των AVENGERS και WALKING DEAD να έχουν παίξει τεράστιο ρόλο σε αυτό), ποντάρει και μια νέα τηλεοπτική σειρά, η οποία έκανε το ντεμπούτο της πριν μια ακριβώς εβδομάδα. Μιλάω για το ARROW, τη σειρά του τηλεοπτικού δικτύου CW, με την τηλεοπτική εκδοχή του Green Arrow στο επίκεντρο.

Και θα παραμείνω λίγο ακόμη (για μια παράγραφο μόνο, μη φύγετε από τώρα!) στον όρο τηλεοπτική εκδοχή, ξεκαθαρίζοντας κάτι: δεν έχω υπάρξει ποτέ αναγνώστης του comic GREEN ARROW, με εξαίρεση τα ένα-δυο πρώτα τεύχη του DCnU. Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι σε θέση να συγκρίνω “τον παλιό καλό ζωγραφιστό Green Arrow, που…” με το “άθλιο αυτό τηλεοπτικό κατασκεύασμα, που…” – αν, δηλαδή, αυτό είναι το ζητούμενο. Μεταξύ μας, δεν είμαι σίγουρος πως είμαι σε θέση να εξασφαλίσω πως, αντί για Green Arrow δε θα μου ξεφύγει κάποιο Green Lantern στις παρακάτω παραγράφους – θα εμπιστευτώ τον editor σε αυτό. Επιπλέον, δεν είμαι σε θέση να πιάσω στον αέρα όλα τα… δωράκια των δημιουργών προς τους comic fans (η πλειοψηφία αυτών έγινε ξεκάθαρη με μια μικρή έρευνα στο internet). Mε λίγα λόγια, θεωρώ πως αποτελώ μέλος της πλειοψηφίας των τηλεθεατών που παρακολούθησαν τον πιλότο του ARROW και θα τον κρίνω ως προς τη διασκέδαση που μου προσέφερε κι όχι ως προς το πώς συμπεριφέρθηκε στο “αγαπημένο μου comic”.

Επρόκειτο, λοιπόν, για μια ώρα διασκεδαστική και ιδιαίτερα χορταστική. Το πρώτο οφείλεται στο γεγονός ότι παρακολούθησα μια, σε σημεία, εντυπωσιακή action σειρά. Προσέξατε ότι στoν παραπάνω χαρακτηρισμό δε χρησιμοποίησα τον όρο superhero; Το έκανα, διότι η superhero παράμετρος απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά από το ARROW. Ούτως ή άλλως, δεν πρόκειται για έναν γενετικά ενισχυμένο ήρωα, ούτε για κάποιον υπέρμαχο της ανθρωπότητας από άλλο πλανήτη. Ο Green Arrow των comics έμοιαζε πάντοτε περισσότερο με τον Batman (πλούσιος playboy με συνείδηση που δεν τον αφήνει να χαρεί τα προνόμιά του και τριγυρνά τις νύχτες, βασισμένος στη φυσική του κατάσταση και τα άφθονα gadgets του) και, όπως φαίνεται, ο τηλεοπτικός Arrow έχει επίσης δανειστεί πολλά από τον Dark Knight. Όχι των comics, αλλά τον κινηματογραφικό, του Christopher Nolan.

Από τα πρώτα λεπτά, γίνεται αντιληπτό ότι η συγκεκριμένη σειρά δε θα μας δείξει κολάν, κοσμικά γεγονότα, ή μάχες μπολιασμένες με χιούμορ. Ο τηλεοπτικός Oliver Queen (το alter ego του Green Arrow), ένας πρώην ανέμελος και γυναικάς κληρονόμος, επιστρέφει από το ερημονήσι που ήταν αποκλεισμένος εδώ και πέντε χρόνια, σαφέστατα αλλαγμένος και σοβαρός μέχρι υπερβολής (όχι όσο δυσκοίλιος όσο ο Batman του Nolan, όμως). Στο νησί που κατέφυγε μετά από ένα ναυάγιο, και στο οποίο έχασε τον πατέρα του και τη φιλενάδα εκείνης της βραδιάς, μεταξύ άλλων, μας αφηγείται πως συνέβησαν πολλά άσχημα πράγματα. Δε μας λεει τι πράγματα ακριβώς, αλλά ξέρουμε ότι ευθύνονται για την αλλαγμένη προσωπικότητα του και τις νέες του ικανότητες.

Οι τελευταίες, φυσικά, είναι το βασικό ζητούμενο, αλλά και το έναυσμα για πολλά και άκρως ενδιαφέροντα flashbacks, που ελπίζω πως θα διανθίσουν τα επόμενα επεισόδια. Μεταξύ αυτών των ικανοτήτων, είναι η άψογη φυσική κατάσταση, το δάμασμα του τόξου και του βέλους, μα και άλλα… δωράκια, όπως η άψογη χρήση της ρωσικής γλώσσας και η δυνατότητα να χακάρει από μακριά έναν υπερεξελιγμένο υπολογιστή! Τα δυο τελευταία θα μπορούσαν να αποτελούν plot holes με διάμετρο μεγαλύτερη κι από τον πλανήτη που αποτέλεσε το σκηνικό στο PROMETHEUS (see what I did there?), αλλά η σειρά μου έδωσε να καταλάβω ότι έχουμε να μάθουμε πολλά ακόμη για τη διαμονή του Oliver στο ερημονήσι. Όπως και να ‘χει, ο νέος και βελτιωμένος Oliver Queen έχει δύο ακόμη χαρακτηριστικά. Πρώτον, κανείς δε φαίνεται να τον συμπαθεί (και δε μιλάω για απλή αντιπάθεια, αλλά για μίσος) και δεύτερον, ο ίδιος δεν έχει αυτή την υποδειγματική αίσθηση περί δικαίου που έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε στους superheroes. Για να γίνω πιο σαφής, μετά από κάθε σκηνή δράσης στο ARROW, οι τηλεθεατές δε μετρούν τραυματίες, αλλά νεκρούς.

Οι σκηνές δράσης, πάντως, αποτέλεσαν ίσως το καλύτερο στοιχείο του πρώτου αυτού επεισοδίου. Άψογα οργανωμένες χορογραφίες, γρήγοροι ρυθμοί, μπόλικο parkour και αρκετά gadgets στα βέλη του Arrow, αποζημιώνουν το μάτι (όπως και οι σκηνές της προπόνησης του πρωταγωνιστή). Και το αποτέλεσμά τους, δικαίωνε κάθε φορά τον σκοτεινό τόνο του σήριαλ. Δεν ήταν, όμως, οι μόνες που με ικανοποίησαν, μιας και οι σεναριογράφοι κατάφεραν να κερδίσουν το μεγαλύτερο στοίχημα που έβαλαν: να μας παρουσιάσουν ένα μεγάλο cast ολοκληρωμένων χαρακτήρων. Εκτός του Oliver Queen, γνωρίσαμε και τους αρκετούς supporting characters και, προσωπικά, έμεινα ικανοποιημένος με το characterization των περισσότερων. Οι σεναριογράφοι χώρεσαν πολλά μέσα σε ένα επεισόδιο που δεν ξεπερνούσε τα 45 λεπτά. Κι όμως, τίποτα δε μοιάζει να “ξεπετάχτηκε”, με αποτέλεσμα όχι μόνο να γνωρίζουμε όσα μας είναι απαραίτητα, τη δεδομένη στιγμή, για τους χαρακτήρες και την ιστορία, αλλά και να έχουμε πάρει μια πολύ καλή γεύση για το τι επίκειται σε μελλοντικά επεισόδια.

Σε αυτό οφείλεται ο δεύτερος χαρακτηρισμός που έδωσα παραπάνω: “χορταστική ώρα”. Και, όπως διαπίστωσα αργότερα, αν ήμουν και fan του comic, θα ήμουν ακόμη περισσότερο χορτασμένος! Κατά τη διάρκεια του ARROW, δεν έλειψαν και οι αναφορές στο comic, αλλά και στην pop κουλτούρα γενικότερα. (Σοβαρά τώρα; Αποκαλύπτετε το τέλος του LOST; Είτε κλωτσάτε στο κεφάλι ένα πτώμα, είτε το χαλάτε για όσους ακόμη θέλουν να το δουν, είστε κακοί άνθρωποι). Σίγουρα, το πλέον ενδιαφέρον πλάνο για τους fans του comic ήταν αυτό που εμφανίζεται το κεφάλι του Deathstroke στο νησί, αλλά και άλλες αναφορές, όπως το παρατσούκλι της αδερφής του Oliver (Speedy: το όνομα του sidekick του Green Arrow, όταν πρωτοξεκίνησε την εκδοτική του πορεία το 1941).

Κι επειδή σήμερα θα προβληθεί και το δεύτερο επεισόδιο και πολλοί έχετε καλύτερα πράγματα να κάνετε από το να διαβάζετε το αποτέλεσμα της πάλης μου με το πληκτρολόγιο, ας φτάσουμε στο ζουμί: Το ARROW (ο πιλότος του, δηλαδή) είναι μια action σειρά, με τον πρωταγωνιστή να φορά, προς το παρόν, το σκοτεινό μανδύα του vigilante κι όχι την κάπα του superhero. Αυτή η επιλογή των δημιουργών συμβαδίζει απόλυτα με το σκοτεινό ύφος που επέλεξαν για την ιστορία τους και ο πιλότος μας χάρισε, εκτός από τις απαραίτητες πληροφορίες, άφθονη δράση, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, αλλά και υποσχέσεις για το μέλλον.

Τί κι αν υπήρχαν και αρνητικά; ΟΚ, το voiceover μας θυμίζει την αφήγηση στα comics και τιμά το πρωτότυπο, αλλά είναι ανούσιο, το ελάχιστο χιούμορ θα μπορούσε να είναι καλύτερο (παρεμπιπτόντως, από πότε είναι απαραίτητο για μια ταινία ή τηλεοπτική σειρά να έχει χιούμορ, μόνο και μόνο επειδή βασίστηκε σε comic;) και η κουκούλα του Oliver δε κρύβει τίποτε – κι ένας περαστικός θα μπορούσε να ταυτοποιήσει τα δύο alter egos. Σημασία δεν έχουν τόσο αυτά, όσο το γεγονός ότι, μέσα στις αδυναμίες της, αυτή η σειρά φάνηκε ενδιαφέρουσα. Κι ας φαίνεται πως δεν έχει κάτι νέο να μας δώσει.