DOCTOR WHO #1-2

Writer: Andy Diggle
Artist: Mark Buckingham
IDW Publishing

Αυτή η (ιδιαίτερα έντονη τα τελευταία χρόνια) θρησκευτική/οπαδική προσήλωση των fans στις ταινίες/χαρακτήρες/franchise που αγαπούνε με τρομάζει αρκετά… Αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνω έντονα σε κάποια πράγματα που δε με αφορούν/δεν παρακολουθώ/δε συμπαθώ αρκετά (οι “τρομακτικοί”  οπαδοί του STAR WARS ή, ακόμα περισσότερο, οι φανατικοί υποστηρικτές του ΒΑΤΜΑΝ του Nolan με κάνουν να φοβάμαι), αλλά και σε πράγματα που και εγώ αγαπώ/εκτιμώ (εξίσου τρομακτικοί μπορούν να μου φανούν και οι αυτόκλητοι προστάτες της ηθικής του Alan Moore). Έτσι, είμαι μάλλον μαζεμένος απέναντι στο συνεχώς αυξανόμενο κύμα των Whovians.

Μη με παρεξηγείτε… Ο κύριος με το μακρύ κασκόλ και το καπέλο έχει στοιχειώσει τα όνειρα μου από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου και, όταν τον ξανασυνάντησα με ενθουσιασμό καμιά δεκαετία αργότερα, μου άνοιξε νέους κόσμους… Ακόμα και τώρα (μεσόκοπος πια, όπως μου είπαν πως είμαι), εξακολουθώ να εξασφαλίζω χρόνο που δεν έχω, για να παραμένω up to date στα του ενδέκατου ή για να ακούω στα κλεφτά τις audio περιπέτειες του όγδοου και περιμένω πώς και πώς τα Χριστούγεννα για την επιστροφή του Doctor. Παρόλα αυτά, δε μπορώ να δω τον εαυτό μου σαν Whovian που θα προβληματιστεί για το πόσο πιστά ήταν τα επεισόδια στο continuity και θα ψάξει για plot holes, έχοντας μια καλή εικόνα από τον κόσμο του DOCTOR WHO. Οπότε, αν είστε ένας τέτοιος άνθρωπος, παρακαλώ για την κατανόηση σας, για τα όποια λάθη παρερμηνείες παραλείψεις κτλ..

Μα, πού πήγαν τα backgrounds;

Η ανακοίνωση για τη νέα σειρά DOCTOR WHO της IDW αποτέλεσε για εμένα μια ευχάριστη έκπληξη. Όχι γιατί είχα παρακολουθήσει τις προηγούμενες (με εξαίρεση κάποια από τα reprints με το υπέροχο artwork καλλιτεχνών όπως οι Dave Gibbons, Steve Parkhouse, Mike McMahon), αλλά γιατί η συγκεκριμένη ομάδα των δημιουργών μου ενέπνεε μια κάποια εμπιστοσύνη. Ο Andy Diggle μπορεί να μην “έπιασε” τελικά στις ΗΠΑ, αλλά πιστεύω πως έχει ικανότητες, ενώ ο Mark Buckingham είναι ένας τεράστιος δημιουργός που μπορεί να ζωντανέψει ολόκληρους κόσμους στο χαρτί. Με ιδιαίτερες προσδοκίες, λοιπόν, ξεκίνησα να διαβάζω…

Στην επέτειο τους, η Amy και ο Rory βρίσκονται μαζί με τον Doctor στο Λονδίνο του 1851, όπου θα εμπλακούν σε μια περιπέτεια που θα βάλει τις ζωές τους σε κίνδυνο. Ποιό ρόλο, όμως, παίζουν σε αυτή ένα “μέντιουμ” και ο Hypothetical Gentleman του τίτλου της ιστορίας;

Αν η όλη υπόθεση σας μοιάζει λίγο generic και ανέμπνευστη, δε θα σας κατηγορήσω. Ο Diggle θα είναι ο head writer για κάμποσα τεύχη (πατέντα ανάλογη με αυτή τηλεοπτικής σειράς), ενώ θα τον διαδεχτούν άλλοι (σαν απλοί writers) στα επόμενα. Στα δύο πρώτα τεύχη, δε συμβαίνει σχεδόν τίποτε – πέρα από το κεντρικό plot – και δε νιώθω ιδιαίτερα αυτά τα υπέροχα φανταστικά σενάρια με τα απρόσμενα στοιχεία που με κάνουν να αγαπώ το χαρακτήρα.

Εκεί που τα πράγματα πάντως χειροτερεύουν είναι στον τομέα του artwork, όπου ο συμπαθής κύριος Buckingham δείχνει να κάνει αγγαρεία. Ο χρόνος του δείχνει να έχει χρησιμοποιηθεί στο να κάνει να τα πρόσωπα των χαρακτήρων να μοιάζουν με τους ηθοποιούς που τους ενσαρκώνουν και τίποτε άλλο… Τα backgrounds είναι απλά απόντα και όλη η δουλειά μοιάζει περισσότερο με μεγενθυμένα thumbnails.

Ούτε το κεντρικό θέμα που δείχνει πως θα συνεχίσει και στα επόμενα επεισόδια βοηθά την κατάσταση ούτε οι decompressed ρυθμοί που σου επιτρέπουν να διαβάσεις και τα δυο πρώτα τεύχη σε λιγότερο από ένα τεταρτάκι. Νομίζω πως περισσότερα πράγματα γίνονται και περισσότερα έχουν σχεδιαστεί σε οποιοδήποτε οκτασέλιδο από τα reprints DOCTOR WHO που έχει επανεκδώσει πρόσφατα η IDW, παρά σε αυτά τα δυο τεύχη. Δεν αποκλείω να ρίξω μια ματιά ξανά σε κάποιο μελλοντικό τεύχος, αλλά στην παρούσα φάση δε με ενδιαφέρει και πολύ να το κάνω… Ίσως να κάτσω να ακούσω κάποια ακόμα audio περιπέτεια μέχρι να έρθουν τα Χριστούγεννα.