What’s Going On With GARFIELD

Βρισκόμουν οκλαδόν μπροστά στη στοίβα με τα παιδικά μου comics, αναζητώντας κάποιο που να είχα μήνες να διαβάσω και που να μη θυμόμουν το τέλος, πριν καν γυρίσω την πρώτη σελίδα… Ξεφυλλίζοντας τα, λοιπόν, ένα-ένα, κατέληξα κάπου στον πάτο της στοίβας, όπου και αντίκρισα κάτι που με γύρισε στις πρώτες τάξεις του δημοτικού.

Ναι, το ξέρετε ήδη, το μαρτύρησα στον τίτλο: GARFIELD.

“Καλά, σοβαρά το αγόραζα αυτό;”, σκεφτόμουν αργότερα, διαβάζοντας. O Garfield και οι υπόλοιποι ήρωες είναι προβλέψιμοι, επαναλαμβάνονται συνεχώς και το όλο comic έχει έναν πολύ απαθή ρυθμό. Έχει και κάποιες καλές στιγμές, δε λέω, αλλά αποτελούν σπάνιο φαινόμενο. Δεν είμαι σίγουρη πώς κατάφερε να κερδίσει τέτοια ανταπόκριση από το κοινό. Ίσως επειδή ο κόσμος είχε (και έχει) ανάγκη από gags με γάτες και, την εποχή που ξεκίνησε το strip, δεν υπήρχε internet στα σπίτια. Σκέφτηκα τότε, μήπως να έψαχνα λίγο περαιτέρω για τον τετράποδο βασιλιά της οκνηρίας, μιας και είχα μείνει σε ό,τι ήξερα όταν μάθαινα την προπαίδεια ακόμα… Και ιδού κάποια ενδιαφέροντα αποτελέσματα που είχε η έρευνά μου:

Το πρώτο strip του Jim Davis (δημιουργού του Garfield), ονομαζόταν GNORM GNAT και ο πρωταγωνιστής ήταν μία σκνίπα. Στις πολυάριθμες προσπάθειες του να το εκδώσει, ένας εκδότης του είπε: “το σχέδιο σου είναι καλό, τα gags σου είναι σπουδαία, αλλά κανείς δεν μπορεί να ταυτιστεί με έντομα”. Και κάπως έτσι γεννήθηκε ο Garfield.Ένας κατ’ εξοχήν εμπορικός χαρακτήρας, με τον οποίο ο καθένας μας μπορεί να βρει κοινά σημεία. Η αγάπη για τον ύπνο, η λαιμαργία, το μίσος για τις Δευτέρες… ε, δε χρειάζεται ούτε πολλή φαντασία ούτε πολλή προσπάθεια, για να φτιάξεις κάτι που θα αγαπάνε οι μάζες. Το strip, όπως το γνωρίζουμε, κυκλοφορεί από το 1978. Τριαντατέσσερα χρόνια. Καθημερινά. Με μόνο τρεις βασικούς ήρωες. Ούτε 8.000 λίτρα φαντασία δεν μπορούν να σώσουν μία τέτοια ανέμπνευστη εξέλιξη. Αλλά, that’s the way business works! Άμα κερδίζει, συνεχίζει (σημειωτέων: η εμπορική επιτυχία του comic ανέρχεται από 750 εκατομμύρια έως και 1 δις το χρόνο. ‘Nough said)!

Ας αφήσουμε τώρα τα οικονομικά και ας έρθουμε σε μία περίεργη ανακάλυψη: το στιλ της σειράς, το γνωρίζετε. Χιουμοριστικό, ανάλαφρo, αποπνέει νωθρότητα. Κι όμως, τον Οκτώβριο του 1989, εκδόθηκαν έξι strips σε συνέχεια, τα οποία έχουν έναν πολύ καταθλιπτικό τόνο και είναι ίσως τα μοναδικά σε αυτό το mood, στην Ιστορία των 34 χρόνων GARFIELD. Εδώ είναι το link για το πρώτο, και ακολουθούν και τα υπόλοιπα. Αν θέλετε λίγο εφέ, δείτε τα σε αυτό το site, όπου τα panels είναι ασπρόμαυρα και παίζει μουσική από πίσω, φτιάχνοντας ατμόσφαιρα. Τα έξι αυτά strips έχουν απασχολήσει πολλά fora και πολύ κόσμο, που αναρωτιέται αν ο Garfield πέθανε ή όχι – αδικαιολόγητα, κατά τη γνώμη μου, μιας και δε χρειάζεται να έχεις βγάλει πανεπιστήμιο για να καταλάβεις τι γίνεται. Αργότερα, ο Jim Davis δήλωσε πως το έκανε απλά για να τρομάξει τον κόσμο εν όψει Halloween. Ταπεινή η γνώμη μου, μα δεν πιστεύω πως το να απομυθοποιείς (γιατί αυτό έκανε) το μοναδικό story που ίσως προκάλεσε συναισθήματα στο κοινό σου είναι έξυπνη τακτική.

Λοιπόν, τελικά δε θα σταματήσουν ποτέ να με εκπλήσσουν οι ιδέες του κόσμου! Να, για παράδειγμα, o Dan Walsh διατηρεί χρόνια τώρα το webcomic GARFIELD MINUS GARFIELD. Είναι ακριβώς ό,τι λέει ο τίτλος: Ο Walsh έχει πάρει τα original strips του Davis και έχει αφαιρέσει τον Garfield, αφήνοντας τον Jon Arbuckle να μιλάει μόνος του, σα ψυχοπαθής. Όπως δηλώνει και ο δημιουργός:

Garfield minus Garfield is a site dedicated to removing Garfield from the Garfield comic strips in order to reveal the existential angst of a certain young Mr. Jon Arbuckle. It is a journey deep into the mind of an isolated young everyman as he fights a losing battle against loneliness and depression in a quiet American suburb.

Εγώ, πάντως, γέλασα. Τον Οκτώβρη του 2008 εκδόθηκε, μάλιστα, και σε έντυπη μορφή, όπου εμφανίζονται τα αρχικά strips δίπλα στα minus Garfield. Άλλες παραλλαγές που υπάρχουν είναι:

1. το REALFIELD, όπου στη θέση του Garfield υπάρχει μία κανονική γάτα

2. το DE-GARFED, όπου έχουν αφαιρεθεί τα μπαλονάκια του Garfield,

3. τo GARFIELD RANDOMIZER και τo GARFIELD GENERATOR, όπου οι διάλογοι και τα panels των strips εμφανίζονται σε random σειρά. Απλά στο πρώτο διαμορφώνεις ο ίδιος το τελικό strip, ενώ το δεύτερο είναι εντελώς στην τύχη.

4. το BARFIELD, όπου ο πρωταγωνιστής έχει ακόμη λιγότερους τρόπους από τον original one.

5. το GARFIELD AS A TOASTER. Δεν έχω να προσθέσω κάτι εδώ.

Και κάπου εδώ τελειώνουν τα interesting facts about Garfield. Πιστεύοντας πως έχει εξαντληθεί και ως χαρακτήρας και ως strip,  θα κλείσω το άρθρο μου, με την ευχή να τον αφήσουν λίγο στην ησυχία του.  Σας αφήνω, λοιπόν, με μία ωραία εικόνα του Garfield, όπως εμφανίστηκε το καλοκαίρι του 1978: πιο χοντρός, πιο αστείος και, πάνω απ’ όλα, πιο φρέσκος.