M/A/C: Layer #15: Shingeki No Kyojin

Περνάω αρκετό χρόνο στα social media και στο internet γενικότερα, και έχω παρατηρήσει ότι αγαπημένο θέμα είναι η ψυχολογία. Ε, λοιπόν, σήμερα θα μιλήσουμε για ψυχολογία. Όπως ακριβώς συμβαίνει στα μέρη που συχνάζω, θα το κάνουμε αυτό χωρίς να έχουμε την παραμικρή γνώση για το αντικείμενο. Θα μιλήσουμε αυθαίρετα και, αν τελικά είμαστε ευχαριστημένοι με όσα έχουμε πει, θα απαιτήσουμε να τα δεχτούν όλοι, έτσι ακριβώς όπως τα λέμε, μόνο και μόνο γιατί τα λέμε εμείς.

Ψυχολογία, λοιπόν, και πιο συγκεκριμένα, τείχη. Η έννοια, ή η εικόνα, αν είστε οπτικοί τύποι, του τείχους, εμφανίζεται πολύ συχνά σε “sessions ψυχανάλυσης”. Τα εισαγωγικά προφανώς υποδηλώνουν ότι μιλώ για τις μαζώξεις, στις οποίες κάποιος κάνει την αρχή και λίγο το κρασί, λίγο η θάλασσα και τ’ αγόρι μου, όλοι σιγά-σιγά βγάζουν τα σώψυχά τους και προσπαθούν να βρουν γιατί το αγαπημένο τους χρώμα είναι το σάπιο μήλο και αν αυτό έχει σχέση με το ότι όταν ήταν μικροί είχαν δαγκώσει λαίμαργα ένα κατακόκκινο μήλο που το εσωτερικό του ήταν σάπιο. Σε τέτοια σουαρέ είναι που ακούγονται συχνά τα τείχη και συνήθως το γκρέμισμα αυτών.

Οι άνθρωποι χτίζουμε τείχη γύρω μας, για να προστατευτούμε από τον κακό έξω κόσμο. Από τότε που ανακαλύψαμε πώς να στοιβάζουμε μια πέτρα πάνω στην άλλη, δεν κάνουμε άλλη δουλειά, χτίζουμε τείχη. Τις περισσότερες φορές, τα τείχη αυτά κάνουν τη δουλειά για την οποία τα χτίσαμε και όντως κρατούν τον κακό κόσμο έξω. Εάν δεν είμαστε εντελώς ηλίθιοι (πράγμα για το οποίο δεν μπορείς να καταλήξεις με βεβαιότητα, παρατηρώντας τις πράξεις της ανθρώπινης φυλής), βάζουμε και μια πόρτα ή πύλη στα τείχη αυτά, έτσι ώστε να μπορεί να μπαίνει και να βγαίνει ελεύθερα όποιος θέλουμε. Μερικές φορές, επειδή είμαστε εντελώς ηλίθιοι, βάζουμε περισσότερες από μία πόρτες, αλλά επιλέγουμε να φυλάμε μόνο την μπροστινή. Έτσι, αυτός που δεν θέλουμε, μπαίνει ανενόχλητος από την πίσω πόρτα, δίνει στις επόμενες γενιές ατελείωτες αφορμές για βρώμικα αστεία και επειδή το γεγονός αυτό εμπεριέχει και μια δόση ατιμίας, ας πούμε, κρατάει ψηλά και εθνικά φρονήματα.

Σε αντίθεση με τα πραγματικά τείχη, ακόμη κι όταν δεν είμαστε εντελώς ηλίθιοι, τα τείχη που χτίζουμε μέσα στο κεφάλι μας, δεν έχουν πόρτα. Δεν γνωρίζω εάν αυτό συμβαίνει επειδή ξεχνάμε να τη βάλουμε, ή επειδή δεν είμαστε σε θέση να τη βάλουμε, αλλά πόρτα δεν υπάρχει. Αυτό σημαίνει ότι άπαξ και τα χτίσουμε, τίποτα δεν μπαίνει και τίποτα δεν βγαίνει, και η ενδεδειγμένη οδός, όπως θα σου πουν και οι ημι-μεθυσμένοι ψυχολόγοι, είναι να τα γκρεμίσεις. Δεν περίμενε κανείς ότι αυτό είναι κάτι εύκολο, έτσι δεν είναι; Είναι μια διαδικασία εσωτερική, καμιά φορά εξωτερικεύεται, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα για μια άλλη άσχετη εισαγωγή, η οποία κοστίζει. Το κόστος μπορεί να είναι υψηλό. Μπορεί και να το παρομοιάσει κανείς με πόλεμο. Με μικρά ανθρωπάκια, κλεισμένα πίσω από το φανταστικό τείχος στο κεφάλι σου, που πεθαίνουν, καθώς κομμάτια του τείχους εκσφενδονίζονται, όταν αυτό αρχίσει να γκρεμίζεται.

Κάπως έτσι είναι και το SHINGEKI NO KYOJIN. Κατ’ αρχάς είναι φανταστικό. Έχει τείχη και έχει και ανθρωπάκια που πεθαίνουν σωρηδόν. Δεν έχει σχέση με ψυχολογία, εκτός, βέβαια, αν κάνουμε μια υπόθεση, την τεντώσουμε όπως τεντώνονται τα νεύρα μας την πρώτη μέρα της δουλειάς μετά από άδεια, και βγάλουμε έναν απίστευτο παραλληλισμό. Έχοντας, όμως, ήδη ξεπεράσει τις 500 λέξεις, θα έλεγα ότι δεν είναι καλή ιδέα και θα το αφήσω σε σας.

Στο SHINGEKI NO KYOJIN, λοιπόν, βρισκόμαστε σε μια ήμι-μεσαιωνική εποχή, με την ανθρωπότητα να απειλείται από γιγαντιαία ανθρωποειδή. Τα ανθρωποειδή αυτά, οι Τιτάνες, όπως ονομάζονται, φαίνεται να διαθέτουν μηδενική ευφυΐα και μια ακατάπαυστη όρεξη για ανθρώπινο κρέας. Κανείς δεν ξέρει (τουλάχιστον μέχρι τώρα) από που ήρθαν αυτά τα πλάσματα και αν θέλουν κάτι περισσότερο από το να φάνε και τον τελευταίο άνθρωπο. Οι προσπάθειες της ανθρωπότητας να πολεμήσει τους Τιτάνες δεν πήγαν και τόσο καλά, με αποτέλεσμα όσοι άνθρωποι έχουν επιζήσει, να κλειστούν πίσω από μια σειρά ψηλών τειχών, κρατώντας έξω τους Τιτάνες.

Το σχέδιο αυτό φαινόταν να είναι καλό, αφού για εκατό χρόνια οι Τιτάνες δεν είχαν ενοχλήσει ιδιαίτερα τους ανθρώπους. Όπως όλοι περιμένατε, όμως, το καλό σχέδιο τελικά δεν ήταν και τόσο καλό και οι Τιτάνες εμφανίστηκαν πάλι και αυτή τη φορά δεν αστειεύονται καθόλου, που λέει και το κλισέ. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Eren Jaeger, ο οποίος δεν μπορεί να χωνέψει με τίποτα ότι θα πρέπει να παραμείνει για το υπόλοιπο της ζωής του κλεισμένος πίσω από ένα τείχος. Θέλει να βγει έξω, να εξερευνήσει τον κόσμο και να μάθει αν οι ιστορίες που διάβαζε κρυφά σε βιβλία είναι αληθινές. Ναι, σε περίπτωση που δεν σας το έδωσα να το καταλάβετε καλά, οι άνθρωποι δεν βγαίνουν για κανέναν λόγο έξω από τα τείχη που έχουν χτίσει, εκτός από μερικούς επίλεκτους στρατιώτες, οι οποίοι φυσικά θεωρούνται ήρωες.

Είναι ένα ολόφρεσκο anime, το πρώτο επεισόδιο του οποίου κυκλοφόρησε στις 6 Απριλίου 2013 και είναι παραγωγή του Wit Studio, θυγατρική της Production I.G.. Εάν δεν είστε από αυτούς που περιμένουν να ολοκληρωθεί μια σειρά για να την παρακολουθήσετε, αναζητήστε το άμεσα.

Υ.Γ.: Απ’ ότι φαίνεται, του χρόνου θα ακολουθήσει και live action ταινία.