DETECTIVE HONEYBEAR #1

honey2Writer: Alex Zalben
Artist: Josh Kenfield
Self Published

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις αφού τελειώσεις τις Πανελλήνιες; Βγαίνεις έξω με τους φίλους σου να ξεδώσεις; Κοιμάσαι για τις επόμενες δύο μέρες; Ή μήπως χώνεσαι στο δωμάτιο σου και ξαναγκαλιάζεις τα αγαπημένα σου comic, τη σχέση σου με τα οποία είχε τόσο βίαια διακόψει η τρίτη λυκείου; Σίγουρα αγαπάω τους φίλους μου ακόμα περισσότερο από όσο αγαπώ τον ύπνο, αλλά στην περίπτωσή μου, comics were the answer. Με το που γύρισα λοιπόν σπίτι, μπήκα στο Comixology και τσέκαρα ό,τι καινούριο έχει κυκλοφορήσει. Και τι κι αν τελείωσα το σχολείο; Εμένα πάντα θα μου αρέσουνε τα αρκουδάκια. DETECTIVE HONEYBEAR, λοιπόν.

Η ιστορία ξεκινά όταν δύο ντετέκτιβ βρίσκουν ένα πτώμα, απογυμνωμένο από κάθε πιθανή ένδειξη που θα τους οδηγήσει στο δολοφόνο. Ευτυχώς γι αυτούς, την υπόθεση αναλαμβάνει να διαλευκάνει ο Detective Honeybear, ένας γλυκούλης αρκουδάκος που φοράει καμπαρντίνα. Με μοναδικό στοιχείο το καπέλο baseball του θύματος, ο λούτρινος πρωταγωνιστής και οι συνεργάτες του, ξεκινούν μία έρευνα 14 σελίδων.

Σίγουρα δεν ενθουσιάστηκα. Η ιδέα ενός τρυφερού ντετέκτιβ είναι αδιαμφισβήτητα καλή, αλλά ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, ο Alex Zalben αναλώνεται αποκλειστικά σε αυτήν. Έτσι, το όλο story καταλήγει να λειτουργεί ώστε να δίνει βήμα στον Honeybear να κάνει τα γλυκά αστεία του και η πλοκή αναπτύσσεται κάπως πρόχειρα. Ασφαλώς, το comic είναι καθαρά χιουμοριστικό, οπότε μπορεί να πει κανείς ότι η ιστορία μένει ούτως ή άλλως πίσω. Θέλω να πω, κανείς δε βλέπει τον Ροζ Πάνθηρα για το σασπένς, έτσι δεν είναι; Ο Honeybear έχει όμως αρκετό δρόμο μπροστά του, ώστε να μπορεί το χιούμορ να αντικαθιστά το plot.

honey1Όσον αφορά το σχέδιο, δεν έχω κανένα παράπονο (σπάνιο φαινόμενο). Η γραμμή είναι καθαρή, οι φιγούρες ξεχωριστές και ενδιαφέρουσες, τα πλάνα ικανοποιητικότατα… Τα χρώματα επίσης είναι όμορφα τοποθετημένα, μικρές πινελιές στις ασπρόμαυρες σελίδες και το σύνολο παίρνει καλό βαθμό (φραστικά κουσούρια των Πανελληνίων). Στα συν βρίσκεται επίσης η ωραία αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στον ζωόμορφο και καρτουνίστικο Honeybear και στους ανθρωπόμορφους συνεργάτες του, πιο ρεαλιστικά αποδομένους.

Πολύ εκνευριστικό βρήκα το γεγονός ότι ο λούτρινος ήρωας μιλούσε με “w” αντί για “r” και “l”. Σίγουρα, το γεγονός ότι δεν είμαι φυσική ομιλήτρια της αγγλικής δε βοηθάει την κατάσταση, αλλά ο  Zalben με δυσκόλεψε απαράδεκτα πολύ. Δεν ήταν κακή η ιδέα του, αλλά νομίζω πως φτάνει να παραποιείς μια-δυο λέξεις σε κάθε panel, για να δώσεις στον αναγνώστη την αίσθηση της περίεργης προφοράς. Διαφορετικά, το μόνο που καταφέρνεις είναι να τον κουράζεις, αφού αντί να αφιερωθεί στο χιούμορ, καταναλώνεται στην προσπάθεια για αποκρυπτογράφηση.

Κλείνοντας, ο DETECTIVE HONEYBEAR δε με συνεπήρε. Ήταν όμως χαριτωμένος, με έκανε να γελάσω σε κάποιες στιγμές και το story ξέφευγε από τα συνηθισμένα και χιλιοειπωμένα. Δεν είναι και δεδομένα όλα αυτά, ούτε εύκολα να υπάρχουν σε ένα comic. Θέλω να πιστεύω πως ο Alex Zalben θα βελτιωθεί στα επόμενα τεύχη και πως οι αστοχίες του #1 έγιναν κυρίως επειδή προσπαθούσε να μας γνωρίσει τον ήρωα. Δυσκολεύομαι να σας το συστήσω, μα δε θα απέτρεπα κάποιον να το διαβάσει. Λυπάμαι που δεν έχω συγκεκριμένη πρόταση να προσφέρω, αλλά υπόσχομαι πως όταν η σειρά φτάσει στο 5ο τεύχος, θα την ξανατσεκάρω. Και αν συναντήσω θετική διαφορά, I’ll let you know!
honey3

PS: μου είχατε λείψει, αγαπητοί αναγνώστες.