SPX 2005

Writers/Artists: Scott Morse, Jordan Crane, Jeff Cambell, Marc Bell, Brian Chipendale, Nick Bertozzi, κ.α.
The EXPO

Μιας και μπήκε το καλοκαίρι για τα καλά και σχεδόν όλα υπολειτουργούν, είπα κι εγώ να βάλω μπροστά τη νοσταλγική μου διάθεση και να ανατρέξω στα “oldies but goodies” comics. Ένα από αυτά είναι αδιαμφισβήτητα και το SPX 2005, το οποίο κατέχει εξέχουσα θέση στη λίστα με τις αγαπημένες μου ανθολογίες και τείνει πλέον να λάβει τον τίτλο του “κλασσικού”.

Η ιστορία του ξεκινάει από το δαιμόνιο EXPO, ένα φεστιβάλ δημιουργών και εκδοτών που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην περιοχή North Bethesda του Maryland. Κατά τη διάρκειά του, καλλιτέχνες, εκδοτικές και κοινό αλληλεπιδρούν ασύστολα και οι τελευταίοι επιδίδονται σε έναν οργασμό αγορών, που ξεκινά από novels και φτάνει μέχρι το μεγαλείο του merchandise. Φυσικά, υπάρχουν και παράλληλα events, συμπόσια, signings, αλλά το κυριότερο, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι ο βασικός σκοπός του EXPO είναι να προωθήσει την καινοτομία και την ευρηματικότητα. Επιπλέον, αγοράζοντας κάποιο από τα βιβλία τους, ενισχύεις την θυγατρική Comic Book Legal Defense Fund, η οποία παρουσιάζεται ως πρόμαχος της ελεύθερης έκφρασης που συνοδεύει τα comics.

Ειλικρινά, μακάρι να είχα παρευρεθεί κι εγώ σε μία από αυτές τις εκθέσεις και να μπορούσα να γράψω ένα άρθρο για την εμπειρία μου. Δυστυχώς, όμως, το SPX 2005 κατέληξε εντελώς τυχαία στα χέρια μου, οπότε αποτελεί το μοναδικό τεκμήριο των όσων συμβαίνουν στο παραπάνω πανηγύρι. Επιμελημένο από τον Brian Ralph, περιλαμβάνει 35 πρωτοποριακές ιστορίες, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχες – περισσότερο δημοφιλείς – ανθολογίες. Νοηματικά, δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποια κοινή βάση στις ιστορίες, καλλιτεχνικά ωστόσο, αυτό που τις συνδέει είναι το ασπρόμαυρο σχέδιο. Το χρώμα κάνει μία και μοναδική guest εμφάνιση, στο εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο, παραπλανώντας μας  τρομακτικά για το περιεχόμενο του βιβλίου. Αυτό με τσάντισε λιγάκι. Κατά τα άλλα, βρήκα εντυπωσιακό τον τρόπο με τον οποίο έχουν συγκεντρώσει 35 διαφορετικούς καλλιτέχνες, με 35 απίστευτα ξεχωριστές ιστορίες. Ούτε μια κοινή ιδέα, ούτε ένα κοινό καρέ. Αυτός ήταν και ο λόγος, άλλωστε, που κάποιες με άφησαν με το στόμα ανοιχτό, ενώ κάποιες άλλες με απογοήτευσαν οικτρά. Μάλιστα, οικτρά!

Εντάξει, για να μην αδικήσω κανέναν, ομολογώ πως κάθε ιστορία αφήνει το στίγμα της. Άλλη επειδή είναι ρομαντική, άλλη επειδή είναι σκοτεινή, περίεργη, αγαπησιάρικη, αστεία, αηδιαστική, ή καυστική. Δεν ξέρω, επίσης, εάν έχει γίνει επίτηδες, αλλά οι ιστορίες που αντικειμενικά ξεχωρίζουν, βρίσκονται όλες στο μέσο του βιβλίου. Η μία είναι του Luke Ramsey, με προεξέχον το μήνυμα του αλτρουισμού και της προσφοράς, αλλά και εκείνη του Jesse Reklaw, που είναι βγαλμένη από τα σκοτεινά χρόνια του ’60.

Σαν συλλογή, δεν θα έλεγα ότι αξίζει τόσο επειδή είναι ανατρεπτική ή καινοτόμος, αλλά κυρίως επειδή εκπροσωπεί την πολυμορφία της νέας γενιάς και γίνεται για το καλό των απανταχού comics.