KISS ME, SATAN! #1

Writer: Victor Gischler
Artist: Juan Ferreyra
Dark Horse Comics

Αυτήν την εβδομάδα παρουσιάζω το KISS ME, SATAN! το οποίο μου κίνησε το ενδιαφέρον κυρίως χάρη στον τίτλο του. Αναρωτήθηκα, λοιπόν, ποιο είναι το κρυφό μήνυμα από πίσω. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κανένα κρυφό μήνυμα και συμφωνίες με τον Κύριο του Σκότους που ψάχνει το παραθυράκι στο συμβόλαιο – αν βρει παραθυράκι ποτέ του. Τέλος πάντων, δεν φεύγει και τελείως από τα σκοτεινά αυτά όντα, καθώς υπάρχει πληθώρα αυτών μέσα στη σειρά. Και πού καλύτερο μέρος για να διαμένουν και να παραμονεύουν στις σκιές από τη Νέα Ορλεάνη;

Ίσως και κάπου αλλού, αλλά προς το παρόν είμαστε στη Νέα Ορλεάνη. Χωρίς βουντού, ζωντανούς νεκρούς και μάγους με φυλαχτά – ακόμα δηλαδή. Έχει όμως δαίμονες και λυκανθρώπους. Δεν είναι όμως απλοί λυκάνθρωποι. Οι λυκάνθρωποι εδώ είναι οι κύριοι της πόλης. Μαφία ολόκληρη με αρχηγό και οικογένειες, όλα τα καλά. Ο αρχηγός ονομάζεται Cassian Steele, ο οποίος έχει και γυναίκα που περιμένει να του χαρίσει τον πολυπόθητο διάδοχο. Και εδώ μπαίνουν οι μάγισσες, η μία δηλαδή, η οποία θα διαβάσει το αγέννητο και θα πει πως δεν είναι φτιαγμένος για τη θέση του λυκανθρώπου αρχηγού. Πολύ απλά γιατί δεν είναι λυκάνθρωπος.

Ήρθε η ώρα για το μακελειό, αφού, όπως κάθε μεγαλομαφιόζος, ο μεγάλος αρχηγός δεν επιθυμεί να χάσει τη θέση του και τη δύναμή του. Καθώς, λοιπόν, η μάγισσα – παρεμπιπτόντως, λέγεται Verona – διαφεύγει με τις κόρες της, με σκοπό να σώσουν τις ζωές τους, ένα μεγάλο κυνηγητό ξεσπάει από πίσω τους. Σχεδόν όλη η αγέλη τις έχει πάρει από πίσω και, τη στιγμή που χρειάζονται βοήθεια όσο τίποτα άλλο, εμφανίζεται ο σωτήρας, ο Barnabus Black. Ο κύριος αυτός είχε εμφανιστεί και λίγο πιο πριν, όταν ο ίδιος προσπαθούσε να σώσει τον εαυτό του από δαίμονες απεσταλμένους – από ποιον άλλο; – από το Σατανά. Και αυτός δαίμονας είναι, ο οποίος προσπαθεί να εξιλεωθεί και η καλή πράξη της ημέρας είναι να γίνει ο προστάτης των μαγισσών.

Λυκάνθρωποι, δαίμονες και μάγισσες. Κυνηγητό, αίμα και λίγο σκισμένη σάρκα. Τι άλλο θέλετε; Απλή, καθαρή δράση και περιπέτεια. Τίποτα παραπάνω. Όχι και τελείως τίποτα, καθώς η ιστορία έχει μία πλοκή, ένα παιχνίδι, ένα storyline πέραν των απλών μυθικών όντων που τρομοκρατούν το μυαλό των απλών θνητών. Συγχαρητήρια, λοιπόν, στον Gischler που μας παρέχει ένα αξιοπρεπέστατο σενάριο. Διπλά συγχαρητήρια όμως αξίζουν στον σχεδιαστή, τον Juan Ferreyra. Δε θα σας πω ψέματα: αν η ιστορία αξίζει μία φορά, το artwork αξίζει δέκα!

Ίσως και να υπερβάλω λίγο εδώ, αλλά από προσωπικής άποψης ο Ferreyra έχει δώσει κάτι extra στην όλη εικόνα της σειράς. Ακόμη κι αν δεν σας τραβάει η ιστορία, ρίξτε μία ματιά μόνο και μόνο για το σχέδιο. Αν και, στη τελική, δεν έχετε να χάσετε και τίποτα αν το διαβάσετε, γιατί περνάει ευχάριστα η ώρα μαζί του. Η δική μου πάντως πέρασε πολύ ωραία!