ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΟΜΙΚΣ #43: Comicdom Con Athens 2014 – 3ος Όροφος
Πέρασε μια βδομάδα και κάτι μέρες από την διεξαγωγή του Comicdom Con 2014 και ακόμα μέσα μου υπάρχει ένα μεγάλο κενό που προσπαθώ να γεμίσω. Μου είπαν πως λέγεται post con depression η όλη φάση – εγώ θα πω απλά πως χρειάζομαι έναν γιατρό επειγόντως. Ή, τέλος πάντων, κάτι άλλο πιο βαρύ για να με κάνει να το ξεχάσω. Σήμερα, όπως ακριβώς και πέρυσι, δε θα μιλήσω για το festival, μιας και αυτό το έχουν κάνει πολλοί άλλοι όλες αυτές τις μέρες, αλλά θα αναφερθώ στον 3ο όροφο, αυτόν με τις αυτοεκδόσεις.
Πριν το festival, όταν κοιτούσα τα e-mails που είχα για συμμετοχή στον τρίτο, έλεγα “ΟΚ, έχω να φάω πολύ κράξιμο”… Ήταν σχεδόν διπλάσιες συμμετοχές από πέρσι, άρα, όπως μπορεί κάποιος να καταλάβει, έπρεπε κάτι να γίνει. Εκεί βρέθηκα να έχω μαζί μου κάποιους, που χωρίς αυτούς δεν ξέρω και εγώ τι θα έκανα ή εάν θα μπορούσα τώρα να μιλάω για το καλύτερο, κατ’ εμέ, τριήμερο σε Comicdom Con. Έτσι, πριν ξεκινήσω να γράφω και να βάζω φωτογραφίες, θα ήθελα να πω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ στον κύριο Κώστα (τον επιστάτη, που απλά είναι ο άνθρωπός μου), στους εθελοντές που ήταν κάτι παραπάνω από βοηθοί, καθώς και στους συμμετέχοντες/δημιουργούς, οι οποίοι είχαν τρελά θετική διάθεση και ο συνδυασμός αυτός έκανε τον τρίτο όροφο να απογειωθεί και όλα να πάνε τέλεια. Παιδιά, ειλικρινά σας ευχαριστώ όλους!!!
Και προχωράω να πω λίγα λόγια για όλο το τριήμερο στον όροφο με τις αυτοεκδόσεις και πώς το ένιωσα εγώ. Για ακόμα μία χρονιά, ο 3ος βούλιαξε από κόσμο. Αν και τα προβλήματα όλων είναι πολλά, η προσέλευση ήταν μεγάλη ξεπερνώντας κάθε προσδοκία. Μας τίμησαν με την παρουσία τους άνθρωποι του χώρου και μη, των Τεχνών γενικότερα και μη, μεγαλύτεροι σε ηλικία αλλά και μικρότεροι, όλοι σε αυτή τη μεγάλη γιορτή των comics. Βρεθήκαμε με παλιούς, αλλά γνωρίσαμε και πολλούς νέους δημιουργούς με όρεξη και ταλέντο. Φυσικά, η οικειότητα δεν άργησε να έρθει και έτσι τα πειράγματα και τα αστεία μεταξύ μας δεν άργησαν να εμφανιστούν. Κάθε πρωί μουσικούλα, καφεδάκι, πρωινό από το φούρνο και φυσικά ολημερίς σκίτσα μέχρι τις πρώτες βραδινές ώρες. Το συγκινητικό μέσα σε όλο αυτό είναι η εμπιστοσύνη που αναπτύχθηκε, αλλά και οι φιλίες που άρχισαν να δημιουργούνται με τα γνωστά από πέρσι “πηγαδάκια”. Είναι πραγματικά περίεργο και συνάμα πανέμορφο να βλέπεις έναν δημιουργό να εμπιστεύεται τον κόπο μιας χρονιάς, δηλαδή τον πάγκο με τα έργα του, αλλά και το “ταμείο” του, σε κάποιον που υποτίθεται ότι είναι “ανταγωνιστής”. Αυτά είναι, όλοι μια παρέα. Αϊ στα διάλο.. έγινα μελοδραματικός πάλι!
Ίσως η καλύτερη επιβράβευση για εμάς, καθώς και επιβεβαίωση των ανωτέρω ήταν το ότι ήρθε κόσμος άσχετος με τα comics (όπως φίλοι που ήρθαν να πουν απλά ένα γεια, να περνάνε και να μου λένε πως τους μεταδίδουμε πολύ θετικά vibes και να φεύγουν γεμάτοι με comics). Κανείς δεν έχει αναφέρει για τα απίστευτα βράδια που ακολούθησαν μετά το κατέβασμα των ρολών και το σβήσιμο των φώτων που ξεχυνόμασταν στα διάφορα πέριξ μαγαζιά, όπου κι εκεί – πιστέψτε με – αφήσαμε ιστορία. Αυτά, όμως, ίσως βρεθούν σε κάποιο άλλο φωτορεπορτάζ (το νου σας… σας έχω όλους φακελωμένους). Απλά ένα απίστευτο τριήμερο!!
Και περνάμε να δούμε όλα αυτά που γράφω παραπάνω μέσα από τις φωτογραφίες των Άλκη Κωνσταντινίδη, Ανδρέα Μιχαηλίδη και Μάνου Γκανά (ναι ρε… δικές μου).
Κάπου εδώ, κλείνω το σημερινό θέμα και πάω να πιω οτιδήποτε βρω εύκαιρο στο σπίτι μου, για να ξαναξεχάσω… Δύο πράγματα μόνο θέλω να πω κλείνoντας. Πρώτον, μην ξαναφωνάξει κάποιος το όνομά μου από τα μεγάφωνα (υπάρχει και το κινητό… και ας το έχω κλειστό) και δεύτερον… Mόνο αγάπη ρε …….. 🙂