SNAPSHOT REVIEWS 17-10-14 [FANZINE EXTRAVAGANZA]
NO MORE GHOSTS
Writer/Artist: Βάλια Καπάδαη
Αυτοέκδοση
Μετά από ένα χρόνο απουσίας, λέω να ξεκινήσω με το νέο πόνημα της Βάλιας, το οποίο πραγματεύεται κάτι γνώριμο σε όλους τους καλλιτέχνες – το (writer’s / artist’s / musician’s / etc.) block. Φυσικά η Βάλια το προσεγγίζει από τη σκοπιά του δημιουργού comics και το αποδίδει με τον γνώριμο, πλην ιδιαίτερο, τρόπο που έχει να γεμίζει τις σελίδες της με τα δαιμόνια και τα φαντάσματα του νου.
Έπειτα από μια μονοσέλιδη εξήγηση-εισαγωγή, το comic εκτυλίσσεται σα κινηματογραφικό μοντάζ των διαφόρων ημερών αυτού του “μπλοκαρισμένου” έτους. Ψυχολογικά υψηλά και χαμηλά βαρομετρικά, το δημιουργικό δαιμόνιο που συχνά πνίγεται από το στοιχειό του βαλτώματος και μέρες που απλά νιώθει κανείς πως πρέπει να κάνει restart, αλλά δε βρίσκει το κουμπί.
Από άποψη τεχνικής, δε βλέπω τι μπορώ να πω, αφού το όργιο ακουαρέλας της Βάλιας είναι γνωστό σε όποιον έχει έρθει σε επαφή με τη δουλειά της και μια ευχάριστη έκπληξη για όποιον τη διαβάζει για πρώτη φορά.
AND AFTER THIS WHAT?
Writer/Artist: Παύλος Παυλίδης
Αυτοέκδοση
Αν η Βάλια Καπάδαη είναι η χαρά της ακουαρέλας, ο Παύλος Παυλίδης είναι ο μάστορας του μελανιού και αυτό το comic δεν αποτελεί εξαίρεση. Άσπρο, μαύρο και τόνοι του γκρι συνθέτουν έναν ανάγλυφο, “βαρύ” κόσμο γεμάτο σκιές.
Δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα για το σενάριο, καθότι οι εικόνες και τα λίγα, λιτά λόγια μπορούν να ερμηνευτούν με διάφορους τρόπους: πρόκειται άραγε για παιχνίδια που παίζουν παιχνίδια και πότε-πότε αναρωτιούνται για τον κόσμο πέρα από το μικρό τους σύμπαν; Μήπως είναι μια αλληγορία για τους ανθρώπους που βρίσκουν εύκολη παρηγοριά σε μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα, δίχως να αμφισβητούν την εύθραυστη φυσαλίδα τους, παρόλο που είναι γεμάτη ρωγμές; Θα μπορούσε κανείς να πει πως η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, αλλά η τόλμη του ενός, μονάχου, έχει πολύ στενά όρια;
Για μένα αυτό το comic είναι ένα σύνολο από ερωτήσεις και ωραία, βαριά μελάνια και ίσως αυτό ακριβώς να είχε κατά νου ο δημιουργός του. Ίσως πάλι ο τίτλος της τελευταίας, εξαιρετικής σελίδας να είναι και η απάντηση.
Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΟΡΘΟΥ
Writer/Artist: Λουκία Τζωρτζοπούλου
Αυτοέκδοση
Αναμφίβολα το πιο στενάχωρο πόνημα των αυτοεκδόσεων (τουλάχιστον για μένα), κάτι που είπα και στη δημιουργό του, εν είδει κομπλιμέντου, όμως. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ήταν ένα από τα βιβλία που με μεγάλωσαν, καθότι συνήθιζε να μου το διαβάζει ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός, μέχρι να καταδεχτώ να με πάρει ο ύπνος. Παρόλο που ο Δουμάς είχε κάνει με μεγάλη επιτυχία ό,τι ήταν δυνατόν για να “προξενέψει” τον ντ’ Αρτανιάν στον αναγνώστη του, από τους υπόλοιπους σωματοφύλακες ήμουν πάντοτε fan του Πόρθου.
Αν ο Άθως ήταν η ψυχή και ο Άραμις ο νους, ο Πόρθος ήταν η καρδιά των Τριών Σωματοφυλάκων. Εδώ ο Πόρθος παρουσιάζεται όπως (θα μπορούσε να) είναι πίσω από το προσωπείο του πρόσχαρου και φαινομενικά ζάπλουτου σωματοφύλακα. Τα λόγια προς τον υπηρέτη του είναι εκ διαμέτρου αντίθετα ή στρεβλά ως προς τις εικόνες που μας παρουσιάζει η Λουκία, εικόνες πανέμορφα ζωγραφισμένες που αποπνέουν παρακμή και θλίψη.
Είκοσι σελίδες με πλούσιο περιεχόμενο, ειδικά για όποιον έχει τύχει να διαβάσει τα έργα του Δουμά. Φυσικά, ο θρόνος του Πόρθου είναι εκείνος όπου κάθε βασιλιάς κάθεται μόνος…
ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΟ #2: ΔΙΣ ΤΑΪΜ ΙΤ’Σ ΠΕΡΣΟΝΑΛ
Writer/Artist: Cass “Steve” Στιβακτής
Αυτοέκδοση
Μετά τα όμορφα και στενάχωρα, ας αλλάξουμε κλίμα με κάτι εύθυμο και λίαν geek-οειδές. Ίσως θυμάστε πως πέρσι, τέτοια περίπου εποχή, είχα κάνει review στις αντίστοιχες κυκλοφορίες του Steve από το Con. Φέτος επέστρεψε με το ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΟ #2, γεμάτο με πληθώρα “οπτικολεκτικού” χιούμορ, από το εξώφυλλο μέχρι την τελευταία του σελίδα (κάθε ομοιότητα με διαφήμιση για λάδι είναι καθαρά συμπτωματική).
Εξώφυλλο λίαν πωρωτικό, με κάθε γράμμα να αποτελείται από κάποιο συνοθύλευμα geek-οειδών στοιχείων (έπρεπε να είχε βάλει διαγωνισμό “πόσα στα πόσα αναγνωρίζετε” και τέτοια). Έπειτα, κρούσμα πρώτο με Σκιτσούχτρα, το φρικτό πλάσμα που σαδίζει τους σκιτσογράφους. Ακολούθως, ο Batman συναντά το Φάντασμα της Όπερας και μετά από ένα σφηνάκι ευτυχίας… “Σαχλοπαίγνια”, με έμφαση στα ερπετά (η Mona Lizard δε φιγουράρει τυχαία πρώτη, αλλά προσωπικό λεκτικό favorite ήταν τα Σαυροκαθάψια).
Ακολούθως, “Γιαγιά Κίλλερ” με χιούμορ του χωριού, “Dolphins Rule” με θεωρίες συνομωσίας (και δελφίνια), σοβαρά, σοβαρότατα “Nerd Problems” (μεταξύ των οποίων ο συνεχιζόμενος θρήνος για τον Αχιλλέα – έλα ρε, μην κάνεις έτσι, έχει παρέα τον Πάτροκλο και τον Αντίλοχο) και, τέλος, RPG και ρωμαϊκό χιούμορ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;!
Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ
Writer/Artist: Τέτη Σώλου
Αυτοέκδοση
Με στυλ και αισθητική που φέρνουν στο νου τον ΚΥΡ και τον Αρχέλαο, η Τέτη Σώλου με λίγα, εύστοχα λόγια και χιούμορ, γράφει και σχεδιάζει τον Γκέοργκ Χάπουπτμπανχοφ και τη Λιλίκα φον Στρούντελ, γράφει για τη μαύρη τρύπα όπου κάποιοι πέφτουν οικειοθελώς και το μετανιώνουν αργά και για εκείνους που τη βλέπουν εγκαίρως.
Όπως το βλέπω εγώ, γράφει για τον Έλληνα, τον κανιβαλισμό του και τη μαλακία που μας δέρνει – ευτυχώς όχι όλους.
A BUNCH OF BOMB @SS STORIES #2
Writers/Artists: Thane Katsillis, Michael John Katsillis, George Soulis, Spyros Loran, Antonis Photiou, Fotini Kounani
Delivery Pig Comics (Αυτοέκδοση)
Δυστυχώς, κάπου στον ορυμαγδό της ζωής (πσσ… τι είπα πάλι), πέρσι παρέλειψα να γράψω για τα A BUNCH OF BOMB @SS STORIES #1 και το FALL OF THE TROLL ARMY (για του οποίου τη συνέχεια ήλπιζα φέτος, αλλά δεν…) της ομάδας Delivery Pig Comics.
Φέτος, η ομάδα επέστρεψε με ενισχυμένο cast, παραδίδοντας μια νέα εξαιρετική ανθολογία, με κοινό άξονα τη μουσική. Ο Michael John Katsillis (μεταξύ άλλων καθηκόντων έκανε μια πολύ ωραία απόδοση του Ορφέα και της Ευρυδίκης, στην οποία οφείλω να ομολογήσω πως η αγαπημένη μου σελίδα ήταν ο διάλογος με τον Άδη, τόσο συγγραφικά, όσο και εικονογραφικά.
Ακολούθως, ο George Soulis παραδίδει μια ιστορία για δυο βάρδους δρακοφονιάδες που μου φέρνουν έντονα στον νου τους Fafhrd and the Gray Mouser του Fritz Leiber, με ένα εξαιρετικό σχέδιο όπου το fantasy συναντά την γελοιογραφία. Η Fotini Kounani γράφει και σχεδιάζει την… εξ’ αίματος σχέση του Franz the Friendly Farmer με το χαριτωμένο του κατσίκι (όχι το προφανές – έλα να βγάζουμε τα μυαλά από το βούρκο), σε ένα ιδιαίτερα διαταραγμένο μείγμα μαυρίλας και χαριτωμενιάς. Ο Antonis Photiou γράφει και σχεδιάζει το “Downpour”, βασισμένο σε ένα concept του Chris Lagkousis (όπως λέει), κάτι στις γραμμές ενός βουκολικού E. A. Poe. Στο “Rawk”, ο Spyros Loran φτιάχνει την ιστορία όλων των rockers, διάσημων και μη, που φυσικά δεν είναι η ιστορία κανενός συγκεκριμένα, αλλά η ιστορία μιας αντίληψης, πολύ συχνά θανάσιμης. Τέλος, ο Thane Katsillis φτιάχνει μια ιστορία για όλους εμάς, που με ακουστικά στ’ αυτιά περπατάμε σε ένα παράλληλο σύμπαν, σχηματισμένο από τη μουσική και τα λόγια, ενώ γύρω μας περνά ο οχετός ενός κόσμου αποτελούμενου από λεωφορεία, κόρνες και συνεπιβάτες που παλεύουμε να αγνοήσουμε.
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΙΚΞΣ! – 27 ΑΠΛΗΡΩΤΑ ΣΤΡΙΠΑΚΙΑ
Writer/Artist: Τάσος Μαραγκός
Jemma Press
Κλείνω με κάτι που δεν είναι αυτοέκδοση, όμως δεν παύει να έχει μια κάπως indie αισθητική και το βιτριολικό χιούμορ του Tasmar. Έκδοση μονόστηλη, η οποία ακολουθεί το format του περιεχομένου, 27 strips που δημοσιεύτηκαν στην ΣΑΒΒΑΤΙΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, από το Μάρτιο μέχρι τον Νοέμβριο του 2013.
Μέσα έχει τα πάντα: από πολιτικό χιούμορ (μήπως “πολιτική ειρωνεία” είναι σωστότερο;) και νεοφασιστάκια μέχρι δυσκοιλιότητα, σεξ και παγωτό (από) στρουμφάκια (όχι αναγκαστικά με αυτή τη σειρά). Νομίζω πως τα αγαπημένα μου είναι οι Χρυσαυγίτες Ντάλτον και ο Κουβέλης που “θα σκούζει σαν γουρουνάκι”.
Το χιούμορ και η τεχνική του Μαραγκού δεν χρειάζονται συστάσεις, αλλά εάν σας έχει διαφύγει με κάποιο παράδοξο τρόπο, αυτό εδώ είναι “ιδανικό jumping on point” που λένε και δυο γνωστές μας εταιριούλες.