COLLECTIVE MEMORY: Comics Χωρίς Σύνορα

Στο προηγούμενο installment της στήλης ασχοληθήκαμε με τα comics που μου έχουν φέρει οι φίλοι μου από το εξωτερικό. Αυτή, όμως, είναι η μισή ιστορία. Κάποια από τα πλέον αξιομνημόνευτα περιστατικά της πορείας μου ως συλλέκτης, συνέβησαν όταν εγώ ο ίδιος βρέθηκα να ψάχνω comics στο εξωτερικό. Μερικά τέτοια περιστατικά θα δούμε, μαζί, σήμερα.

AMORE, AMORE

Ένα από τα πράγματα για τα οποία ευγνωμονώ τους γονείς μου, είναι η προτεραιότητα που έδιναν στο να συνδυάζουμε πολλές φορές τις καλοκαιρινές μας διακοπές με ένα ταξίδι στο εξωτερικό – αν και ήταν δύο απλοί μισθωτοί – κάτι που βρίσκω απείρως καλύτερο και χρησιμότερο από το να πας, για παράδειγμα, δέκα φορές στα μπουζούκια (δε νομίζω να έχουν πάει και ποτέ). Η Ιταλία είναι η χώρα που έχω επισκεφθεί τις περισσότερες φορές, αφού εκτός από τελικός προορισμός, ήταν και η αναγκαστική δίοδος για όλες τις οδικές εκδρομές προς την υπόλοιπη Ευρώπη.

Το σημαντικότερο, όμως, για εμάς, είναι το γεγονός ότι η Ιταλία είναι ένας πραγματικός παράδεισος για τους λάτρεις των comics (fumetti, που λένε και οι Ιταλοί, η οποία – παρεμπιπτόντως –-είναι η αγαπημένη μου λέξη για τα comics, καμία σχέση με το ξενέρωτο BD) και αυτό οφείλεται στο ότι συνδυάζει μια πλούσια εσωτερική παραγωγή με έναν μεγάλο όγκο μεταφρασμένων comics, κυρίως αμερικανικών. Επίσης, είναι το μέρος, από όσα έχω επισκεφθεί τουλάχιστον, που μπορείς να βρεις ευκολότερα comics εκτός των εξειδικευμένων καταστημάτων.

Κλασσική επιλογή ήταν τα Autogrill, μια αλυσίδα εστιατορίων/πολυκαταστημάτων που κατακλύζουν τους αυτοκινητοδρόμους. Εκεί έβρισκες, κυρίως, τα κλασσικά comics των εκδόσεων Bonelli (NATHAN NEVER, DYLAN DOG κλπ.) και τα ιταλικά Disney comics, που, με σημαιοφόρο το θρυλικό TOPOLINO, είναι μια ολόκληρη ιστορία από μόνα τους. Μπορούσες, όμως, να βρεις σε ένα περίπτερο/κιόσκι στη Βερόνα – δίπλα στο “μπαλκόνι της Ιουλιέτας”, που είναι τόσο πραγματικό όσο και τα 999 σκαλιά του Παλαμηδίου (hint: είναι 857) – ολόκληρα longboxes με παλιά τεύχη SUPERMAN (και τελικά να παίρνεις ένα SPAWN!!!), ή ένα LE AVVENTURE DI BATMAN μία ανάσα από το Βατικανό. Σίγουρα απαραίτητος προορισμός για τους λάτρεις των comics.

FIRST TIME EVER No. 86

Ετοιμάζοντας το σημερινό άρθρο, συνειδητοποίησα πως το αφιέρωμα στο Solaris βασίζεται σε μια ανακρίβεια! Ότι, δηλαδή, το Solaris ήταν το πρώτο comic store που επισκέφθηκα ποτέ. Και όμως, όχι! Είχε προηγηθεί, το καλοκαίρι του 1996 (όταν μόλις είχα ξεκινήσει να αγοράζω αμερικανικά comics και είχα στην κατοχή μου μόλις τέσσερα τεύχη – φυσικά και τα θυμάμαι: CABLE #32 & 33, SPIDER-MAN 2099 #44 και UNCANNY X-MEN #335), η πρώτη μου τέτοια επίσκεψη, όταν και βρέθηκα σε ένα comic store στην… Κολωνία!

Όταν, με το καλό, φτάσαμε στην πόλη, στο δρόμο προς το ξενοδοχείο, πήρε το μάτι μου ένα κομιξάδικο. Μόλις το είδα, τρελάθηκα! Αμέσως σκέφτηκα πως πρέπει να το επισκεφθώ. Όμως, πώς θα το έβρισκα, και πώς θα έπειθα τους γονείς μου να το ψάξουμε; Οι ανησυχίες μου εξαφανίστηκαν, όταν, σε μια στιγμή ανείπωτου φάρδους, το λεωφορείο πάρκαρε στο επόμενο στενό, αφού εκεί βρισκόταν το ξενοδοχείο μας!

Όπως καταλαβαίνετε, ο πατέρας “έπεσε” τα Μάρκα και στην πρώτη ευκαιρία πήγα στο μαγαζί. Για να είμαι ειλικρινής, δε θυμάμαι και πάρα πολλά (δεν μπόρεσα να το βρω και διαδικτυακά, αν υπάρχει ακόμη), πέρα από το γεγονός ότι δεν αγόρασα κανένα γερμανικό comic, παρά αμερικανικά που δεν είχα δει στις – λίγες, ούτως ή άλλως – επισκέψεις μου στο πρακτορείο ξένου Τύπου.

Η ΧΑΡΤΑ ΤΟΥ… SPIDER-MAN

Fast forward δώδεκα, σχεδόν, χρόνια και βρίσκομαι με το Μεταπτυχιακό μου στην πανέμορφη Βιέννη. Μόλις έχουμε ξεκινήσει την πρώτη μας ξενάγηση στην Πλατεία του Αγίου Στεφάνου, στο κέντρο της πόλης, όταν βλέπω το κομιξάδικο COMICS HUTTERER. Εκείνη την ώρα ήταν κλειστό, οπότε κόλλησα τη μούρη μου στη βιτρίνα για να ρίξω μια ματιά. Όπως στεκόμουν, αντιλήφθηκα όλο το υπόλοιπο Τμήμα να είναι σε απόσταση αναπνοής δίπλα μου και να παρακολουθούν κάτι. Πλησίασα και διαπίστωσα ότι ο ξεναγός τους μιλούσε μπροστά από τη διπλανή – από το κομιξάδικο – πόρτα. Τί ήταν το τόσο σημαντικό εκεί; Μα, το σπίτι όπου διέμενε ο Ρήγας Φεραίος, με ανάγλυφο της μορφής του απ’ έξω. Σκεφτείτε ότι, για μια στιγμή, πενήντα άνθρωποι μαζεμένοι ακούν προσεκτικά τον ξεναγό και, πέντε μέτρα δίπλα, ένας τύπος, μόνος του, έχει χώσει τη μούρη του στη τζαμαρία, προσπαθώντας να διακρίνει comics. ‘Nuff said, που λεν’ και στο χωριό μου. Εννοείται πως, την επόμενη μέρα, το επισκέφθηκα και έκανα τις αγορές μου.

Στην άααααακρη δεξιά, ανάγλυφο της μεγάλης μορφής του Ελληνισμού Ρήγα Φεραίου.

Αυτές ήταν οι ιστορίες μου από τα ταξίδια μου στας Ευρώπας. Ή, μάλλον, όχι. Λείπει μία ιστορία. Και όχι μία οποιαδήποτε ιστορία. Η πιο ενδιαφέρουσα, κατά την ταπεινή μου άποψη, ιστορία που έχω να διηγηθώ, αναφορικά με την ασχολία μου με τα comics. Η ιστορία που ήταν αφορμή για το COLLECTIVE MEMORY. Stay tuned…