THE WARP: Ο Εξαίρετος Κος Nowak !

Αν και δεν θα βρείτε το όνομα του σε κανένα από τα πρώτα ACTION COMICS, ο Leo Nowak (1907-2001) σχεδίασε σε πολλά από αυτά. Ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1940, στο SUPERMAN #10, αντικαθιστώντας τον Paul Cassidy, και θα εξακολουθήσει να σχεδιάζει περιστασιακά ιστορίες του Superman, έχοντας σαν βάση του το νέο του σπίτι στο Wisconsin. “Οι Joe Shuster και Jerry Siegel δημιούργησαν τον Superman και είχαν τα ονόματα τους στις ιστορίες”, έλεγε. “Εμένα το όνομα μου βρισκόταν εκεί που είχε πραγματική σημασία – στις επιταγές που μου έδιναν.”

Ο Nowak, σε μια συνέντευξη του το 1996, μερικά χρόνια πριν τον θάνατο του, αποκάλυψε πως, στην τελευταία ιστορία που σχεδίασε για τους Siegel και Shuster, λίγο πριν καταταγεί στο στρατό και σταλεί σε κάποιο μέτωπο στο εξωτερικό, το 1941, ο Superman αποκάλυπτε την ταυτότητα του. “Ήταν και η μοναδική ιστορία που δεν κυκλοφόρησε ποτέ”, κατέληξε.

Ο ίδιος δε μετάνιωσε ποτέ για το γεγονός ότι εγκατέλειψε τα comics, γιατί, όπως έλεγε, αν και άνθρωποι σαν τους Siegel και Shuster έχουν την αναγνώριση που τους αξίζει στην εποχή μας, εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι του χώρου δεν απολάμβαναν κανένα σεβασμό από το ευρύ κοινό. Ο ίδιος ασχολήθηκε με εικονογραφήσεις, σε διάφορα είδη, και με την ζωγραφική. Ήταν, εξάλλου, καταπληκτικός ζωγράφος.

Έζησε τα τελευταία του χρόνια σε μια φάρμα στην έρημο της California, δημιουργώντας μερικούς καταπληκτικούς πίνακες με θέμα την Άγρια Δύση. Είχε μετατρέψει τη φάρμα του σε καταφύγιο για αδέσποτα σκυλιά, κουνέλια και τραυματισμένες χελώνες. Συχνά έβρισκε χτυπημένες χελώνες στην έρημο δίπλα στον αυτοκινητόδρομο.

“Οι άνθρωποι τις χτυπάνε και συνεχίζουν να οδηγούν, σα να μην έχει καμιά αξία η ζωή τους. Δεν είναι έτσι, όμως. Αυτές οι χελώνες θα ζήσουν περισσότερο από εμάς, αν τις αφήσουμε στην ησυχία τους.”

Ο Nowak πήγε μια χτυπημένη χελώνα στον κτηνίατρο της περιοχής, που μόνο τα γέλια δεν έβαλε. Του εξήγησε ότι όταν σπάσει το καβούκι μιας χελώνας αυτό είναι και το τέλος της. Ο Leo δε μπορούσε να το χωνέψει με τίποτα αυτό. Ρώτησε τον κτηνίατρο αν το ζώο θα μπορούσε να ζήσει σε περίπτωση που, με κάποιον τρόπο, το καβούκι του επισκευαζόταν. Ο γιατρός απάντησε θετικά, αλλά αναρωτήθηκε ποιος θα σπαταλούσε το χρόνο του για να γιατρέψει μια χελώνα. Ο Leo θα το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Επιστρέφοντας σπίτι, πειραματίστηκε με διάφορες μίξεις από γύψο, διάφορα είδη ρητίνης και άλλες ουσίες, καταφέρνοντας να δημιουργήσει κάτι που έκανε το καβούκι της χελώνας σαν καινούριο. Η πρώτη δοκιμή είχε απόλυτη επιτυχία. Η χελώνα έζησε.

Για περισσότερο από μια δεκαετία, ο Leo πήγαινε στην έρημο και έσωζε τραυματισμένες χελώνες. Τις έπαιρνε σπίτι του, επισκεύαζε το καβούκι τους και μόλις ήταν αρκετά δυνατές, τις άφηνε πάλι στην έρημο, όσο το δυνατόν μακρύτερα από τον αυτοκινητόδρομο, αφού πρώτα ζωγράφιζε ένα νούμερο πάνω τους. Ο λόγος που αριθμούσε τις χελώνες ήταν καθαρά πρακτικός. Μπορούσε έτσι να μη χάνει τα ίχνη τους, έως ένα βαθμό. Του άρεσε, απ’ ότι έλεγε, να συναντά κάποιον από τους ασθενείς του μετά από χρόνια. Αυτό συνέβαινε περισσότερες φορές απ’ ότι φανταζόταν πιθανό. Ορισμένες φορές, μάλιστα, θα συναντούσε και κάποια χελώνα που θα έπρεπε να της ξαναεπισκευάσει το καβούκι.

Ακόμα και χωρίς τις κόκκινες μπότες και την μπέρτα, ο Leo ήταν ένας πραγματικός υπερήρωας.

Υ.Γ.: Όσο και αν προσπαθήσαμε, δεν κατέστη δυνατό να βρούμε κάποια φωτογραφία του ίδιου του Leo Nowak. Ζητούμε συγνώμη από τους αναγνώστες για αυτό.