X-MEN: DAYS OF FUTURE PAST (Team Review)

Mία ακόμη ταινία με πρωταγωνιστές τους X-Men βρίσκεται εδώ και μερικές ημέρες στους ελληνικούς κινηματογράφους και φροντίσαμε να σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας, βλέποντάς τη, άλλοι κατά ομάδες, άλλοι μόνοι και άλλοι στο εξωτερικό (έτσι, για πιο ολοκληρωμένη εικόνα)! Όπως μπορείτε να δείτε, το DAYS OF FUTURE PAST κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις υπόλοιπες ταινίες του X-franchise και παρακάτω θα δείτε κάποιους από τους λόγους που συνέβη αυτό.

SPOILER ALERT! Το παρόν άρθρο ενδέχεται να περιέχει spoilers για την ταινία. Αν σκοπεύετε να τη δείτε και δεν θέλετε να σας αποκαλυφθούν γεγονότα και καταστάσεις, συνεχίστε εδώ.

Σπύρος Ευάγγελος Αρμένης

• Τι περίμενα

Δύσκολη ερώτηση. Σίγουρα όχι το επακριβές adaptation του original comic, αλλά έναν πολύ δυνατό συνδυασμό “Days Of Future Past”, με Bishop timeline και Legion Quest, αρκετούς καινούργιους mutants, ένα τραγικό φινάλε και επικές μάχες στο μελλοντικό universe.

• Τι μου άρεσε

Οι σκηνές μάχης ήταν όντως καταπληκτικές, είχε Bishop και Blink και ο Iceman ήταν ακριβώς όπως θα έπρεπε. Η κινηματογραφική παραλλαγή των Sentinels και στις δύο περιόδους ήταν ευφάνταστα ικανοποιητική, ενώ ο Singer κατάφερε να χρησιμοποιήσει την παράλληλη εξιστόρηση των δύο εποχών με απίστευτη άνεση. Και, φυσικά, είπε ένα ηχηρό “άντε γαμήσου” στον Ratner, διαγράφοντας ολόκληρο το αποτρόπαιο LAST STAND, επαναφέροντας Cyclops και, φυσικά… Jean!

• Τι δε μου άρεσε

Καταρχάς, δεν ήταν ισόποση η παρουσίαση των δύο εποχών, όπως περιμέναμε. Οι μελλοντικές σκηνές ήταν σαφώς μικρότερες σε διάρκεια από αυτές των 70s. Οι χαρακτήρες επίσης αναπτύχθηκαν επιλεκτικά, μετατοπίζοντας όλο το βάρος στους Magneto, Xavier και Mystique, ενώ σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι, με εξαίρεση τον Wolverine, έμοιαζαν με guest stars. Τα easter eggs και τα cameo ήταν πολύ λίγα, ενώ οι επιλογές τους… μετριοπαθείς. Gambit και Psylocke έλειπαν για μία ακόμα φορά έστω κι ως αναφορά, ενώ βασικοί mutants όπως η Emma Frost κι ο Angel είναι υποτίθεται ήδη νεκροί. Σε αντίθεση με τον… Ink και την τύπισσα που σου βγάζει το χτικιό. Και δεν αναφέρω ούτε την έλλειψη της Rogue και της Rachel, το κομπαρσιλίκι του “time traveler my ass” Bishop και τον Sunspot που είχε τις δυνάμεις του Sunfire (ο οποίος Sunfire έχει ενεργό κομμάτι υποτίθεται στο επερχόμενο AoA). Warpath? WTF?

• Τι μου θύμισε

Το DOFP είναι σαφώς το καλύτερο δείγμα του κινηματογραφικού X-franchise ως τώρα. Μπορεί να συγκριθεί μόνο με το CAPTAIN AMERICA: WINTER SOLDIER, το οποίο θεωρώ πως βρίσκεται μερικά επίπεδα πιο πάνω, βέβαια, αλλά ο Singer πήρε επάξια την δεύτερη θέση, κάνοντας άλλες superhero team movies να φαίνονται παρωδίες (βλέπε AVENGERS).

• Συνολική εκτίμηση

Ο Bryan Singer αποδεικνύει πως είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τη δουλειά και πως μπορεί με ευκολία να διαχειριστεί δαιδαλώδη comic σενάρια, φέρνοντάς τα στα μέτρα του, χωρίς να μπλέξει τον θεατή με δεκάδες διαφορετικά timelines για να εξηγήσει τη δική του version. Μας παρουσιάζει ένα δικό του “όραμα”, ένα συμπυκνωμένο “What If?” κλασσικών ιστοριών, χωρίς να χάσει τους σκληροπυρινικούς X-fans. Απολαύστε το και ενθουσιαστείτε με την ανατριχιαστική after credits σκηνή!

(8/10)

Βασιλεία Βαξεβάνη

• Τι περίμενα

Όπως έλεγα, ανεβαίνοντας τα σκαλιά με τα πατατάκια ανά χείρας, “Είμαι ήδη χαρούμενη. Jackman, Fassbender και McAvoy μαζί”. Και δεν απογοήτευσε, κορίτσια. Και κ*λαράκι Wolverine είδαμε και τον Fassbender με απίστευτο 70s look και το McAvoy αλκοολικό hippie.

Παρόλα αυτά, αντίθετα με το γενικότερο αίσθημα των geeks, το “Days Of Future Past” δεν είναι από τις αγαπημένες μου ιστορίες των X-Men, μιας και το πολυπόθητο leap of faith για τα ταξίδια στο χωροχρόνο το κάνω με μεγάλη προσπάθεια. Ειδικότερα, όταν το ηθικό δίδαγμα είναι “Τα κάναμε σκ%&α. Ας το ξαναπάμε”. Γιατί η ζωή δε λειτουργεί έτσι.

• Τι μου άρεσε

– Οι μάχες! Ξεκινάει δυναμικά η ταινία με τρελό ξυλίκι, απίστευτες μάχες με τρομαχτικά Sentinels, που ήταν από τα highlights της ταινίας. Warpath και Blink τα σπάνε και επιτέλους είδαμε τον Iceman που μας αξίζει. Ο Singer κατάφερε να τις κρατήσει με ρυθμό, αλλά ξεκάθαρες και χορταστικές, χωρίς να τις τραβάει. Δε ξέρω, βέβαια, τι καταλάβαινε ο μη… μυημένος που έβλεπε τους τρελούς συνδυασμούς της ομάδας με τις ικανότητες της Blink, αλλά νομίζω ότι τις απόλαυσε εξίσου.

– Το χιούμορ. Χωρίς το τέντωμα των AVENGERS, ήταν παρόν και συγκεντρωμένο σε ένα παλικαράκι που δε του το ’χα: Quicksilver. Εφηβάκι στα 70s, με ωραίο στιλ και απίστευτο χιούμορ, βγάζει γέλιο αλλά τίποτα βεβιασμένο.

– Ξέρω ότι θες να σου πω ότι μου άρεσε ο Dinklage. Ο Dinklage είναι απίστευτος ηθοποιός και κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλά και εδώ. Αλλά μην περιμένεις καμιά ερμηνεία Tyrion.

• Τι δε μου άρεσε

– Οι αψυχολόγητοι χαρακτήρες. Μόνο ο 70s Xavier ακούει και καταλαβαίνει; Ρε παιδιά, λέμε ότι αν πεθάνει ο Trask θα σας κόψουν τον κ%λο! Παρόλα αυτά η Mystique συνεχίζει ακάθεκτη και ο Magneto κάνει τα πράγματα χειρότερα, φέρνοντας και ένα γήπεδο (!) μαζί. Πιο λογικός φαίνεται ο Trask και πιο δικαιολογημένα – μέσα στο αρρωστημένο μυαλό του – τα κίνητρά του.

– Πολλές πληροφορίες. Πάρε δυστοπικό μέλλον, πάρε time travel, πάρε 100 χαρακτήρες ο καθένας με δικές του δυνάμεις, πάρε 20 κρίσεις ταυτότητας, πάρε 45 κλεισίματα ματιού για μελλοντικά plots και 68 συνωμοτικά σκουντήματα στα geeks. Τι να πω στη δύσμοιρη την κοπέλα που, όταν τελείωσε η ταινία, δείχνοντάς της την αφίσα, η παρέα της με αγωνία της εξηγούσε “Όχι, αυτός και αυτός είναι το ίδιο πρόσωπο. Αυτός πήγε στο παρελθόν και…” (θα μου πεις – όπως είπε και κάποιος από την παρέα – η κοπέλα έχει συνηθίσει να βλέπει ΜΠΡΟΥΣΚΟ).

• Τι μου θύμισε

Ευτυχώς, όχι το X-MEN 3 για το οποίο το DAYS OF FUTURE PAST ήταν αναβάπτισμα από τις αμαρτίες του παρελθόντος. Μου θύμισε, στη βασική του ιδέα, το 12 MONKEYS, καθώς και εκεί έχουμε δυστοπικό μέλλον και ταξίδι στο παρελθόν για να διορθωθεί το κακό. Οι αρχικές σκηνές με το στήσιμο του σκοτεινού, ζοφερού μέλλοντος με τους μεταλλαγμένους να ζουν κυνηγημένοι από τα Sentinels μου θύμισαν ολίγον από MATRIX. Το τσουβάλιασμα, ο παραγκωνισμός και η απίστευτη αγριότητα απέναντι στο διαφορετικό, μου έφεραν στο νου το DISTRICT 9.

• Συνολική εκτίμηση

Να το δείτε! Δεν θα αλλάξει τη ζωή σας, αλλά όση ώρα τη βλέπετε θα περάσετε καλά.

(6/10)

Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου

• Τι περίμενα

Ήξερα ότι η ταινία δε θα ήταν πιστή στο comic που την ενέπνευσε και δεν ήταν. Ότι ο Singer έχει “χημεία” με τους X-Men και – έχοντας ήδη παρακολουθήσει το άπειρο promo material – ότι ούτε το Χ-ΜΕΝ: DAYS OF FUTURE PAST δε θα ήταν εξαίρεση. Ήξερα, επίσης, ότι ο σκηνοθέτης είχε βάλει σκοπό να διορθώσει τα λάθη και τις αστοχίες του X-MEN: THE LAST STAND κι ότι θα το έκανε.

• Τι μου άρεσε

– Ο Singer είχε δυο ντουζίνες χαρακτήρες που έπρεπε να εμφανίσει και το πράγμα μπορούσε πολύ εύκολα να ξωκείλει. Αντί γι’ αυτό, έκανε την προφανή (και, ως εκ τούτου, ευφυή) επιλογή να χτίσει την ιστορία του γύρω από κάποιους που είχαν λόγο ύπαρξης σε αυτή και να χρησιμοποιήσει τους υπόλοιπους σε γρήγορα, αλλά απολύτως χαρακτηριστικά – και ουσιαστικά – περάσματα. Με άλλα λόγια, αυτή η ταινία πήγε παρακάτω μυθοπλαστικά το κινηματογραφικό έπος των μεταλλαγμένων.

– Οι μάχες ήταν δυνατές, επικές και απολαυστικές, χωρίς τις υπερβολές των AVENGERS και MAN OF STEEL, που πονοκεφάλιασαν πολύ κόσμο, ενώ βίαζαν ανελέητα την κοινή λογική και το αίσθημα του μέτρου.

– Οι Sentinels ήταν εξαιρετικοί, αφενός σε επίπεδο οπτικού σχεδιασμού, αφετέρου ως φονικά όπλα, τόσο στην παρελθοντική όσο και στη μελλοντική εκδοχή τους.

– Οι ιστορίες με χωροχρονικά ταξίδια είναι πολύ εύκολο να πέσουν σε ανακολουθίες και αντιφάσεις ή να γίνουν χαοτικές. Αυτό δε συνέβη εδώ, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που να το παρατηρήσω επειδή ήταν καταφανώς λάθος (ΟΚ, η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα πώς ακριβώς κάνει η Kitty Pryde αυτό που κάνει και στέλνει τον Wolverine στο παρελθόν, αλλά, μιας και το τι ακριβώς έχει συμβεί στους χαρακτήρες στο μέλλον είναι ευρύτερα ασαφές στην ταινία, θα το προσπεράσω).

– Η αναπάντεχη εμφάνιση μιας πολύ αγαπημένης κοκκινομάλλας στο τέλος της ταινίας άφηνε κάθε X-αρρωστάκι με ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο, το οποίο ευτυχώς είχε χαθεί μέχρι να ανάψουν τα φώτα, καθώς περιμέναμε να περάσουν τα εκατοντάδες ονόματα των credits, για να δούμε την, καθιερωμένη πλέον, σκηνή που έπεται αυτών.

– Η προαναφερθείσα σκηνή που προετοίμαζε για το επερχόμενο X-MEN: APOCALYPSE, με ένα twist που έχουν ήδη αρχίσει να συζητούν οι απανταχού X-Fans.

• Τι δε μου άρεσε

Βασικά, δεν έχω καταλάβει πως στο διάολο ξαναζωντάνεψε ο Xavier μετά το THE LAST STAND. Και ναι, ξέρω ότι στην after credits scene της ταινίας είχε εμφανιστεί να ξαναζωντανεύει στο σώμα κάποιου άλλου, αλλά αυτό δεν μας εξηγεί ούτε γιατί είχε στο μέλλον την ίδια εμφάνιση, όπως γιατί το καινούριο σώμα του είχε επίσης κινητική αναπηρία…

Σε ό,τι αφορά όλα τα υπόλοιπα την ταινία τη βρήκα μια χαρά. Υπηρετεί άψογα το είδος της.

• Τι μου θύμισε

Δεν με παρέπεμψε σε καμία προηγούμενη ταινία του X-franchise ούτε και σε κάποια άλλη υπερηρωική. Σε κάποια σημεία, πάντως, μου άφησε έναν απόηχο MATRIX (ανεξήγητο, ε;)

• Συνολική εκτίμηση

Singer is back, and it shows! Φαίνεται στο ρυθμό της ταινίας, στον τρόπο και στον βαθμό που αυτή εστιάζει σε κάποια πράγματα. Φαίνεται στους χαρακτήρες που έχουν συνέχεια και συνέπεια, στα “κεντημένα” πλάνα δράσης… Κυρίως όμως φαίνεται από το γεγονός ότι, όπως και οι δύο άλλες ταινίες του (Χ-ΜΕΝ, Χ2), το Χ-ΜΕΝ: DAYS OF FUTURE PAST σε πείθει ότι υπάρχει ένα όραμα σχετικά με το σετάρισμα αυτού του κόσμου, ένα όραμα που ίσως να μην έχει βάθος (μιας και μιλάμε εξ ορισμού για pop κουλτούρα), αλλά σίγουρα έχει άποψη, επαγγελματισμό και δεξιοτεχνία.

(8,5/10)

Γιάννης Κουρουμπακάλης

• Τι περίμενα

Περίμενα ένα X-MEN αντίστοιχο με τα άλλα X-MEN του Singer. Κοινώς μια υπερηρωική ταινία που βγάζει νόημα, οι κακοί έχουν όνομα (πρόσωπο, λόγο ύπαρξης, πείτε το όπως θέλετε) και που είναι σοβαροφανής, αλλά δεν μας κουράζει με ηλίθιες ατάκες του στιλ “είμαι ο ήρωας που χρειάζεται, αλλά όχι αυτός που θέλουνε – όχι, όχι, είμαι ο ήρωας που θέλω, αλλά δεν χρειάζομαι, εεε, κάτσε, κάτσε… είμαι ένα αγριογούρουνο! Ναι! Ένα αγριογούρουνο!”.

• Τι μου άρεσε

– Το feeling, νομίζω, έρχεται πρώτο. Είτε μιλάμε για το 70s είτε για το σκοτεινό μελλοντικό, ο Singer κατάφερε να αποτυπώσει και τα δύο με επιτυχία.

– Οι μάχες επίσης όμορφες και με χαρακτήρα, με την μεγαλοπρέπεια που θέλει ένας Magneto, αλλά και την σπιρτάδα και ευρηματικότητα μιας X-team στο “Age of Apocalypse” (ε ας μην γελιόμαστε, το μέλλον με αυτό ταίριαζε πιο πολύ, όπως και οι χαρακτήρες).

– O “αδύναμος” Wolverine. OΚ, καλός, χρυσός και πουλάει, οπότε αυτός έπρεπε να παίζει περισσότερο από όλους, αλλά μου άρεσε που ο Singer έδωσε βάρος στο ψυχολογικό προφίλ του χαρακτήρα και στον τρόπο που προσπαθεί να δέσει την ομάδα παρά στο πόσο ξύλο μπορεί να ρίξει.

– Η προσπάθεια του Singer να δέσει το universe με όλες τις προηγούμενες ταινίες. Το κάνει τίμια και σβήνει ίσως και πολλές από τις βλακείες που είδαμε στο X-MEN: THE LAST STAND.

– Η after scene μετά τα credits είναι μάλλον αυτό που θα περίμενες και, ναι, είναι ωραία.

• Τι δε μου άρεσε

Θα μπορούσε, όπως όλες οι μοντέρνες ταινίες, να είναι 15 λεπτά μικρότερη. Βέβαια, όπως μας έχει συνηθίσει ο Singer, δεν κάνει οικονομία στις σκηνές και θέλει να πει πολλά με λίγα, αλλά ο χρόνος μαζεύεται. Καλά, δε θα αναφέρω τα mumbo jumbo του time travel κτλ., γιατί βλέπουμε υπερηρωική ταινία (or for that matter, ταινία γενικά). Όχι ότι η ιδέα είναι κακή ή με λάθος τρόπο μεταφερμένη στην οθόνη. Αντιθέτως, όλα καλά. Απλά, όταν έχεις time travel, αν ζουλήξεις λίγο το μυαλό σου, κάτι θα βρεις, να σταθείς και να πεις “μα καλά, αν το Α έτσι και το Β αλλιώς, τότε πώς το Γ παίζει ακόμα;”. Θα δούμε στην επόμενη ταινία, I guess!

• Τι μου θύμισε

Το X2. Είναι φανερό μετά από εκείνη την πανωλεθρία Superman με τον Kevin Spacey (ναι, υπάρχει χειρότερη ταινία Superman, το MAN OF STEEL – απλά προσπαθώ να την ξεχάσω) ο Singer αγαπάει τους X-Men και σίγουρα έχει ένα μοναδικό μεράκι να λέει τις ιστορίες τους στη μεγάλη οθόνη.

• Συνολική εκτίμηση

Μια πολύ όμορφη, καλογυρισμένη και ρεαλιστική όσο πρέπει superhero ταινία, από έναN σκηνοθέτη που σίγουρα αγαπάει και ταυτίζεται με τους X-Men. Αν σας άρεσαν οι πρώτες δύο X-Men ταινίες του Singer και βαριέστε το ανούσιο ξύλο με ανώνυμους εξωγήινους σε 15λεπτες σκηνές, με ήρωες που θα ήταν καλύτερα να ήταν stand up comedians, τότε αυτή είναι η superhero ταινία για εσάς. Δεν βλάπτει να έχετε δει έστω τις δύο πρώτες, βέβαια. 🙂

(8/10)

Ιλάειρα Μισιρλιάδη

• Τι περίμενα

Καταρχάς, περίμενα ότι θα έβλεπα ένα sequel του X-MEN: FIRST CLASS (πήγα εντελώς αδιάβαστη στο σινεμά, το ομολογώ). Περίμενα μια σίγουρα ενδιαφέρουσα ταινία, με δράση, ατάκες, τον σύνηθες ηθικό πόλεμο μεταξύ Magneto και Xavier, συγκίνηση και μια δόση ηθικοπλαστισμού (it’s a must). Περίμενα, επίσης, να δω τους κοιλιακούς του Hugh Jackman (yesh, yesh, yesh!).

• Τι μου άρεσε

– Δε βαρέθηκα. Η ταινία κέρδισε εύκολα την προσοχή μου, μου δημιούργησε αγωνία, με έκανε να αφήσω το ποπ κορν μου στην άκρη και να παρακολουθήσω κάθε λεπτό.

– Το story, που ξεχωρίζει. Ένιωσα πως παρακολουθούσα μια εντελώς νέα ταινία, με πρωτότυπο, δικό της storyline, κι όχι μία ιστορία βγαλμένη κατευθείαν από το καλούπι σεναρίων υπερηρωικών ταινιών.

– Μετρημένες και καλοφτιαγμένες σκηνές μάχης, που μπόρεσα εύκολα να παρακολουθήσω και δε μου πήραν τ’ αφτιά (βλ. AVENGERS, MAN OF STEEL).

– Η σκηνή απόδρασης του Magneto. ΤΗ ΛΑΤΡΕΨΑ. Ο Quicksilver ήταν απολαυστικότατος.

– Ωραίες ερμηνείες!

– Ε, μην επαναλαμβάνομαι τώρα. Ξέρεις.

• Τι δε μου άρεσε

– Η Mystique είναι overpowered. Καταφέρνει να αφοπλίσει ένα δωμάτιο γεμάτο ένοπλους άντρες, με κλωτσιές και ακροβατικά. Ε, έλα τώρα…

– Πού πήγε ο Quicksilver;

– Ο Wolverine είναι αταίριαστα υπάκουος. Μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι ο χαρακτήρας του άλλαξε με τα χρόνια, πως ηρέμησε, αλλά δεν καταλαβαίνω από που πηγάζει τόση υπευθυνότητα.

– Γιατί ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ αποφασίζει ο Magneto να στοχεύσει την Mystique και όχι τον Trask; Όχι, όχι αγαπητοί μου, δε δέχομαι καμία εξήγηση τύπου “η Mystique θα παρέμενε κίνδυνος όσο ζούσε”. Ήταν ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι, αν δεν υπήρχε ο Trask να σπαμάρει την κυβέρνηση, όλα θα έμπαιναν στη θέση τους. Άκυρο.

– Το όλο mission του Wolverine μου φάνηκε προχειροστημένο. Θέλω να πω, το ρίσκο να αποτύχει και να βάλει σε χειρότερο κίνδυνο το παρόν ήταν τεράστιο, και δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να βιαστούν τόσο οι XMEN να τον στείλουν πίσω. Υποτίθεται ότι τα Sentinels τους απειλούν από το ’73. Γιατί τους έκατσε ΤΩΡΑ να στείλουν άμεσα κάποιον, χωρίς πραγματικό σχέδιο, να αλλάξει το παρελθόν; Και ενώ είναι σε μη ασφαλές μέρος, υπό την απειλή των Sentinels;

– Φοβάμαι πως ο πισινός του Jackman πάει να γίνει ένα κακό κλισέ. Θα χάσει την αξία του έτσι.

• Τι μου θύμισε

Για προφανείς λόγους με έκανε να σκεφτώ το INCEPTION, αλλά τίποτα άλλο πέρα από αυτό.

• Συνολική εκτίμηση

Παρόλο που η λίστα “τι δε μου άρεσε” είναι αρκετά μακριά, το X-MEN: DAYS OF FUTURE PAST είναι μια δυνατή και απολαυστική ταινία. Αν, μάλιστα, είναι κανείς πρόθυμος να παραβλέψει τα σεναριακά κενά που δε μπαλώνονται παρά μόνο με πολληηηηηή καλή θέληση, τότε μπορώ να κατανοήσω και το 91% του Rotten Tomatoes. Προσωπικά, όμως, αδυνατώ να μη θρηνήσω τις χαμένες λεπτομέρειες.

(7,5/10)

Ανδρέας Μιχαηλίδης

• Τι περίμενα

Για να είμαι ειλικρινής, πάει πααάρα πολύς καιρός από τότε που διάβασα το “Days Of Future Past” και δε μπήκα στον κόπο να το ξαναδιαβάσω πριν δω την ταινία, ώστε να μπορώ να την κρίνω αυτόνομα (καθότι είναι αμάλγαμα με το FIRST CLASS, ξέρω ότι δεν προσπαθεί να τηρήσει αυστηρά κάποιο canon). Αυτό που περίμενα, λοιπόν, δεδομένου του premise και του διαγαλαξιακού cast της ταινίας, ήταν σίγουρα κάτι εντυπωσιακό. Δε διαψεύστηκα.

• Τι μου άρεσε

– Καταρχήν μου άρεσε το post-apocalyptic κομμάτι της ταινίας, λίγο “Days Of Future Past”, λίγο “Age Of Apocalypse” και λίγο METABARONS, ειδικά δε τα Nimrod Sentinels, τα οποία είναι απρόσωπα, τρομακτικά και καθόλου, μα καθόλου κωμικά. Επίσης, Blink – αγαπημένος χαρακτήρας και κορυφαία χρήση των εφέ για την απεικόνιση της δύναμής της.

– Πέραν αυτού, όλοι οι ηθοποιοί έπαιξαν εξαιρετικά, βρήκα ιδιοφυές να βάλουν τον Peter Dinklage ως Bolivar Trask (ένας άνθρωπος με νανισμό που κυνηγάει μεταλλαγμένους, έτσι, σε τελείως πρώτο επίπεδο και χωρίς άλλη ανάλυση) και βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι μερικά από τα “μεγάλα κανόνια” του cast δεν ήταν σε κεντρικό πλάνο προκειμένου να “αποσβεστούν” οικονομικά, αλλά ακριβώς όπου και όταν έπρεπε.

– Η απεικόνιση των 70s ήταν σκέτη απόλαυση, από τα πρώτα Sentinels μέχρι τον Richard Nixon, και ήταν πάρα πολύ έξυπνο το γεγονός ότι δεν υπήρχε ακριβώς villain, αλλά μια σειρά από σωστές και λάθος επιλογές που οδηγούσαν σε έναν σκοτεινό ή ελπιδοφόρο κόσμο αντίστοιχα.

• Τι δε μου άρεσε

Δεν μπορώ να πω ότι υπήρχε οτιδήποτε που με ενόχλησε ιδιαίτερα στην ταινία. Υπήρχαν ίσως μερικές σεναριακές υπερβολές (π.χ., ο Kennedy ήταν mutant και γι’ αυτό τον δολοφόνησαν, ενώ ο Magneto προσπάθησε να τον σώσει), αλλά ήταν τόσο σύντομες που δεν πρόλαβαν να με ενοχλήσουν). Βρήκα τελείως περιττή την έστω και σύντομη παρουσία της Famke Jannsen , η οποία έμοιαζε με τη θεία της Famke Jannsen και θυμίζει σε όλους μας το εκτρωματικό X-MEN 3. Αυτά, όμως, είναι κυριολεκτικά σταγόνες στον ωκεανό και τίποτα περισσότερο – κάτι έπρεπε να γράψω εδώ.

• Τι μου θύμισε

Χμμ… ώρα τώρα δεν βρίσκω κάτι πολύ καλό για σύγκριση, αλλά σαν feeling θα μπορούσα ίσως να πως ότι μου θύμισε CAPTAIN AMERICA meets HIGHLANDER II (να διευκρινίσω ότι αμφότερα μου άρεσαν πολύ).

• Συνολική εκτίμηση

Το theme της ταινίας ήταν σαφώς το causality, κάτι που συχνά είναι ιδιαίτερα δύσκολο να απεικονιστεί, όταν ανακατεύεις μέσα time travel. Μπορώ να πω, ωστόσο, πως γίνεται με μεγάλη επιτυχία, ενώ κάνει συνολικά υγιή χρήση των κλισέ (στη λογική του “αν κάτι έγινε κλισέ, σημαίνει ότι είχε κάποια απήχηση”). Σεναριακά, υπήρχαν ιδιαίτερα καλοζυγισμένες δόσεις χιούμορ, δράσης και δράματος, με πολύ καλή “χρήση των θανάτων”, οι οποίοι από τη μία σου έσφιγγαν το στομάχι, από την άλλη όμως είχες πάντα την ελπίδα ότι θα καταλήξουν να μην συνέβησαν ποτέ. Όσο για τη δράση – γρήγορη, έντονη, χωρίς περιττές ταρζανιές (ναι, και στα comics υπάρχουν τέτοιες). Συνολικά, λοιπόν, τη βρήκα απόλυτα ικανοποιητική, παρόλο που δεν ξεφεύγει από τα όρια του genre της.

(8/10)

Θωμάς Παπαδημητρόπουλος

• Τι περίμενα

Σε αντίθεση με άλλες πρόσφατες superhero ταινίες, είχα κάποιο καλό προαίσθημα για το DAYS OF FUTURE PAST. Λίγο ο Singer, λίγο το ότι και το FIRST CLASS έδειξε ότι το franchise μπορεί να συνεχιστεί με ωραίο τρόπο, προσπαθούσα να ρίξω και όχι να ανεβάσω τις προσδοκίες μου, πριν το δω. Βέβαια, δεν περίμενα να δω το X2 ούτε την πιστή μεταφορά του “Days Of Future Past” στην οθόνη – όσο κι αν αναθάρρησα, όταν είδα την Kitty Pryde στις πρώτες σκηνές.

Γενικότερα, πάντως, δεν ήξερα και τι περίπου να περιμένω, καθώς προσομοίωσα τη ζωή σε σπηλιά τους τελευταίους μήνες, με αποτέλεσμα να μην έχω δει πολλά από τα teasers, trailers και άλλα τζιτζιμπλίκια που δημοσίευε κατά καιρούς ο Singer.

• Τι μου άρεσε

– Οι σκηνές μάχης στο μέλλον! Εκπληκτικό στήσιμο και θάνατοι που με έκαναν να αναφωνήσω ουκ ολίγες φορές (το ήξερα ότι θα πεθάνουν, το ήξερα ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά, αλλά δε βλέπεις κάθε μέρα αγαπημένους σου X-Men να πεθαίνουν με τόσο γραφικό τρόπο).

– Η αισθητική. Όχι μόνο στα 70s (για αυτά ήμουν υποψιασμένος, χάρη στο FIRST CLASS), αλλά και στο μέλλον, το οποίο θα ήταν σίγουρα και πιο δύσκολο. Μπορεί οι εναρκτήριες σκηνές να με έκαναν να νομίσω ότι έβλεπα το TERMINATOR, αλλά ήταν σίγουρα εντυπωσιακές. Και στα 70s, το αποκορύφωμα ήταν οι σκηνές στο Παρίσι, όπου η δράση εναλλασσόταν ανάμεσα στις κάμερες του Singer και των παρευρισκομένων. Εξαιρετική έμπνευση που δε λειτούργησε μόνο αισθητικά, αλλά και ουσιαστικά.

– Το comic relief. Γιατί ήταν ακριβώς αυτό: relief. Δεν είδαμε μια ταινία με πρωταγωνιστές που προσπαθούσαν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο σε πνευματώδη αστειάκια, αλλά μια ταινία με το κωμικό στοιχείο στις σκηνές που του αρμόζει να βρίσκεται. Και η παρουσία του Quicksilver ήταν το αποκορύφωμα του χιούμορ της ταινίας, όχι μόνο γιατί ήταν έξυπνο, αλλά και επειδή τελείωσε όταν έπρεπε.

– Επρόκειτο, πρώτα απ’ όλα, για μια καλή ταινία. Είχε υπόθεση, διαλόγους, δράση, δράμα και χιούμορ. Ο Singer κατάφερε να χωρέσει όσα χώρεσε με φυσικό τρόπο, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, και δεν έπεσε στην παγίδα του να δείξει όσα περισσότερα μπορεί. Ούτε θυσίασε μέρος της υπόθεσης για να μας δείξει επικές μάχες και τεράστιες εκρήξεις. Μου φάνηκε πολύ ζυγισμένη ταινία, από αυτή την άποψη.

• Τι δε μου άρεσε

– Ήθελα κι άλλο μέλλον! Όχι απαραίτητα μάχες, αλλά και λίγο ακόμη interaction μεταξύ των χαρακτήρων. Και, εντάξει, εγώ ήξερα ποια είναι η Storm και γιατί ήταν τόσο εντυπωσιακό να πεθάνει ο Colossus με αυτόν τον τρόπο. Ο θεατής που είδε το FIRST CLASS και όχι τα υπόλοιπα, είδε τη Halle Berry σε ρόλο κομπάρσου και κάτι άλλους τύπους με υπερδυνάμεις και… red shirts.

– Τα κλισέ που δεν κατάφερε να αποφύγει η ταινία. Ο καταρρακωμένος ήρωας που πρέπει να πιστέψει ξανά στον εαυτό του για να σταματήσει την αυτοκαταστροφή και να σώσει τον κόσμο (Xavier). Και οι ήρωες που προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο και τα κάνουν χειρότερα – και σα να μην έφτανε αυτό, βγαίνουν και στην τηλεόραση (το αποτέλεσμα της μάχης στο Παρίσι).

• Τι μου θύμισε

Θα το βάλω σίγουρα στην ίδια κατηγορία με τα υπόλοιπα τρία καλά X-MEN (1, 2 και FIRST CLASS), γιατί ήταν ένα καλό X-Men movie. Και σε οποιαδήποτε άλλη κατηγορία με καλές ταινίες που έχουν να κάνουν με time travel.

• Συνολική εκτίμηση

Πολύ καλή ταινία. Δε βαρέθηκα καθόλου (βοήθησε και το ότι δεν ήταν τρίωρο έπος) και μπορώ να θυμηθώ αρκετές αγαπημένες μου σκηνές. Οι προσδοκίες μου, τελικά, ήταν βάσιμες και ο Singer μας έδωσε ένα ακόμη πολύ καλό X-movie. Και με τον Apocalypse στο επόμενο, θα γίνει πανικός!

(8/10)