GRAYSON #1

Writers: Tim Seeley & Tom King (co-plotter)
Artist: Mikel Janin
Colorist: Jeromy Cox
DC Comics

Απ’ όσο γνωρίζω (όχι λόγω δικής μου εμπειρίας, αλλά εξ όσων έχω διαβάσει από εδώ κι από εκεί), ο Dick Grayson δεν έχει τύχει και της καλύτερης μεταχείρισης τον τελευταίο καιρό στη DC και οι απόπειρες συμμετοχής του σε υπάρχοντες τίτλους, ή σε δικούς του (όπως το NIGHTWING), δεν είχαν το αναμενόμενο αποτέλεσμα για τον εξαιρετικά δημοφιλή τέως Robin. Η DC, όμως, μοιάζει αποφασισμένη να το αλλάξει αυτό και να βάλει σε σταθερή – και επιτυχημένη, ως προς τις πωλήσεις – πορεία τον πρώην sidekick του Batman, με έναν ακόμη τίτλο αφιερωμένο προσωπικά σε αυτόν.

Αυτή είναι, λοιπόν, η αποστολή της νέας σειράς, GRAYSON, η οποία δε θα μπορούσε να έχει πιο προσωπικό τίτλο – θα μπορούσε, αλλά ένα τεύχος με τίτλο DICK #1 σίγουρα θα είχε σοβαρά προβλήματα διανομής. Πιστή σε αυτή της την αποστολή, μάλιστα, η νέα σειρά φροντίζει να διαφοροποιηθεί από την πρώτη στιγμή από τις υπόλοιπες του DCnU, αλλά και τις προηγούμενες με πρωταγωνιστή τον Grayson. Το πρώτο σημάδι αυτής της διαφοροποίησης είναι το εξώφυλλο, το οποίο έχει έντονη γραφιστική επιρροή. Σε συνδυασμό με το σχέδιο στο εσωτερικό, την αφήγηση στην πρώτη σελίδα, αλλά και το γεγονός ότι ακολουθεί ένα νέο δρόμο, το GRAYSON μου θύμισε πολύ τη νέα κατεύθυνση που έχει ακολουθήσει πρόσφατα η Marvel, σε ανανεωμένους τίτλους όπως τα HAWKEYE και SHE-HULK.

Η νέα σειρά, λοιπόν, απομακρύνει τον Grayson από το κέντρο του υπερηρωικού κόσμου του DCnU και τον φέρνει αντιμέτωπο με κατασκόπους, femme fatales και άλλες σκοτεινές φυσιογνωμίες. Ένας Dick Grayson χωρίς κολάν, άλλωστε, έχει απόλυτο νόημα, μιας και ο νεαρός πρώην sidekick του Batman δε διαθέτει υπερδυνάμεις και βασίζεται αποκλειστικά στη φυσική του κατάσταση, τις γνώσεις του περί πολεμικών τεχνών και τις ικανότητές του ως ακροβάτη, μεταξύ άλλων.

Και, χάρη σε αυτές, το GRAYSON #1 ξεκινά με άκρως εντυπωσιακό τρόπο! Αποβάσεις σε κινούμενα τρένα, αποφυγές βροχών από σφαίρες και μια άψογα χορογραφημένη μάχη, φροντίζουν να καθηλώσουν τους αναγνώστες. Πρόκειται, βέβαια, για ένα κατασκοπικό comic, το οποίο δε θα μπορούσε παρά να διαθέτει και μυστικές αποστολές, προδοσίες και πλεκτάνες. Έτσι, όπως μας προϊδεάζει και το πρώτο τεύχος, ο Grayson θα έχει να αντιμετωπίσει πολλές από αυτές, στην καριέρα του στη Spyral, αναζητώντας και εξουδετερώνοντας ανθρώπους που ανέπτυξαν υπερδυνάμεις. Και, φυσικά, δεν απουσιάζουν και οι ανατροπές και οι διπλοί πράκτορες. Έχει Και από αυτά το GRAYSON, ήδη από το πρώτο τεύχος.

Και αυτό είναι το ένα από τα δύο του θετικά χαρακτηριστικά. Η ιστορία των Tim Seeley (HACK/SLASH) και Tom King (πρώην artist της Bongo Comics) είναι σίγουρα “over the top” και σφύζει από ενέργεια και δράση – τουλάχιστον σε αυτό το πρώτο τεύχος. Αποτελεί, όμως, ένα κατασκοπικό υβρίδιο, που χωλαίνει σημαντικά, αν συγκριθεί με άλλες ιστορίες του είδους. Η ανατροπή στο τέλος του #1, όμως, συνδέει την ιστορία με το superhero universe της DC και της δίνει νέα πνοή και αρκετό ενδιαφέρον – ειδικά αν οι βρωμοδουλειές της Spyral επεκταθούν και σε άλλους τίτλους.

Από την άλλη, βέβαια, δεν εντοπίσατε μια κάποια αντίφαση στις προηγούμενες παραγράφους; Το GRAYSON είναι μια σειρά που ξεκινά με σκοπό να αποτελέσει κάτι το εντελώς διαφορετικό, αλλά καταλήγει να δένει ξανά με τα ίδια και τα ίδια. Η κατεύθυνση που αποκτά στο τέλος του τεύχους μου κίνησε περισσότερο το ενδιαφέρον (δεδομένων και των αδυναμιών που εντόπισα στην καθαρά κατασκοπική πλευρά της ιστορίας), αλλά οι δύο writers θα πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικοί στις ισορροπίες που πρέπει να κρατήσουν, ώστε να μην καταλήξει η σειρά ούτε στο πανέρι με τις εκατοντάδες μέτριες κατασκοπικές ιστορίες, ούτε στο σταντ με τα χιλιάδες superhero comics.

Αυτός που έχει βρει την ισορροπία του από το πρώτο τεύχος, από την άλλη, είναι ο Mikel Janin. Ο πρώην penciller του JUSTICE LEAGUE DARK έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, σχεδιάζοντας έναν… παιδαρά Dick Grayson, που δε μπορείς παρά να συμπαθήσεις (εντάξει, έχει βάλει το χεράκι του σε αυτό και ο Seeley, ο οποίος δίνει όσο χιούμορ χρειάζεται στους διαλόγους), ένα ζεύγος πανέμορφων femme fatales και ένα πλήθος εξωφρενικών σκηνών δράσης. Αν και δεν εκτίμησα κάποια από τα εφέ κίνησης, τα οποία μου έβγαλαν μια αποτυχημένη κινηματογραφική αισθητική, αλλά και ένα άγχος από πλευράς Janin να μην χαρακτηριστούν οι γραμμές του στατικές, δε μπορώ παρά να παραδεχθώ ότι το σχέδιο αποτελεί το καλύτερο χαρακτηριστικό του GRAYSON #1.

Το GRAYSON #1, λοιπόν, έχει και θετικά και αρνητικά στοιχεία, τα οποία παλεύουν μεταξύ τους στο κεφάλι μου, προκειμένου να καταλήξω στην τελική ετυμηγορία. Προς το παρόν, λοιπόν, παραμένω επιφυλακτικός και θα περιμένω μερικά τεύχη ακόμη, προκειμένου να φτάσω σε ένα ασφαλές συμπέρασμα. Αν, πάντως, περιμένετε μια πρόταση από εμένα, θα σας συμβούλευα να περιμένετε το trade.