SNAPSHOT REVIEWS 25-09-14
THE MULTIVERSITY: SOCIETY OF SUPER-HEROES #1
Writer: Grant Morrison
Artist: Chris Sprouse
DC Comics
Θα πρέπει να τονίσω πως, όταν πρόκειται για τον φαλακρό σκωτσέζο, είμαι πάντα θετικά προδιατεθειμένος και είναι πολύ πιθανό να συγχωρώ λάθη που δε θα έπρεπε.
Σ’ αυτό το κεφάλαιο του MULTIVERSITY, βλέπουμε την Earth-20 και τους pulp ήρωες της “Society Οf Super-heroes” (S.O.S., σοβαρά) και τον πόλεμό τους ενάντια στους εισβολείς από την Earth-40. Την Society στελεχώνουν ο Immortal Man, ο Doc Fate, οι Blackhawks, ο Mighty Atom και μια κερασφόρα εκδοχή του Abin Sur που μοιάζει με τον οξαποδώ, ενώ το απέναντι στρατόπεδο έχει επικεφαλής τον Vandal Savage. Γενικά, πρόκειται για μια συμπαθητική pulp ιστορία, που όμως μοιάζει κάπως μικρή, σε σύγκριση με το εντυπωσιακό πρώτο τεύχος της σειράς.
Tτο μόνο που θα μπορούσα να αναφέρω ως βασικό αρνητικό είναι ότι η πλοκή μοιάζει να ξετυλίγεται λίγο βιαστικά και η ιστορία της Society θα μπορούσε να δομηθεί πολύ καλύτερα, αν δεν είχαμε να κάνουμε με one-shot, αλλά ποιος νοιάζεται; Επέστρεψε ο Grant Morrison!
ROCKET RACCOON #3
Writer: Scottie Young
Artist: Scottie Young/Jean-Francois Beaulieu
Marvel Comics
Πρέπει να παραδεχτώ ότι ο μόνος λόγος που διάβασα το ROCKET RACCOON είναι επειδή με επηρέασε το hype των GUARDIANS OF THE GALAXY. Παρόλα αυτά, δεν είναι καθόλου κακό. Δεν είχα καθόλου υπόψη μου τον Scottie Young, αλλά το καρτουνίστικο ύφος της εικονογράφησής του δίνει μια ευχάριστη, φρέσκια εκδοχή των Rocket και Groot, καθώς τα δύο μέλη των Guardians ταξιδεύουν στον γαλαξία, αναζητώντας τον πραγματικό ένοχο των φόνων για τους οποίους κατηγορείται ο Rocket.
Είναι χαζό, διαβάζεται ευχάριστα και έχει πλάκα. Προσωπικά, με χαροποιεί ιδιαίτερα αυτή η σχετική ελευθερία που φαίνεται να δίνει η Marvel στους δημιουργούς των καινούργιων τίτλων (MISS MARVEL, IRON FIST, SHE-HULK και, εν προκειμένω, ROCKET RACCOON) και χάρη στην οποία προκύπτουν τίτλοι με ιδιαίτερο στιλ και προσωπικότητα.
EDGE OF SPIDER-VERSE #2
Writer: Jason Latour
Artist: Robbi Rodriguez
Marvel Comics
Ξεπερνώντας το δίλημμα ανάμεσα στον αποτρεπτικό, χαζό τίτλο (και το γεγονός ότι πρόκειται για tie-in) και την αγάπη μου για τα alternate σύμπαντα, τελικά διάβασα το EDGE OF SPIDER-VERSE.
Η Marvel, λοιπόν, προετοιμάζει ένα μεγάλο event, στο οποίο θα συμμετέχουν διάφοροι Spider-Men από διαφορετικούς κόσμους. Και, επειδή το να ταιριάξουν τα origins τους μέσα στην πλοκή δεν πρόκειται να πουλήσει extra τεύχη, έχουμε το EGDE OF SPIDER-VERSE, που μας παρουσιάζει έναν εναλλακτικό Spidey ανά τεύχος. Μετά το pulpiness του Spider-Man Noir στο πρώτο τεύχος, ήρθε η ώρα για ένα σύμπαν όπου η ραδιενεργή αράχνη δαγκώνει την Gwen Stacy αντί για τον Peter Parker.
Από άποψη πλοκής δεν λέει πολλά. Είναι εκνευριστικά σύντομο και ο Jason Latour φαίνεται βιάζεται να εξαντλήσει το ομολογουμένως ενδιαφέρον premise, στις 20 σελίδες που έχει στη διάθεσή του, με το αποτέλεσμα να βγαίνει επιεικώς μέτριο.
Από την άλλη, συμπάθησα την “γραφιστική” εικονογράφηση του Robbi Rodriguez, η οποία είναι και ο μοναδικός λόγος για να διαβάσει κανείς το συγκεκριμένο τεύχος.
SAGA #22
Writer: Brian K. Vaughan
Artist: Fiona Staples
Image Comics
Στα πρώτα τεύχη του SAGA, η αφηγήτρια Hazel μας επιβεβαιώνει ότι αυτή δεν είναι η ιστορία του πώς θα μεγαλώσει για να σώσει τον κόσμο. Από την αρχή του τίτλου, ο Vaughan προσπαθούσε να μας πείσει ότι αυτή θα είναι κατά βάση η ιστορία δυο γονιών που προσπαθούν να μεγαλώσουν το παιδί τους. Δεν τον πίστεψα. Είχα διαβάσει αρκετά comics και είχα δει αρκετές ταινίες για να γνωρίζω πως, με ένα τέτοιο premise και με την λέξη SAGA στον τίτλο, θα έπρεπε να περιμένω κάτι εντυπωσιακό.
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να δηλώσει ότι γνωρίζει με εκατό τοις εκατό ακρίβεια προς τα πού πηγαίνει αυτή η ιστορία, εκτός από τον ίδιο τον Vaughan. Αλλά έχω αρχίσει να υποπτεύομαι ότι το “Έπος” θα αποδειχθεί καθαρά μεταφορικός τίτλος. Όχι ότι θα με χαλούσε ένα comic για τις δυσκολίες της μητρότητας/πατρότητας και τα σκαμπανεβάσματα στη σχέση δύο νέων γονιών. Ίσα-ίσα, που θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα τροπή αλλά, τέλος πάντων, όλα δείχνουν ότι προς τα εκεί πηγαίνει η ιστορία.
Εδώ και τρία τεύχη, η σειρά έκανε ένα μικρό άλμα στο χρόνο. Η Hazel είναι πλέον νήπιο, η Alana έχει πιάσει δουλειά ως ηθοποιός σε κάποιο είδος sci-fi σαπουνόπερας και ο Marko έχει αναλάβει τον ρόλο του stay-at-home dad και η προοικονομία σχετικά με το μέλλον της πρωταγωνιστικής οικογένειας με έχει αφήσει να περιμένω εναγωνίως τα επόμενα τεύχη. Αν ανήκετε στους αναγνώστες που αποθαρρύνθηκαν από την αργή εξέλιξη του SAGA, θα σας πρότεινα να του δώσετε μια δεύτερη ευκαιρία.
THE WICKED + THE DIVINE #3
Writer: Kieron Gillen
Artist: Jamie McKelvie
Image Comics
Αν έπρεπε να περιγράψω με μία λέξη το THE WICKED + THE DIVINE (ναι, κανείς ποτέ δε θα ζητούσε ένα μονολεκτικό review, I’m trying to make a point here) θα έλεγα: Sexy. Ναι, ναι, sexy. Τα πάντα, από το “live fast, die young” στιλ των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων μέχρι το καθαρό και minimal σχέδιο του Jamie McKelvie, που θυσιάζει τις πολλές λεπτομέρειες στο background, για να επικεντρώσει την προσοχή μας στα θεϊκά όντα που βρίσκονται στο επίκεντρο της ιστορίας, οδηγούν προς αυτήν την κατεύθυνση.
Συνδυάζοντας την ιδέα των μυθολογικών αρχετύπων με το lifestyle των pop stars, ο Kieron Gillen βρήκε έναν πολύ έξυπνο τρόπο να μεταφέρει μυθολογικές φιγούρες σε ένα σύγχρονο setting, ξεφεύγοντας από την προσέγγιση που είχαν καθιερώσει το SANDMAN και το FABLES και παρουσιάζοντας μια πρωτότυπη και πολύ εντυπωσιακή δουλειά.
Στο συγκεκριμένο τεύχος γνωρίζουμε τον Baphomet και την Morrigan, καθώς παράλληλα οι θνητές Laura και Cassandra προσπαθούν να βρουν τα απαραίτητα στοιχεία για να απενοχοποιήσουν τηνLucifer. Γενικά, αν το THE WICKED + THE DIVINE δεν έχει πέσει ακόμη στην αντίληψή σας, βρείτε και διαβάστε τουλάχιστον το πρώτο τεύχος. Σας υπόσχομαι ότι δε θα χάσετε.