FIRST TIME EVER: Deadpool
DEADPOOL: THE CIRCLE CHASE
Writer: Fabien Nicieza
Artist: Joe Madureira
Marvel Comics
Αν και δεν κατανοώ αυτή την τρέλα που επικρατεί για τον Deadpool, δεν έχω κάποιο επιχείρημα εναντίον της, καθώς δεν έχω γνωριστεί ιδιαίτερα μαζί του. Θέλω να πω, με διασκεδάζει σε διάφορα events της Marvel που συμμετέχει κατά καιρούς, αλλά ποτέ δε διάβασα κάποια δικιά του σειρά. Ίσως γιατί μου φαίνεται too much – μονόλογοι, εξυπνάδες, καμένο χιούμορ.
Αποφάσισα, λοιπόν, να αδράξω την ευκαιρία και να διαβάσω το πρώτο limited series με πρωταγωνιστή τον Merc With A Mouth και να σας γράψω για αυτό. Πρόκειται για το THE CIRCLE CHASE, μια σειρά τεσσάρων τευχών που κυκλοφόρησε το 1993 και ξεκίνησε την “εισβολή” τίτλων με τον Deadpool. Άλλωστε, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις έναν ήρωα; Ξεκινάς από την αρχή! Και, μόλις “ρούφηξα” τα τέσσερα αυτά τεύχη, ομολογώ ότι ένιωσα πως διασκέδασα αφάνταστα!
Πρόκειται, άλλωστε, για μια εξαιρετικά διασκεδαστική ιστορία που κατόρθωσε τότε (το μακρινό ’93) να ξεχωρίσει από τους περισσότερους τίτλους της Marvel, χάρη στο χιούμορ της, αλλά και τις συνεχείς pop αναφορές της. Σε αυτή, μαθαίνουμε για τον Wade Wilson, επιζώντα του προγράμματος Weapon X, παραμορφωμένο και λίγο ανισόρροπο τύπο που αποφάσισε να βάλει τα κολάν και να γίνει μισθοφόρος, βασιζόμενος στις μαχητικές του ικανότητες και τη δυνατότητα γρήγορης επούλωσης και αναγέννησης κυττάρων. Ο Wilson, όμως – ή Deadpool, όπως είναι πλέον γνωστός – βρίσκεται στο στόχαστρο κάθε επίδοξου μισθοφόρου, εγκληματία, villain και πολέμαρχου, εξαιτίας του γεγονότος ότι ο μέντοράς του διοργάνωσε ένα μετά θάνατον κυνήγι θησαυρού με τη διαθήκη του, με έπαθλο το ισχυρότερο όπλο στον κόσμο. Όλοι, λοιπόν, στρέφονται στον Deadpool για απαντήσεις και ο ίδιος ο Deadpool ψάχνει κι αυτός, έχοντας έναν τεράστιο στόχο στην πλάτη του.
Στην εξέλιξη του τεύχους, το cast των πρωταγωνιστών και των ανταγωνιστών αυξάνεται με φρενήρεις ρυθμούς. Σε κάποιο σημείο έμοιαζε σα να προσγειώνεται ένας νέος χαρακτήρας από το πουθενά κάθε 2-3 σελίδες, συνοδευόμενος από ελάχιστες επεξηγήσεις για το ποιος είναι και το τι δουλειά έχει εκεί. Και αυτό είναι ένα από τα σημεία που με ενόχλησαν – ένιωσα πως χρειαζόμουν την εγκυκλοπαίδεια της Marvel για να μπορέσω να καταλάβω τι γίνεται. Κάπως έτσι ένιωσα και για κάποιες από τις δεκάδες παρωχημένες πια pop αναφορές του Deadpool και φαντάζομαι πως πιο νέοι αναγνώστες δε θα έβγαζαν το παραμικρό νόημα από αυτές.
Τα δύο στοιχεία που εκτίμησα περισσότερο απ’ όλα στο THE CIRCLE CHASE ήταν ο ρυθμός και το χιούμορ. Η δράση σε κάθε σελίδα είναι ασταμάτητη. Μακριά από τα decompressed τεύχη του σήμερα, κάθε ένα του THE CIRCLE CHASE δεν αφήνει τον αναγνώστη να πάρει ανάσα. Φυσικά, για να μην τον πιάνει πονοκέφαλος (όπως στο τρέχον AXIS, για παράδειγμα), του επιτρέπει να παίρνει κάποιες ανάσες, μέσω του χιούμορ. Και αυτό, ακόμη κι όταν φτάνει σε σουρεαλιστικά επίπεδα, δεν είναι καθόλου βεβιασμένο. Μοιάζει φυσικό και κατορθώνει να δέσει με τη δράση, χωρίς ούτε να χάνεται μέσα σε εκρήξεις και κλωτσομπουνίδια ούτε να επισκιάζει την εικόνα κάθε panel.
Τέλος, δεν έχω πολλά πράγματα να πω για το σχέδιο του Joe Madureira. Ομολογώ πώς ποτέ δεν υπήρξε ένας από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές (σε κάθε έκφανσή του), αλλά οι σκηνές δράσης του έχουν μια απαράμιλλη ζωντάνια.
Με το THE CIRCLE CHASE, λοιπόν, έκανα την πρώτη μου γνωριμία με τον Deadpool. Έναν ήρωα της Marvel που διαθέτει άφθονο χιούμορ και επιτρέπει στους συγγραφείς που τον αναλαμβάνουν να συνδυάσουν τις εξυπνάδες (καλώς ή κακώς εννοούμενες) με τη δράση. Και αυτό ήταν περισσότερο πρωτότυπο το 1993, παρά σήμερα. Άλλωστε, ειδικά στο Marvel Universe, οι περισσότεροι ήρωες έχουν πλέον αναπτυχθεί σε κάτι παρόμοιο – ακόμη και ο Thor κατορθώνει να πει εξυπνάδες! Γιατί, λοιπόν, είναι τόσο δημοφιλής και ξεχωριστός ο Wade Wilson; Επειδή η Marvel ανακοίνωσε ταινία με τον ίδιο πρωταγωνιστή;
Κάτι άλλο πρέπει να συμβαίνει. Κάτι περισσότερο πρέπει να προσφέρει ο Deadpool στους αναγνώστες του, από το 1993 που πρωτοκυκλοφόρησε το THE CIRCLE CHASE έως σήμερα. Άλλωστε, έχω ακούσει για έναν χαρακτήρα όχι μόνο λίγο ανισόρροπο, αλλά στα όρια του σχιζοφρενή. Και για χιούμορ που συχνά σπάει τον τέταρτο τοίχο, παρασύροντας στο πέρασμά του κάθε άλλον superhero της Marvel που έχει την ατυχία (ή την τύχη) να βρεθεί στις σελίδες ενός comic με πρωταγωνιστή τον Deadpool. Αποφάσισα, λοιπόν, να ερευνήσω περισσότερο την υπόθεση Wade Wilson και το αποτέλεσμα είναι μια αποκλειστικότητα για τους αναγνώστες αυτής εδώ της στήλης: Το…
SECOND TIME EVER: Deadpool
DEADPOOL: SUICIDE KINGS
Writer: Mike Benson
Artist: Carlo Barberi
Marvel Comics
Αποφάσισα, λοιπόν, να διαβάσω ένα ακόμη limited series – κάποιο που να είναι πιο χαρακτηριστικό, όσον αφορά στη σημερινή εικόνα του Deadpool. Και, μετά από προτροπή του all knowing Δημήτρη Σακαρίδη, ξεκίνησα το SUICIDE KINGS, μια σειρά πέντε τευχών από το λιγότερο μακρινό 2009. Και σε αυτό, διαπίστωσα πως όλες οι φήμες για τον Deadpool ήταν αληθινές. Οι φωνές στο κεφάλι του είναι περισσότερες από αυτές που ακούγονται στον έξω κόσμο, ενώ και ο τέταρτος τοίχος συγκαταλέγεται στους τόνους συντριμμιών που συσσωρεύονται κατά την εξέλιξη της ιστορίας. Επιπλέον, το SUICIDE KINGS μου σύστησε και την Pool-O-Vision, ένα μέσο που επέτρεψε στον Carlo Barberi να σχεδιάσει κάποια σουρεαλιστικά πλάνα.
Ιδιαίτερα θετικό βρήκα και το γεγονός ότι ο Deadpool δεν αναγκάστηκε να λειάνει το χιούμορ του, στα 15 περίπου χρόνια που μεσολάβησαν, και πως λίγα από τα αστεία του θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν politically correct. Και στα πέντε τεύχη του SUICIDE KINGS είχε πολλές ευκαιρίες για τέτοια. Άλλωστε, το SUICIDE KINGS περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, μια επίσκεψη στο bar Knockers (απομίμηση του Hooters), αλλά κι έναν black albino. Περιλαμβάνει, επίσης, μια παγίδα που στήθηκε εις βάρος του Deadpool και τις εμφανίσεις των Punisher, Daredevil και Spider-Man, μεταξύ άλλων, οι οποίοι τον έχουν βάλει στο στόχαστρό τους.
Τα παραπάνω δίνουν την ευκαιρία στο Mike Benson να επικεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό στην προσωπικότητα του Deadpool και στη συμπεριφορά του απέναντι σε άλλους superheroes του Marvel Universe, δίνοντας σχεδόν τον ίδιο χρόνο στην εξέλιξη της ιστορίας με αυτόν που χρησιμοποιεί για να κάνει τον ήρωά του τόσο ιδιαίτερο. Παράλληλα, ο Carlo Barberi έχει την ευκαιρία να σχεδιάσει τόσο μεγάλες εκρήξεις και χαοτικά panels δράσης, όσο και τεράστια στήθια που αψηφούν τη βαρύτητα. Το σχέδιό του, όμως, δε με ικανοποίησε, καθώς έμοιαζε με κακή αντιγραφή των 90s.
Όλα τα παραπάνω, επίσης, αποτέλεσαν αφορμή για εμένα τον πρωτάρη να μάθω από την καλή και την ανάποδη τον εξελιγμένο Deadpool που είναι τόσο δημοφιλής. Αυτή η πιο πρόσφατη σειρά μου αποκάλυψε τα στοιχεία για οποία είναι πιο γνωστός σήμερα, ενώ η back to back ανάγνωση της παλιότερης και της πιο πρόσφατης σειράς με ανάγκασε να προχωρήσω και σε κάποιες συγκρίσεις.
Για παράδειγμα, ενώ παλιότερα το χιούμορ και όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Deadpool συνόδευαν τη δράση, τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Και στην πρώτη τους μορφή, στο THE CIRCLE CHASE, αυτές οι ιδιαιτερότητες μου φάνηκαν πιο αγνές και λιγότερο στοχευμένες. Αντίθετα, στο SUICIDE KINGS πλησίαζαν περισσότερο σε αυτό που θα χαρακτήριζα αυτοσκοπό. Έτσι, συχνά η δράση περνά σε δεύτερο πλάνο, παραμερίζοντας για χάρη διαλόγων και μονολόγων.
Δεν είμαι σίγουρος αν τα συμπεράσματά μου έχουν κάποια αξία (ενδεχομένως να παρασύρθηκα κι εγώ από τον Deadpool και να ακούω φωνές στο κεφάλι μου), αλλά ο εξελιγμένος χαρακτήρας των πιο πρόσφατων comics του Deadpool μου φάνηκε περισσότερο υπολογισμένος, παρά ειλικρινής. Σα να πήραν οι συγγραφείς βασικά και δευτερεύοντα στοιχεία που άρεσαν στους αναγνώστες από τις πρώτες σειρές και να τα άρμεξαν, προκειμένου να γίνει ο ήρωας αυτό που είναι σήμερα. Μπορεί να είναι και το πιο αυτονόητο συμπέρασμα και να ισχύει σε κάθε χαρακτήρα, αλλά δεν έχω την ευκαιρία να διαβάσω δύο τόσο διαφορετικά, ως προς το χρονικό τους πλαίσιο, comics για κάθε χαρακτήρα. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό και κατανοώ πού οφείλεται η τρέλα για τον Deadpool.