TOP SHELVES: Ο ΜΙΚΡΟΣ ΛΑΒΚΡΑΦΤ

Writer: José Oliveromikroslovecraft
Artist: Bartolo Torres
Εκδόσεις Οξύ

Αν και το comic που θέλω να παρουσιάσω δεν είναι στο πάνω ράφι μου, αλλά στον πάτο της βιβλιοθήκης μου, θεωρώ πως (μιας και δεν το βρήκα στο αρχείο) πρέπει να το αναφέρει κάποιος, κάπου. Αυτός ο κάποιος θα είμαι εγώ. Πριν όμως μπω στο ψητό, θέλω να μιλήσω για το ιστορικό πρόσωπο ονόματι Lovecraft. Πολλοί μπορεί να τον έχετε δει – ως όνομα – στη σειρά του Joe Hill, LOCKE & KEY, αλλά αυτό το όνομα ανήκει σε έναν από τους πατέρες του weird tale – για όσους δεν γνωρίζουν.

Ο H. P. Lovecraft είναι ένας από τους συγγραφείς του τρομακτικού και του περίεργου λογοτεχνικού έργου. Νεότεροι ο Stephen King και Joe Hill, παλαιότεροι ο Poe, Rimbaud, Baudelaire. Τον ανακάλυψα μία σκοτεινή περίοδο στο σχολείο που με ακολουθεί μέχρι σήμερα. Οπότε, όταν είδα αυτό το βιβλιαράκι, δε μπόρεσα να αντισταθώ.

Γνωρίζοντας ήδη τη βιογραφία του, η επιλογή να μάθω για τα παιδικά του χρόνια ήταν ιδιαίτερα δελεαστική. Για αυτό και τελικά αγόρασα (και επρόκειτο για μία από τις πρώτες μου αγορές) τον ΜΙΚΡΟ ΛΑΒΚΡΑΦΤ. Διαβάζοντας το, καταλαβαίνει κανείς πως από μικρό αυτό το παιδί όδευε προς το σκοτάδι. Ζώντας με τις θείες του, ο Lovecraft είναι ένα έξυπνο παιδί με περίεργα ενδιαφέροντα. Διαβάζει το ΝΕΚΡΟΝΟΜΙΚΟΝ, καλεί το Μάτι του Ραμένωθ για να σωθεί από omikroslovecraft1τους bullies.

Βρίσκει ένα σαρκοφάγο ghoul σε ένα νεκροταφείο και γνωρίζει τον έρωτα, κάτι το οποίο βλέπει με απέχθεια. Συναντάει τους αγαπημένους του συγγραφείς (όλοι τους νεκροί) και κάνει τα πρώτα του βήματα στο μεταγενέστερό του επάγγελμα, τη συγγραφή. Κυρίως μετατρέπει γνωστές ιστορίες, κλασσικών γραφιάδων, σε σκηνές απόλυτου τρόμου. Τις περισσότερες φορές φέρνει σε αυτές το απόλυτο δημιούργημά του, τον Κθούλου!

Γενικά, όλο το comic περιγράφει με παιδικό τρόπο τον H. P. Lovecraft και τις περιέργειές του με τέλειο τρόπο. Μέσα από τις σελίδες του, με τον αυστηρό αριθμό των έξι panels σε κάθε μία, παρουσιάζεται με παιδική grotesque αθωότητα το διεστραμμένο μυαλό του Χάουι!

Το μαύρο (και μη) χιούμορ είναι πολύ πετυχημένο. Και, επειδή αυτό οφείλεται και στην ελληνική μετάφραση, τα θερμά μου συγχαρητήρια στον Βασίλη Μπαμπούρη. Από κάθε μικρή ιστορία φεύγω με ένα χαμόγελο. Εξαίρεση δεν αποτελούν ούτε οι ευχάριστες προσθέσεις εικονογραφημένων ποιημάτων των Poe, Rimbaud και Baudelaire.

Το τελευταίο είναι κάτι που με πετάει στο άλλο χαρακτηριστικό, το οποίο με τράβηξε σε αυτό το συγκεκριμένο comic. Το σχέδιο. Καρτουνίστικο και γλυκούλι. αλλά με ένανomikroslovecraft2 σκοτεινό και διαβολικό τρόπο. Ο artist μπλέκει δύο είδη τόσο διαφορετικά και βγάζει το τέλειο αποτέλεσμα. Σκληρό με αίματα, ιεροτελεστίες και διάφορα ανθρώπινα μέλη εδώ και εκεί. Λίγο μοβ και σκούρο κόκκινο συμπληρώνουν την ασπρόμαυρη παλέτα – κάτι που το κάνει πολύ απολαυστικό στο μάτι, το δικό μου και του Ραμένωθ τουλάχιστον.

Για το τέλος, θέλω να πω πως δε γνωρίζω εάν είχε θετικές ή αρνητικές κριτικές όταν βγήκε, αλλά για εμένα θα παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα comics που διάβασα ποτέ. Και τώρα τελευταία διάβασα πολλά.

Επίσης, έχει βγει και δεύτερος τόμος – μάλλον το είδαν με θετικό μάτι – αλλά ακόμα δεν τον έχω βρει, και αυτό με θλίβει βαθύτατα. Πάω να καλέσω τον Κθούλου!