FEAST (Ή “Γιατί Μου Αρέσει Η Torill Kove”)
Ήρθε αυτή η εποχή. Αυτή η εποχή που έχω τη χαρά να τιμήσω τις παραδόσεις του Comicdom και να γράψω για τις μικρού μήκους ταινίες κινουμένων σχεδίων που διακρίθηκαν στα φετινά Oscars. Γιατί, για κάποιο μαγικό και ακατανόητο λόγο, απλά δεν μπορώ να αντισταθώ σε αυτά τα μικρά διαμαντάκια.
Φέτος το πολυπόθητο αγαλματάκι – τα δημοσιογραφικά κλισέ καλό είναι να τα ακολουθούμε, ειδάλλως κάτι κακό μπορεί να συμβεί – πήρε η ταινία της Disney, FEAST. Και ειλικρινά δε καταλαβαίνω γιατί. Ναι, μπορεί να είμαι περίεργη και παράξενη, αλλά δε νομίζω ότι η ιστορία ενός σκυλιού που όλο μασουλάει έχει κάποιο ενδιαφέρον. Αν μου προξένησε κάποιο συναίσθημα είναι οργή για την απίστευτη ανευθυνότητα του ιδιοκτήτη του, που το ταΐζει ό,τι τρώει ο ίδιος, από τηγανητά αυγά με μπέικον, μέχρι παγωτό και γαριδάκια. Δεν την κατάλαβα την ταινία και σε καμία περίπτωση δε κατάλαβα το σκεπτικό της Ακαδημίας.
Ας το έδιναν στο THE BIGGER PICTURE, που ξεκωλώθηκαν οι άνθρωποι να ζωγραφίζουν δίμετρες φιγούρες στους τοίχους του σετ, με την τεχνική του stop-motion. Μια ταινία που σε προβληματίζει, τόσο με την προχωρημένη τεχνική της, όσο και με το θέμα της (η μαμά πρέπει να πάει στο γηροκομείο, αλλά ποιος θα της το πει). Ας το έδιναν στο THE DAM KEEPER, αν και θα με έκαναν να κράξω, για μιαν ακόμη οικολογική ιστορία, με το τρισχαριτωμένο γουρουνάκι που είναι υπεύθυνο να διώχνει μακριά το κακό νέφος που θα κατέστρεφε την πόλη. Αλλά όχι. Η Ακαδημία εκεί. Να το πάρει το παμφάγο σκυλί που ξερνάει λαχανάκια Βρυξελλών.
Αλλά κατάλαβα τι έγινε. Απλά δε μπορούσαν να δώσουν το Oscar για μια ακόμη φορά στην Torill Kove.
Ποιά είναι αυτή, θα μου πείτε; Μια από τις αγαπημένες μου καλλιτέχνιδες και μια από τις καλύτερες animators στον κόσμο. Η Torill Kove έχει προταθεί τρεις φορές για την κατηγορία αυτή, και τη μία φορά έχει πάρει το βραβείο. Ήταν το DANISH POET, που της χάρισε το πολυπόθητο αγαλματάκι – ώπα, το είπα το κλισέ και έκανα το χρέος μου – μια πραγματικά πολύ όμορφη ταινία. Ένας Δανός ποιητής ψάχνει για έμπνευση. Ένα ταξίδι στη Νορβηγία, για να συναντήσει την αγαπημένη του συγγραφέα, τον οδηγεί σε ένα άλλο μονοπάτι, το μονοπάτι του έρωτα. Ενός έρωτα απαγορευμένου. Μη φανταστείτε καμιά δακρύβρεχτη ιστορία, με βαρείς τόνους και βροχερά σκηνικά. Το σχέδιο της Kove είναι απλό, με υπέροχες γραμμές και έντονα χρώματα. Και έχει την εκπληκτική ικανότητα να δημιουργεί αστείες καταστάσεις, με το να περιγράφει κάτι και να δείχνει, με εξαιρετική μαεστρία, κάτι άλλο, συχνά κάτι πιο κωμικό.
Η άλλη υποψηφιότητα της Kove ήταν για το MY GRANDMOTHER IRONED THE KING’S SHIRTS. Και η υπόθεσή του αφορά αυτό που μόλις διαβάσατε στον τίτλο. Και μαζί με αυτό, μια σύντομη ιστορία – με κάποιες παραλλαγές, βέβαια – της σύγχρονης ιστορίας της Νορβηγίας, χώρας καταγωγής της Kove. Ξεκαρδιστική! Απλά ξεκαρδιστική!
Φέτος, η Kove επιστρέφει με μια αυτοβιογραφική ιστορία. Η ίδια και οι δύο αδερφές της θέλουν ένα ποδήλατο. Όλα τα παιδιά στη γειτονία τους έχουν ποδήλατό και θέλουν και αυτές ένα. Απλό, έτσι; Όχι όταν οι γονείς σου είναι μοντερνιστές αρχιτέκτονες. Το σπίτι σου είναι το πιο παράξενο από όλα τα άλλα, ο πατέρας σου ο μόνος που έχει μουστάκι, οι καρέκλες σου έχουν τρία πόδια. Πώς φαντάζεσαι ότι θα είναι το ποδήλατό σου; Μια καταπληκτική, χιουμοριστική ιστορία, για την ανάγκη να ανήκεις, να μοιάζεις, να είσαι “φυσιολογικός”. Και το πόσο χαζή μπορεί να είναι αυτή η ανάγκη. Αυτή η ταινία; Μακράν καλύτερη από το σκυλί με τη χοληστερίνη.
