TOP SHELVES: CATWOMAN: WHEN IN ROME

Writer: Jeph Loeb
Artist: Tim Sale
DC Comics

Το να πω ότι μου αρέσει ο Jeph Loeb θα εγείρει διάφορες αντιδράσεις του τύπου “Ναι, καλημέρα. Και σε ποιον δεν αρέσει;”. Το να πω ότι θεωρώ τον Tim Sale έναν από τους καλύτερους καλλιτέχνες του χώρου θα έχει ανάλογα αποτελέσματα. Αυτό το κοινό περι του δικαίου αίσθημα – λέγε με “είμαστε dream team που σαρώνουμε τα Eisner” – με έκανε να επιλέξω για το δικό μου Top Shelf μια σειρά που είχα καιρό να ξαναπιάσω στα χέρια μου. Την είχα διαβάσει αφού έπεσε στα χέρια μου το HUSH και αφού διάβασα και το BATMAN: THE LONG HALLOWEEN, το οποίο και είχε φτάσει στο Νο.65 του Top 100 of the 90’s στο comicdom.gr.

Σε αυτή την απόπειρα είχα αρωγό το νέο μου αγαπημένο μέρος στον κόσμο: την Athens Comics Library, την πρώτη δανειστική βιβλιοθήκη comics. Η βιβλιοθήκη έχει στα ράφια της την όμορφη hardcover έκδοση της ιστορίας και είπα να ξανάδιαβάσω την ιστορία αυτή τη φορά από εκεί. Μιας και είμαι συνδρομήτρια θα μπορούσα να δανειστώ το συγκεκριμένο comic αλλά επέλεξα να κάτσω στο όμορφο κελάρι στο οποίο στεγάζεται η βιβλιοθήκη και να απολαύσω την ανάγνωση. Και αποδείχθηκε σόφή επιλογή μιας και ομολογουμένως, ευχαριστήθηκα περισσότερο το κελάρι παρά το ίδιο το comic.

Αντί όμως να κάνω αυτό που κάνουν οι περισσότεροι σε αυτή τη στήλη, εγώ θα το πάω λίγο διαφορετικά. Να εξηγηθώ…Η σειρά είχε όλα τα φόντα να μου αρέσει. Λατρεύω τους δημιουργούς, αγαπώ την Catwoman σαν ηρωίδα και είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη με τη Ρώμη. Και όμως, όταν έκλεισα και πάλι το βιβλίο έμεινα με την αίσθηση του ανικανοποίητου. Τη σιχαίνομαι αυτή την αίσθηση. Ακόμη χειρότερη είναι η αίσθηση που μου έδωσε το comic για το τι προσπάθησε να κάνει και τελικά, κατά τη γνώμη μου, δεν κατάφερε να κάνει.

Οι δημιουργοί είχαν μεγαλεπήβολα σχέδια. Να μιλήσουν για το παρελθόν μιας από τις πιο εμβληματικές φιγούρες της DC, να την βάλουν να ψάχνει να βρει τον εαυτό της, να μιλήσουν για την ενδυνάμωση της θέσης της γυναίκας, να ορίσουν τη σχέση των δύο φύλων. Ίσως αυτή ακριβώς η φιλοδοξία τους να ήταν και το στοιχείο που έκανε τα σχέδιά τους όχι τόσο να ναυαγήσουν αλλά να φτάσουν κάπως άγαρμπα στο λιμάνι.

Η Selina είναι στη Ρώμη και ψάχνει να βρει τις ρίζες της, την αλήθεια για τους γονείς της. Και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ανακατευτεί με την ιταλική Μαφία – if there is such a thing, όπως λέει και η ίδια. Στην ουσία, η ηρωίδα ψάχνει να βρει τον εαυτό της, να αυτοπροσδιοριστεί και να ορίσει ποια είναι σε σχέση με τους γύρω της, με τους εχθρούς και τους φίλους της και πάνω από όλα με τον Batman. Εξαιρετική αυτή η μυητική διαδικασία αλλά θαρρώ ο Loeb την πήρε λίγο κυριολεκτικά. Η Selina αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της και όχι τους δαίμονές της. Εν ολίγοις, αντιμετωπίζει τα δηλητήρια του Joker, το όπλο του Mister Freeze, την Cheetah και σαν side-kick έχει τον Riddler. Εντάξει, κατάλαβα. Όσο μακριά και να πας δε μπορείς να ξεφύγεις από το παρελθόν σου,αλλά μήπως το τραβήξαμε λίγο από τα μαλλιά στην κυριολεξία;

Την ίδια ώρα η Selina ψάχνει και την ταυτότητά της ως γυναίκα. Ταλανίζεται από όνειρα με πρωταγωνιστή τον Batman και επαναστατεί. Από τη μία, είναι αναμφισβήτητη η έλξη που νιώθει για εκείνον αλλά από την άλλη το γεγονός ότι εκείνος επιμένει να τη σώζει την ίδια ώρα που η Selina είναι – ή τελοσπάντων έτσι θέλει να πιστεύει – ικανή στο να φροντίζει τον εαυτό της, την εξοργίζει. Δε θέλει κανείς να τη βλέπει σαν ερωτικό αντικείμενο αλλά φλασάρει τη σεξουαλικότητά της απροκάλυπτα. Και ασχολείται υπερβολικά με την εμφάνιση και κυρίως τα κοστούμια της.

Και στο τέλος όλα αυτά τα ερωτήματα έμειναν ερωτήματα. Είμαι και εγώ οπαδός της άποψης ότι η ερώτηση είναι εξίσου σημαντική με την απάντηση αλλά περίμενα κάτι παραπάνω.

Να μην είμαι, όμως, γκρινιάρα. Δεν ήταν κακό το WHEN IN ROME. Είχε ωραίες στιγμές και μπορώ να πω ότι λάτρευω πάντα το πρώτο ενικό πρόσωπο της αφήγησης που δίνει στο comic την απαραίτητη δόση noir που ταιριάζει γάντι σε μια τέτοια ηρωίδα όταν μπλεκεται με τη Μαφία. Θα πρέπει σε κάποια φάση της ζωής μου να γούσταρα και το “τσαμπουκά” της ηρωίδας. Τί να πω; Μεγαλώνουμε.

Όσο για τον Tim Sale, αυτός πια θα πρέπει να κάνει υπερπροσπάθεια για να με απογοητεύσει, όσα χρόνια και αν περάσουν. Είναι όμορφο το σχέδιό του, απίστευτα όμορφα γκροτέσκο, η Selina είναι αφόρητα σέξυ και υπέρκομψη, οι κακοί του διεστραμμένοι. Και τα εξώφυλλά του – tribute στον Rene Gruau (ψάξτε τον) – είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω δει.

Αν με ρώταγε πάντως κάποιος αν τελικά θα πρέπει να διαβάσει ή όχι – αυτό είναι άλλωστε που τελικά έχει σημασία – εγώ θα του απαντούσα ναι. Απλά χωρίς πολύ μεγάλες προσδοκίες. Οι μεγάλες προσδοκίες έχουν την τάση να μας απογοητεύουν.