Vision #1

Καθώς διάβαζα το πρώτο τεύχος του VISION, δύο κριτικές είχαν αρχίσει να σχηματίζονται στο μυαλό μου. Η μία ήταν κάπως πιο κυνική, αναφέροντας, μεταξύ άλλων, ότι η Marvel επιχειρεί να προσελκύσει το “hip”, “εναλλακτικό” κοινό, που αυτή τη στιγμή διαβάζει Image, με τρόπο που δεν θα μπορούσε να είναι πιο προφανής. Η άλλη, αναφέρει πόσο ξαφνιάστηκα που ο τίτλος ενός χαρακτήρα που το ευρύ κοινό γνώρισε μέσω του AGE OF ULTRON, δεν είναι απλώς αφορμή για να εξαργυρωθεί η αναγνωρισιμότητά του· και είναι, ως επί το πλείστον, το review που ακολουθεί.

Ο τίτλος ασχολείται όχι μόνο με το ομώνυμο ανδροειδές (συγγνώμη, synthezoid) και μέλος των Avengers, αλλά και με τους Visions, την οικογένεια που ο ίδιος δημιούργησε, θεωρώντας τον ρόλο του οικογενειάρχη, ως βασική προϋπόθεση της “κανονικής” ανθρώπινης ζωής που προσπαθεί να ζήσει. Το continuity της Marvel δίνει μια εξήγηση για όλα αυτά (κάποια γεγονότα του ΑVENGERS #0 που μας εξηγούν πώς ο Vision έπαψε να έχει συναισθήματα), αλλά ειλικρινά δεν έχει και μεγάλη σημασία, μιας και η πορεία που φαίνεται να παίρνει ο Tom King με τον χαρακτήρα δεν έχει καμία σχέση με το πώς έχει απεικονιστεί ο Vision ως τώρα.

Η πυρηνική οικογένεια των Visions, λοιπόν, είναι προγραμματισμένη να ζει μια ανθρώπινη ζωή, αλλά οι ηλεκτρονικοί τους εγκέφαλοι αδυνατούν να καταλάβουν τον λόγο που βρίσκονται παγιδευμένοι στην ρουτίνα μιας καθημερινής ζωής που δεν βγάζει απαραίτητα νόημα. Ο King χρησιμοποιεί τους ρομποτικούς του πρωταγωνιστές για να στήσει ένα ιδιόμορφο οικογενειακό δράμα, που μου θύμισε κάπως το D4VE του Ryan Ferrier, αλλά σε πολύ πιο σοβαρή και heart-felt εκτέλεση.

Η γραφή είναι προσεγμένη και ευτυχώς απαλλαγμένη από “μαρβελικό” χιούμορ, τόσο στους διαλόγους όσο και στην πολύ δυνατή τριτοπρόσωπη φωνή του αφηγητή. Σε συνδυασμό με την εξαιρετική εικονογράφηση του Gabriel Hernandez Walta και το coloring της Jordie Belaire, το αποτέλεσμα είναι μία βαριά, σχεδόν αποπνικτική ατμόσφαιρα, που μοιάζει να προμηνύει κάποια κρίση ή τραγωδία.

Τόσο η γραφή όσο και η εικονογράφηση, μάλιστα, έχουν σαν αποτέλεσμα το δραματικό κομμάτι της ιστορίας να δουλεύει τόσο καλά που, όταν οι superhero καταβολές του comic κάνουν την εμφάνισή τους (έστω και διακριτική) στις τελευταίες σελίδες, μοιάζουν κάπως εκτός τόπου και χρόνου. Αλλά το φινάλε του τεύχους καταφέρνει πολύ γρήγορα να αποζημιώσει, αφήνοντας μας με ένα τέλος που δημιουργεί ερωτήματα, ανησυχία και μεγάλη αγωνία για την συνέχεια.

Το VISION #1 ήταν μια φρέσκια, ευχάριστη απόδραση από την φόρμουλα των υπερηρωικών comics και αποτελεί την εισαγωγή μιας πολύ ενδιαφέρουσας σειράς, η οποία, απ’ ότι φαίνεται, θα έχει πράγματα να πει.