Jessica Jones Season 1

H Jessica Jones ελάχιστη σχέση έχει με τον μέσο υπεράνθρωπο των comics. Πίνει πολύ, είναι ευέξαπτη, μπλέκει σε καβγάδες και προσπαθεί να βγάλει τα προς το ζην ως ιδιωτική ντετέκτιβ, χρησιμοποιώντας όποτε πρέπει τα “χαρίσματα” της (υπερδύναμη, αντοχή και ικανότητα για μεγάλα άλματα). Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Την άλλαξε η εμπειρία της με τον Kilgrave (γνωστός και ως Purple Man, αν και δεν τον αποκαλούν έτσι εδώ), ο οποίος έχει την ικανότητα να ελέγχει άλλους ανθρώπους. Όλα αλλάζουν όταν, ερευνώντας μια υπόθεση για ένα κορίτσι που απήχθη, συνειδητοποιεί ότι ο Kilgrave βρίσκεται πίσω από την απαγωγή και ότι έχει επιστρέψει, ενώ τον θεωρούσε νεκρό.

Μία από τις μεγάλες αρετές της Marvel είναι η επιλογή των σωστών ηθοποιών στους σωστούς ρόλους και το JESSICA JONES δεν αποτελεί εξαίρεση. Στον ομώνυμο ρόλο, βρίσκουμε την Krysten Ritter, η οποία κάνει εξαιρετική δουλειά. Σαν χαρακτήρας, η Jessica είναι δυναμική και δε δέχεται όχι ως απάντηση, αλλά στο λεπτό η διάθεση της μπορεί να αλλάξει, όταν θα βιώσει ένα flashback ή κάποια παραίσθηση από την εμπειρία της με τον Kilgrave, και να τη δούμε πιο ευάλωτη από ποτέ. Σε αυτές τις σκηνές είναι που λάμπει η Ritter και προσαρμόζεται απευθείας στα συναισθήματα που διακατέχουν την ηρωίδα.

Τον villain της σειράς ερμηνεύει ο David Tennant, όπως ελάχιστες φορές τον έχουμε δει στην οθόνη. Σε αντίθεση με το DAREDEVIL, την πρώτη τηλεοπτική σειρά που προέκυψε από την συνεργασία Marvel-Netflix, ο Kilgrave έχει προσωπική σχέση με την πρωταγωνίστρια και δεν βλέπει τον εαυτό του ως “απαραίτητο κακό”. Από την άλλη, όμως, δεν θεωρεί και τον εαυτό του γενικότερα κακό, καθώς όπως ισχυρίζεται δεν έχει σκοτώσει ποτέ κανέναν. Η ανύπαρκτη συνείδησή του, βέβαια, δεν τον εμποδίζει να ελέγχει τον οποιονδήποτε, για να κάνει τις πιο ειδεχθείς πράξεις. Στο μυαλό του δικαιολογεί τον εαυτό του κάπως, είτε με τα διεστραμμένα του κίνητρα είτε με τις παιδικές του εμπειρίες.

Στο υπόλοιπο cast συναντάμε τους Mike Colter ως Luke Cage, Carrie-Ann Moss ως Jeri Hogarth και Rachel Taylor ως Trish “Patsy” Walker. O Colter μας δίνει μια πρόγευση του τι θα μας δείξει του χρόνου ως Luke Cage στην ομώνυμη σειρά και έχει εκπληκτική χημεία με την Ritter. Η Moss είναι μια power-hungry δικηγόρος που ξέρει για τις ικανότητες της Jessica και συχνά της βρίσκει υποθέσεις κατάλληλες για αυτήν, ενώ η Taylor ερμηνεύει την κολλητή της Jessica (οι hardcore fans γνωρίζουν για ένα πιθανό μονοπάτι που θα μπορούσε να ακολουθήσει στο μέλλον). Και οι τρεις κάνουν καταπληκτική δουλειά, ειδικά η Taylor που έχει τον ρόλο με το περισσότερο υλικό από αυτούς τους τρεις.

To πιο ιδιαίτερο στοιχείο στις σειρές που κυκλοφορούν ολόκληρες σεζόν ταυτόχρονα είναι ο ρυθμός. Είναι “κατασκευασμένες” για να βλέπεις πολλά επεισόδια συνεχόμενα, οπότε οι συγγραφείς είναι πιο ελεύθεροι στην κατανομή της ιστορίας. Τα τρία πρώτα επεισόδια αποτελούν την εισαγωγή στον κόσμο της Jessica. Bλέπουμε την τωρινή της κατάσταση, έχουμε μερικά σημάδια του πώς την επηρέασε ο Purple Man, παρακολουθούμε τη γνωριμία με τον Luke (ο οποίος εμφανίζεται στα μισά επεισόδια και έχει αρκετά σημαντικό ρόλο στην πλοκή) και μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για το πόσο τρομακτικός μπορεί να γίνει ο Kilgrave. Όπως και στο DAREDEVIL, έτσι και εδώ βλέπουμε ελάχιστα τον villain στα πρώτα επεισόδια, αλλά αντλούμε πληροφορίες για αυτόν από τους ανθρώπους που έχει επηρεάσει, με κυρίαρχο παράδειγμα την πρωταγωνίστρια.

Η σειρά ανήκει στο είδος του αστυνομικού noir. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι κυνικός και έχει σκοτεινό παρελθόν, η αφήγησή του “ντύνει” πολλές σκηνές (ομολογουμένως, το voice-over δεν είναι το δυνατό σημείο της Ritter), αρκετές φορές ακούγεται και jazz μουσική για να τονώσει αυτή την σύνδεση και μερικές από τις υποθέσεις που αναλαμβάνει η Jessica είναι απόλυτα εναρμονισμένες με την αισθητική. Εκτός από τις υπεράνθρωπες δυνάμεις της, αναδεικνύεται και η ευστροφία της, καθώς στην αναζήτηση του Purple Man, αλλά και στις παράλληλες υποθέσεις της, καλείται να βρει κάποιο στοιχείο ή να λύσει κάποιο πρόβλημα χωρίς τις γροθιές της.

Αυτό που πραγματικά διαφοροποιεί το JESSICA JONES από οποιαδήποτε άλλη υπερηρωική μεταφορά είναι η αντιστροφή του κλασικού origin ενός υπερήρωα, το πόσο βαθιά εξερευνά την Jessica, αλλά και τις σχέσεις της με το υπόλοιπο cast και ιδιαίτερα με τον Kilgrave, καθώς και τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται η σειρά. Όσον αφορά στον πρώτο λόγο, είναι ξεκάθαρο, καθώς η Jessica προσπαθεί να αποφύγει τον ρόλο του ήρωα μετά την πρώτη της απόπειρα (αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τους άλλους ανθρώπους). Όσον αφορά στο δεύτερο, η σειρά αφιερώνει πολύ χρόνο στο να μας δείχνει πόσο σκληροτράχηλη, αλλά ταυτόχρονα και τρωτή την έχει καταντήσει ο Purple Man, (κάτι που καθιστά ακόμα πιο λυτρωτική και ικανοποιητική την αναπόφευκτη ήττα του), αλλά και στην προσπάθεια της να μάθει να εμπιστεύεται και πάλι ανθρώπους, χωρίς να φοβάται ότι θα τους πληγώσει. Από αυτή την άποψη, το JESSICA JONES αποτελεί ένα πρώτης τάξεως ψυχογράφημα.

Όσον αφορά στον τρίτο λόγο, το κύριο θέμα που απασχολεί την σειρά είναι, φυσικά, ο βιασμός. Σε αντίθεση με άλλες ταινίες και σειρές, χειρίζεται το θέμα αρκετά κομψά και δεν μας δείχνει ποτέ την πράξη αυτή καθαυτή , αλλά τις συνέπειες της. Βοηθάει που ο villain είναι εξ’ορισμού βιαστής (σε πνευματικό επίπεδο ασφαλώς). Ένα ακόμα κυρίαρχο θέμα είναι το PTSD, το οποίο εκφράζεται μέσω της πρωταγωνίστριας και σε μικρότερο βαθμό μέσω όλων των θυμάτων του Kilgrave.

Οφείλω να αναφέρω και τα (λίγα) αρνητικά που ταλανίζουν τη σειρά. Αρχικά, κάποια από τα subplots και κάποιοι από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν οδηγούν πουθενά ή συνεισφέρουν ελάχιστα στην κύρια πλοκή και μοιάζουν σαν προσθήκες της τελευταίας στιγμής, εύκολες λύσεις για να προχωρήσει η ιστορία. Έχω την υποψία ότι καναδυό θα μας απασχολήσουν στην επόμενη σεζόν, γιατί διακόπηκαν απότομα. Επιπλέον, το φινάλε και συγκεκριμένα η τελική “μάχη” με τον Kilgrave ήταν σχετικά αδύναμη, ενώ είχαν ήδη παρουσιαστεί 2-3 set pieces που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως ένα πιο εντυπωσιακό κλείσιμο.

Η Marvel αποδεικνύει ακόμα μια φορά πως ξέρει τι κάνει και πώς να προσεγγίσει τις μεταφορές της, είτε πρόκειται για πιο family-friendly είτε για πιο ώριμες και σκοτεινές, όπως το JESSICA JONES. Ένας συνδυασμός από φοβερές ερμηνείες, noir ατμόσφαιρα, χαρακτήρες πολύπλοκους και μια διαφορετική ματιά στο υπερηρωικό genre το καθιστούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα τηλεοπτικά προϊόντα της χρονιάς.