Batman: Europa #1

Η πρώτη φορά που διαβάσαμε για το project BATMAN: EUROPA ήταν το μακρινό 2004. Όταν η Εθνική ποδοσφαίρου σήκωνε το Euro, η Αθήνα υποδεχόταν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Δημήτρης Διαμαντίδης έπαιρνε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό κι εγώ τελείωνα το τρίτο έτος Ο.Δ.Ε. στο ΠΑ.ΠΕΙ.. Έντεκα χρόνια, λοιπόν, που με τις εξελίξεις στη χώρα φαίνονται ένας αιώνας. Αν και μπορούμε με σχετική ασφάλεια να προβλέψουμε ότι αποκλείεται το αποτέλεσμα να δικαιώσει μια τέτοια αναμονή (θα έπρεπε να είναι το αριστούργημα των αριστουργημάτων), ας δούμε αν το comic αξίζει τουλάχιστον το χρόνο και τα χρήματά σας, χωρίς να έχουμε αυτή την καθυστέρηση στο μυαλό μας.

Η ιστορία έχει ως εξής: ο Batman, με έναν άγνωστο τρόπο, μολύνεται με ένα μυστηριώδη ιό, που του αφήνει μόλις μία εβδομάδα ζωής. Το μόνο στοιχείο που έχει είναι πως η άκρη του νήματος της επίλυσης του μυστηρίου βρίσκεται στο Βερολίνο. Εκεί, θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια μεγάλη έκπληξη και θα αντιληφθεί πως το υπόλοιπο κουβάρι θα ξετυλιχθεί σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η ιστορία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, ούτε και η έκπληξη που σας αναφέρω παραπάνω. Διάφορες παραλλαγές τους έχουμε διαβάσει αρκετές φορές κατά καιρούς. Το μεγάλο αρνητικό σε ό,τι έχει να κάνει με την ιστορία είναι το όλο σκηνικό. Υποθέτουμε πως οι δημιουργοί θέλουν να δώσουν βάρος στο γεγονός ότι η ιστορία διαδραματίζεται στην Ευρώπη, και συγκεκριμένα για το πρώτο τεύχος στο Βερολίνο. Και, όμως, κανείς δεν καταλαβαίνει ποια είναι η διαφορά από το να ήμασταν στη Gotham City. Πέρα από την απεικόνιση κάποιων μνημείων, όπως η Πύλη του Βρανδεμβούργου, και την άτσαλη παράθεση μερικών ιστορικών trivia, τίποτε δε σε κάνει να νιώθεις ότι ο Batman είναι στο Βερολίνο. Ένα άλλο αρνητικό είναι ότι, στο πρώτο μισό του τεύχους, τα γεγονότα εξελίσσονται με ρυθμό πολυβόλου, σε σημείο που να αναρωτιόμαστε αν ο πρωταγωνιστής είναι ο Batman. Οι πληροφορίες για τον ιό σερβίρονται και ο Bruce τις καταπίνει αμάσητες. Ούτε ερευνά ούτε αμφισβητεί τίποτα. Μπουκάρει στο αεροπλάνο και βουρ για Βερολίνο.

Τα πράγματα σε ό,τι αφορά στο artwork είναι, ευτυχώς, πολύ καλύτερα. Βασικός πρωταγωνιστής εδώ είναι ο Jim Lee, ένας από τους πλέον αγαπημένους μου artists, του οποίου κάθε δουλειά είναι must have για εμένα. Το κακό είναι ότι δε θα μετέχει στα υπόλοιπα τεύχη της σειράς. Πολλοί ίσως εκπλαγούν από την απουσία του – αιώνιου – inker του Lee, Scott Williams, όμως το αποτέλεσμα είναι εξίσου καλό. Ο Lee σχεδιάζει πάνω στα layouts του Giuseppe Camuncoli, με το αποτέλεσμα να είναι πολύ καλό και να θυμίζει έντονα τις υδατογραφίες των flashbacks του HUSH. Σε αυτό βοηθάει τα μέγιστα και το πολύ καλό coloring του Alex Sinclair. Αυτό το κομμάτι του comic δε θα αφήσει πολλούς παραπονεμένους (εκτός και αν δε γουστάρουν τον Jim Lee, οπότε έκαναν λάθος που πήραν το comic).

Η λέξη μετριότητα είναι, δυστυχώς, η πλέον ταιριαστή για να κρίνουμε το τεύχος. Το βασικότερο πρόβλημα, όμως, είναι η αστοχία ουσιαστικής σύνδεσης της ιστορίας με το ευρωπαϊκό setting, γεγονός που το καθιστά ένα comic χωρίς λόγο ύπαρξης. Τουλάχιστον, το artwork αξίζει τον κόπο και θα σας πρότεινα απλά να περιμένετε το trade, που στοιχηματίζω πως η ιστορία θα διαβάζεται πολύ καλύτερα.