The Good Dinosaur

Δίσταζα λίγο πριν πάω να δω το THE GOOD DINOSAUR. Οι καλές εποχές της Pixar έχουν περάσει και κάθε της δουλειά με απογοητεύει όλο και περισσότερο. Ίσως και να μην πήγαινα καθόλου στο σινεμά, αν τελικά δεν είχα μια κρίση καλής πίστης στην άλλοτε αγαπημένη μου εταιρεία. Με καλή θέληση, λοιπόν, και χωρίς να έχω διαβάσει ουδεμία κριτική, πήγα να δω περί τίνος πρόκειται.

Το THE GOOD DINOSAUR εκτυλίσσεται σε ένα κόσμο όπου το τέλος των δεινόσαυρων δεν ήρθε ποτέ, όπου οι μεγάλες σαύρες ζουν μαζί με ανθρώπους και κουνέλια. Πρωταγωνιστής μας είναι ο Arlo, ένας μικρός δεινόσαυρος, που ζει με την οικογένεια του, η οποία καλλιεργεί φυτά. Ναι, επαναλαμβάνω, πρόκειται για δεινόσαυρους αγρότες, καλά διαβάσατε. Ο Arlo είναι απίστευτα δειλός, φοβάται και τον ίσκιο του και νιώθει λίγος σε σχέση με τους γονείς και τα αδέρφια του. Μια μέρα, καλείται να πιάσει ένα μωρό αγόρι των σπηλαίων, που κλέβει τις αποθήκες καλαμποκιού της οικογένειας του, και να το σκοτώσει (ναι, ναι, καλά διαβάσατε και πάλι). Όμως, του Arlo δεν του πάει η καρδιά να σκοτώσει το μικρό και αυτό οδηγεί έμμεσα στο θάνατο του πατέρα του, ο οποίος πνίγεται στο ποτάμι, προσπαθώντας να πιάσει τον μικρό ταραχοποιό που ξέφυγε. Οπότε ο Arlo, εκτός από δειλός, είναι πλέον και ορφανός, και όταν ξανασυναντά το ανθρωπάκι, αποφασίζει να το σκοτώσει. Πέφτουν, όμως, και οι δύο στο ποτάμι που τους παρασέρνει μακριά. Όταν ο Arlo συνέρχεται, συνειδητοποιεί ότι έχει χαθεί.

Ο δεινοσαυράκος, λοιπόν, ξεκινά το ταξίδι της επιστροφής και σιγά-σιγά γίνεται φίλος με το αγοράκι, το οποίο τον ακολουθεί και τον βοηθάει σαν πιστό σκυλί. Σύντομα, μαθαίνουμε πως και το αγοράκι έχει χάσει την αγέλη του, οπότε τα δύο ορφανούλια αλληλοσυμπληρώνονται και μαζί τα βάζουν με πτεροδάκτυλους, τυραννόσαυρους, τη μαμά φύση, το low self-esteem και άλλες κακοτυχίες της ζωής.

Δυσκολεύομαι να σχηματίσω άποψη για το THE GOOD DINOSAUR. Την πρώτη μισή ώρα, φρίκαρα. Κατ’ αρχάς, η ιδέα των δεινόσαυρων καλλιεργητών μου φαίνεται ηλίθια και το αγοράκι που φέρεται σα σκύλος είναι με κάποιον τρόπο προσβλητικό και προς τους σκύλους και προς τους ανθρώπους. ΓΙΑΤΙ, αναρωτιόμουν, να μην κάνουν μια ταινία με αγρότες και σκύλους; Ποιό είναι το νόημα να κάνει κάποιος ένα film με δεινόσαυρους, που δεν έχουν ούτε μισό στοιχείο δεινόσαυρου; Ναι, ξέρω, ανθρωπομορφισμός και τα λοιπά, αλλά πιστεύω πως η Pixar το παρατράβηξε σε αυτή την περίπτωση. Επίσης, την πρώτη μισή ώρα, παρακολουθούμε τον Arlo να τραυματίζει το πόδι του κάθε δύο λεπτά, κάτι που καταντάει σύντομα κουραστικό. Δεν ξέρω ποιος από τους σεναριογράφους είχε μια τραυματική εμπειρία με τα γόνατά του όταν ήταν μικρός και του έμεινε πρόβλημα, αλλά καλό θα ήταν να πάει να το λύσει.

Όλως παραδόξως, η ταινία γίνεται αρκετά πιο συμπαθητική μετά το πρώτο 40λεπτο. Ίσως χάρη σε μία ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΕΡΓΗ σκηνή με παραισθησιογόνα φρούτα, ίσως χάρη σε κάτι γλυκούλικα χάμστερ που εμφανίζονται, ίσως χάρη στους πτεροδάκτυλους (δεν θέλω να σποϊλάρω τη μοναδική ενδιαφέρουσα σκηνή της ταινίας). Υπήρξαν και κάποιες συγκινητικές στιγμές που με άγγιξαν λίγο, επειδή είμαι ευαίσθητη, αλλά μάλλον ήταν μάπα στην πραγματικότητα, γιατί όλα τα παιδάκια στο σινεμά γελούσαν. Τέλος πάντων, κάπως-κάπως, το διασκέδασα μέχρι το τέλος.

Όσον αφορά το animation, ε, Pixar είναι, έχουμε να κάνουμε με ποιότητα. Με εξαίρεση, βέβαια, το τρέξιμο των τυραννόσαυρων, που είναι ό,τι πιο γελοίο έχω δει στον κόσμο. Ξέρω πως, σε τέτοιες παραγωγές, οι animators κάνουν απίστευτη έρευνα πάνω στο θέμα τους, οπότε εάν αυτό σημαίνει ότι οι τυραννόσαυροι ΟΝΤΩΣ έτρεχαν έτσι, έχω χάσει κάθε σεβασμό για αυτούς. Όσον αφορά στο character design, το βρίσκω εντάξει – κάπως “βασικό” μάλλον. Περίμενα σίγουρα καλύτερα, κυρίως όσον αφορά στον Arlo. Τα ντεκόρ είναι εντελώς ρεαλιστικά, αισθητική επιλογή την οποία βρίσκω αδιάφορη. Όχι, το THE GOOD DINOSAUR σίγουρα δε ξεχωρίζει οπτικά.

Κλείνοντας, πιστεύω πως το THE GOOD DINOSAUR είναι μια αδιάφορη ταινία. Δίνει ένα όμορφο μάθημα στα παιδάκια σχετικά με τον φόβο, αλλά πέρα από αυτό δεν βρήκα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όσον αφορά στο ενήλικο κοινό, πιστεύω πως υπάρχουν τόσα εκπληκτικά κινούμενα σχέδια εκεί έξω, που δεν υπάρχει λόγος να ασχολείται με μετριότητες.