Constantine: The Hellblazer #7

Constantine: The Hellblazer #7

Όσο κι αν δε μπορώ να χωνέψω το φλερτ του John Constantine με τον τεράστιο μουσάτο hipster μπάρμαν (βέβαια, αν κάποιος χαρακτήρας της DC πρέπει να παίξει σε δύο – ή περισσότερα, σε αυτή την πραγματικότητα και σε άλλες – ταμπλό, δεν υπάρχει καλύτερος από τον Laughing Magician), δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι η νέα σειρά έχει αρκετά χαρακτηριστικά που απολαμβάνω. Ο Constantine παραμένει ο εκνευριστικός και καθόλου politically correct εαυτός του και καλό είναι να μη στέκεσαι στο δρόμο του, είτε ως εχθρός είτε ως φίλος.

Ήδη, στα πρώτα τεύχη, έχουμε δει αρκετούς από δαύτους – φίλους και εχθρούς – με το αποτέλεσμα να είναι σίγουρα αποκαρδιωτικό και για τις δύο κατηγορίες. Και σε αυτό το τεύχος έρχεται ο Swamp Thing, ο οποίος μάλλον τη γλιτώνει προς το παρόν. Η συνεργασία των δύο, πάντως, είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από ό,τι έχει προηγηθεί στη σειρά, αλλά και από όσο θα περίμενε κανείς, λαμβάνοντας υπόψη ότι η παρουσία του μουχλιασμένου guest star του τεύχους, έχει σκοπό να τον συστήσει στο νέο κοινό και να το πείσει να ξεκινήσει τη νέα σειρά SWAMP THING (πριν 30 χρόνια, άλλωστε, ο Constantine έκανε το ντεμπούτο του στο SWAMP THING).

Η ιστορία είναι stand-alone και, όπως και σε προηγούμενα τεύχη, το καλύτερο σημείο της είναι το σχέδιο του Riley Rossmo. Διαφορετικό, σκοτεινό αλλά με έντονη χρωματική παλέτα, τραχύ αλλά καρτουνίστικο, χτίζει έναν ενδιαφέροντα κόσμο και αποτελεί χάρμα οφθαλμών – ειδικά αν κάποιος επικεντρωθεί στις εκφράσεις του προσώπου του Constantine. Τέλος, η υπόσχεση για την παρουσία του Papa Midnight, στο #8, με κάνει να ανυπομονώ για όσα έρχονται!